หลี่เหมย - 2

หลังจากป้าหลัวเดินออกจากห้องไปแล้ว หลี่เหมยก็หันกลับมาสนใจนิยายบนหน้าจออีกครั้ง แต่เนื่องจากความรู้สึกยังคงขุ่นเคืองจากเรื่องราวที่เพิ่งอ่านไป เธอจึงอยากจะพักสายตาจากหน้าจอสักครู่ เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่ป้าหลัวเพิ่งนำมาวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนในใจ

แต่แล้วอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น แก้วน้ำในมือของเธอหลุดมืออย่างกะทันหัน น้ำในแก้วหกใส่ MacBook ที่กำลังชาร์จแบตเตอรี่อยู่พอดี หลี่เหมยตกใจรีบจะถอยหนี แต่ทว่าก็สายไปเสียแล้ว

ในขณะที่เธอเอนตัวหนีนั้น หน้าจอ MacBook ก็เกิดแสงวาบขึ้นมาอย่างรุนแรง แสงนั้นสว่างจ้าจนไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ ก่อนที่ลำแสงสีเงินยวงจะพุ่งตรงมาที่เธออย่างรวดเร็ว ดึงเอาวิญญาณของเธอเข้าไปสู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างน่าอัศจรรย์

"อ๊ายยยย!"

เสียงกรีดร้องของหลี่เหมยถูกกลืนหายไปในความว่างเปล่า ในวินาทีนั้นเธอรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองกำลังถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และถูกลากเข้าไปในกระแสวนที่มองไม่เห็น

เธอคิดว่าเธอคงจะตายไปแล้วแน่ ๆ ทั้งที่เพิ่งจะบ่นว่าตัวละครในนิยายสมควรตายไปไม่นาน แต่ตอนนี้กลับเป็นเธอเสียเองที่ต้องมาเผชิญหน้ากับความตายอย่างกะทันหัน

หลี่เหมยหมดสติไปในความมืดมิดอันว่างเปล่า แต่แล้วความรู้สึกก็ค่อย ๆ กลับคืนมาอีกครั้ง เธอกลับได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ดังระงมอยู่รอบตัว เสียงสะอึกสะอื้นที่น่าเวทนา เสียงร้องเรียกหาแม่ที่ฟังแล้วปวดร้าวหัวใจ

เธอพยายามลืมตาขึ้น แต่ดวงตาของเธอกลับหนักอึ้งเกินกว่าจะลืมขึ้นมาได้ เธอพยายามอย่างสุดกำลังจนในที่สุดเปลือกตาก็เปิดออก เธอมองเห็นเพดานไม้ที่เก่าและผุพังเหนือศีรษะ ภาพที่เห็นนั้นช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย นี่ไม่ใช่ห้องทำงานของเธอที่วิลล่าหรูอย่างแน่นอน

"ท่านแม่! ท่านแม่ฟื้นแล้ว!"

เสียงร้องด้วยความดีใจดังขึ้นเมื่อหลี่เหมยลืมตาตื่นขึ้นมา ทุกคนที่คุกเข่าร้องไห้อยู่ข้างเตียงพากันโผเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าดีใจสุดขีด หลี่ซาน ลูกชายคนโตของหลี่เหมยในนิยายก็รีบเข้ามาจับมือของมารดาเอาไว้แน่น เขายังคงมีน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านแม่ ลูกผิดไปแล้วขอรับ! ลูกขอโทษที่ทำให้ท่านต้องเป็นเช่นนี้! หากท่านเป็นอะไรไป ลูกคงไม่มีหน้าไปพบใครได้"

หลี่ซานเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ เขายังคงโทษตัวเองอยู่ร่ำไป

หลี่เหมยที่เพิ่งตื่นขึ้นมามองภาพตรงหน้าด้วยความสับสน เธอกำลังสวมชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ มีผ้าพันแผลพันศีรษะไว้แน่นหนา รอบ ๆ ตัวมีเด็ก ๆ สี่คนและหญิงสาวอีกหนึ่งคนคุกเข่าล้อมรอบเตียง

"ยะ...อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าคือใคร.."

