บทที่5 บังคับเขาอาบน้ำ

หลังจากที่ลู่หยวนซีเดินมาถึงหน้าเรือนหลังเล็กตามความทรงจำที่ได้รับมา นางคิดจะผลักประตูหน้าเรือนเข้าไป แต่แล้วก็ได้ยินเสียงไอราวกับจะขาดใจดังแว่วมา ก่อนเสียงตุ๊บ!จะดังขึ้นให้ได้ยิน ร่างบางรีบผลักประตูรั้วเข้าไป ก่อนวิ่งตามเสียงนั้นไปยังห้องเล็กห้องหนึ่งที่อยู่ริมสุดทางเดิน

เมื่อนางผลักประตูเข้าไป กลิ่นเหม็นสายหนึ่งก็โชยออกมาทำเอาลู่หยวนซีต้องรีบยกมือขึ้นปิดจมูก กลิ่นเหม็นภายในห้องนั้นทำให้นางเกือบจะอาเจียน

“กลิ่นเหม็นอะไรกันเนี่ย”

ร่างบางก้าวเข้าไปในห้องเล็กมืดและเหม็นเน่าก่อนจะสังเกตเห็นบางอย่างนอนอยู่ที่พื้น ร่างผอมแห้งที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกกำลังคลานมาที่เท้าของนางช้าๆ ลู่หยวนซีเห็นภาพนั้นก็ตกใจจนกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา

“กรี๊ด!!!!ผีหลอก”

ยังไม่ทันที่นางจะทันได้วิ่งหนีออกไปจากห้อง เสียงแหบแห้งก็ดังตะคอกกลับมาก่อน

“หุบปาก!!แล้วไสหัวออกไปจากห้องนี้ซะ”

เสียงที่ได้ยินทำเอาลู่หยวนซีต้องหยุดชะงักไป เขาเป็นคนหรือผีกันแน่ เหตุใดถึงได้ดูดุร้ายเพียงนี้ ร่างบางค่อยๆ หันกลับไปมองช้าๆ แสงที่ส่องลอดจากบานประตูทำให้นางมองเห็นบุรุษที่ผอมจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกนอนอยู่บนพื้นได้อย่างชัดเจน บนใบหน้าของเขามีผ้าสีขาวพันเอาไว้เหลือเพียงจมูกและปากที่โผล่ออกมา ร่างกายส่วนล่างของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งปฏิกูลสีเขียวคล้ำ และมันยังส่งกลิ่นเหม็นลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง

“เขาคงจะไม่ใช่ตัวร้ายคนนั้นหรอกใช่ไหม”

ลู่หยวนซีพึมพำออกมาเสียงเบา แต่คนที่นอนอยู่บนพื้นกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน

“หูหนวกหรืออย่างไร!! ข้าบอกให้ไสหัวออกไปจากห้องนี้”

เสียงดุดันตะคอกนางขึ้นมาอีกครั้ง ลู่หยวนซีได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ คนผู้นี้พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไงนะ

ลู่หยวนซีไม่สนใจเขา นางมองออกไปนอกเรือนเวลานี้ดวงอาทิตย์ยังคงลอยเด่นอยู่เหนือท้องฟ้าน่าจะยังพอมีเวลาอยู่ อาบน้ำให้เขาสักหน่อยแล้วกัน ในเมื่อรับงานมาแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุดจะปล่อยให้เขาตายไปได้อย่างไร

ลู่หยวนซีไม่สนใจเสียงตะคอกของชายหนุ่ม นางเดินออกจากห้องนั้นและเดินตรงไปยังหลังเรือนที่ที่มีโอ่งดินเผาใส่น้ำเอาไว้

แต่เมื่อนางชะโงกมองลงไป มันกลับว่างเปล่าไม่มีน้ำแม้สักหยด เป็นไปได้ยังไงกันที่นี่เป็นที่ที่คนใช้อยู่อาศัยจริงๆ อย่างนั้นหรือ นางถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะคว้าถังไม้สองถังเดินตรงไปยังลำธารที่ไหลผ่านหมู่บ้าน

ผ่านไปนานกว่าที่โอ่งดินเผาทุกใบในเรือนจะเต็ม แม้จะไม่ได้รู้สึกเหนื่อยล้าสักเท่าใดทั้งที่เดินไปกลับตั้งหลายเที่ยว แต่ลู่หยวนซีก็แอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย มีงานอะไรง่ายๆ สำหรับนางบ้างไหม เจ้าระบบบ้านั่นส่งนางมายังที่ที่แม้แต่น้ำประปาก็ยังไม่มี มันน่านัก

