ข้อแลกเปลี่ยน

ขวัญจิรา โรจน์อนันต์ นักธุรกิจสาวภาคเหนือเจ้าของโรงงานรับซื้อและแปรรูปผักผลไม้ส่งออกไปทั่วประเทศไทยด้วยวัยเพียงสามสิบปีประสบความสำเร็จคงเพราะความกตัญญูเรียนจบอดออมขยันหนักเอาเบาสู้จนมีทุกอย่างในวันนี้

แน่นอนว่าพ่อแม่ภาคภูมิใจและที่เธอภูมิใจมากกว่าคือการส่งน้องชายเรียน ในโรงเรียนนานาชาติที่แสนแพงจากลูกสาวกรรมกรก่อสร้างมีทุกวันนี้คือพรแสวงมากกว่าพรสวรรค์

แต่ตอนนี้เธอไม่เข้าใจว่าพื้นที่รอบๆ มันคือที่ไหน พื้นที่ประมาณสิบไร่มีบ่อน้ำแปลงว่างเปล่าสิบแปลงกระท่อมหลังใหญ่บ่อสองบ่อ คอกสัตว์ ที่มีวัวนมสองตัว ไก่สิบตัวที่แข่งกันออกไข่ หมูสองตัว ห่านสิบตัว เป็ดสิบตัว รอบด้านเป็นลำธาร มีต้นมะพร้าวน้ำหอม ฝรั่ง มะม่วง มะนาว ล้อมรอบ

มีผัก ผลไม้ที่เคยเห็นและกินได้อย่างละต้นออกดอกออกผลสวยงามแม้แต่แปลงชาและดูเหมือนแปลงโสมและดอกไม้ต้นเล็กต้นน้อยอย่างละต้นสองต้นทุ่งนาที่ตอนนี้เธอเดินดูเหมือนจะเลี้ยงปลา ปูนา และหอยน้ำจืด ต้นไม้สูงมีรังผึ้งขนาดใหญ่แต่ไม่มีตัวผึ้งซึ่งมันพร้อมสามารถเก็บได้

"หึหึ!มาแล้วหรือ"

ขวัญจิราเดินดูสิ่งต่างๆ ไปเรื่อยๆ ซึ่งที่นี่เหมือนฟาร์มขนาดใหญ่ของชาวสวนที่ทำเกษตรผสมผสานสำหรับทุกอย่างที่กินได้ทีละเล็กทีละน้อยแต่แล้วคิดอะไรเพลินๆ เธอเหลียวไปตามเสียงเอ่ยทักแม้จะแปลกใจตัวเธอพูดได้ภาษาไทยและอังกฤษแม้จีนจะได้บ้างแต่ไม่นึกว่าจะฟังรู้เรื่องขนาดนี้

"เอ่อสวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท"

"หึหึ ไม่ต้องไม่ต้องทุกอย่างย่อมเลือกนาย แล้วนี่เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรหรือ"

"คือฉันก็ไม่รู้ค่ะทีแรกก็นึกว่าฝันแต่คงไม่ใช่เพราะฉันมีความรู้สึกหยิกตัวเองแล้วฉันเจ็บจริง"

"อืม มิติเลือกนายคงพาเจ้ามาถึงที่นี่และมันคงผูกจิตเจ้าไปแล้วตัวข้าคงหมดหน้าที่ของข้าแล้ว"

"หมายความว่าอย่างไรหรือคะ"

"หมายความว่าเจ้าได้เข้ามาในสิ่งที่ไม่ควร อายุขัยเจ้าจะสั้นลงเท่าที่ดูเวลาโลกเดิมของเจ้าอยู่ได้อีกเจ็ดวัน"

"เดี๋ยวนี่คือสิ่งที่ฉันได้รับหรอคะฉันต้องแลกกับความตายของฉัน"

