บทที่4 ส่งนางไปช่วยตัวร้าย

“ดี!! ถ้าอย่างนั้นก็เข้าเรื่องกันเลย คุณลู่ คุณคือผู้ถูกเลือกให้มาทำหน้าที่สำคัญบางอย่าง และหน้าที่นั้นก็คือ ช่วยชีวิตของตัวร้ายในนิยายให้มีชีวิตรอด โดยที่คุณต้องไม่ทำตัวสะดุดตาให้ผู้เขียนจับได้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นเราจะไม่สามารถช่วยเหลือคุณได้ เพราะในโลกของนิยายนักเขียนคือพระเจ้าที่ระบบอย่างเราไม่สามารถแทรกแซง ทำได้เพียงมองดูผ่านตัวคุณที่ถูกส่งเข้าไป พูดง่ายๆ คุณก็ไม่ต่างจากบัคที่เราแอบวางเอาไว้ในนิยายเรื่องนี้”

ลู่หยวนซีไม่ค่อยเข้าใจที่ระบบพูดกับเธอ หากตัวร้ายในนิยายจะต้องตายตามความต้องการของนักเขียน แล้วระบบไปยุ่งอะไรด้วย ชื่อของเขาก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นตัวร้าย ตายไปก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง

“ไม่ได้!! เขาจะตายไม่ได้เด็ดขาด ถึงยังไงคุณก็จะต้องช่วยตัวร้ายคนนี้ให้ได้ ข้อแลกเปลี่ยนคือผมจะทำให้คุณกลับมามีชีวิตได้อีกครั้งในโลกจริงๆ ของคุณ”

ลู่หยวนซีกลอกตาอย่างไม่พอใจ เจ้าระบบบ้านี่แอบอ่านความคิดของเธออีกแล้วอย่างนั้นหรือ น่าหงุดหงิดชะมัด “อะแฮ่ม!!”

เสียงระบบกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีก

“ก่อนที่คุณจะใช้ให้ฉันทำงานให้ คุณบอกได้ไหมว่าทำไมเขาถึงตายไม่ได้”

ลู่หยวนซียกมือเท้าเอวอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะเธอเองก็เริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน

“กะ...ก็แหม!!แบบว่า เขาหล่อเหลารูปงามเป็นหนึ่งในแผ่นดิน แม้แต่พระเอกในเรื่องยังต้องชิดซ้าย ถ้าปล่อยให้ตายไปแบบนี้ก็น่าเสียดายมากเลยไม่ใช่หรือ”

หลังจากที่ได้ฟังคำตอบ ลู่หยวนซีก็แทบหงายหลัง นี่มันเหตุผลบ้าอะไรเนี่ย เจ้านี่มันเป็นระบบอัจฉริยะบ้าผู้ชายหรือยังไง เสียงก็ออกจะแมนซะขนาดนั้น ลู่หยวนซีพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ที่เธอต้องนอนเป็นผักอยู่ในโรงพยาบาล คงจะไม่ใช่ฝีมือเจ้านี่ด้วยหรอกกระมัง

“..........”

ไร้สัญญาณตอบกลับ ลู่หยวนซีรู้ว่าระบบได้ยินเสียงความคิดของเธอ แต่แล้วบางอย่างก็วาบเข้ามาในหัว หลังจากที่ความคิดของเธอหยุดลง

“นี่!!! คงจะไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม คุณคงไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันเกิดอุบัติเหตุใช่ไหม”

ลู่หยวนซีตวาดออกไปเสียงดัง หากว่าเป็นเรื่องจริงเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าตนเองกำลังพบอยู่กับอะไรกันแน่

“ตะ..ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว ภัยพิบัติมีอยู่ทุกที่ เพียงแต่คุณดันซวยไปอยู่ตรงนั้นก็เท่านั้นเอง”

ถ้าหากเจ้าระบบมีตัวตน เวลานี้ลู่หยวนซีจะต้องได้เห็นมันหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นปาดเหงื่อเป็นแน่ ทั้งเรื่องการสัมภาษณ์งานที่ถูกยกเลิก ทั้งเรื่องที่แฟนของเธอแอบนอกใจ เป็นฝีมือของเขาทั้งนั้น แต่ว่าจะให้เธอรู้เรื่องนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นนิสัยไม่ยอมคนอย่างลู่หยวนซีคงจะยอมตายดีกว่ายอมช่วยเหลือเขาเป็นแน่

“ไม่ใช่ก็แล้วไป ถ้าอย่างนั้นก็บอกมาสิว่าฉันต้องทำยังไงบ้าง ถึงจะช่วยเจ้าตัวร้ายคนนั้นให้รอดตายจากปลายปากกาของนักเขียนคนนั้นได้”

ลู่หยวนซีนั่งลงขัดสมาธิเพื่อรอฟังว่าระบบจะสั่งให้เธอทำอะไรอีก

“ผมจะส่งคุณเข้าไปในตัวละครที่ไม่ได้ถูกเขียนเอาไว้ในเนื้อเรื่อง พูดง่ายๆ คือเป็นตัวประกอบที่ใช้แล้วทิ้ง คุณแค่พยายามช่วยชีวิตของตัวร้ายให้ได้เท่านั้น แล้วก็อย่าปล่อยให้เขากลับไปแก้แค้นพระเอกอีกครั้งนะ ไม่อย่างนั้นความได้แตกแน่ คุณต้องรู้เอาไว้ก่อนว่าหลังจากที่คุณเข้าไปในนิยายแล้ว ผมจะไม่สามารถช่วยเหลือคุณได้ คุณต้องหาทางเอาตัวรอดด้วยตัวเองเท่านั้น”

ลู่หยวนซีถอนหายใจออกมาเบาๆ เป็นระบบที่ใช้งานคนเก่งเหลือเกิน ผู้หญิงตัวคนเดียวจะเอาชีวิตรอดไปได้สักกี่วันเชียว

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณเข้าไปในนั้นมือเปล่าแน่นอน นี่คือเนื้อหาของหนังสือนิยายเล่มนั้น รวมทั้งระบบการรักษาที่ผมส่งให้คุณไปแล้วตั้งแต่ที่คุณเข้ามาที่นี่ รวมทั้งช่องว่างเก็บของแค่คุณนึกถึงก็สามารถใช้งานได้ เอาล่ะ ถ้าพร้อมแล้วพวกเราก็ไปกันเถอะ”

“ดะ...เดี๋ยว”

ลู่หยวนซียังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของเธอก็ถูกดูดด้วยแรงมหาศาลอีกครั้ง เมื่อเธอลืมตาขึ้นพบว่าตนเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผู้หญิงมากมายที่แต่งตัวด้วยชุดจีนโบราณ เจ้าระบบไม่เห็นบอกเลยว่าต้องเข้ามาในนิยายย้อนยุคจีนโบราณ งานหยาบแล้วทีนี้ เธอควรจะเริ่มยังไงดี

“เอ้า!!เหตุใดถึงได้เงียบไปเล่า เล่าต่อสิ ตอนนี้คุณชายผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าต้องออกจากจวนตามคำสั่งเพื่อมารับใช้คนพิการใกล้ตายเช่นนี้คงจะลำบากไม่น้อย”

ลู่หยวนซียืนทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าไหลตามน้ำไปก่อน เพราะเธอยังไม่ได้อ่านเนื้อหาในนิยายเลย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเวลานี้อยู่ในช่วงไหนของเนื้อเรื่องหลัก แต่แล้วอาการปวดหัวของเธอก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ภาพก่อนหน้านี้และอิริยาบถต่างๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวราวกับกำลังนั่งมองวิดีโอเก่า บางภาพชัดบ้างบางภาพก็กลายเป็นเส้นสีดำมองเห็นไม่ชัด

หลังจากอาการปวดหัวได้หายไป ลู่หยวนซีก็มองไปยังเหล่าสตรีชาวบ้านเหล่านั้นทีละคน คนพวกนี้คงเป็นตัวประกอบที่ไม่ต่างจากเอ็นพีซีเหมือนเธอกระมัง

“เป็นอะไรไปหรือ ไม่เล่าต่อแล้ว หรือว่าเจ้าต้องรีบกลับเรือน”

หญิงชาวบ้านนางหนึ่งเอ่ยถามลู่หยวนซี หลังจากที่เห็นเธอยกมือกุมหัวของตน

“ชะ..ใช่ข้าต้องกลับแล้ว ป่านนี้คุณชายคงจะรอแย่ ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”

หญิงชาวบ้านเหล่านั้นมองตามหลังลู่หยวนซีที่รีบเดินกลับไปยังเรือนเล็กหลังหนึ่ง ที่ตั้งอยู่บนเนินเขาห่างจากตัวหมู่บ้านไปเล็กน้อยด้วยสายตามึนงง

“นางเคยเป็นห่วงคุณชายของนางตั้งแต่เมื่อใดกัน ข้าเห็นวันทั้งวันเอาแต่เดินเที่ยวเตร่ในหมู่บ้าน ไม่ก็มานั่งเล่นกับพวกเราอยู่ที่นี่”

หญิงชาวบ้านทั้งหมด ต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของสตรีนางนั้น