ep14

“ขอข้าวกินหน่อย ขอข้าวกินหน่อย ขอข้าวกินหน่อย” เสียงเจ้าแก้วแผดเสียงออกมาจากเรือ ทำให้บ่าวของเรืออีกลำที่กำลังก้มหาลูกปัดริมท่าสะดุ้งตกใจหันไปตามเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นเพชรแรกและสุชัยยืนอยู่ จึงทำความเคารพแล้วหลบหายไป

“เจ้าแก้ว ทำเสียเรื่องอีกแล้ว” สุชัยบ่นงึมงำ ด้วยตนเองยังจ้องมองบ่าวเรือลำโน้นอย่างเพลินตา

“ขอข้าวกินหน่อย ขอข้าวกินหน่อย ขอข้าวกินหน่อย”

“จะกินอะไรนักหนาเล่า ในกรงของเจ้าข้าก็จัดไว้ให้แล้ว” สุชัยตะโกนบอก แล้วหลบเข้าภายในเรือ

เพชรแรกส่ายหน้า พลางผิวปากเรียกเจ้าแก้ว ไม่นานเจ้านกหลากสีก็บินมาเกาะที่บ่า จากนั้นเพชรแรกก็เดินลงจากเรือเพื่อชมตลาดท่าคุ้งน้ำจระเข้

“ท่านเพชรแรก วันนี้พักที่นี่หรอกรึ” เสียงร้องทัก เมื่อเห็นเพชรแรกกับเจ้านกหลากสีเดินผ่านหน้าร้านที่วางเครื่องปั้นดินเผาจำนวนมาก หลังร้านยังมีแรงงานที่นั่งตีหม้อดินเผาอย่างขะมักเขม้นอยู่ไม่ไกล

เพชรแรกฉุกใจคิด เหตุใดจึงมิยอมเดินทางต่อ จอดเรือแลกสินค้าแล้วมีสิ่งใดต้องเทียบท่า เพราะจุดหมายมิใช่แค่คุ้งน้ำจระเข้ หากแต่ไกลไปอีก หากรีบเดินทางมิทันตะวันชิงพลบก็จักถึงที่หมาย

“รีบเดินทาง รีบเดินทาง รีบเดินทาง”

“เจ้านกนี่ ช่างเจรจา นายท่านขายให้ฉันได้หรือไม่” พ่อค้าคนหนึ่งที่เพชรแรกเดินผ่านลองถามซื้อเจ้านกหลากสี

“เห็นทีจักมิได้ดอกพี่ชาย นกตัวนี้ ฉันเลี้ยงมาแต่เล็ก ผูกพันกับมันนัก”

เพชรแรกตอบด้วยไมตรี มีหลายคนที่เดินทางมาจากชมพูทวีป มักจะเลี้ยงสัตว์ไว้เป็นเพื่อนเล่นคลายเหงา เมื่อต้องรอนแรมอยู่บนเรือเดินสมุทรเป็นเวลานาน เพชรแรกมีทั้งลิงและเจ้านกปากมากเป็นเพื่อน

“ฉันว่าจักไปดักนกบางตัวมาเลี้ยงบ้าง สอนให้มันพูดคงมิยากเย็นกระมัง” พ่อค้าลองดูลู่ทาง ค้าสัตว์พูดได้อาจทำกำไรงาม

“พี่ชายก็ลองดูเถิด พิราบยังส่งสารถึงกันได้ ฝึกนกให้พูดคงมิใช่เรื่องยากกระไร”

เพชรแรกตัดบท เตรียมเดินห่างไปอีกทาง นึกดีใจที่เจ้านกพูดมาก มิยอมเจรจาเหมือนเช่นเคย คงกลัวเปลี่ยนมือไปอยู่กับพ่อค้ารายนี้ จึงนิ่งเงียบผิดปกติ

เท้าทั้งคู่พาเพชรแรกเดินเรื่อยมายังที่แห่งเดิมราวกับตั้งใจไว้ เมื่อรู้ตัวเขาจึงชะงักเตรียมหันหลังกลับหากมิถูกเรียกจากคนบนเรือ

“ท่านเพชรแรกใช่หรือไม่” เสียงนั้นเป็นนางสร้อย ท่าทีร้อนรนกระวนกระวาย

เพชรแรกขานรับ แหงนเงยไปยังเสียงร้องทัก มีบางอย่างผิดปกติ เจ้านกปากมากรีบพูด

“โอมหริหระ โอมหริหระ โอมหริหระ”

“เงียบเถิดเจ้า ข้ายังมิได้เข้าไปยังเทวสถานของสำนักใด” สิ้นเสียงดุ เจ้านกทำคอย่น ยังมิแล้วใจ มันกล่าวอีกคำ

“เงียบซะทีเถอะ เงียบซะทีเถอะ”

