หน่อไผ่ - 2

หลี่เหมยรู้แล้วว่านางจะต้องทำอย่างไรต่อไป นางจะใช้ความรู้ความสามารถที่มีในยุคที่จากมา เพื่อหาเลี้ยงครอบครัวนี้ให้ได้ และจะทำให้ครอบครัวของนางกลายเป็นครอบครัวที่มั่งคั่งและมีความสุขให้ได้ ตาของนางเป็นหมอยาสมุนไพร ยายกับแม่เก่งเรื่องทำอาหาร พ่อเก่งเรื่องทำธุรกิจ นางไม่เชื่อหรอกว่าสิ่งเหล่านั้นจะช่วยนางไม่ได้

เมื่อหลี่เหมยพาลูกชายทั้งสองกลับมาถึงบ้าน หลี่ซานก็รีบเข้ามาช่วยรับตะกร้าหน่อไม้และเกาลัดหรือลูกหนามที่พวกเขารู้จักด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย เขาเห็นกระสอบที่ถูกมัดปากแน่นหนาอยู่ในมือของมารดาและน้องชายก็อดที่จะถามไม่ได้

"ท่านแม่ กระสอบนั่นคืออะไรหรือขอรับ" หลี่ซานเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

"ในกระสอบนี้เป็นงูพิษทั้งนั้น ห้ามพวกเจ้าเข้าใกล้เด็ดขาด"

หลี่เหมยกำชับลูกหลานด้วยน้ำเสียงจริงจัง พอทุกคนได้ยินก็รีบรับคำพลางถอยห่างจากกระสอบอย่างรวดเร็ว

"ท่านแม่เอาหน่อไผ่มาทำไมมากมายหรือเจ้าคะ"

เสี่ยวม่ายเอ่ยถามเมื่อเห็นหน่อไม้ที่ถูกปอกเปลือกแล้วเต็มจนล้นตะกร้าทั้งสอง

"แม่จะเอามาทำกับข้าวให้พวกเจ้าชิม ส่วนที่เหลือก็จะทำเก็บไว้เป็นเสบียงในหน้าหนาว วันนี้จะทำแบบตากแห้งก่อน ไว้พรุ่งนี้เข้าเมืองแม่จะซื้อเครื่องปรุงออกมาทำแบบดองพริก"

ทุกคนในบ้านต่างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย เดิมทีในหมู่บ้านไม่มีใครกินหน่อไผ่ที่ขมแบบนี้ แม่ของพวกเขายิ่งแล้วใหญ่ ที่ผ่านมานางไม่เคยเหลียวมองเลยสักนิด .

แล้วท่าทางที่ใส่ใจพวกเขาแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ นางเปลี่ยนไปมากนับตั้งแต่ผ่านความตายในค่ำคืนที่ผ่านมา นี่คือความคิดที่ดังก้องอยู่ในหัวของทุกคน

หลี่เหมยสังเกตเห็นแบบนั้นจึงรีบขึ้นเสียงให้เหมือนร่างเดิม

"ไป ๆ ๆ! รีบไปต้มน้ำ พวกเจ้าจะมามองหน้าข้าทำไม เห็นข้าดีขึ้นแบบนี้ไม่ดีรึยังไง! ถ้าไม่ใช่เพราะข้าถูกพ่อของเจ้าด่าตอนที่หมดสติไป ถ้าเขาไม่มาเตือนข้าให้รีบกลับใจ ข้าคงไม่ใจดีกับพวกเจ้าเช่นนี้หรอก!"

"..."

"อาซาน อาหลง อาซุน พวกเจ้าช่วยกันแกะเอาเม็ดเกาลัดออกมา เสร็จแล้วเอาเปลือกไปทิ้งให้ไกลหน่อย เดี๋ยวเด็ก ๆ จะไปเหยียบเอา! ส่วนอาหลินตั้งหม้อแล้วก็มาช่วยแม่หั่นหน่อไม้ เสี่ยวม่ายเจ้านั่งตรงนี้แล้วก็ผ่าครึ่งหน่อไม้ให้แม่ก็พอ"

"ขอรับท่านแม่/เจ้าค่ะท่านแม่"

ทุกคนรีบรับคำแล้วไปทำตาม เห็นมารดาบ่นเสียงดังแบบนี้พวกเขาค่อยรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาหน่อย หลี่หลงที่ไม่เคยช่วยงานเพื่อน ตอนนี้ก็ไม่กล้าไม่ทำอีกแล้วตั้งแต่โดนตีไปจนหลังลาย เขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามารดาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

