บทที่ 2 ฮ่องเฮาสุดที่รัก

"ทรงบรรทมอยู่กับเมียนานแล้วนะคะ บ้านเมืองจะเดือดร้อนเอาได้ เดียวทุกคนจะหาว่าเมียทำให้สามีเสียคนได้นะคะ"

"ใครกล้าว่าเมียเรา มันได้เจอดีแน่นอน การที่เรากำลังเร่งผลิตทายาทนั้น ถือเป็นเรื่องที่ดีต่อบ้านเมืองรู้ไหม ใครจะกล้าว่าเราได้"

"คะ มีอะไรให้เมียช่วยก็บอกได้เลยนะคะ เมียยินดีช่วยสามีเสมอคะ"

"้เราน่ารักเอาใจเก่งแบบนี้ไง พี่ถึงห่างเราไม่ได้เลย ถ้าอยากช่วยงานพี่งั้นช่วยพี่ผลิตลูกให้เยอะๆเลยนะรู้ไหมครับ"

"เพคะ นอมรับคำสั่งคะ อิๆๆ"

"เรานี้นะ ขี้เล่นจริงๆ งั้นวันนี้พี่ยอมให้เราเป็นคนช่วยพี่ดูแลบ้านเมืองหนึ่งวัน ดูสิว่าเมียพี่จะเก่งขนาดไหน"

"ทรงแกล้งกันอีกแล้วนะเพคะ แต่เมียไม่แพ้หรอกครั้งนี้ เพราะเมียได้ศึกษาเรื่องบ้านเมืองมาหมดแล้ว ช่วงที่เมียหายไปไงคะ"

"เมียเรามีอะไรให้ลุ้นทุกวันจริงๆ งั้นพวกเราไปหาเจ้าตัวน้อยกันก่อนเลยดีไหม มันคงดีใจมากแน่นอนที่ได้เจอเรานะ มันนั่งมองทางรอเราตลอด แต่พี่ก็แอบขโมยเรามาจากมันได้เหมือนเดิม พี่เก่งไหมหละ"

"เก่งแต่กับเจ้าตัวน้อย แต่ไม่เก่งกับเมียใช่ไหมคะ"

"ก็นะ กับเมียพี่เก่งเรื่องบนเตียงอย่างเดียว อยางอื่นพี่ยอมเมียทุกอย่างอยู่แล้วนี้นะ"

"คะ จนทุกคนคิดว่าเมียทำเสน่ห์ใส่ท่านพี่หรือเปล่า ถึงได้ไม่ยอมรับสนมคนไหนเลยหลังจากพบเมียคนนี้นะคะ"

"ก็นะ ไม่มีใครน่าสนใจ และมองยังไงก็ไม่เบื่อเหมือนเมียเลยสักคน อีกอย่างเรื่องบนเตียงก็ไม่มีใครชนะเมียเลยสักคน"

"ก็ใช่สิคะ กว่าจะมาถึงวันนี้ได้เมียต้องเจออะไรมาบ้าง ท่านพี่จะไปรู้อะไรหละคะ และการต้องรักษาความบริสุทธิ์ไว้ให้ท่าน มันลำบากขนาดไหน กว่าจะเดินทางมาถึงเมืองหลวงได้ และได้รับเลือกเป็นสนมเอกจนได้เป็นฮ่องเฮา มันไม่ได้ง่ายเลยนะคะ เพื่อนๆที่โตมาด้วยกันต่างแต่งงานมีลูกกันอยู่ที่บ้านเกิดกกันหมด มีแค่เมียที่ชื่นชอบงานบ้านเมืองกับการต่อสู้ เลยเลือกเรียนด้านนี้และกว่าที่บ้านจะยอมให้เรียนก็ยากแล้ว พอบอกว่าจะมาเป็นสนมให้ท่านพี่ก็ยากกว่า ด้วยกว่ามีการแข่งขั้นกันเยอะจริงๆ กว่าจะผ่านด่านมาได้ ทำเอาท้อใจจนไม่อยากเป็นฮ่องเฮาในบางเวลา ดีตรงที่มีเจ้าตัวน้อยคอยเป็นกำลังใจให้ มันน่ารักมากๆจนใจอ่อน ฝึกฝนตัวเองให้สมกับตำแหน่งฮ่องเฮา ต้องทำงานทุกอย่างได้ ต้องคอยเอาใจท่านพี่และเสนอตัวเป็นเมียของท่านพี่ และทำให้ท่านพี่สนใจและเลื่อนตำแหน่งจนได้เป็นฮ่องเฮา พอคิดย้อนไปแล้วมันก็นานพอดูเลยว่าไหมคะ"