“นังเผือกมันลงท้อง ข้าให้บ่าวไพร่ต้มยาหม้อประทังไว้แล้ว ท่านมีคำใดมาเจรจากับแม่มณีฤๅ? นางลงไปดูแลนังเผือกอยู่ทางทุ่งด้านโน้น”

ธุระอันใดหรือ? เพชรแรกนิ่งไปชั่วครู่ แท้จริงมิได้ตั้งใจเสียด้วยซ้ำกับการเดินเรียบเรื่อย แต่เท้าทั้งคู่กลับทอดยาวมาถึงที่นี่

“หาได้มีไม่ ฉันมาเดินเล่นเสียเท่านั้น บ่าวของแม่มณีกินสิ่งใดผิดสำแดงจึงได้ลงท้อง”

เพชรแรก กล่าวโดยสัตย์ นึกเป็นห่วงคนบนเรือ

“คงจะหมักดองหมากไม้กระมัง ฉันก็บอกแล้วว่าอย่ากินให้มาก กำลังจะออกเดินเรือ ก็ต้องล่าช้าไปเสีย”

“ฉันมีผลดาริมอยู่บนเรือ จักนำมาให้ท่านปรุงยารักษา” เพชรแรกเอื้อเฟื้อเตรียมหันหลังกลับเรือของเขา

“มิต้องรบกวนท่านเพชรแรก เรือของเรามีหยูกยาป้องกันอยู่ อีกมินานคงอาการดีขึ้น”

เพชรแรกชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน ไม้พรรณทั้งยืนต้นแลล้มลุกของที่นี่ล้วนเป็นยาได้แทบทั้งสิ้น หากเขาติดตัวก็เพียงผลดาริมที่หยิบฉวยเอามาใช้ได้ในยามเจ็บไข้ มีไม่กี่คนนักจักรู้ตัวยาสมุนไพรจากพรรณพืช คิดมิถึงว่า นางสร้อยก็เรียนรู้เช่นเดียวกัน

“ถ้าเช่นนั้น ฉันขอพรจากทวยเทพช่วยบันดาลให้บ่าวของแม่มณีหายจากลงท้องเสียโดยไวเถิด”

“ขอให้จำเริญเถิดนะพ่อเพชรแรก ค่ำนี้นังเผือกอาการคงดีขึ้น แต่ฉันคงออกเรือไปนครไชยศรีมิได้เสียแล้ว ให้บ่าวมันล่องเรือสินค้าไปก่อน”

เพชรแรกพยักหน้าเชิงรับรู้ คงออกเดินทางรุ่งเช้า

“ท่านเพชรแรกจักออกเดินทางเลยหรือไม่”

เพชรแรกมองดูฟ้า หากเดินทางเพลานี้ ก็จวนทันอยู่ แต่เรือลำที่อยู่ตรงหน้าจักเดินทางในวันรุ่ง

“ตะวันขึ้น ฉันจักเดินทาง คงพร้อมกับท่านกระมัง”

“งั้นรึ ฉันมีบ้านที่อู่ทอง วันหน้าวันหลัง หากท่านมิรังเกียจ ท่านไปเยี่ยมเยียนฉันได้ ถามใครก็รู้จักเรือนแม่สร้อย”

เพชรแรกยิ้มรับไมตรีที่นางสร้อยทอดมา นึกแปลกใจบ้างว่า ชื่อช่างละม้ายคล้ายใครคนหนึ่ง เป็นปกติที่คนในดินแดนแห่งนี้ ต้อนรับตนดุจญาติมิตร เขาคุ้นเคยเสียแล้วและหลงรักผู้คนที่อยู่ดินแดนนี้

แสงตะวันก่อนลับขอบฟ้านั้นงามนัก เพชรแรกมิได้รู้ตัวว่า ตนเองกำลังเดินย่ำไปในทิศทางที่นางสร้อยบอกไว้...แม่มณีไปดูแลนังเผือกอยู่ที่ทุ่ง

“แม่มณี แม่มณี แม่มณี” เสียงเจื้อยแจ้วนั้นทำให้เพชรแรกรู้ตัว ว่าตนเองกำลังเดินทางมายังทิศทางใด และกว่าจะรู้ตัว หญิงสาวที่เป็นเป้าหมายของเพชรแรกก็รู้ตัวเสียแล้ว

“เจ้านกหลากสี” เสียงมณีกล่าวทัก ก่อนจะยิ้มเลยมายังเจ้าของ

“ท่านเพชรแรก มีสิ่งใดจักให้ข้าช่วยหรือไม่” ยามที่นางอารมณ์ดี มักเอื้อเฟื้อผู้คนรอบข้าง

“หามิได้ เราเพียงเดินมาชมท้องทุ่ง”

เพชรแรกตอบเลี่ยง เบื้องหลังของมณีเป็นทุ่งอ้อสูงเทียมหัว ถัดเข้าไปนั้น บ่าวไพร่กำลังดูแลนังเผือกอยู่ แต่ทางทิศเหนือนั้นมีบึงบัวอันงามอยู่ไม่ไกล