"อืม เจ้าทำใจเสียเถอะมันเปลี่ยนไปไม่ได้แล้วแต่เจ้ายังดีรู้เวลาตายและมีเวลาเตรียมตัวอีกเจ็ดวันไปเสียก่อนที่อายุขัยเจ้าจะสั้นลงกว่านี้ เจ้าจงไปเตรียมตัวให้พร้อมแล้วอีกเจ็ดวันเจ้าจะไปในสิ่งที่มิติโชคชะตากำหนดไว้เอาไว้ข้าจะมารับ"

ขวัญจิรางุนงงเธอเหมือนถูกกระแทกให้ออกมาจนรู้ตัวอีกครั้งเธอนั่งอยู่ในห้องทำงานนี้แล้ว น้องชายจะกลับไทยอีกสามวันข้างหน้าพร้อมแฟนสาวต่างชาติ

และน้องสาวน้องชายที่เตรียมตัวไปเรียนต่างประเทศอีกสามเดือนข้างหน้า พ่อแม่อายุจะห้าสิบแล้วยังแข็งแรงดีแต่ในเมื่อเวลาเธอยังพอเหลือเธอควรจะเตรียมตัวและอยู่กับเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้มองดูข้อมือที่เห็นแสงสีขาวทำให้เธอเข้าใจได้ทันทีว่านี่คือมิติ อันดับแรกตัวเธอต้องเรียกทนายประจำตัวมา

"คุณ ขวัญจิราจะยกตำแหน่งประธานให้คุณชายเดชา โรจน์อนันต์หรอครับ"

"ค่ะ ให้เขารับช่วงต่อจากฉันหุ้นที่เหลือก็ให้น้องๆ เหมือนเดิมส่วนทรัพย์สินบ้านเงินสดที่ดิน ฉันยกให้พ่อแม่คะ"

พ่อแม่ไม่ต้องการหุ้นบริษัทเขาไม่ยุ่งเลยก็ว่าได้พวกท่านต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบและรับเงินเดือนจากเธอโดยเริ่มทำสวนทำไร่ซึ่งเธอซื้อไว้ร้อยกว่าไร่บ้านใหม่เธอก็สร้างอย่างหรูหรา

ส่วนวันข้างหน้าพ่อแม่จะยกให้ลูกคนไหนก็สุดแล้วแต่อีกอย่างโรงงานเธอไม่ได้มีทางภาคเหนืออย่างเดียวยังมีทุกภาคและเริ่มขยายไปต่างประเทศ หรือประเทศเพื่อนบ้านแต่มันไม่ทันแล้วเธออยากทำอะไรให้ถูกต้องซึ่งเงินร้อยล้านที่มียกให้พ่อแม่ทั้งหมดถึง

อย่างไรน้องๆของเธอได้รับเงินปันผลกำไรมากอยู่แล้วพ่อแม่ไม่มีเพียงได้รับเงินเดือนเดือนละห้าหมื่นจากเธอเท่านั้นเมื่อทำพินัยกรรมทุกอย่างเสร็จเธอกำชับทนายห้ามบอกใคร

เมื่อเสร็จแล้วเธอเริ่มไปห้างสรรพสินค้าซื้อแค่ครีมบำรุงหน้า-ผิว ทุกชนิดชนิดละมากๆ แถมเป็นแบรนด์ดังของใช้ในครัวเรือนของใช้ส่วนตัวเช่นผ้าอนามัย เครื่องสำอางค์ น้ำหอมผม- ตัว แชมพู สบู่แบบก้อน-เหลว แปรงสีฟันยาสีฟันมีของเด็ก

และผู้ใหญ่ชุดเอาแบบทันสมัยและร่วมสมัยทุกเพศทุกวัยทุกฤดูกาลและผ้าดิบเนื้อดีไปตัดหลายสีหลายพับเครื่องจักรเย็บผ้า ด้าย เข็ม ชุดชั้นในทุกเพศทุกวัยทุกไซส์ของใช้เด็กเช่นแพมเพิส นมผง ขวดนม ของเล่น ทุกเพศ สำหรับแรกเกิดจนถึงห้าขวบ

