บทที่ 1

“เอาล่ะ... อ่านจบภายในวันนี้แน่นอน!” หลินเข่อซิงพูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น มือข้างหนึ่งถือแก้วชานมไข่มุก ส่วนอีกข้างกำลังไถนิ้วผ่านหน้าจอมือถือที่แสดงหน้าแอพนิยายออนไลน์ เธอนั่งพิงโซฟานุ่มๆ ในห้องนอน พลางห่อหมอนใบใหญ่ไว้ในอ้อมแขน เสมือนเป็นอุปกรณ์เสริมในการอ่านที่ขาดไม่ได้

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธออ่านต่อเนื่องมาหลายเดือนแล้วชื่อเรื่องว่า “บุปผาซ่อนใจ คุณชายไร้รัก” นิยายจีนโบราณที่หลินเข่อซิงหลงใหลตั้งแต่บทแรก นางเอกเรื่องนี้คือคุณหนูหลินผู้อ่อนหวานและบริสุทธิ์ซ้ำยังมีชื่อเหมือนกันกับเธออีกด้วย ส่วนพระเอกคืออวิ๋นเฟยหลง คุณชายสุดหล่อที่เย็นชาแต่เท่ห์เหลือเกิน นี่มันสูตรสำเร็จของนิยายจีนโบราณชัดๆ!

“ฮ่า ๆ ๆ” เข่อซิงหัวเราะออกมาเมื่อถึงฉากที่นางร้าย อย่าง “หยางเฟยฮุ่ย” ทำหน้าเหมือนจะชนะนางเอก แต่ก็โดนตลบหลังอย่างงดงาม เธออดที่จะนึกขำไม่ได้ หยางเฟยฮุ่ยนะเหรอ! ตัวร้ายที่ทำทุกอย่างเพื่อพระเอก ร้ายลึกจนแทบไม่มีที่ว่างให้ความดีเข้ามาแทรก “แหม... คนแบบนี้ในชีวิตจริงนี่คงปวดหัวน่าดู แต่ก็ทำให้เรื่องสนุกใช่เล่นนะ!”

หลินเข่อซิงถอนหายใจยาว เมื่อเลื่อนหน้าจอไปยังบทสุดท้าย ความตื่นเต้นเริ่มค่อยๆ ลดลงเมื่อเธอนึกถึงการจากลานิยายเรื่องนี้

เธอทั้งรักทั้งเกลียดโมเมนต์แบบนี้ นิยายเรื่องโปรดกำลังจะจบ แต่ก็อดใจไม่ไหวที่จะอ่านต่อ เพราะอยากรู้ว่ามันจะลงเอยยังไง

“เอาจริงดิ... จบจริงๆ เหรอ?” เธอบ่นขณะที่นิ้วแตะหน้าจอช้าๆ ความรู้สึกที่ต้องจากนิยายเรื่องโปรดมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับนักอ่านตัวยงอย่างเธอ

แต่พอเลื่อนจบหน้าสุดท้าย เธอกะพริบตาปริบ ๆ มองหน้าจอที่แสดงคำว่า "จบบริบูรณ์" พร้อมกับความรู้สึกเหมือนโดนหักอก

"ทำไมเร็วจังอ่ะ! ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย!" ทันใดนั้นดวงตาของหลินเข่อซิงก็เบิกกว้างเมื่อมีแสงสีทองสว่างจ้าออกมาจากมือถือ “อะไรเนี่ย! โทรศัพท์เสียเหรอ?” เธออุทานพลางยกมือถือขึ้นดูใกล้ๆ

ทันใดนั้น แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือพลันล้อมรอบตัวเธอ มันไม่ใช่เพียงแค่โทรศัพท์เสีย แต่มันคือการถูกดูดเข้าไปในนิยายอย่างแท้จริง! หลินเข่อซิงอ้าปากค้างไม่ทันจะพูดอะไร โลกก็หมุนเวียนเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว

“ว้ายยย!” เสียงกรี๊ดลั่นเมื่อร่างของเธอลอยขึ้นจากโซฟา ชานมไข่มุกในมือหกกระจายไปทั่ว ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงไปชั่วขณะ...

เมื่อหลินเข่อซิงลืมตาขึ้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราสไตล์จีนโบราณ เพดานสูง หน้าต่างไม้แกะสลักงดงาม ผ้าม่านสีชมพูสะท้อนแสงอ่อนๆ

“เฮ้ย!” หลินเข่อซิงตะลึง ลุกขึ้นนั่งบนเตียง “นี่มันฝันเหรอ? หรือเราถูกดูดเข้าไปในนิยายจริงๆ?”

เธอคว้ากระจกทองคำที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมา มองดูหน้าตัวเองอย่างกังวล “โอเค ใจเย็นหลินเข่อซิง ใจเย็น... อย่างน้อยหน้าฉันก็ยังเหมือนเดิม ใช่ไหมเนี่ย?”

