ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมขอรับ - 2

"ท่านแม่! ได้โปรดเถิดขอรับ! อย่าทำเช่นนี้เลย! ลูกขอร้อง! ลูกจะยอมทำทุกอย่างเพื่อหาเงินมาให้ท่านแม่"

"ท่านแม่! ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ!"

หลี่หลินก็รีบเข้ามากอดขาอีกข้างหนึ่งของหลี่เหมยเอาไว้เช่นกัน เด็กสาวร้องไห้จนตัวโยนด้วยความหวาดกลัว

หลี่เหมยรู้สึกหงุดหงิดในใจ ร่างของเธอที่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมายังไม่ทันจะหายดี แต่ก็กลับต้องมาเจอเหตุการณ์ที่บีบคั้นหัวใจเช่นนี้ นางจึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงแต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดขาด

"ปล่อยข้าก่อน ไม่อย่างนั้นข้าจะไปไล่แม่สื่อได้ยังไง"

ทุกคนต่างก็หยุดร้องไห้และเงยหน้าขึ้นมองหลี่เหมยด้วยความตกใจและไม่เชื่อหูตัวเอง พวกเขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้จากปากของมารดาใจยักษ์ ผู้ซึ่งอยากได้เงินทองมากกว่าชีวิตของลูกหลาน

"ทะ...ท่านแม่จะทำอะไรหรือขอรับ" หลี่ซานถามอย่างตะกุกตะกัก

หลี่เหมยไม่ได้ตอบคำถามนั้น นางเพียงแค่จ้องมองไปที่ใบหน้าของลูกชายคนโตที่เต็มไปด้วยความทุกข์ระทม ก่อนจะพยายามดึงขาของตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาและของหลี่หลิน

ทุกคนยอมปล่อยมือจากหลี่เหมยอย่างว่าง่ายด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งมีความหวัง ทั้งกลัว และไม่แน่ใจในท่าทีของมารดา พวกเขาปล่อยให้หลี่เหมยเดินออกไปจากห้องเพียงลำพัง

ทันทีที่พ้นสายตาของเด็ก ๆ หลี่เหมยก็แทบจะทรุดตัวลงกับพื้น นางต้องใช้มือยันกำแพงเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลง ความเจ็บปวดที่ศีรษะยังคงไม่จางหาย แต่นางก็ต้องฝืนทนเอาไว้ หลี่เหมยในร่างใหม่รู้สึกโกรธเคืองร่างเดิมอย่างถึงที่สุด ตายไปแล้วก็ยังทิ้งเรื่องเลวร้ายไว้ให้นางต้องมาจัดการอีก

"ให้ตายเถอะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ฉันต้องมาทำเรื่องที่ฉันไม่เคยคิดจะทำ! นังแม่ตัวดีเอ๊ย! ตายไปแล้วก็ยังทิ้งเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ไว้ให้ฉันต้องมาสะสางอีก"

หลี่เหมยเดินออกมาจากบ้านช้า ๆ ในขณะที่ความทรงจำของร่างเดิมก็ยังคงไหลวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เก่าและทรุดโทรม มีขนาดเล็กเกินกว่าจะเรียกว่าบ้านได้

มันเป็นเพียงบ้านดินที่ถูกก่อขึ้นมาอย่างหยาบ ๆ บนพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยหญ้ารกชัฏและเศษกิ่งไม้แห้ง บ้านหลังนี้ไม่สามารถป้องกันแดดฝนได้ดีเท่าที่ควร และยังดูอึดอัดจนน่าขนลุก

หลี่เหมยเดินออกมาจนถึงหน้าบ้านก็พบกับหญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วนที่กำลังยืนรออยู่ นางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูดีกว่าคนในหมู่บ้านคนอื่น ๆ บนใบหน้าของนางประดับไปด้วยรอยยิ้มที่แสดงถึงความดีใจอย่างชัดเจน

"อ้าว! หลี่เหมย! ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่อยู่เสียแล้ว! รีบเอาตัวเด็กสาวกับหลานชายออกมาได้แล้ว ข้าจะได้รีบไปส่ง"

