บทที่ 3

หลังจากคำพูดเย็นชาของอวิ๋นเฟยหลงที่บอกเธอว่า “จืดชืด” หลินเข่อซิงยังคงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ใจหนึ่งเธอยังไม่อยากเชื่อว่าพระเอกในนิยายที่เธออ่านมานานจะพูดแบบนั้นออกมา...กับเธอ! โอ๊ย! ทำไมฉันถึงต้องมาเจอเรื่องนี้! ตอนอ่านไม่เห็นจะรู้สึกว่าเขาเย็นชาและขวานผ่าซากขนาดนี้เลยนี่นา

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง หญิงสาวที่เดินเข้ามาในลานนั้นส่งเสียงหัวเราะนุ่มๆ ราวกับระฆังเงิน “อวิ๋นเฟยหลง ท่านพูดจาร้ายกาจกับคนอื่นแบบนี้อีกแล้วหรือ?”

หลินเข่อซิงหันไปมองต้นเสียง และพบกับภาพที่ทำให้เธอต้องอึ้งค้าง หยางเฟยฮุ่ย นางร้ายของเรื่อง ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ หญิงสาวผู้งดงามในชุดโบราณหรูหรา สีแดงแซมชมพูอ่อนดูสวยสง่าราวกับภาพวาด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและเสน่ห์พราวระยับ เธอก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกับแววตาที่ฉายความเป็นเจ้าของทุกอย่างรอบตัว

‘โอ้โห... นางร้ายในเรื่องสวยมากจริงๆ! ตัวจริงของหยางเฟยฮุ่ยสวยกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก’ หลินเข่อซิงคิดในใจ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายทุกคนในนิยายจะถูกเธอดึงดูด...

หยางเฟยฮุ่ยเดินมาหยุดยืนข้างอวิ๋นเฟยหลง ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขา “ข้าได้ยินมาว่าท่านเพิ่งสู้รบกลับมา ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” เสียงของนางอ่อนหวานเป็นธรรมชาติ เมื่อรวมกับสายตาห่วงใยที่ทอดมองอวิ๋นเฟยหลง มันทำให้คนที่มองอยู่รู้สึกได้ทันทีว่า นางกำลังแสดงความเป็นเจ้าของเขาอย่างแนบเนียน

อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้ารับเล็กน้อย สีหน้าเย็นชาของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดขณะที่มองหยางเฟยฮุ่ย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่หลินเข่อซิงคาดคิดไว้เลยสักนิด ‘นี่มันต่างจากตอนที่มองฉันเลย สองมาตรฐานชัด ๆ'

“ไม่เป็นไร ข้าเพียงเหนื่อยนิดหน่อย” เขาตอบเสียงนุ่มทุ้ม สายตาอ่อนเชื่อม

หลินเข่อซิงยืนมองเหตุการณ์นี้อย่างตะลึงเพราะคาดไม่ถึง ‘เดี๋ยวๆ! นี่มันผิดไปจากที่อ่านมาเลยนี่นา! พระเอกเย็นชาคนนี้ไม่ใช่เหรอที่ไม่เคยสนใจนางร้าย? แล้วทำไมตอนนี้เขาดูสนใจหยางเฟยฮุ่ยขนาดนี้ล่ะ? นี่มันอะไรกันเนี่ย!’

หยางเฟยฮุ่ยหันมามองหลินเข่อซิงด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะสุภาพ แต่แฝงด้วยความเย้ยหยันอยู่ในที “หืม... นี่คงเป็นคุณหนูหลินสินะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ แต่ก็เจือความหยามในแววตาอย่างชัดเจน “ยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะ ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน”

หลินเข่อซิงพยายามฝืนยิ้ม “เอ่อ... ข้า... ยินดีที่ได้พบเช่นกัน” แต่ในใจกลับคิดว่า เอาล่ะ ดูท่าฉันจะต้องเจอกับศึกหนักแล้วสินะ!

