เครื่องในหมูตุ๋นขอรับ - 2

บ้านหลี่สาม

หลี่เหมยรีบเข้าไปในครัวนางตักโจ๊กข้าวกล้องที่เคี่ยวจนนุ่มเนียนใส่ถ้วยที่เตรียมไว้แล้วโรยหน้าด้วยลูกเดือย ที่นางแอบนำออกมาจากมิติเพื่อบำรุงร่างกายของลูกสะใภ้ นางยังต้มไข่เพิ่มอีกสองฟองให้หลี่ซานยกเข้าไปให้ภรรยาที่กำลังพักฟื้นอยู่ในห้อง

"อาซาน ยกโจ๊กไปให้เสี่ยวม่ายในห้อง บอกนางว่าต้องกินให้หมดนะ จะได้มีแรงดูแลหลานของแม่" หลี่เหมยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ขอรับท่านแม่"

หลี่ซานรับถ้วยโจ๊กและไข่ต้มมาอย่างระมัดระวัง เขาเดินเข้าไปในห้องนอนที่แสนอบอุ่น ภายในห้องนั้นเสี่ยวม่ายกำลังนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงไม้เก่า ๆ ที่ถูกปูด้วยผ้าสะอาด

"เสี่ยวม่าย เจ้ากินโจ๊กนี่ก่อนเถอะ" หลี่ซานพูดพร้อมกับยื่นถ้วยโจ๊กให้ภรรยา

เสี่ยวม่ายมองโจ๊กในถ้วยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประทับใจ

"ขอบคุณนะเจ้าคะท่านพี่ ท่านแม่ดีกับข้ายิ่งนัก" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"เจ้าต้องกินให้หมดนะ ท่านแม่บอกว่าเจ้าจะได้มีแรงดูแลลูกของเรา" หลี่ซานพูดพร้อมกับป้อนโจ๊กคำแรกให้ภรรยา

เสี่ยวม่ายได้ยินดังนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า

"ท่านแม่...ท่านดีกับข้าเหลือเกิน" นางพึมพำ

ด้านนอก หลี่หลินกับซางจื้อกับซางหยวน ก็ช่วยกันจัดเตรียมโต๊ะอาหารอย่างแข็งขัน หมั่นโถวสีขาวนวลถูกวางลงบนโต๊ะ พร้อมกับชามเครื่องในหมูตุ๋นที่ส่งกลิ่นหอมหวนไปทั่วทั้งเรือน ไม่นานหลี่หลงกับหลี่ซุนก็กลับมาถึง ทุกคนจึงพร้อมหน้าพร้อมตากัน

"มานั่งกินข้าวกันเถอะทุกคน" หลี่เหมยกล่าว ทุกคนจึงรีบไปนั่งประจำที่ของตนเองด้วยรอยยิ้ม

วันนี้พวกเขาได้กินเครื่องในหมูตุ๋นที่นุ่มละมุนลิ้นกับหมั่นโถวคนละสองลูก ซางจื้อกับซางหยวนกินหมั่นโถวคนละหนึ่งลูกก็อิ่มจนพุงกาง หลี่เหมยเห็นลูกหลานกินกันอย่างเอร็ดอร่อยก็รู้สึกมีความสุข

ระหว่างนั้นหลี่หลงกับหลี่ซุนก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มารดาฟัง

"ท่านแม่ขอรับ ชาวบ้านทุกคนพอได้ชิมเครื่องในหมูตุ๋นก็อ้าปากค้างในความอร่อย พวกเขาถามใหญ่เลยว่าท่านแม่ทำได้อย่างไร เพราะไม่เคยมีใครทำเครื่องในหมูให้อร่อยได้ถึงเพียงนี้มาก่อน"

หลี่หลงกล่าวอย่างตื่นเต้น

"ใช่ขอรับท่านแม่ พวกเขาไม่มีใครเชื่อเลยว่าเครื่องในหมูกินได้" หลี่ซุนพูดเสริม

"ดีแล้ว อย่างน้อยพวกเขาก็จะได้ไม่ต้องทิ้งขว้างสิ่งของที่ช่วยให้อิ่มท้องได้ เพียงแต่ถ้าจะทำให้อร่อยก็ต้องมีวิธีจัดการที่ดี"

หลี่เหมยตอบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

หลังจากทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ความเงียบสงบก็ปกคลุมบ้านหลี่อีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาจากความเหนื่อยล้าที่ดังขึ้นเป็นจังหวะ

แต่ในห้องนอนของหลี่ซานและเสี่ยวม่าย บรรยากาศกลับไม่เป็นเช่นนั้น เสียงร้องไห้ของทารกน้อยดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ทำลายความเงียบสงบในยามวิกาล

หลี่ซานกับเสี่ยวม่ายต่างก็เหนื่อยอ่อนจากการเดินทางและการคลอดบุตร แต่พวกเขาก็ต้องลุกขึ้นมาคอยปลอบลูกสาวตัวน้อยที่ร้องไห้ไม่หยุด

"โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะลูกรัก"

เสี่ยวม่ายอุ้มลูกขึ้นแนบอกแล้วโยกเบา ๆ ใบหน้าของนางซีดเผือดเพราะความอ่อนเพลีย

"..."

"หิวแล้วใช่ไหมลูก...แต่แม่ไม่ค่อยมีน้ำนมให้เจ้ากินเลย"

"ไม่เป็นไรนะเสี่ยวม่าย เจ้ากินน้ำขิงเข้าไปเยอะ ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้ำนมก็มา"

หลี่ซานปลอบภรรยาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ใจหนึ่งก็อดสงสารนางไม่ได้

"ข้ากินเข้าไปเยอะแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ แต่น้ำนมก็ยังไม่มาเลย"

เสี่ยวม่ายพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

"..."

"ลูกของพวกเราจะหิวตายเอาเสียก่อน"

ไม่นานเสียงร้องของทารกน้อยก็ดังขึ้นอีกครั้ง พลอยทำให้ซางจื้อกับซางหยวนที่นอนอยู่ในห้องเดียวกันไม่ได้นอนไปด้วย เด็กน้อยทั้งสองพลิกตัวไปมาด้วยความรำคาญใจ

หลี่เหมยที่นอนอยู่ห้องข้าง ๆ ได้ยินเสียงร้องของหลานสาว นางจึงตัดสินใจลุกขึ้น นางแอบเข้ามิติไปชงนมของทารกแรกเกิดออกมาสองขวด ขวดละสองออนซ์โดยไม่ให้ใครรู้ จากนั้นนางก็เดินไปเคาะประตูห้องของลูกชาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"อาซาน แม่เข้าไปได้ไหม"

"ท่านแม่! เข้ามาได้เลยขอรับ"

หลี่ซานรีบเปิดประตูห้องให้มารดา เมื่อหลี่เหมยเดินเข้ามาในห้อง นางเห็นเสี่ยวม่ายกำลังปลอบลูกสาวที่ร้องไห้ไม่หยุด

"ยัยหนูเป็นอะไร?"

"ลูกสาวของพวกเราหิวขอรับท่านแม่ แต่น้ำนมของเสี่ยวม่ายยังไม่ค่อยมี" หลี่ซานตอบด้วยความกังวลใจ

"..."

"ลูกทำอย่างไรก็ปลอบลูกน้อยไม่หยุดเลยขอรับ"

หลี่เหมยเดินเข้าไปใกล้เสี่ยวม่าย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

"ให้แม่ช่วยดูแลหนูน้อยให้เองนะ เจ้ากับอาซานจะได้พักผ่อน"

เสี่ยวม่ายได้ยินดังนั้นก็ตกใจ

"ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะท่านแม่ ข้ายังไหวอยู่เจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นไร เจ้าต้องพักผ่อนนะ แล้วพรุ่งนี้แม่จะต้มน้ำขิงใส่ไข่ให้เจ้ากินอีก จะได้มีน้ำนมให้ลูกกิน"

เสี่ยวม่ายได้ยินดังนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก นางจึงยอมยกหลานสาวให้มารดาอุ้ม

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่"

เมื่อทารกน้อยอยู่ในอ้อมแขนของหลี่เหมย นางก็เริ่มหยุดร้องไห้ หลี่เหมยโยกเบา ๆ แล้วฮัมเพลงกล่อมเด็กในโลกเดิมให้หลานสาวฟัง

"ไม่เป็นไรนะหนูน้อย ย่าจะกล่อมเจ้าเองนะ" หลี่เหมยพูดเบา ๆ

หลี่ซานกับเสี่ยวม่ายมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความงุนงง ไม่เคยมีใครกล่อมลูกของพวกเขาให้นอนหลับได้ง่ายขนาดนี้มาก่อน แล้วพวกเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดลูกสาวตัวน้อย พอเข้าไปนอนในห้องของผู้เป็นย่าแล้วกลับไม่ร้องไห้งอแงเหมือนตอนที่อยู่กับพ่อแม่