"ก็จริง แต่เพราะความตั้งของเมีย ที่อยากจะเป็นดวงใจของพี่ไง ถึงทำให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ พี่คิดถูกจริงๆที่เชื่อเจ้าตัวน้อยเพราะมันเลือกเมียให้พี่ได้ถูกใจทุกอย่างเลยหละ จริงไหมยิ่งเรื่องอย่างว่านะถูกใจสุดๆ"

"คงถูกใจแค่เรื่องเดียวจริงๆ เมียว่าตอนนี้พวกเราต้องไปทำงานกันบ้างแล้ว ถ้ายังไม่อิ่มค่อยว่าก่อนตอนเสร็จงานดีไหมคะ"

"ครับ ตามใจเมียอยู่แล้ว"

"ฮ่องเต้ ฮ่องเฮาเสด็จ"

"ไม่ต้องมากพิธี่กันหรอก พวกเราก็คนกันเองทั้งนั้น ว่าแต่บ้านเมืองเป็นไงบ้างเราติดภารกิจสำคัญนานไปหน่อยนะ"

"ไม่นานเลยพ่ะย่ะค่ะ แค่สองอาทิตย์ที่ทรงให้หม่อมฉัน ดูแลบ้านเมืองแทนสมเป็นพี่ชายจริงๆ ว่าไหมครับพี่สะใภ้ผมคงจะมีหลานเร็วๆนี้ใช่ไหมครับ"

"เอ้อคะ แล้วมีอะไรให้พวกเราสองช่วยไหมคะ"

"เรื่องนั้นถามพวกเขาได้เลยครับ ผมแค่รักษารแทนชั่วคราวหมดหน้าที่แล้ว ผมจะได้มีเวลาอยู่กับเมียบ้างจะได้มีหลานให้ทันพวกท่านนะครับ จริงไหมท่านพี่"

"ตามใจนายเลย ขอบใจที่เป็นธุระให้เรานะ นายไปทำตามใจตัวเองเถอะ เราอนุญาติ"

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ"

"ฮ่องเฮาของเราจะเป็นคน จัดการบ้านเมืองแทนเราวันนี้ มีอะไรก็บอกนางได้เลย ส่วนเราก็ขอทำตามใจตัวเองเหมือนกัน"

"พ่ะย่ะค่ะ ทรงมีฮ่องเฮาที่เก่งรอบด้านแบบนี้ พวกเราภูมิใจบ้านเมืองของพวกเรา มีคนมาช่วยฝ่าบาทดูแลบ้านเมืองอีกคน"

"เมียเราเก่งทุกเรื่องอยู่แล้ว จริงไหมที่รัก"

"ฝ่าบาทเพคะ เวลางานทรงอย่ากวนหม่อมฉันสิเพคะ แบบนี้พวกเขาจะว่าท่านเอาได้ที่ไม่สนใจบ้านเมือง"

"พวกเจ้ากล้าว่าเรางั้นเหรอ"

"มิกล้าเพคะ พวกเราไม่บังอาจต่อว่าฝ่าบาท เชิญพระองค์ทำตามที่ต้องการเลยพ่ะย่ะค่ะ"

"เห็นไหมว่า ทุกคนเข้าใจพี่ดีขนาดไหน มีแต่เมียที่ไม่เข้าใจพี่เลย ว่าพี่ต้องการอะไรตอนนี้นะครับ"

"เพคะ ยอมให้แค่ครั้งเดียวนะเพคะ ต่อไปอย่าทำอีกมันไม่มีรู้ไหม ใครเขาจะเอาไปพูดว่าเมียเสียๆหายๆได้นเพคะ"

"ใครมันกล้าทำแบบนั้น ก็ลองดูสิจะได้รู้ว่าพี่เอาจริง เมียพี่ใครอย่าแตะ เข้าใจไหม"

"พ่ะย่ะค่ะ"

"คนเอาแต่ใจ อุ๊บ แค่นี้พอไหมหมอนฉันจะฟังพวกเขารายงานสักที"

"ครับ แค่นี้ก็ได้ เดียวค่อยว่ากันตอนเสร็จงาน แต่พี่ไม่ให้เรานั่งข้างๆพี่แต่จะให้นังบนตัวพี่ แบบนี้จนกว่าพวกเขาจะรายงานเสร็จตกลงไหม ห้ามบอกว่าเดียวพี่จะหนักหรือเมื่อยนะ เพราะพี่ไม่รู้สึกหนักเลยกลับชอบใจมากกว่านะ"

"เพคะ ใครจะห่ามท่านได้เรื่องเอาแต่ใจ"