"ลูกหลี่ซานไงขอรับท่านแม่ ท่านจำลูกไม่ได้แล้วหรือ"

หลี่ซานตอบกลับด้วยสีหน้าตกใจและเสียใจที่มารดาจำเขาไม่ได้

ทุกคนในห้องต่างก็แสดงความตกใจและเสียใจออกมาอย่างชัดเจนเมื่อเห็นท่าทีของหลี่เหมย พวกเขาคิดว่าหลี่เหมยคงจะความจำอะไรไม่ได้แล้วแน่ ๆ

หลี่เหมยในร่างใหม่ได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง ใบหน้าของหลี่ซานและทุกคนในครอบครัวช่างดูเหมือนกับคำบรรยายในนิยายที่เธอเพิ่งจะอ่านมาไม่มีผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย

"ไม่จริง! นี่มันเป็นเรื่องโกหก! เรื่องตลกใช่ไหม! อย่าบอกนะว่าฉันหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายที่กำลังอ่านอยู่จริง ๆ!"

หลี่เหมยกรีดร้องในใจอย่างบ้าคลั่ง เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือความจริงที่เธอไม่อยากจะเชื่อเลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในห้วงความคิดของเธอ เสียงนั้นฟังดูสุขุมและอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

[จากนี้ไปเจ้าต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้ จนกว่าเจ้าจะทำให้ครอบครัวนี้มีความสุขและรุ่งโรจน์ขึ้นมาได้ เจ้าจึงจะมีโอกาสได้กลับไปยังที่ที่เจ้าจากมา ห้างค้าส่งของเจ้าจะติดตามเจ้ามาในรูปแบบของมิติ ยังมีน้ำพุวิเศษที่รักษาได้ทุกโรคเป็นตัวช่วยอีกอย่างหนึ่ง แต่เจ้าควรระวังในการใช้ เพราะสิ่งของเหล่านั้นในยุคนี้มีทั้งคุณและโทษในคราวเดียว]

"อะไร? ใครพูด?" หลี่เหมยถามออกไปในใจ

แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาอีกแล้ว เสียงนั้นเงียบหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ความทรงจำของร่างนี้จะหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธออย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ

"อ๊ะ!...โอ๊ยย!"

หลี่เหมยกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เมื่อความทรงจำทั้งหมดของหลี่เหมยร่างเดิมพรั่งพรูเข้ามาในสมองของเธออย่างรวดเร็ว เกินกว่าที่สมองของคนปกติจะรับไหว

ความทรงจำอันเลวร้ายของหลี่เหมยร่างเดิมที่เต็มไปด้วยความอิจฉา ริษยา และการกระทำที่เลวทรามหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ความทรงจำของร่างนี้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งกายและใจ

เมื่อเห็นว่าหลี่เหมยส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ลูก ๆ ลูกสะใภ้ และหลาน ๆ ของเธอก็รีบเข้ามาดูเธอด้วยความตกใจ

"ท่านแม่เป็นอะไรไปขอรับ"

หลี่ซานรีบถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

"ท่านย่า! ท่านย่าอย่าเป็นอะไรนะขอรับ"

หลี่ซางจื้อและหลี่ซางหยวนรีบเข้ามาดูอาการของท่านย่าด้วยความเป็นห่วง

หลี่เหมยได้แต่กุมศีรษะของตัวเองไว้แน่น ดวงตาของนางเหลือบไปเห็นหญิงสาวหน้าตาอ่อนโยนที่กำลังท้องแก่ใกล้คลอด หลี่เหมยรู้ได้ทันทีว่านางคือเสี่ยวม่าย ภรรยาของหลี่ซาน

ร่างทั้งร่างของหลี่เหมยสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดจากอาการปวดศีรษะ และในขณะเดียวกันนางก็รู้สึกสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

"ขะ...ข้าควรจะทำยังไงต่อไปดี"

นางพึมพำกับตัวเองในใจขณะที่ภาพความทรงจำของร่างเดิมยังคงหมุนวนอยู่ในหัวไม่ยอมหยุดหย่อน

(จากนี้ไปไรต์จะเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวของหลี่เหมย จาก เธอ เป็น นาง เพื่อให้เข้ากับยุคสมัยนะคะ)