จากนั้นหลี่เหมยก็ใช้เวลาในการหั่นหน่อไม้เป็นชิ้นเล็ก ๆ สามถ้วยใหญ่แล้วให้ลูกสาวนำไปต้มสองน้ำเพื่อลดความขม ส่วนหน่อไม้ส่วนที่เหลือ นางก็หั่นครึ่งแล้วนำไปลวก จากนั้นก็เอาขึ้นมาสะเด็ดน้ำเตรียมตากแห้ง

กระทั่งหลี่หลินหุงข้าวสุกได้ที่แล้ว นางจึงลงมือทำผัดหน่อไม้ใส่ไข่ และทำไข่น้ำอีกหนึ่งหม้อ ในช่วงเวลาเย็นย่ำยามเซิน (ยามเซิน 15.00-17.00 น.) ขณะเดียวกันนางก็ให้หลี่หลินคั่วเกาลัดใส่น้ำตาลที่นางนำออกมาให้ไปด้วย กลิ่นหอมของเกาลัดคั่วอบอวลไปทั่วบริเวณ ทำให้เด็ก ๆ น้ำลายสอ

ในขณะที่ทุกคนกำลังรออาหารกันอยู่นั้น อยู่ ๆ นางก็นึกถึงบ้านพ่อแม่สามีที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก นางจึงตักกับข้าวสองอย่างใส่ถ้วยแล้วให้เด็ก ๆ นำไปส่งให้ท่านย่าของพวกเขา

"เอาไปส่งท่านปู่ท่านย่าเถอะ" หลี่เหมยสั่ง

"ขอรับท่านแม่"

หลี่ซานจึงอาสาเป็นคนไปเอง เขาประคองถ้วยกับข้าวไว้ในมืออย่างระมัดระวัง แล้วเดินออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนักหลี่ซานก็กลับมานั่งล้อมวงกินข้าวกับทุกคน พอเห็นข้าวสวยตรงหน้า ไข่น้ำและผัดหน่อไม้ พวกเขาก็รอให้มารดาลงมือก่อน เมื่อมารดากินเข้าไปคำแรกแล้ว ทุกคนก็รีบชิมผัดหน่อไม้ทันที

ผัดหน่อไม้ของหลี่เหมยรสชาติอร่อยกลมกล่อม มีความหอมของเครื่องปรุงที่นางนำออกมาจากมิติ และความกรอบของหน่อไม้ที่ไม่มีความขมเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

"ท่านแม่! อร่อยเหลือเกินขอรับ! ข้าไม่เคยรู้เลยว่าหน่อไผ่พวกนี้จะอร่อยขนาดนี้!" หลี่ซุนพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

"ใช่เจ้าค่ะท่านแม่! ท่านแม่เก่งที่สุดเลยเจ้าค่ะ!" หลี่หลินพูดเสริมด้วยรอยยิ้ม

แม้แต่หลี่หลงที่เคยเถียงมารดาอย่างไม่ลดละก็ยังเอ่ยปากชมออกมาอย่างจริงใจ

"อร่อยจริง ๆ ขอรับ"

หลี่เหมยยิ้มอย่างพึงพอใจ นางตักผัดหน่อไม้แบบไม่เผ็ดใส่ถ้วยให้หลานชายทั้งสองคน

"อร่อยก็กินเยอะ ๆ ต่อไปนี้ถ้าพวกเราสามัคคีกันแบบนี้ แม่รับรองว่าอาหารการกินของพวกเจ้าจะดีขึ้นเรื่อย ๆ"

ทุกคนต่างยิ้มให้มารดาพลางคิดว่าพวกเขาไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่ อาหารที่สมบูรณ์เช่นนี้ในยามที่บ้านเมืองแห้งแล้งแบบนี้ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยพวกเขาก็มีหน่อไผ่อ่อนให้กินเต็มภูเขา

ไหนจะลูกหนามคั่วอีก ได้กินสักสองถึงสามครั้งก็ไม่เสียทีที่เกิดมาแล้ว ก่อนหน้านี้ยังต้องประทังชีวิตด้วยต้มรำข้าว ต้มโจ๊กข้าวโพด หรือแม้แต่ต้มเปลือกไม้ก็ยังมีมาแล้ว

"ขอรับท่านแม่! พวกเราจะสามัคคีกัน เป็นครอบครัวที่เหนียวแน่น" หลี่ซานพูดออกมาอย่างหนักแน่น

หลี่เหมยพยักหน้ารับ นางมองดูทุกคนที่กำลังกินอาหารกันอย่างมีความสุขด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นในหัวใจ นางไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกนี้มานานแล้ว นับตั้งแต่ที่พ่อแม่จากไป