ตอนที่ 4

“ท่านแม่ ท่านแม่ ตื่นได้แล้วข้าหิวข้าว” เสียงเด็กหญิงเจื้อยแจ้วเข้ามาในโสตประสาทรับรู้ที่ยังทำงานไม่เต็มที่ของชาลิสา แต่เธอที่กำลังงัวเงียทำได้เพียงโบกมือไล่เสียงเด็กไปให้พ้น

“ท่านแม่ ทำไมท่านไม่ลุกล่ะ” เด็กหญิงไม่เพียงแต่ใช้เสียงปลุกเธอ แต่ยังพยายามใช้มือเล็ก ๆ ของเธอเขย่าร่างของชาลิสาเท่าที่แรงของเธอจะมีด้วย

“โอ้ย...คนจะหลับจะนอน ปลุกอยู่ได้” เสียงของชาลิสาช่างไม่เหมือนเดิม เธอลืมตาส่างทันทีที่ได้ยินเสียงที่ตัวเองพูดออกมา

(นี่...มันไม่ใช่เสียงฉันนี่) เธอเอามือลูบไปที่ลำคอ พลางหันไปมองตัวการที่มาปลุกเธอตั้งแต่เช้าเช่นนี้

“ท่านแม่” เด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าชัง มีพวงแก้มสีแดงฉานที่สะดุดตามองจ้องเธอด้วยแววตากลมใสราวกับตาของหมาน้อยก็ไม่ปาน

“อ่ะ เอ่อ...หนูเป็นใครจ้ะ” เธอเอ่ยถามเด็กหญิงที่ทำตาโตทันทีที่เธอเอ่ยถามออกไป

“ท่านแม่ ท่านไม่สบายหรือเจ้าคะ??” เด็กหญิงรีบกุมมือเธอเอาไว้แน่นแน่น พร้อมส่งแววตาสั่นไหวรื้นไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ ที่อยู่ในดวงตาของเธอ

“เดี๋ยวนะ!!” แต่ยังไม่ทันที่เธอจะห้ามปราม เสียงร้องจ้าของเด็กหญิงก็ดังออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลเหมือนก๊อกน้ำไม่มีผิด

“ท่านแม่ ท่านห้ามตายเด็ดขาด” เด็กหญิงร้องโวยวาย

“เข้าใจแล้วๆ อย่าร้องนะ อย่าร้อง” ชาลิสาโอบกอดเด็กหญิงเอาไว้แนบตัว แล้วลูบหลังเธอเบา ๆ ให้เธอสงบอารมณ์ลง ชาลิสามองไปรอบ ๆ ห้องที่เธอเพิ่งตื่นมา ซึ่งต้องบอกเลยว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ และอาจจะสรุปได้ว่าไม่ใช่บ้านเมืองในยุคสมัยที่เธออยู่ด้วยซ้ำ

“ท่านแม่” เสียงเด็กหญิงดังขึ้นอีกครั้งทำให้ชาลิสารู้สึกตัว เธอดึงร่างเด็กน้อยออกจากอ้อมกอดแล้วจ้องตาเธออีกครา

“แม่ขอโทษนะ ดูเหมือนแม่จะหลง ๆ ลืม ๆ ไป” เธอพยายามพูดให้เด็กหญิงเข้าใจ

“ทำไมล่ะเจ้าคะ?”

“อืม...นั่นสิ เพิ่งเป็นตอนตื่นขึ้นมานี่เอง แต่...หนูอยากให้แม่หายใช่มั้ยคะ?” ชาลิสาปาดหยาดน้ำตาออกจากพวงแก้มของเด็กน้อยเบา ๆ แล้วยิ้มให้

“อื้ม”

“งั้นหนูตอบคำถามแม่นะ”

“อื้ม” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างแรง

“หนูชื่ออะไร”

“อินอิน…หลี่อินอินเจ้าค่ะ” เธอตอบเสียงดังฟังชัด

“หลี่อินอิน” ชาลิสาพูดตาม แล้วเด็กน้อยก็พยักหน้าพร้อมยิ้มกว้าง

“แล้ว....แม่ล่ะ แม่ชื่ออะไร?” เธอพยายามถามหลี่อินอินลูกสาวอีกครั้ง

“หลี่ต้าหนิงเจ้าค่ะ” เด็กน้อยตอบอย่างฉะฉาน

“หลี่...ต้า...หนิง” ชาลิสาเอ่ยถามพลางมองไปรอบ ๆ ห้องของเธอ ซึ่งเป็นห้องนอนแบบของคนจีนในสมัยก่อน ไม่ได้หรูหรา ไม่ได้ซอมซ่อ แต่พออยู่ได้ เมื่อรู้แล้วว่าตอนนี้เธอมาติดอยู่ในร่างของ หลี่ต้าหนิง แถมมีลูกสาวตัวน้อยติดสอยห้อยตามมาแบบนี้ เธอเลยต้องพยายามตั้งสติอีกที

(นี่ฉันคงไม่ได้ทะะลุมิติมาเป็นนางเอกในนิยายจีนเหมือนในซีรีย์หรอกใช่ไหม…OMG!) เธอเอามือทาบอกด้วยความตกใจ