หลังจากที่หมุนกระจกไปมาเพื่อสำรวจใบหน้า ในกระจกบานนั้นสะท้อนใบหน้าของหญิงสาวที่มีความงดงามอ่อนหวาน ดวงตากลมโต จมูกเล็กเรียว และริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ผมยาวสลวยถูกจัดทรงอย่างประณีต ก่อนที่สายตาของเธอจะหยุดที่ชุดของตัวเอง “เดี๋ยวนะ... นี่มันชุดจีนโบราณแบบที่เคยเห็นในซีรี่ย์จีนบ่อย ๆ นี่นา! โอ้โห มีผ้าคาดเอว ผ้าคลุมแขนยาวๆ แบบนี้เลย? นี่มันอะไรกัน...ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย”

ขณะที่หญิงสาวกำลังเอามือหยิกแก้มตัวเองอยู่หน้ากระจกเพื่อทดสอบว่าฝันอยู่หรือไม่นั้นเอง ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกมา พร้อมกับสาวใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น “คุณหนูหลิน! ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ?!”

“อะไรนะ... คุณหนูหลินเหรอ?” หลินเข่อซิงขมวดคิ้ว “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?” แม้จะพอเดาได้แล้ว แต่เธอก็ยังไม่อยากยอมรับว่านี่คือเรื่องจริง ‘หรือว่าช่วงนี้ฉันจะอ่านนิยายมากไป’ หลินเข่อซิงคิดในใจ

“คุณหนูหลินเจ้าคะ ท่านยังสบายดีอยู่หรือไม่?” สาวใช้ถามด้วยใบหน้าห่วงใย หลินเข่อซิงยิ้มแห้งๆ ให้กับสาวใช้ “เอ่อ... สบายดี! ดีมากเลย! ไม่มีอะไรต้องห่วง!”

แต่ในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความสับสน “โอย! ทำไงดีล่ะเนี่ย ฉันต้องใช้ชีวิตเป็นนางเอกแบบจืดชืดในนิยายเหรอ!?”

แล้วทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว “เดี๋ยวนะ... ปกติในนิยายหรือซีรี่ย์ที่เคยดูมา นางเอกที่ทะลุมิติมาแบบนี้ จะต้องมาแก้ไขเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง หรือมีระบบที่จะช่วยเราให้ผ่านเควสไปได้ แล้วอันนี้มันเป็นแบบไหนนะ?”

หลินเข่อซิงพึมพำกับตัวเอง และแล้วก็ตัดสินใจพูดออกมาเสียงดังด้วยน้ำเสียงมั่นใจเต็มเปี่ยม “ระบบ!” ใบหน้าหญิงสาวยิ้มกว้าง เบิกตาโตมองจ้องไปยังกำแพงตรงหน้าตัวเอง แแต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อ้าว ไม่ใช่แบบระบบหรอกเหรอ งั้นทำไงดีล่ะ?” ระหว่างที่หลินเข่อซิงกำลังคิดจนหัวคิ้วย่นเข้าหากันอย่างกลัดกลุ้ม ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ “ถ้าฉันอยากกลับไปโลกเดิม ฉันก็ต้องทำให้เรื่องนี้จบแบบเดิมสิ! แล้วนั่นก็หมายความว่าฉันต้องทำตัวเป็นคุณหนูหลินในนิยายคนเดิม! ใช่แล้ว! ต้องจืดชืด ใจดี นุ่มนวล... แหม... ชีวิตนี้คงไม่มีอะไรยากกว่านี้อีกแล้วมั้ง! ตามน้ำไปก่อนละกัน”

หลินเข่อซิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่พยายามรวบรวมสติ

แต่ภายในใจของหลินเข่อซิงก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว “ทำยังไงให้คนจืดชืดน่าสนใจขึ้นได้เนี่ย!”

หลินเข่อซิงเดี๋ยวนั่ง เดี๋ยวเอนตัวพิงหมอนอิง อีกเดี๋ยวก็ล้มตัวลงนอน ระหว่างที่กำลังตกลงกับตัวเองอยู่ โดยลืมไปเสียสนิทเลยว่าในห้องนั้นไม่ได้มีแต่เธอคนเดียว ยังมีสาวใช้คนสนิทนั่งมองอยู่ด้วย

“แย่แล้ว คุณหนูคล้ายจะเสียสติไปแล้วจริง ๆ ข้าควรทำเช่นไรดี?” หลิงเฉินพึมพำเสียงเบา ก่อนจะค่อย ๆ กระถดตัวถอยห่าง และก้าวเท้าออกไปข้างนอกโดยคนที่อยู่ในห้องไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด