เดี๋ยวก็สวย

"เฮือกกก" ขวัญจิราลืมตาตื่นหลังจากได้รับความทรงจำร่างเดิมมาทำให้รู้ว่าตัวเธอได้มาอยู่ในโลกใบใหม่แล้วและยังดีที่มิติตามมาด้วย

แม้ตอนนี้ยังไม่สำรวจก็ตามจากความทรงจำร่างนี้มีชื่อว่าจาง เสี่ยวหลาน อายุ15ปี พึ่งผ่านการปักปิ่นไปเมื่อสามวันก่อน แต่เพราะใบหน้าเต็มไปด้วยรอยสิว จุดด่างดำทำให้ไม่มีแม่สื่อใดทาบทาม ซ้ำเป็นกำพร้า

แม่ตายหลังคลอดเธอ พ่อดันมาตกเขาตายตอน10ขวบญาติหรือเรียกเธอว่าอัปลักษณ์บ้างล่ะตัวซวยบ้างล่ะยังดีที่บ้านฟางหยิบยื่นผักเนื้อเล็กๆ น้อยๆ ให้บ้างให้พอเธออยู่รอดจนถึงปัจจุบันเสียดาย

พวกท่านดันต้องไปที่อื่นหลังจากลูกๆ เธอรับช่วงต่่อร่างนี้ไร้การศึกษาแต่พออ่านออกเขียนได้แต่ไม่ฉลาดพอที่จะแยกเห็ดพิษออกทำให้เธอตายกลางป่าอย่างโดดเดี่ยว

จนมีขวัญจิรามาอาศัยอยู่แทนถ้าเปรียบเทียบยุคสมัยคงปี80 ที่ทำการค้าเสรีแต่มีราชวงศ์ปกครองแคว้น และยุคข้าวยากหมากแพงเปรียบดั่งยุคโบราณ ที่ไม่มีไฟฟ้าเครื่องอำนวยความสะดวก หรือแม้แต่ถนนใช้ทุกพื้นที่ยังไม่มีห้างสรรพสินค้า  รถยนต์ แต่เริ่มมีจักรยานเข้ามาแล้ว เพราะทำการค้าต่อชาวตาฟ้า

ซึ่งแคว้นต้าชิงติดทะเล มีท่าเรือมาจอดมากมายและยังดีมีป่าเขาที่อุดมสมบูรณ์แต่แฝงไปด้วยอันตรายถ้าศึกษาดีดีชาวบ้านจะไม่อดอยากเช่นร่างนี้เลย

มีอย่างที่ไหนกินผลไม้ได้เพราะมีสัตว์เจาะหรือกัดกิน แต่ไม่กินปูกุ้งบอกว่าเป็นสัตว์น้ำที่เนื้อน้อยและอันตรายมีทะเลแต่รับเกลือที่แพงกว่าทองคำมาจากต่างแคว้นให้ตายเถอะโรบิ้นสมบัติทั้งนั้นไม่ว่าทางบกหรือทางน้ำสงสัยโลกนี้อยู่ช่วงยุคหินหรือไรกันยังดีที่รู้จักมันไม่เช่นนั้นคงสูญพันธุ์ตายกันจริงๆ

"ดีนะฉันเตรียมของมาเยอะอันดับแรกฉันต้องทำให้เธอแข็งแรงก่อน อันดับสองต้องทำให้สิวและรอยขีดข่วน รวมถึงผิวที่ไม่เคยบำรุงหายไปที่จริงเธอก็ไม่ได้ขี้เหร่เลยไม่เหมือนฉันถ้าไม่ขาวหุ่นไม่ดีก็ดูไม่ได้แต่ใบหน้านี้มันเป็นผู้หญิงใฝ่ฝันเลยนะ"

ขวัญจิราเอากระจกเล็กๆ ที่จำได้ว่าเก็บเข้ามิติและซื้อมาไว้ด้วยเพียงแค่นึกมันก็มาอยู่ที่มือเธอแล้วจากที่เห็นถ้าตัดออกไปใบหน้านี้สวยมากจริงๆ ใบหน้าเรียวเล็กออกดูตอบซูบผอมไปหน่อย แต่ดวงตากลมโตในตาสีน้ำตาลเข้ม ฉ่ำหวานเหมือนลูกกวางก็พอบ่งบอกสวยงาม

คิ้วเรียงตัวสวย แม้จะมีส่วนเกินมาบ้างไม่ใช่ปัญหาถ้าเธอตกแต่งมัน จมูกโด่งรั้นไม่ต้องศัลยกรรมมีสันไม่บานก็พอดูจิ้มลิ้มก็พอแล้ว ปากกระจับเล็กๆ ดูอวบนิดๆ แม้จะแตกเป็นขุย แต่มันก็ดีมากเวลายิ้มยังมีลักยิ้มเล็กๆ สองข้างทำให้ใบหน้านี้ดูน่ารักจิ้มลิ้ม แต่เสียดายรอยขีดข่วนของกิ่งไม้และจุดสิวแผลเป็นของยุงป่าที่ชอบมากัดบ่อยๆ

อายุ15ปีแม้ร่างกายจะผอมแต่สิ่งที่มีก็มีไม่ใหญ่มาก แต่ดูว่าเป็นผู้หญิงก็พอบำรุงหน่อยหุ่นนางแบบเลยล่ะ ร่างนี้ได้พ่อ แม่ที่สูงเลยสูง170 ถึงผิวตอนนี้จะไม่ขาว ไม่ดำถึงอย่างไรก็ดูดี ผมนี่หยาบมากแถมยาวถึงเข่า มันยาวเกินไปไว้ค่อยตัด แม้โลกนี้เขาไม่ทำกันก็เถอะเธอจะแหกกฏให้ดู

"อืมม์....ซาลาเปาลุงเซียงนี่ยังอร่อยเหมือนเดิมเลย"

ยามเธอเรียนอยู่ในเมืองพ่อ แม่ให้เงินไม่มาก แต่เท่าที่จำได้กินซาลาเปาใกล้มหาลัยทุกวันไส้เยอะ แป้งนุ่มหอมละมุน เธอนำออกมากินสามลูกใหญ่ จากนั้นเอายาแก้สารพัดพิษออกมากินพร้อมน้ำเปล่าไม่รู้พิษตกค้างอยู่หรือเปล่า

แต่เธอคิดว่ามีอยู่ เมื่ออยู่ท้องแล้ว พักกินแอปเปิ้ลที่เคยเห็นมาหนึ่งลูกมันหวานกรอบเนื้อทรายลูกใหญ่ แถมกินลงไปรู้สึกอุ่น แต่ไม่นานเหมือนจะมีคราบสีดำออกมาจากรูขุมขนและทำให้เธออาเจียน

"อ๊วก อั๊กกก!" เธอกระอักเลือดที่จุกคอสีดำออกมาอย่างตกใจจนกลายเป็นสีแดงถึงหยุดสำลอก

"โห้!มิติฉันไม่ธรรมดาซะแล้วถ้าจากอ่านนิยายคงจะเป็นพิษแน่นอนเลยร่างนี้ซวยชะมัด"

ก่อนจะสำรวจมิติเธอรีบลงเขาก่อนเพราะนี่ใกล้มืดค่ำแล้วกลัวสัตว์ออกหากินกลางคืนร่างนี้ดันเข้ามาลึกเสียด้วยดีที่คนส่วนใหญ่ทำประมงมากกว่า ส่วนเขาหลังบ้านเธอคนไม่ค่อยเข้านัก เพราะมีเรื่องเล่าถึงสัตว์ดุร้ายที่หลบซ่อนตัวอยู่