หญิงคนนั้นคือแม่สื่อเฉิน ผู้ซึ่งทำอาชีพนี้มานานหลายปี อาชีพของนางคือการหาซื้อเด็กสาวในหมู่บ้านชนบทที่ยากจนไปขายให้ผู้มีอำนาจในเมืองเพื่อแลกกับเงินทองจำนวนมาก

หลี่เหมยในร่างใหม่รู้สึกขยะแขยงแม่สื่อเฉินจากใจจริง นางก้าวเข้าไปหาแม่สื่อเฉินช้า ๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเด็ดขาด

"แม่สื่อเฉิน! ข้าเปลี่ยนใจแล้ว! ข้าไม่ขายลูกสาวกับหลานแล้ว!"

คำพูดของหลี่เหมยทำให้แม่สื่อเฉินถึงกับยิ้มไม่ออก ใบหน้าของนางเปลี่ยนจากยิ้มแย้มเป็นบึ้งตึงในทันที

"อะไรกัน! หลี่เหมย! เจ้าพูดอะไรออกมา! เจ้าบอกจะขายลูกสาวกับหลานชายให้ข้าเพื่อแลกกับเงินสิบตำลึง เจ้าอย่ามาตระบัดสัตย์นะ!"

แม่สื่อเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ นางไม่คิดว่าหลี่เหมยจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ตกลงกันได้แล้ว

"ข้าบอกว่าข้าไม่ขายก็คือไม่ขาย! เจ้ากลับไปซะ!"

หลี่เหมยพูดออกมาอย่างหนักแน่น ดวงตาของนางที่เคยเป็นประกายแห่งความเมตตาและอ่อนโยนในชาติก่อน ตอนนี้กลับกลายเป็นดวงตาที่แข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"ไม่ได้! ข้ามาถึงที่นี่แล้ว! เจ้าต้องขายให้ข้า! หากเจ้าไม่ขาย ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับนายท่านจ้ง! เจ้าคงรู้ดีว่าหากนายท่านจ้งรู้ว่าเจ้าไม่รักษาคำพูด จะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเจ้าบ้าง!" แม่สื่อเฉินเริ่มข่มขู่

หลี่เหมยในร่างใหม่ไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เธอมองหน้าของแม่สื่อเฉินอย่างไม่เกรงกลัว แล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเย็นชาจนน่าขนลุก

"ถ้าเช่นนั้นก็ลองดู! ข้าจะรอดูว่าใครจะตายก่อนกัน! ข้าจะบอกให้นะว่าหากเจ้ายังไม่ไปจากที่นี่ ข้าไม่รับประกันความปลอดภัยของเจ้า!"

แม่สื่อเฉินตกใจจนแทบจะยืนไม่ติดพื้น นางไม่เคยเห็นหลี่เหมยคนเดิมแสดงท่าทีเช่นนี้มาก่อน หลี่เหมยในตอนนี้ดูเหมือนคนละคนกับหลี่เหมยที่นางรู้จัก หลี่เหมยคนเดิมนั้นเป็นเห็นแก่ตัวไม่สนใจลูกหลาน แต่หลี่เหมยที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้กลับดูน่าเกรงขามและเต็มไปด้วยความมั่นใจจนน่ากลัว

"หนึ่ง!" หลี่เหมยเริ่มนับถอยหลัง

แม่สื่อเฉินเริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว นางมองหน้าของหลี่เหมยอย่างไม่แน่ใจว่าจะทำเช่นไรต่อไปดี

"สอง!"

"สิ่งล่อใจแบบแยบคาย" หมายถึง การใช้ของหรือเหตุผลที่ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลหรือมีคุณค่าทางจิตใจ เพื่อหลอกล่อหรือบงการคนให้ทำในสิ่งที่ตนต้องการ โดยไม่ใช้การบังคับตรง ๆ แต่ใช้วิธีให้คนรู้สึกว่า “อยากทำเอง” หรือ “ควรทำ”

หญ้ารกชัฏ หมายถึง พื้นที่ที่มีหญ้าหรือพืชคลุมดินขึ้นหนาทึบ ปกคลุมจนแน่นเป็นพุ่มสูงและรก ไม่เป็นระเบียบ ดูแลยาก และมักจะขวางทางการเดินหรือการมองเห็น