หน่อไผ่ - 1

ท่ามกลางความเงียบสงัดที่ปกคลุมบ้านดินหลังน้อย หลี่เหมยนั่งลงกับพื้นไม้ที่เก่าและผุพัง นางมองดูตะเกียงน้ำมันที่ให้แสงสว่างเพียงน้อยนิดด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสงสัย

"นี่ยามใดกันแล้วนะ" นางเอ่ยถามลอยๆ

หลี่ซุน ลูกชายคนที่สามตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

"เลยยามเฉินมาแล้วขอรับท่านแม่" (ยามเฉิน 07.00-09.00 น.)

"เช่นนั้นอาซานกับอาหลินช่วยกันหาบน้ำมาเติม เสร็จแล้วก็อยู่ที่บ้านหาอะไรทำเป็นเพื่อนเสี่ยวม่ายกับเด็ก ๆ ส่วนอาหลงกับอาซุนเตรียมกระสอบ ตะกร้า แล้วก็จอบมือขึ้นเขากับแม่ แม่อยากไปสำรวจแถวนี้ซะหน่อย" หลี่เหมยสั่งการอย่างรวดเร็ว

พอได้ยินเช่นนั้น หลี่ซุนก็ท้วงขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

"แต่ท่านแม่ขอรับ บนเขาตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว แม้แต่สัตว์ป่าสักตัวก็หายากแล้ว จะมีก็แต่งูที่ชุกชุมไปหมด อันตรายขนาดนั้นท่านแม่ไม่ควรไปนะขอรับ"

"งูหรือ?"

น้ำเสียงของหลี่เหมยดูตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อได้ยินคำนั้น นางนึกถึงความรู้ที่ได้อ่านจากการดูสารคดีในยุค 2025 ที่บอกว่าในยุคโบราณ ผู้คนนำงูมาทำเป็นอาหารและยาได้มากมาย แต่ต้องทำอย่างถูกวิธี ทั้งยังเคยเห็นคุณตาที่จากไปแล้วเขียนตำรับยาพิษที่ทำจากพิษงู นางจึงรู้ได้ทันทีว่าช่องทางทำเงินมาถึงแล้ว

นางไม่พูดอะไรอีก เมื่อทั้งสามคนเตรียมอุปกรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็พากันสะพายตะกร้าขึ้นเขาทันที

ระหว่างทางก็เห็นชาวบ้านกลุ่มใหญ่ที่กำลังขนข้าวของออกจากหมู่บ้าน หลี่เหมยจึงเอ่ยถามลูกชายทั้งสอง

"นั่นชาวบ้านเขาจะไปไหนกัน"

"อพยพขอรับ เกินครึ่งหมู่บ้านแล้วที่อพยพหนีความแห้งแล้งไปอยู่เมืองอื่น ท่านแม่ หรือว่าพวกเราจะตามไปด้วยดีหรือไม่"

หลี่หลงเอ่ยถามมารดาด้วยท่าทางที่ดูเป็นห่วง แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดมารดาจึงเปลี่ยนไป แต่อาหารที่พวกเขาได้กินในวันนี้ ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีกว่าไม่ใช่หรือ

"ไม่ได้หรอก พี่สะใภ้ของพวกเจ้าใกล้จะคลอดแล้ว ยังเดินทางตอนนี้ไม่ได้ รอดูไปก่อน ถ้าแม่หาทางรอดได้ก็จะไม่ต้องลำบากไปรอนแรมข้างนอก"

หลี่เหมยพูดไปก็คิดไป ตอนนี้เป็นเดือนเก้าแล้ว ฝนที่ควรจะตกก็ไม่ตก ข้าวที่ควรจะได้เก็บเกี่ยวก็ไม่มี เพราะต้นกล้าทนความแห้งแล้งไม่ได้ อีกแค่เดือนเดียวก็จะถึงหน้าหนาวแล้ว ทุกคนจึงต้องเร่งเตรียมพร้อม

การที่นางไม่ออกเดินทางในตอนนี้ถือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด นางอยากออกสำรวจดูว่ามันไม่มีสิ่งของให้กินจริง ๆ หรือชาวบ้านไม่รู้กันแน่ว่าอะไรกินได้หรือกินไม่ได้

เดินขึ้นเขาไปได้ไม่ไกลนัก หลี่เหมยก็ต้องตาลุกวาวเมื่อเห็นผลเกาลัดหล่นเต็มพื้น

"แม่เจ้า เกาลัด!" หลี่เหมยอุทานออกมาพร้อมกับรีบเดินเข้าไปเก็บกองรวมกันไว้

"ท่านแม่ ลูกหนาม ๆ พวกนี้กินได้หรือขอรับ ลูกเห็นมีเต็มเขาไปหมด" หลี่ซุนกล่าวด้วยความประหลาดใจ

"ได้สิ อร่อยมากเลยนะ จะเก็บใส่ตะกร้าไปเลยดีไหมนะ หรือจะกองไว้ก่อน ขากลับค่อยมาเก็บ" หลี่เหมยยิ้มอย่างพึงพอใจ

"ไว้ขากลับเราค่อยมาเก็บก็ได้ขอรับท่านแม่ ลูกหนามนี่ไม่มีใครกินอยู่แล้ว" หลี่หลงพูดเสริม

