ปล้นทรัพย์ ทำร้ายร่างกาย - 2

"ข้าเอาเนื้อแดง 2 จิน มันหมูอีก 5 จิน แล้วเครื่องในนั้นขายยังไงหรือพ่อค้า" หลี่เหมยถามพลางชี้ไปที่เครื่องในหมูที่วางอยู่ไกลออกไป

"เครื่องในนี่ข้าไม่ขาย ไม่มีคนซื้อหรอกแม่นาง ปกติข้าจะเอาทิ้ง"

"เช่นนั้นให้ข้าได้หรือไม่" หลี่เหมยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ได้สิ! ข้าให้เจ้าเลย เดี๋ยวข้าจะห่อให้ หมดนี่ก็ราวๆ หกถึงเจ็ดจิน"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

หลี่เหมยกล่าวอย่างดีใจ หลี่ซุนถึงกับมองมารดาด้วยความงุนงง นี่ครอบครัวเขามาถึงจุดที่ต้องกินเครื่องในหมูแล้วหรือ ทั้งที่เพิ่งขายงูได้เงินมาเยอะแยะแท้ ๆ เมื่อซื้อหมูเสร็จสองแม่ลูกก็เดินกลับบ้านทันที โดยมีถุงเนื้อหมูและเครื่องในที่หนักอึ้งอยู่ในรถเข็นของพวกเขา

ขณะเดียวกัน คนบ้านหวังก็รีบเดินลัดเลาะภูเขาจากหมู่บ้านเซวียนกู่ตรงมาที่หมู่บ้านชิงเหออย่างไม่รีรอ เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นจากเมื่อวาน เมื่อหวังต้ากับภรรยาเข้าไปส่งหวังจงที่สำนักศึกษาในเมือง

ขากลับพวกเขาเห็นหลี่เหมยกับหลี่ซุนซื้อของเต็มรถเข็นจึงเดินตามมาเรื่อย ๆ จนมั่นใจว่าสิ่งของเหล่านั้นเป็นของหลี่เหมยจริง พวกเขาจึงรีบกลับหมู่บ้านเซวียนกู่แล้วเอาเรื่องที่เห็นไปเล่าให้ผู้เป็นพ่อแม่ฟัง

ระหว่างทางที่เดินมาบ้านของหลี่เหมย หวังเฟยฮัว ภรรยาของหวังต้า ก็พูดจาใส่สีตีไข่อย่างออกรส

"ข้าเห็นเต็มสองตาเลยเจ้าค่ะท่านแม่ พวกผักผลไม้ เนื้อสัตว์ ผ้าเนื้อดี...นังเหมยมันมีเงินมากมายถึงขนาดซื้อของเหล่านั้น แต่กลับไม่ส่งมาให้พวกเรากิน! แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน"

คำพูดของนางแฝงด้วยพิษสง ยุแยงตะแคงรั่วให้แม่เฒ่าหวังกับพ่อเฒ่าหวังเกิดความเกลียดชังลูกสาวคนเล็ก ผู้เฒ่าทั้งสองที่จิตใจมืดบอดเพราะความโลภเข้าครอบงำ เมื่อเคยร้องขอและรีดไถลูกสาวได้ตลอด แต่พอครั้งนี้กลับไม่ได้เหมือนเคย จึงบันดาลโทสะ

เมื่อถึงหน้าบ้านของหลี่เหมย พวกเขาก็เคาะประตูและตะโกนเรียกเสียงดังลั่นจนเสี่ยวม่ายและหลี่หลิน รวมถึงซางจื้อกับซางหยวนที่กำลังเล่นอยู่ต่างก็ตกใจ หลี่หลินรู้ว่าเป็นครอบครัวเดิมของมารดาจึงยอมเปิดประตู

ทันทีที่เปิดประตูออก หวังต้ากับหวังเฟยฮัวภรรยาของเขา และลูกสาวหวังหลาน รวมถึงพ่อเฒ่าหวังและแม่เฒ่าหวังก็รีบผลักประตูเข้ามาจนหลี่หลินล้มลง แขนของนางกระแทกกับหินจนถลอกมีเลือดซึมออกมา

"แม่ของเจ้าอยู่ไหน! นังลูกทรพี! กล้าดียังไงมีเสบียงสิ่งของแล้วไม่ส่งมาให้บ้านเดิม!"

เสียงของแม่เฒ่าหวังแผดดังลั่นไปทั่วบริเวณ

"ท่านยาย ตอนนี้ท่านแม่ไม่อยู่ ท่านยายกลับไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ รอท่านแม่กลับมาหลานจะบอกท่านแม่ให้"

หลี่หลินพูดขณะที่นางยืนขวางพี่สะใภ้กับหลานชายตัวน้อยทั้งสองเอาไว้ ไม่ให้พวกเขาถูกทำร้าย

"เหอะ! ฝันไปเถอะ! เรื่องอะไรข้าจะยอมกลับมือเปล่า!" แม่เฒ่าหวังตะคอกเสียงกร้าว

"..."

"หวังต้า! พาลูกกับเมียของเจ้าไปขนเอาเสบียงในบ้านหลังนี้ออกมาให้หมด!"

