บทที่ 2

หลินเข่อซิงสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมสติไว้ในใจ “เอาล่ะ! เรามาทำตามแผนกัน... ฉันจะต้องทำตัวเรียบร้อยและสง่างามที่สุดเหมือนผ้าพับไว้ ไม่มีทางทำพลาดแน่นอน!”

หลังจากได้รับการเรียกตัวให้ไปพบอวิ๋นเฟยหลง หลินเข่อซิงก็ยืนเตรียมพร้อมอยู่ในลานฝึกซ้อมของจวนตระกูลอวิ๋น ดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงลงมากระทบลานกว้าง พื้นหินเย็นเฉียบสะท้อนภาพของเหล่าทหารที่กำลังฝึกซ้อมกันอย่างแข็งขัน

ชุดผ้าฝ้ายโบราณสีฟ้าอ่อนที่หญิงสาวสวมใส่ยิ่งทำให้เธอดูเหมือนคุณหนูหลินที่แสนจืดชืดจากนิยายไม่มีผิด ‘อืม... ถ้าฉันเดินด้วยก้าวเล็กๆ ค่อยๆย่างเท้า ก้มหน้าไว้ คงจะดูเรียบร้อยพอสมควรสินะ' เธอคิด ขณะที่พยายามเดินอย่างสงบเสงี่ยมไปทางที่เขายืนอยู่

ตึก ตึก ตึก...

แต่พอใกล้เข้าไปเรื่อยๆ ความตื่นเต้นก็เริ่มปะทุขึ้น เธอเคยอ่านเรื่องนี้ไม่รู้กี่รอบ แต่ตอนนี้ต้องเจอกับพระเอกสุดหล่อในชีวิตจริง หัวใจของหลินเข่อซิงเต้นระรัวราวกับกลองศึก!

หลินเข่อซิงเผลอกลืนน้ำลายเมื่อมองไปข้างหน้า ตรงกลางลานฝึก บุรุษผู้หนึ่งยืนเด่นเป็นสง่า ร่างสูงในชุดฝึกสีดำขับเน้นกล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยพละกำลัง เขาถือดาบยาวเล่มหนึ่งไว้ข้างตัว แม้ไม่ได้อยู่ในท่าต่อสู้ แต่เพียงแค่ยืนเฉย ๆ ก็ส่งกลิ่นอายกดดันออกมาจนคนรอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้

อวิ๋นเฟยหลงยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ใบหน้าคมเข้มของเขาดูสง่างามจนเธอเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ โอ้โห...หล่อจริง ๆ... โดยเฉพาะสันจมูกนั้น อยากเอานิ้วไปลองไล้ดูจริง ๆ แต่ว่าสายตานั้นช่างเย็นชาเหมือนที่คนเขียนนิยายบรรยายไว้ไม่มีผิด หลินเข่อซิงคิดในใจ

เธอยืนมองเขาเงียบ ๆ หัวใจเต้นระรัว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแฟนคลับที่ได้มาเจอดาราหน้าเวทีครั้งแรก แต่เดี๋ยวนะ... นี่มันไม่ใช่เวลามากรี๊ดพระเอกนะยะ!

เธอปรับสีหน้าให้เป็นเรียบนิ่งที่สุด ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้า ฝีเท้าเนิบช้าเหมือนคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี

ตึก... ตึก... ตึก...

ขณะที่เธอเข้าไปใกล้ อวิ๋นเฟยหลงก็หันมามอง สายตาคมดุจับจ้องมาอย่างเย็นชา ดวงตาดำลึกล้ำราวกับสายน้ำในฤดูหนาว

“เจ้าเป็นใคร?” เสียงทุ้มต่ำนั้นดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก

หลินเข่อซิงรีบตั้งสติ โค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนตอบ "ข้าคือหลินเข่อซิงเจ้าค่ะ บุตรีท่านโหวตระกูลหลิน"

อวิ๋นเฟยหลงมองเธอเงียบ ๆ สักพัก ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยเสียงราบเรียบ “ข้าคืออวิ๋นเฟยหลง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ดูเย็นชาตามแบบฉบับของเขา ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องที่หลินเข่อซิงอย่างเฉยชา

หลินเข่อซิงรีบโค้งตัวลงอย่างสุภาพ พร้อมกับพยายามพูดเสียงหวานตามแบบฉบับนางเอกซีรี่ย์ที่นุ่มนิ่มนุ่มนวล “ข้าคือ...หลินเข่อซิงเจ้าค่ะ ยินดีที่ได้พบ”

ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีสง่างาม จู่ๆ ผมปอยหนึ่งของเธอก็หลุดลงมาปิดหน้า! โอ๊ย! ทำไมตอนสำคัญๆ ผมถึงต้องมาหลุดลงมาแบบนี้ด้วย!