เมื่อได้ของเด็กแล้วก็ของบำรุงผู้ใหญ่แบบผงแบบเม็ด กาแฟ ชา นมผง นมกล่องโอวัลติน น้ำเต้าหู้แบบผง แบรนด์ของเด็กของผู้ใหญ่ เครื่องดื่มชูกำลัง เบียร์ทุกยี่ห้อ เหล้าทุกชนิด น้ำอัดลมทุกยี่ห้อ น้ำแข็งก้อน น้ำแข็งบด ยาบำรุง ยารักษา ยาคุม แม้แต่ที่ตรวจครรภ์เธอก็ยังเลือกซื้อทุกชนิดที่มีในร้านยาปลีกส่งที่จะหามาได้

เข้าไปโซนเครื่องใช้ไฟฟ้าตัวเธอเริ่มซื้อพัดลม แอร์ กระติกน้ำร้อน ที่เป่าผม ที่หนีบ เตาปิ้งย่าง เตาอบ เครื่องปั่น ฮิทเตอร์ปรับอากาศเธอซื้อชนิดละสองเท่านั้นจากนั้นไปโซนฟอร์นิเจอร์ ชุดโซฟายี่ห้อดีแบบทันสมัยและวินเทจแนวย้อนยุค โต๊ะไม้กินข้าวแบบหกคนนั้งและสิบคนนั่งแบบมีกระจกและแบบธรรมดา โต๊ะน้ำชาสองคนนั่ง ตู้ใส่เสื้อผ้าขนาดเล็กใหญ่กลาง

เมื่อได้แล้วออกจากห้างไปร้านอุปกรณ์ก่อสร้างเธอเหมาทุกอย่างแม้แต่ชักโครกและแบบส้วมซึม ร้านอุปกรณ์การเกษตรเหมาทุกอย่างแม้แต่ต้นไม้และเมล็ดพันธุ์ ร้านอาหารสัตว์ เหมาทุกอย่างเหมือนกัน

ร้านค้าส่งอาหารแห้ง เหมาทุกอย่างร้อยโล ร้อยกล่องร้อยลัง ร้านขายถ่านไร้ควันเธอเหมาไปสิบกระสอบ ตะกร้าหวาย ถุงย่าม กระสอบ อุปกรณ์การเขียนทุกอย่าง หนังสือทุกวิชา สมุดเธอไม่เคยให้ขาดซึ่งแน่นอนของทั้งหมดที่สั่งส่งตรงไปที่บ้านรับรองของเธอที่อยู่ใกล้โรงงานมีโกดังใหญ่อยู่ที่นั่นและเธอให้เลขาเซ็นรับเหตุผลคือเธอจะเอาไปบริจาค

ส่วนสุดท้ายเธอไปซื้อจักรยานแบบใหม่และแบบเก่า กระบะ มอเตอร์ไซค์ รถเก๋ง เอาแบบถูกที่สุดอย่างละคันก็พอแม้แต่รถเข็นขายของยังมี เพราะเคยอ่านนิยายแนวทะลุมิติมาก่อนไม่รู้ว่าไปอยู่ยุคไหนถึงแม้ไม่ได้ซื้อพวกผักผลไม้เพราะมีในมิติเธอก็ไม่วายไปเหมา เนื้อไก่ เป็ด หมู แบบชำแหละร้อยกิโล และแบบตัวอย่างละยี่สิบตัว

รวมถึงไปสั่งซาลาเปาห้าร้อยลูกคละไส้อย่างละร้อยลูกไปร้านเครื่องปรุงเธอเหมาทีละมากๆ แบบขวดถุงหรือแม้แต่เกลอนโดยเฉพาะน้ำมัน ข้าวสารอย่างดีมีข้าวกล้องข้าวเจ้า ข้าวเหนียว อย่างละร้อยกะสอบ ปุ๋ยขี้ไก่แห้งอย่างละสิบกระสอบใหญ่เธอเตรียมตัวแบบนี้ทั้งหมด

