บทที่ 3 ฮ่องเฮาของเราเอง

"มีทูตจากเมืองไกล ต้องการพบฝ่าบาทกับฮ่องเฮา หม่อมฉันได้ทำการต้อนรับพวกเขาอย่างดี เพื่อรอให้พระองค์เรียกพวกเขามาพบพ่ะย่ะค่ะ จะทรงให้พวกเขาเข้าพบได้วันไหนทรงแจ้งได้ไว้ได้เลย"

"วันนี้หลังเสร็จเรื่องเอกสารตรงนี้ พอดีเราไม่อยากให้เมียเราทำงานแทนเราหลายวันนะ"

"พ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วก็เรื่องร้องเรียนในแต่ละที่นั้น เดียวพวกเจ้ารายเสร็จก็เอาเอกสารไปไว้ที่ห้องเรา เรากับเมียจะช่วยกันตรวจสอบเอง มีอะไรอีกไหม เราไม่อยากให้เมียเราเครียดกับงานมากเกินไป เดี่ยวจะไม่ดีต่อสุขภาพเพราะเรากำลังช่วยกันผลิตลูกให้เยอะๆนะ"

"ฝ่าบาทตกลง จะให้หม่อมฉันทำงานแทนหรือว่า พระองค์จะทรงทำงานเองเพคะ"

"ที่รักพี่แค่บอกพวกเขาไว้ว่า ต้องจัดการยังไงหลังจากที่พวกเขา รายงานเรื่องบ้านเมืองให้พวกเราฟังแล้ว เมียพี่จะได้ไม่ต้องพูดเยอะเดียวเหนื่อย คืนนี้พี่ก็อดกันพอดีสิ"

"พูดไปตั้งเยอะ สุดท้ายก็วนมาที่เรื่องลูก ก็ได้คะตามใจท่านพี่เลย"

"ดีมากงั้น พวกนายรีบรายงานแล้วก็รีบเอาเอกสาร ไปไว้ที่ห้องของเราจากนั้นก็ไปเชิญพวกเขามาพบพวกเรา ที่ห้องอาหารก็แล้วกันเอาตามนี้ ดีไหมครับเมีย"

"เพคะ แล้วจะให้หม่อมฉันมาด้วยทำไม ในเมื่อพระองค์ก็สั่งงานเองอยู่แล้ว"

"ก็พี่กลัวเมียจะหนีพี่ไปอีกตอนพี่ทำงานไง ก็เพราะเราเคยหายไปตอนพี่ทำงานแล้วก็เพิ่งกลับมาเองนะ"

"ก็มันเป็นเรื่องด่วน ฝ่าบาทก็ทรงอนุญาติแล้ว แล้วยังะมางอนหม่อมฉันอีกทำไมเพคะ ในเมื่อยินยอมให้ไปเอง"

"ก๊พี่ไม่คิดว่า จะไปนานขนาดนั้น ทำเอาคนเป็นสามีใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยรู้ไหม ต่อไปอย่าไปเสี่ยงอะไแบบนี้อีก ถ้าไปต้องมีพี่ไปด้วยแล้วก็ไม่ต้องห่วงว่า จะไม่มีใครดูแลบ้านเมืองเพราะน้องชายของพวกเราดูแลได้ จริงไหมหละ"

"เพคะ เถียงไม่ได้อยู่แล้วนี้เพคะ"

"พวกเขามาถึงแล้วเพคะ จะทรงให้เข้าเฝ้าเลยไหมเพคะ"

"ให้พวกเขาเข้ามาได้ เตรียมอาหารรับรองแขกกันแล้วใช่ไหม"

"เพคะ ฮ่องเฮาให้จัดเตรียมไว้รอแล้วเพคะ "

"สมเป็นฮ่องเฮาของเราจริงๆ รู้งานแบบนี้ไงเราถึงไม่อยากให้ห่างตัวอีก เดียวจะมีคนมาแย่งเมียเราไปอีก"

"ฝ่าบาท พวกเขามาถึงแล้ว ท่านจะไม่ทักทายพวกเขาหน่อยเหรอเพคะ หม่อมฉันไม่หนีไปไหนอีกแล้วเพคะ เว้นแต่ว่าพระองค์จะไล่หม่อมฉันไปเอง ดีไหมเพคะ"

"ใครจะไล่เมียตัวเองได้ลงคอ พวกท่านคิดว่างั้นไหม เมียเราสวยและเก่งขนาดนี้ เป็นพวกท่านจะกล้าทิ้งเมียแบบนี้ได้ลงคอไหม"

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ ทรงงดงามสมคำล่ำลือจจริงๆ หม่อมฉันคิดว่าทรงงดงามกว่าสตรีใดๆ ที่พวกเราพบมาเลยพ่ะย่ะค่ะ"