เธอพยายามดันผมกลับไปแต่ก็เผลอทำมันยุ่งกว่าเดิม สุดท้ายจึงตัดสินใจปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น “ไม่เป็นไร ๆ ผมปอยหนึ่งมันดูเป็นธรรมชาติดี ใช่มั้ยนะ?” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางส่งยิ้มฝืนๆ ให้เขา

อวิ๋นเฟยหลงหรี่ตาลง ก่อนที่เขาจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนการยิ้มแบบนี้มันไม่ได้เป็นการแสดงความเป็นมิตรเสียเท่าไร เขาเดินเข้ามาใกล้หลินเข่อซิงทีละก้าว จนเธอเริ่มรู้สึกว่าลมหายใจของเขาอยู่ใกล้มากเกินไปแล้ว

“เอ่อ... ท่าน...” หลินเข่อซิงพูดอย่างติดขัด พลางถอยหลังทีละนิด แต่เขากลับเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม

แล้วทันใดนั้นเอง เขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากของเขาเกือบจะสัมผัสกับใบหูของเธอ เสียงลมหายใจของเขากระซิบชิดริมหู ราวกับจะทำให้ใจของหลินเข่อซิงหยุดเต้น แต่ในวินาทีนั้นเอง แววตาของอวิ๋นเฟยหลงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเฝ้ามองเธอจากมุมมองที่ใกล้ชิดมากขึ้น ความซุกซนเล็กน้อยในดวงตาคู่นั้น... มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย แต่แล้วเขาก็กลบความรู้สึกนั้นไปแทบจะในทันที

“ขอโทษนะ คุณหนูหลิน...” เขาเริ่มพูดเสียงเบา แต่เจือความหยิ่งในน้ำเสียงชัดเจน “...ข้าคงไม่สนใจผู้หญิงที่จืดชืดแบบเจ้า”

แม้ปากจะเอ่ยเช่นนั้น แต่ในใจของเขากลับมีความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ อวิ๋นเฟยหลงเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงยังคงยืนสนทนากับสตรีนางนี้ ทั้งที่เขาควรจะเบื่อหน่ายกับการพบเจอหญิงสาวเช่นนี้ไปแล้ว ทว่าทุกก้าวที่เขาเดินเข้าใกล้ นางกลับทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ดวงตาของหลินเข่อซิงเบิกกว้างในทันที ห๊ะ? อะไรนะ? เธอคิดในใจ เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เขาบอกว่าอะไรนะ? จืดชืด!?

เขาถอยออกไปพร้อมกับท่าทีเย็นชาเหมือนเดิม สายตาของเขาแสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ได้ประทับใจเธอสักนิด

“เดี๋ยวนะ! ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ?” หญิงสาวพยายามถามซ้ำให้แน่ใจว่าหูเธอไม่ได้ฝาด แต่ภายในใจก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

อวิ๋นเฟยหลงเพียงแค่ยิ้มเย็นชา “ข้าพูดชัดเจนแล้ว คุณหนูหลินเจ้าจืดชืดเกินไป ข้าไม่สนใจผู้หญิงแบบเจ้า และอย่าได้คิดเพ้อฝันสิ่งใดจากข้า”

หลินเข่อซิงยืนอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่ความอึ้งนั้นจะเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจแบบปนขำ โอ๊ย! ทำไมถึงต้องมาโดนว่าจืดชืดตอนที่ฉันพยายามเต็มที่แบบนี้ด้วย!

เธอแอบหันไปบ่นกับตัวเองเบาๆ “จืดชืดเหรอ? นี่ฉันตั้งใจทำตัวแบบคุณหนูสุดเรียบร้อยตามแบบในนิยายเลยนะ! อุตส่าห์พยายามสุดๆ แล้วเชียว... ก็ในนิยายฉากนี้อีตาพระเอกจะตกหลุมรักนางเอกตั้งแต่แรกเห็นนี่นา ทำไมเป็นงี้นะ” แต่เมื่อมองไปที่เขาอีกครั้ง เธอก็รู้สึกไม่ยอมแพ้ ชิ คำก็จืด สองคำก็จืด เดี๋ยวจะเผ็ดซี๊ดเปรี้ยวปรี๊ดยิ่งกว่ามะนาวให้ดู...สู้สิอิหญิง ฉันจะกลับโลกเดิมให้ได้!