ตอนที่ 3 ท้อง

ตอนที่ 3 ท้อง

รุ่งเช้าวันต่อมา

ฉินหรูอี้แต่งตัวพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่งเดินออกจากบ้านเช่าทำตามแผนที่เธอตั้งใจเอาไว้ เธอไม่อยากข้องเกี่ยวและพบเจอกับเทียนเฉินเลยเลือกที่จะลาออกจากโรงงานของเขา แม้ว่าเขาไม่ได้เข้าที่โรงงานทุกวันแต่ก็คงได้พบกันอยู่ดี เธอจึงเลือกลาออกจากที่นั้นเพื่อทำงานตามที่ตัวเองคิดไว้ เธอไม่กลัวอดตายหรือหางานไม่ได้เพราะตอนนี้เธอมีมิติในมือเธอเลือกที่จะเปิดร้านขายของมีธุรกิจเป็นของตัวเองจะได้ร่ำรวยดีกว่า

เธอจัดการเรื่องลาออกเสร็จเดินดูตลาดของยุคสมัยนี้เห็นทุกอย่างยังไม่ค่อยพัฒนาเท่าไหร่นัก หากเธอเลือกที่จะเปิดร้านขายของกิน เธอก็ไม่ชอบทำเท่าไหร่นักเลยคิดว่าทางเดียวที่เธอจะสบายคือการเปิดร้านขายของชำ เธอใช้เวลาทั้งวันเลือกร้านที่เธอจะเช่าอยู่และเปิดกิจการไม่ว่าที่ไหนก็ไม่เหมาะที่จะเปิดร้าน จนมาเห็นที่ที่หนึ่งที่มีผู้คนพลุ่นพล่านมากที่สุดคือย่านโรงงานใหญ่ของไป๋เทียนเฉิน

“เอาน่าไม่ว่าที่ไหนก็ไม่น่าเหมาะสมเท่าตรงนี้อีกแล้ว คงยากที่จะได้พบเจอเพราะคนอย่างเทียนเฉินคงไม่มาซื้อของที่ร้านเล็ก ๆ ของฉันอย่างน้อยฉันคงได้ขายให้คนงานในโรงงานของเขา " เธอคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่งที่ติดป้ายปล่อยให้เช่า แม้จะเป็นบ้านที่เก่าทรุดโทรมแต่ถ้าเธอใช้ของในมิติตกแต่งต่อเติมคงน่าดึงดูดมากกว่าเดิม ราวกับว่าสวรรค์เมตตาเธอเข้าไปคุยกับเจ้าของบ้านไม่นานก็ตกลงการเช่าได้อย่างราบรื่น ก่อนจะออกจากบ้านฉินหรูอี้นำเครื่องประดับออกมาจากมิตินำไปขายเพื่อมาเช่าพื้นที่ที่เธอต้องการ ตอนนี้เธอมีเงินมาจำนวนหนึ่งจึงวางการเช่าบ้านไว้หนึ่งปี

3 เดือนต่อมา

ฉินหรูอี้มาอยู่ในร่างของเหยียนเสี่ยวหลิงเริ่มคุ้นเคยกับยุคสมัยนี้เธอเปิดร้านขายของและก็เป็นที่น่าพึงพอใจร้านของเธอขายดีมาก ๆ มีลูกค้ามากมายที่เข้ามาซื้อของใช้ต่าง ๆ แถมยังเป็นที่พูดถึงเรื่องของใช้ที่แปลก ๆ และใหม่และคุณภาพดีทำให้ร้านของเธอกิจการรุ่งเรือง

“พี่เสี่ยวหลิงช่วงนี้เหมือนพี่นอนไม่ค่อนหลับหรือเปล่าคะ ทำไมสีหน้าถึงดูไม่ค่อยดีเลย” เสียงของเด็กในร้านถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของผู้เป็นเจ้านาย ร้านค้าเมื่อมีลูกค้ามากขึ้นเสี่ยวหลิงจึงจ้างเด็กสาวที่กำลังหางานอยู่มาช่วยขายของและจัดของในร้าน

“ช่วงนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับนะ นั่งพักสักหน่อยคงดีขึ้นเธอไปช่วยจัดของขึ้นชั้นให้ฉันหน่อยสิ” เสี่ยวหลิงนั่งลงที่เก้าอี้ปัดมือให้เฉี่ยวซือไปช่วยจัดของ ช่วงนี้ร่างกายของเธอเปลี่ยนไปจริง ๆ ไม่ว่าเธอจะนอนเท่าไหร่เหมือนนอนไม่พอ แถมช่วงนี้เธอยังเบื่ออาหารอีกด้วยคงเป็นเพราะเธอใช้เวลาส่วนมากอยู่ที่ร้านเลยไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไหร่นัก

“ฉันคงต้องหาซื้อยาบำรุงร่างกายมากินหน่อยแล้ว เฉี่ยวซือวันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยนะเธอจัดของตรงนั้นเสร็จก็กลับบ้านได้เลย”