"พวกท่านก็เป็นไปกับเขาด้วย เอาเป็นว่าขอบคุณที่ชมว่าเราสวยกว่าใครๆ พวกท่านเดินทางมาไกลแบบนี้มีเรื่องอะไรให้เราช่วยหรือเปล่า หรืออยากส่งสนมมาให้สามีเราเพิ่มอีกหรือเปล่าเอ๋ย"

"หามิได้พ่ะย่ะค่ะ พวกเรามาเพราะได้ยินข่าวว่า ฮ่องเฮาทรงเก่งรอบด้านเลยต้องความช่วยเหลือ หวังว่าพระองค์จะไม่ทรงปฎิเสธ"

"ถ้าช่วยได้เรายินดีช่วย ว่าแต่เรื่องอะไรที่จะให้เราช่วยหละ"

"เจ้าชายของพวกเรา ป่วยมาตั้งแต่เด็กๆร่างกายอ่อนแอ หมอทุกสารทิศก็รักษไม่ได้ แต่มีคนกล่าวว่าฮ่องเฮาทรงรักษาได้ พวกเราเลยแบกหน้าพาเจ้าชายเดินทางไกล มาเพื่อให้ท่านรักษาเพราะรู้ว่า ฝ่าบาทคงไม่นุญญาติให้ท่านเดินทางไกลพ่ะย่ะค่ะ"

"รู้ดีกันจริงๆ ไม่ใช่จะเอาผู้หญิงมาให้เรา แต่เอาเจ้าชายของตัวเองมาให้เมียเราดูแล มันน่านัก"

"ฝ่าบาทเพคะ พวกเขาก็รู้ว่าหม่อมฉันเป็นฮ่องเฮาของพระองค์ พวกเขาแค่ต้องการความช่วยเหลือก็เท่านั้นเอง ท่านจะคิดมากเรื่องที่พวกเขาจะเอาเจ้าชายมาให้หม่อมฉันทำไม ในเมื่อหม่อมฉันมีพระองค์อยู่แล้ว นอกจากพระองค์แล้วหม่อมฉันไม่สามารถรักใครได้หรอกเพคะ เพราะพระองค์ได้ทำให้เด็กสาวบ้านนอก อย่างหม่อมฉันตกหลุ่มรักจนยอมทำทุกอย่าง เพื่อจะได้อยู่เคียงข้างพระองค์แบบนี้ หม่อมฉันคงไม่ปล่อยให้ใครมาแทนหม่อมฉันแน่นอนเพคะ ทรงเตรียมการยกเลิกเรื่องสนมได้เลยเพคะ"

"เราทำการยกเลิกไปแล้ว ตั้งแต่เจ้าหายตัวไปนาน เราลองให้พวกนางมาดูแลเราแล้ว แต่เราทำไม่ได้เราไม่มีความต้องพวกนางเลยยกให้พวกข้าราชการของเราไปแล้ว และพวกนางชอบพอกับใครเราก็ให้พวกนางไปอยู่กับพวกเขา แค่ยังไม่ได้บอกเมียเรื่องนี้เพราะพี่มั่วแต่เชยชมเราจนลืมเรื่องนี้ไปเลยนะ"

"งั้นแสดงว่จะไม่มีการเลือกสนมอีกต่อไป ทุกคนยินยอมได้ยังไงเพคะ"

"เพราะเราบอกว่า เราจะไม่รับใครมาเป็นสนมหรือเมียอีก นอกจากฮ่องเฮาของเราในตอนนี้ ถ้าพวกเขายังอยากมีชีวิตอยู่ก็ต้องยอมรับมัน แต่ถ้าอยากไปอยู่ที่อื่นเราก็ให้ทหารสงเคราะห์นะ พวกเขาเลยต้องยอมรับนะ ดีไหมหละเพราะแบบนี้ไงพี่ถึงแถบจะขาดใจที่เราไม่อยู่ให้ะี่รังแกเหมือนทุกวันไง"

"เออ กระจ้างแจ้งเพคะ เอาเป็นว่าพวกเราทานข้าวเสร็จแล้ว ค่อยไปดูอาการของเจ้าชายของพวกเขาด้วยกันนะเพคะ พรองค์จะได้ไม่ต้องห่วงว่า หม่อมฉันจะนอกใจอีกดีไหมเพคะ"

"ดี ตามใจเมียเลครับ พาเจ้าตัวน้อยไปด้วยเพราะมันเองก็ไม่อยากห่างเมียเหมือนกัน ใช่ไหมเจ้าตัวน้อย"

"เสียงเสื่อ ครางตอบรับ"