บ้านหลี่ - 1

ทางด้านสามพี่น้องหลี่ซาน หลี่หลง และหลี่ซุน เดินขึ้นสู่ภูเขาอีกครั้งด้วยความตั้งใจ พวกเขาเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย มุ่งหน้าสู่ป่าไผ่ที่อยู่ลึกเข้าไปบนเขาของหมู่บ้านชิงเหอ

"ไปถึงแล้ว ข้าจะสับหน่อไผ่ให้ได้เยอะ ๆ เลยขอรับ" หลี่ซุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฮึกเหิม

"ข้าก็จะช่วยเจ้าด้วย"

หลี่หลงพูดเสริม พลางมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง แม้จะโดนตีจนหลังลายไปแล้ว แต่ใจของเขาก็ยังคงตื่นเต้นกับภารกิจที่ได้รับมอบหมาย

เมื่อเดินทางมาถึงป่าไผ่ หลี่ซานเป็นคนแรกที่ใช้มีดเล่มใหญ่ที่พกมาด้วยเริ่มสับหน่อไผ่ที่โผล่พ้นดิน หลี่ซุนใช้จอบมือขุดดินรอบ ๆ โคนหน่อไผ่เพื่อให้หลี่ซานสับได้ง่ายขึ้น ส่วนหลี่หลงผู้ซึ่งไม่เคยทำงานหนักเช่นนี้มาก่อน ก็ใช้ไม้เท้าที่พกมาช่วยเขี่ยหน่อไผ่ที่สับเสร็จแล้วใส่ตะกร้า

"นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ทำงานแบบนี้"

หลี่หลงพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อแต่แววตากลับสุกใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"..." "..."

"ตอนแรกข้าคิดว่ามันจะน่าเบื่อ แต่พอได้ทำแล้ว...มันก็สนุกดีเหมือนกัน"

หลี่ซานยิ้มอย่างอบอุ่น เขาหันไปมองน้องชายด้วยความรู้สึกดีใจ

"เจ้าเปลี่ยนไปมากแล้วนะน้องรอง"

"ก็ท่านแม่เปลี่ยนไปก่อนนี่ขอรับ ถ้าท่านแม่ยังเป็นคนเดิม พวกเราคงไม่มาทำอะไรแบบนี้หรอก ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหน่อไผ่ที่ขม ๆ จะกลายเป็นอาหารที่อร่อยที่ขนาดนั้น" หลี่หลงตอบพี่ชาย

"ข้าก็คิดเช่นนั้น พวกเจ้าว่าจริงไหมที่ท่านพ่อมาเข้าฝันท่านแม่แล้วบอกให้ท่านแม่กลับใจ" หลี่ซานพยักหน้าเห็นด้วย

หลี่ซุนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

"จริงสิพี่ใหญ่ ข้าคิดว่าอย่างนั้น ท่านพ่อรักท่านแม่มากขนาดนั้น ถ้าท่านพ่อรู้ว่าท่านแม่ทำกับพวกเราอย่างไร ท่านพ่อคงจะเสียใจมากเป็นแน่ ข้าดีใจนะขอรับที่ท่านพ่อมาเตือนท่านแม่ได้ทันเวลา"

ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังทำงานกันอย่างมีความสุขอยู่นั้น ก็มีชายชาวบ้านคนหนึ่งเดินลงมาจากเขาด้วยท่าทางที่อ่อนล้า ใบหน้าของเขาซีดเซียว เสื้อผ้าขาดวิ่น เขาหยุดมองสามพี่น้องด้วยความสงสัย

"พวกเจ้า...ทำอะไรกันน่ะ" ชายคนนั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"พวกเรากำลังสับหน่อไผ่ขอรับท่านลุง" หลี่ซุนตอบอย่างสุภาพ

ชายคนนั้นได้ยินดังนั้นก็หัวเราะในลำคอเบา ๆ

"หน่อไผ่? หน่อไผ่ที่ขมขนาดนั้นจะเอาไปทำอะไรกินได้"

ชายคนนั้นมองไปยังหลี่ซุนแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

"..."

