ร้านขายยา - 1

แสงแดดยามสายเริ่มส่องแสงแรงกล้าขึ้นเรื่อย ๆ หลี่เหมยกับหลี่ซุนและหลี่หลงพากันเดินเท้าเข้าเมืองเทียนฉาง ต้องใช้เวลาราว ๆ ครึ่งชั่วยามกว่าจะถึง พวกเขาเดินจูงรถเข็นที่บรรทุกงูในกระสอบเข้ามาในเมืองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

เมื่อมาถึงตลาด หลี่เหมยก็พบว่าบรรยากาศดูซบเซาผิดปกติ ผู้คนเดินจับจ่ายกันน้อยลงกว่าที่ควรจะเป็น และเมื่อเดินสำรวจไปตามร้านค้าต่าง ๆ ก็ต้องพบกับราคาที่สูงลิ่วจนน่าตกใจ

"ตายจริง! เนื้อหมูขึ้นราคาอีกแล้วหรือนี่! จากยี่สิบห้าอีแปะต่อจิน ตอนนี้กลายเป็นห้าสิบอีแปะต่อจินแล้วหรือ!"

เสียงของหญิงชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้นด้วยความตกใจ

"ใช่แล้ว! ข้าก็ตกใจเช่นกัน! ข้าวฟ่างก็เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ราคาแค่หกอีแปะต่อจิน ตอนนี้กลายเป็นสิบห้าอีแปะต่อจินไปแล้ว! แบบนี้พวกเราจะเอาอะไรกินกันเล่า" ชายชาวบ้านอีกคนบ่นอุบอิบ

"นั่นสิ! ข้าคงต้องซื้อรำข้าวไปต้มกินกับครอบครัวแล้วละ! ยิ่งข้าวขาวตอนนี้เป็นของมีค่าเกินกว่าที่คนจนอย่างพวกเราจะแตะต้องได้เสียแล้ว"

หญิงชราอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

"ถ้าไม่ซื้อก็หลบไป อย่ามายืนเกะกะหน้าร้าน รออีก 2 - 3 วัน ต่อให้พวกเจ้ามีเงินก็หาซื้อไม่ได้แล้ว"

เสียงของหลงจู๊ร้านข้าวเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง

เสียงบ่นของชาวบ้านที่เข้ามาซื้อเสบียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้หลี่เหมยกับลูก ๆ ได้ยินอย่างชัดเจน สีหน้าของเด็ก ๆ เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด เพราะสองวันมานี้พวกเขากินข้าวขาวไปวันละหลายจิน โดยที่ไม่รู้เลยว่าราคาของมันพุ่งสูงขึ้นขนาดนี้

"ท่านแม่...ข้าวสารราคาแพงขนาดนี้เลยหรือขอรับ" หลี่ซุนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หลี่เหมยลูบหัวลูกชายเบา ๆ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

"ไม่ต้องกังวลไปหรอกลูก เรายังมีหนทางหาเงินได้อีกเยอะแยะ"

นางเดินนำลูกชายทั้งสองคนเข้าไปที่ตั้งของร้านขายยาและร้านสมุนไพรต่าง ๆ นางเดินเข้าไปในร้านขายยาที่ดูน่าเชื่อถือที่สุด แล้วสั่งให้ลูกชายนำกระสอบงูเข้าไปในร้าน

"ท่านแม่! เราจะเข้าไปในร้านนี้จริง ๆ หรือเจ้าคะ" หลี่หลงถามด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ

"ใช่สิ เรามาที่นี่ก็เพื่อขายงูไงเล่า" หลี่เหมยตอบกลับ

เมื่อเดินเข้าไปในร้านก็พบกับชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าใจดีคนหนึ่งยืนอยู่ที่โต๊ะจัดยา เขาหันมามองหลี่เหมยและลูกชายทั้งสองคนด้วยสายตาที่สนใจ

"แม่นางมาซื้อยาชนิดใด หรือต้องการมาขายสิ่งใดหรือ" ชายคนนั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"ข้าจะนำงูมาขายเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่รับซื้อหรือไม่?" หลี่เหมยตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา

ชายคนนั้นได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

"งั้นเชิญท่านวางกระสอบลงที่พื้นก่อนขอรับ ข้าขอตรวจสอบดูสักครู่"

หลี่ซุนและหลี่หลงรีบวางกระสอบงูลงบนพื้นอย่างระมัดระวัง ชายคนนั้นเปิดปากกระสอบออกดูแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"แม่นางช่างเป็นผู้มีฝีมือในการจับงูยิ่งนัก งูแต่ละตัวล้วนสมบูรณ์ ไม่มีร่องรอยฟกช้ำเลยแม้แต่น้อย"

ชายคนนั้นเริ่มตรวจสอบงูแต่ละชนิดอย่างละเอียด แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

"..."