"ก็ได้ เอ๊ะ ทางนั้นเป็นป่าไผ่เหรอ พาแม่ไปดูหน่อย"

"ขอรับ" หลี่ซุนตอบรับ แล้วเดินนำหน้ามารดาเข้าไปในป่าไผ่ โดยมีหลี่หลงเดินตามหลังเงียบ ๆ เรื่องเข้าป่าหลี่ซุนเชี่ยวชาญที่สุด

พอเดินใกล้ป่าไผ่เข้าไปเรื่อย ๆ หลี่ซุนก็เอ่ยเตือนทุกคน

"ท่านแม่กับพี่รองระวังให้ดี แถวนี้เป็นงูจงอางกับงูเขียวหางไหม้ งูเขียวไผ่เยอะมาก"

พูดไม่ทันขาดคำก็มีงูเขียวหางไหม้ตัวหนึ่งเลื้อยเข้ามาใกล้ หลี่ซุนกำลังจะใช้มีดพร้าขว้างใส่แต่งูตัวนั้นก็ถูกจับไว้เสียก่อน

หลี่เหมยเคยเข้าอบรมป้องกันตัวและเคยฝึกจับงูมาบ้าง เมื่อเห็นงูเลื้อยเข้ามาใกล้ นางจึงใช้ไม้ไผ่ที่เตรียมมาสะกิดหัวงูเอาไว้ แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งจับไปที่หัวของงูทันทีอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

หลี่ซุนถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจและไม่เชื่อสายตาในสิ่งที่เห็น หลี่เหมยไม่สนใจท่าทีของลูกชาย นางเริ่มมองหางูตัวต่อไปอย่างตั้งใจ

"งู!" หลี่เหมยร้องออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อนางเห็นงูจงอางตัวหนึ่งกำลังเลื้อยข้ามทางของนาง นางใช้ไม้ไผ่ที่มีในมือสะกิดไปที่หัวของงูจงอางทันที ก่อนจะใช้มือจับไปที่คอของงูตัวนั้นอย่างชำนาญอีกครั้ง

"ท่านแม่! ท่านทำอะไรลงไปขอรับ! นั่นมันงูจงอางนะขอรับ!" หลี่หลงตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

"ชู่ว! เงียบหน่อยสิ เดี๋ยวพวกมันก็แตกหนีกันหมดหรอก" หลี่เหมยยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ปากอย่างเงียบ ๆ แล้วพูดออกมาอย่างใจเย็น

ลูกชายทั้งสองได้แต่ยืนอึ้งกับทักษะการจับงูของมารดา ก่อนจะช่วยกันจับงูที่มารดาจับได้ใส่ลงไปในกระสอบอย่างระมัดระวัง

หลี่เหมยเริ่มหาตัวต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ จนในที่สุดก็ได้งูจงอางมา 2 ตัว งูเขียวหางไหม้ท้องเหลืองมา 5 ตัว และงูไผ่เขียวอีก 3 ตัว

เมื่อได้งูตามที่ต้องการแล้ว นางจึงหันไปสั่งลูกชายทั้งสอง

"มัดปากกระสอบให้ดีล่ะ"

ในขณะที่ลูกชายทั้งสองยังคงอึ้งกับทักษะการจับงูของมารดาอยู่ หลี่เหมยก็รีบใช้จอบมือสับเอาหน่อไม้หน่อใหญ่ไปทั้งหมด 2 ตะกร้า

"ท่านแม่จะเอาไปทำไมมากมายขอรับ หน่อไผ่ขม ๆ เช่นนี้จะเอาไปทำอะไรได้" หลี่หลงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

หลี่เหมยได้ยินดังนั้นก็อึ้งจนพูดไม่ออก นางเพิ่งจะรู้ว่าชาวบ้านในยุคนี้ไม่รู้จักวิธีทำหน่อไม้ให้กินได้นี่เอง

"เอาเถอะ รอแม่ทำให้กินก่อน รับรองว่าพวกเจ้าจะต้องร้องขอให้แม่ทำให้กินบ่อย ๆ แต่ช่วงนี้ใกล้หน้าหนาวแล้ว เราคงต้องมาสับหน่อไม้ไปให้เยอะหน่อย เอาไว้เป็นเสบียง ส่วนวันพรุ่งนี้แม่จะพาพวกเจ้าเข้าเมืองไปขายงู"

"ขายงู! งูก็ขายได้หรือท่านแม่"

สองพี่น้องเอ่ยออกมาหลังจากสงสัยมานาน ว่ามารดาของพวกเขามาจับงูไปทำไมมากมาย

"ขายได้สิ ขายให้ร้านยาเอาไปสกัดทำเป็นยาพิษ ยาถอนพิษ ตัวใหญ่ได้พิษเยอะก็ราคาดี แต่พวกเราที่เป็นคนจับก็อันตราย ชุดนี้พวกเราจับไปน่าจะได้ราคาดี เพราะมันไม่มีร่องรอยฟกช้ำ"

หลี่เหมยตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ลูกชายทั้งสองพยักหน้ารับ จากนั้นพวกเขาก็พากันเดินลงมาจากเขา แล้วแวะมาเก็บเกาลัดต่อจนเต็มตะกร้า ก่อนจะพากันเดินกลับบ้านด้วยสีหน้าที่ชื่นมื่น