“ได้ค่ะพี่เสี่ยวหลิง” เด็กสาวรีบจัดของเข้าชั้นอย่างตั้งใจ

ทว่าตอนนั้นเองเสี่ยวหลิงลุกขึ้นจะไปช่วยเธอจัดของจู่ ๆ เธอเกิดหน้ามืดเสมือนร้านของเธอหมุนได้และล้มลงกับพื้น เฉี่ยวซือเห็นรีบวิ่งเข้ามาประคองด้วยความห่วงใย

“พี่เสี่ยวหลิงเกิดอะไรขึ้น มีใครอยู่แถวนี้มั้ยช่วยด้วย " เฉี่ยวซือรีบประคองเรียกร้องให้คนแถวนั้นเรียกรถพยาบาลไม่นานรถพยาบาลได้มาพาตัวเสี่ยวหลิงที่ไร้สติไปที่โรงพยาบาล เฉี่ยวซือรีบปิดร้านและตามเธอไปที่โรงพยาบาลด้วยเช่นกัน

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลไม่นานนักคุณหมอมาตรวจร่างกายและได้รู้ว่าที่เสี่ยวหลิงเป็นลมเกิดจากสาเหตุอะไร เฉี่ยวซือยังคงเฝ้าเสี่ยวหลิงจนกว่าเธอจะฟื้นถึงจะกลับบ้าน เสี่ยวหลิงรู้สึกตัวลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมากวาดสายตาจ้องมองเพดานสีขาวไม่คุ้นชินเลยสักนิดสักพักเธอก็ได้ยินเสียงเรียกของเฉี่ยวซือดังขึ้น

“พี่เสี่ยวหลิงพี่ฟื้นแล้ว ฉันตกใจหมดเลยที่เห็นพี่เป็นลมล้มลงต่อหน้าโชคดีนะที่พี่กับเด็กในท้องไม่เป็นอะไร” เสี่ยวหลิงแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองหรือว่าเฉี่ยวซือพูดผิดเธอจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เมื่อครู่เธอว่าอะไรนะ ฉันได้ยินไม่ค่อยถนัด”

“ฉันบอกว่าโชคดีที่พี่กับลูกในท้องของพี่ไม่เป็นอะไร ฉันดีใจด้วยนะคะตั้งแต่รู้จักและมาทำงานที่ร้านของพี่ไม่เคยจะเจอแฟนของพี่เลย เขาคงจะดีใจมากที่พี่ท้องแล้ว” ราวกับเสียงฟ้าผ่าทุกคำพูดของเฉี่ยวซือกึกก้องอยู่ในหู เสี่ยวหลิงเบิกตาโพลงโตใบหน้าซีดเผือกก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าประจำเดือนเธอไม่มาสองเดือนแล้วตั้งแต่ที่เธอทะลุมิติมาที่นี่

“มะ..มะไม่จริงหรอกเธอต้องได้ยินคุณหมอพูดผิดแน่ ๆ”

“ไม่ผิดแน่นอนค่ะ นี่ยาบำรุงที่คุณหมอจัดเอาไว้ให้ในเมื่อตอนนี้พี่ฟื้นแล้วให้ฉันไปส่งพี่ที่บ้านดีมั้ยคะ” เฉี่ยวซือพยุงตัวเสี่ยวหลิงลุกขึ้นนั่งเธอจ้องมองไปด้านนอกท้องฟ้ามืดสลัวหมดแล้ว

“เธอกลับบ้านไปพักเถอะแค่นี้ก็รบกวนเธอมากแล้ว ส่วนเรื่องที่ฉันท้องฉันอยากจะขอให้เธอเก็บเป็นความลับอย่าพึ่งพูดไปไหน”

“ได้ค่ะอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะคะพรุ่งนี้เจอกันใหม่” เฉี่ยวซือโบกมือลาก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

‘ฮึ! เรื่องบ้าอะไรกันแค่ทะลุมิติมาที่นี่ก็แย่พอแล้วแต่ฉันดันท้องอีก แถมยังท้องกับผู้ชายที่นอนด้วยแค่คืนเดียว แต่เอาเถอะลูกแค่คนเดียวฉันเลี้ยงได้ ในเมื่อเด็กอยากมาเกิดฉันจะดูแลเอง’ เสี่ยวหลิงคิดในใจลุกขึ้นเดินไปหาคุณหมอก่อนจะได้รู้ว่าตอนนี้เธอท้องได้สองเดือนแล้ว เสี่ยวหลิงพาตัวเองกลับมาที่บ้านเธอใช้มือลูบที่ท้องอย่างเบามือ ต่อจากนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวแต่ต้องรับผิดชอบชีวิตอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดในตอนนี้ด้วย

“แม้ว่าฉันไม่เคยเป็นแม่ แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดีเท่าที่ฉันจะทำได้นะ ตอนแรกฉันจะต้องหาของมาบำรุงหน่อยแล้ว” เสี่ยวหลิงคิดได้ก็นึกถึงของในยุคปัจจุบันยาบำรุงมากมายที่ดีต่อคนท้อง ของก็ปรากฏต่อหน้าเธอเต็มไปหมด