"แม่ของเจ้าก็เกินไป ของดี ๆ เอาไปให้บ้านเดิมหมด จนไม่สนใจลูกหลาน ข้าว่าเจ้าลองไปดูเปลือกสนบนเขาสิ น่าจะยังพอมีเหลือ เอาไปต้มกินรสชาติยังดีกว่าตั้งเยอะ"

ทั้งสามพี่น้องได้ยินดังนั้นก็เงียบไป พวกเขาหันมามองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่ไม่มีใครเอ่ยปากโต้แย้ง

"ไว้ข้ากับน้อง ๆ จะขึ้นไปดูขอรับ" หลี่ซานตอบอย่างสุภาพ

ชายคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินจากไป

ทั้งสามพี่น้องหันกลับไปทำงานต่อด้วยความตั้งใจยิ่งกว่าเดิม หลี่หลงรู้สึกว่าคำพูดของชาวบ้านคนนั้นไม่ทำให้เขารู้สึกเสียใจหรือน้อยใจเลยแม้แต่น้อย ขอแค่ให้มารดาดีกับพวกเขาก็พอ คำพูดของคนอื่นไม่จำเป็นต้องใส่ใจ

แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยในยามเซิน (เวลาประมาณ 15.00-17.00 น.) สาดส่องเป็นสีส้มทองไปทั่วผืนดินที่แห้งแตกระแหงและภูเขาที่เคยเขียวชอุ่ม ณ บัดนี้กลับดูแห้งผาก สามพี่น้องหลี่ซาน หลี่หลง และหลี่ซุน กำลังเดินลงมาจากภูเขาด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า แต่ใบหน้าของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความพึงพอใจและรอยยิ้ม

บนหลังของหลี่ซานมีกระสอบขนาดใหญ่ที่ภายในส่งเสียงฟู่ ๆ เป็นระยะ ซึ่งบรรจุงูพิษหลายตัวที่พวกเขาจับมาได้ หลี่ซุนสะพายตะกร้าที่เต็มไปด้วยหน่อไผ่ ส่วนหลี่หลงก็ถือตะกร้าอีกใบที่บรรจุลูกหนามที่เก็บมาจากบนเขา ทุกคนต่างก็มีเหงื่อซึมตามไรผมและเสื้อผ้า แต่ความเหนื่อยล้าก็ไม่อาจลดทอนความสุขในใจของพวกเขาลงได้เลย

"โชคดีจริง ๆ ที่งูพิษพวกนั้นไม่กัดพวกเรา" หลี่หลงพูดขึ้นขณะใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อ

"ใช่ หากเราฝึกจับงูให้เก่ง ก่อนหน้าหนาวมาถึงพวกเราคงหาเงินซื้อเสบียงอาหารช่วยท่าแม่ได้ไม่น้อยเลย"

หลี่ซุนตอบพลางชูขวดกระเบื้องเล็ก ๆ ที่เขาเก็บไว้อย่างดีในอกเสื้อ เพราะมียาขวดนี้เลยทำให้เขามีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น

"เพราะท่านแม่แท้ ๆ ที่ทำให้พวกเรารู้ว่ายังมีวิธีหาเงินอีกหลายอย่าง" หลี่หลงเอ่ยเสริมด้วยความภูมิใจในตัวมารดา

"พวกเรากลับมาถึงบ้านท่านแม่คงจะดีใจ ที่วันนี้พวกเราจับงูได้เยอะเลย"

หลี่ซานเดินนำหน้าน้องชายทั้งสองด้วยท่าทางที่ภาคภูมิใจไม่แพ้กัน

"ข้าก็ว่าอย่างนั้น" หลี่ซุนเสริม

สามพี่น้องเดินกลับมาถึงบ้านด้วยท่าทางที่เหนื่อยอ่อน แต่ดวงตาของพวกเขากลับสุกใสด้วยความดีใจ

"พวกเรากลับมาแล้วขอรับท่านแม่" หลี่ซานร้องบอก ขณะที่หลี่หลงกับหลี่ซุนก็รีบวิ่งเข้ามาหามารดา

"ท่านแม่ขอรับ วันนี้พวกเราจับงูมาได้สิบห้าตัวแน่ะ มีงูวงแหวนสามตัว งูร้อยก้าวตั้งเจ็ดตัว! พวกเราตามไปถึงรังของมันจึงจับมาได้เยอะเลยขอรับ"