สี่วันแล้วอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุขเงินหมดไปหลายล้านเลยทีเดียวดีที่เธอถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเมื่อเดือนก่อนสองใบแบ่งให้พ่อแม่หนึ่งใบและเธอเก็บไว้หนึ่งใบทำให้มีเงินใช้ในวันนี้และเธอสามารถเก็บเข้ามิติเพียงนึกว่าทุกอย่างหายไปเท่านั้นครบกำหนดวันที่เจ็ดครอบครัวอยู่พร้อมหน้า

"ขวัญ ลูกไม่ไปโรงงานหรอลูก"

"ไม่ค่ะแม่แค่สามวันเองแม่เบื่อหนูแล้วหรือคะ"

"ใครจะเบื่อลูกกันแม่แค่ถามแล้วให้เจ้าใหญ่ไปดูแบบนี้จะดีหรือลูกน้องพึ่งกลับมา"

"ไม่ช้าไม่เร็วเจ้าใหญ่ก็ต้องดูแลทุกอย่างแทนหนูจนกว่า เจ้ารอง เจ้าสาม น้องเล็ก จะเรียนจบ"

"ดีแล้วเราก็ทำมาหลายปีแล้วพักบ้างแม่เป็นห่วง"

"แม่ถ้าหนูไม่อยู่แล้วแม่จะเสียใจไหมจะคิดถึงหนูหรือเปล่าพ่อกับแม่จะอยู่ได้ไหม"

"เพี้ย!!!" "อย่าพูดเรื่องไม่เป็นมงคลแบบนี้อีก จำเอาไว้พ่อแม่รักลูกขาดคนไหนไปก็ย่อมเสียใจเป็นธรรมดา"

"หนูรักแม่นะคะ พ่อด้วยนะ"

"อืมพ่อก็รักลูกทุกคนรักลูก ..."

เธอน้ำตาซึมกอดแม่พ่อแน่นจากนั้นก็วีดีโอคลอหาน้องชายคนโตที่อยู่กับแฟนสาวเจสซี่ ไปดูงานแทนเธอจากนั้นก็โทรหาน้องชายคนรอง น้องชายคนที่สามและน้องสาวคนเล็ก ที่อยู่มหาลัยซึ่งพวกเขาทั้งสามเป็นแฝดเทียมเกิดห่างกันไม่ถึงสองนาที

เพราะผ่าคลอดแต่แยกออกง่ายมากแทบจะไม่เหมือนกันเลยที่จริงน้องจะได้รับปริญาตรีปีนี้แล้วและต่อโทนอกเหมือนน้องชายคนโตเธอเสียดายที่ไม่ได้ดูความสำเร็จของพวกเขาเมื่อกินข้าวเย็นพร้อมทุกคน

เว้นน้องชายคนโตที่อยู่ในตัวจังหวัดเชียงใหม่มาไม่ได้ส่วนครอบครัวเธออยู่พะเยาถ้ามาก็มาได้แต่น้องชายพึ่งจะไปจากนั้นเธอขึ้นมานอนแต่งตัวสวยๆ เก็บทุกอย่างที่เป็นของเธอเช่นโทรศัพท์ เครื่องประดับซึ่งเธอชอบหยกมากกว่าทองแต่ก็มีทองคำสองก้อนหนักสิบบาทเข้ามิติจากนั้นตั้งใจข่มตาไม่ให้หลับแต่เพลอหลับไปจนได้จนเธอมองร่างตัวเองที่นิ่งสงบบนเตียง

"ไปเถอะถึงเวลาแล้ว" เธอถอนหายใจอีกครั้งเดินตามชายกลางคนที่อายุแก่กว่าเธอห้าปีไปอย่างหมดห่วงและเด็ดเดี่ยวจากแล้วชั่วนิรันดร์