"งูเขียวหางไหม้ท้องเหลืองตัวนี้มีพิษปานกลาง ใช้ทำยาแก้ปวดข้อได้ดี ส่วนงูไผ่เขียวตัวนี้พิษอ่อน ใช้ทำยาแก้พิษร้อนและบำรุงเลือดได้"

หลี่เหมยฟังคำอธิบายของชายคนนั้นอย่างตั้งใจ แล้วตอบกลับไปอย่างสุภาพ

"ท่านช่างเป็นผู้เชี่ยวชาญยิ่งนัก"

"ไม่หรอกขอรับ ข้าเพียงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น งั้นข้าขอสรุปราคาให้แม่นางนะขอรับ"

"เจ้าค่ะ"

หลงจู๊เถียนคำนวณราคาให้หลี่เหมยอย่างรวดเร็ว

"งูเขียวหางไหม้ท้องเหลืองห้าตัวนี้ขนาดเล็ก ราคาตัวละหนึ่งตำลึงเงินกับสองร้อยอีแปะ รวมเป็นหกตำลึงเงิน งูไผ่เขียวสามตัวนี้ขนาดเล็กเช่นกัน ราคาตัวละแปดร้อยอีแปะ รวมเป็นสองตำลึงเงินสี่ร้อยอีแปะ"

หลี่เหมยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ นางไม่คิดเลยว่าการจับงูจะสามารถทำเงินได้มากมายขนาดนี้

"แล้วงูจงอางอีกสองตัวนั้นเล่าเจ้าคะ" หลี่หลงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ชายคนนั้นยิ้มกว้างแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"งูจงอาง...ราชาแห่งงู! พิษร้ายแรง ลำตัวยาวมหึมา ใช้ทำยาอายุวัฒนะและยาลับของผู้ฝึกยุทธ์"

เขาเดินไปที่กระสอบที่บรรจุงูจงอางไว้ แล้วเปิดปากกระสอบออกดู เขาใช้ไม้ที่เตรียมไว้สำหรับตรวจงูเขี่ยไปที่ตัวงูอย่างระมัดระวัง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

"โอ้! ตัวนี้ยาวเกินหนึ่งจ้าง! เป็นงูจงอางขนาดพิเศษเลยขอรับ!" (1จ้าง เท่ากับ 3.33 เมตร โดยประมาณ)

"ราคาเท่าไหร่หรือเจ้าคะ" หลี่ซุนถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นไม่แพ้นายท่านเจ้าของร้าน

"งูจงอางขนาดพิเศษ ราคาสูงถึงสิบสองตำลึงเงิน เลยขอรับ!"

คำพูดของชายคนนั้นทำให้หลี่เหมยและลูกชายทั้งสองคนถึงกับอ้าปากค้าง พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถทำเงินได้มากมายขนาดนี้

"งูจงอางอีกตัวหนึ่งก็มีขนาดใหญ่ ราคาสูงถึงแปดตำลึงเงิน"

ชายคนนั้นเริ่มคำนวณราคาให้หลี่เหมยใหม่อีกครั้ง

"สรุปยอดรวมทั้งหมดที่ข้าต้องจ่ายให้แม่นางก็คือ..ยี่สิบหกตำลึงเงินสี่ร้อยอีแปะ!"

หลี่เหมยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ นางพยักหน้ารับแล้วพูดออกมาอย่างสุภาพ

"ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ"

ชายคนนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วจ่ายเงินให้หลี่เหมยทั้งหมด หลี่เหมยเก็บเงินใส่ถุงผ้าไว้ในอกเสื้ออย่างมิดชิด ก่อนจะพูดกับลูกชายทั้งสองคน

"เราไปซื้อของกันเถอะ"

ทุกคนในร้านต่างก็มองตามหลังหลี่เหมยและลูกชายทั้งสองคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและประหลาดใจ

"ตายจริง! นางเป็นใครกัน! ถึงได้มีเงินมากมายขนาดนั้น!"