หยางเฟยฮุ่ยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองอวิ๋นเฟยหลงอีกครั้ง “อวิ๋นเฟยหลง ข้าได้ยินมาว่าท่านได้รับบาดเจ็บมา ถึงท่านจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรก็เถอะ เดี๋ยวข้าจะจัดยาให้ท่านนะเจ้าคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มไปด้วยความใส่ใจจนหลินเข่อซิงรู้สึกหมั่นไส้

“ขอบคุณมาก” อวิ๋นเฟยหลงตอบกลับเสียงเรียบ แต่แววตาที่มองตามหลังหยางเฟยฮุ่ยนั้นเจือความเอ็นดูอย่างเห็นได้ชัด

โอ้ย! แบบนี้มันไม่ได้การแล้ว! หลินเข่อซิงคิดอย่างร้อนใจ ถ้าฉันปล่อยให้นางร้ายได้เฉิดฉายล่ะก็ เตรียมโบกมือลาตั๋วกลับบ้านของตัวเองได้เลย เข่อซิงเอ๋ย

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ ‘ในเมื่อฉันทำตัวเรียบร้อยแล้วมันไม่เวิร์ค งั้นฉันต้องเปลี่ยนแผน! ถ้าจะเอาชนะหยางเฟยฮุ่ยได้ ฉันต้องไม่จืดชืดอีกต่อไป... ฉันต้อง “แซ่บ!”’

หลินเข่อซิงกัดฟันนิดๆ ขณะตั้งใจ แซ่บเท่านั้นที่กุมหัวใจพระเอกได้!

“ขอบคุณคุณหนูหยางเจ้าค่ะ” หลินเข่อซิงพูดขึ้นมาแบบที่ตัวเองก็ยังแปลกใจว่านี่คือความกล้าหรือบ้าบิ่น เธอก้าวเข้ามาใกล้ทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม “แต่บางทีข้าก็อาจจะช่วยอะไรได้บ้างเหมือนกัน”

หยางเฟยฮุ่ยหันมามองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจปนประหลาดใจอย่างมาก ส่วนอวิ๋นเฟยหลงก็มองเธอเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร แต่ไม่ทันที่หลินเข่อซิงจะได้พูดอะไรเพิ่มเติม เสียงหัวเราะนุ่มๆ ของนางร้ายคนสวยก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“แหม คุณหนูหลินมีความสามารถขนาดนั้นเลยหรือ? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่า คุณหนูหลินจะมีความสามารถในการปรุงยาด้วย” หยางเฟยฮุ่ยยิ้มเย้ยเบาๆ ก่อนจะหันไปทางอวิ๋นเฟยหลง “เอาเถอะ ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้าก็แล้วกัน ถ้าเจ้ามีอะไรจะช่วยก็ลองดู”

หลินเข่อซิงยิ้มเจื่อน โอ้โห นางร้ายคนนี้พูดแบบจะเชือดเรากลางอากาศชัดๆ! แต่เธอรู้แล้วว่าถ้าจะอยู่รอดในโลกนี้ได้ การยอมอ่อนข้อไม่มีทางพาเธอไปไหนแน่!

หลินเข่อซิงยกยิ้มอย่างมั่นใจแม้เจอกับคำท้าทายแฝงในน้ำเสียงของหยางเฟยฮุ่ย เธอรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อดึงความสนใจของอวิ๋นเฟยหลงกลับมา แต่การทำตัวเป็น “คุณหนูหลิน” ที่แสนจะจืดชืดตามต้นฉบับไม่ได้ผลแน่นอน! แม้เธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมเนื้อเรื่องถึงไม่เป็นไปตามที่เธอเคยอ่านมา

“งั้น...ข้าขอตัวไปเตรียมยาให้ท่านก่อนนะเจ้าคะ เผื่อคุณหนูหลินปรุงยาไม่สำเร็จ ท่านก็จะยังมียาของข้าช่วยบรรเทาความเจ็บจากบาดแผล” หยางเฟยฮุ่ยพูดพลางส่งยิ้มหวานให้อวิ๋นเฟยหลง ก่อนจะหันหลังเดินไปอย่างมั่นใจและสง่างาม