ลู่หยวนซีต้มน้ำในห้องครัวเอาไว้หลายถัง ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องเล็กห้องนั้นอีกครั้ง ถึงแม้ชายหนุ่มจะตาบอดและขาพิการมาสองปี แต่หูทั้งสองข้างกลับใช้งานได้อย่างดีเยี่ยมเป็นการตอบแทน

หลังจากที่ลู่หยวนซีออกจากห้องไป ร่างผอมแห้งของชายผู้นั้นก็พลิกตัวนอนหงาย เขาจดจำมันได้เป็นอย่างดีเสียงฝีเท้าของหญิงผู้นั้น สาวใช้ที่บ้านใหญ่ส่งมาดูแลเขา แต่ความจริงคือพวกเขาส่งนางมาทรมานตนเองให้ตายไปอย่างช้าๆ ต่างหาก วันนี้เกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ เขาได้ยินเสียงนางเดินเข้าออกเรือนพร้อมกับถังน้ำตั้งหลายรอบ

หัวของนางคงไม่ได้ถูกลาเตะมากระมัง ถึงได้อยู่ดีๆ ลุกขึ้นมาทำงานเช่นนี้ สตรีที่ขี้เกียจสันหลังยาวอย่างนางไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่ บางทีเขาคงจะหูฝาดไปเอง

ลู่หยวนซีไม่รู้ความคิดของตัวร้ายที่อยู่ในความดูแลของตน นางใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกก่อนเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของอีกฝ่าย แม้เขาจะตัวสูงมากแต่ก็ผอมมากเช่นกัน นางที่ยังเป็นคนปกติทั้งยังมีกำลังมากกว่าเดิมมีหรือจะสู้แรงเขาไม่ได้

“ปล่อยข้านะ!!! สตรีร้ายกาจเช่นเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาแตะตัวข้า”

ลู่หยวนซีไม่สนใจเสียงโวยวายของเขา ถึงอย่างไรก็มีเพียงแค่มือเท่านั้นที่เขาสามารถขยับได้ ส่วนท่อนล่างนั้นนิ่งสนิท ร่างบางอุ้มคนที่ตัวสูงกว่าตนลอยติดมือขึ้นมาราวกับร่างของเขานั้นไร้น้ำหนัก

แม้เสียงโวยวายจะดังอยู่ข้างหูไม่หยุดแต่นางก็ไม่สนใจ ยังคงพาร่างผอมแห้งเดินไปยังหลังเรือน สถานที่ที่เตรียมเอาไว้สำหรับอาบน้ำให้เขา

“น้องๆ ที่บ้านเด็กกำพร้าล้วนผ่านมือข้ามาทั้งนั้น และเจ้าก็จะต้องเป็นรายต่อไป เลิกโวยวายเสียก่อนที่ข้าจะจับเจ้ากดน้ำ”

น้ำเสียงเรียบเฉยที่ต่างจากในยามปกติที่มักจะเอ่ยประชดประชันเขา ทำให้กู้จิ่งเหยียนหยุดชะงักไป หญิงผู้นี้ใช่คนเดิมที่เคยอาศัยอยู่ในเรือนเดียวกันกับเขาแน่อย่างนั้นหรือ แม้นำเสียงของนางจะเหมือนเดิม แต่มีบางอย่างที่เขารู้สึกว่ามันเปลี่ยนไป

หลังจากที่นางขู่ว่าจะจับเขากดน้ำกู้จิ่งเหยียนก็เลิกต่อต้านไปทันที เขาต้องการดูว่าสตรีร้ายกาจผู้นี้คิดจะทำสิ่งใดกันแน่ และลู่หยวนซีไม่ปล่อยให้เขาต้องสงสัยนาน นางวางร่างผอมแห้งลงด้านข้างถังไม้ขนาดใหญ่ที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้ ก่อนจะถอดชุดสีขาวที่ยามนี้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองคล้ำส่งกลิ่นเหม็นโชยออกมาที่เขาสวมใส่ออก

“นี่!! หยุดเดี๋ยวนี้!! เจ้าคิดจะทำอะไร ปล่อยข้านะ”

ลู่หยวนซีถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ แต่มือของนางก็ไม่ได้หยุดทำหน้าที่ของตน แม้มือผอมแห้งของอีกฝ่าจะจับสาบเสื้อเอาไว้แน่น แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านพละกำลังของลู่หยวนซีได้เลย

“เลิกโวยวายเสียที ข้ากำลังจะอาบน้ำให้เจ้า ไม่รู้ตัวหรืออย่างไรว่าตัวของเจ้ากำลังจะเน่าหมดแล้ว”