"ขอรับท่านแม่!"

"เจ้าค่ะท่านแม่!"

"เจ้าค่ะท่านย่า!"

ทันทีที่ได้ยินมารดาออกคำสั่ง ทั้งหวังต้าและภรรยากับลูกสาวก็ยิ้มร้ายแล้วรีบเดินเข้าไปในเรือนทันที ขณะเดียวกันหวังเฟยฮวาก็ตรงเข้าไปในครัวเพื่อขนเครื่องปรุง

หวังหลานเห็นผ้าเนื้อดีกองอยู่ในห้องก็รีบพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นแล้วหยิบเอาไปทั้งหมด ส่วนหวังต้าก็ตรงเข้าห้องของหลี่เหมยเพื่อไปขนเอาเสบียงออกมา

หลี่หลินเห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปแย่งของจากมือผู้เป็นลุง จนถูกหวังต้าตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงจนสลบไป ทางด้านเด็กน้อยซางจื้อกับซางหยวนก็รีบเข้าไปห้ามภรรยาของหวังต้า ไม่ให้ขนเครื่องปรุงของพวกเขาไป

ส่วนเสี่ยวม่ายที่ท้องแก่ก็เข้าไปแย่งผ้าใหม่คืนมาจากหวังหลาน แล้วถูกนางผลักจนล้มลงกระแทกกับโต๊ะ จนเลือดไหลออกมาจากช่องคลอด นางเจ็บปวดจนต้องร้องขอความช่วยเหลือ

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หลี่เหมยกับหลี่ซุนที่เพิ่งกลับมาจากตลาดก็เห็นเหตุการณ์พอดี นางรีบวิ่งเข้าไปช่วยลูกสะใภ้ที่ถูกทำร้ายจนล้มลง

"หยุดนะ! พวกเจ้ากล้าดียังไงมาทำร้ายคนในบ้านของข้า! ยังคิดจะปล้นทรัพย์สินของข้าอีก! อาซุน! รีบไปเรียกบ้านใหญ่แล้วก็ตามหัวหน้าหมู่บ้านมาเร็วเข้า!"

"ขอรับท่านแม่" หลี่ซุนรับคำสั่งแล้วรีบวิ่งไปทันที

ทางด้านคนบ้านหวังได้ยินแบบนั้นก็ตกใจ พวกเขารีบช่วยกันหอบข้าวของเตรียมจะหนี แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว หลี่ซานและหลี่หลงที่เพิ่งกลับจากบนเขามาถึงได้ทันเวลาพอดี หลี่เหมยเห็นสภาพของลูกสะใภ้ก็รีบสั่งให้ลูก ๆ ไปเรียกเกวียนวัวของคนในหมู่บ้านแล้วรีบพาเสี่ยวม่ายไปหาหมอก่อน

"อาหลง ไปจ้างเกวียนวัวของชาวบ้านมาพาพี่สะใภ้เจ้าไปโรงหมอเร็วเข้า"

"ขอรับท่านแม่ ท่านลุง ๆ ช่วยพาพี่สะใภ้ของข้าเข้าเมืองไปที่โรงหมอด้วยเถอะขอรับ เงินนี่เป็นค่าจ้างของท่าน"

พอดีประจวบเหมาะ มีเกวียนวัวของชาวบ้านขนหน้ามาพอดี

"ได้ ๆ รีบช่วยข้าเอาหญ้าลงเร็วเข้า"

"อาม่ายอดทนไว้นะ ข้ากำลังจะพาเจ้าไปหาหมอ"

หลี่ซานรีบอุ้มตัวภรรยาขึ้นเกวียน ส่วนหลี่เหมยก็หาเสื้อกกมาปูให้ทั้งคู่นั่ง ระหว่างที่นางยัดเงินใส่มือให้ลูกชาย นางก็ได้กระซิบบอกลูกว่าให้เอายาที่นางให้พวกเขาติดตัวเอามาให้เสี่ยวม่ายกินก่อน

หลังจากที่หลี่ซานรับปากแล้วขึ้นเกวียนไป หลี่หลงกับคนในบ้านหลี่ก็รีบเข้าไปช่วยหลี่หลินออกมาจากบ้าน หัวหน้าหมู่บ้านที่ถูกเรียกมาจัดการกับเรื่องราวทั้งหมด

"พวกเจ้ากล้าดียังไงถึงมาก่อเรื่องในหมู่บ้านชิงเหอของเรา!"

พ่อเฒ่าหวังผู้มากเล่ห์จึงตอบว่า...

"นี่เป็นเรื่องในครอบครัว!"

หลี่เหมยได้ยินดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า

"ไม่ใช่เจ้าค่ะ! เมื่อวานข้าได้ตัดขาดกับพวกเขาไปแล้ว ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าจะทนให้บ้านเดิมกดขี่ได้ยังไง! ตอนที่ข้าแต่งออกมาพวกเขาก็ไม่ให้สินเดิมข้าสักอีแปะ! หลายปีมานี้มีเพียงสามีและบ้านหลี่ที่ช่วยเหลือข้า!"

"..."