EP.7 แฟนท่านประธาน

อาหารกลางวันมื้อนี้เป็นมื้อที่อึดอัดที่สุดของนิสสา คามินเองก็เกร็งไม่น้อยกับการรับประทานอาหารมื้อนี้ นิสสาก้มหน้าก้มตาทานอาหารไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว แม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นมามองนายตัวเองเธอยังไม่กล้า

“อิ่มแล้วเหรอ”

คามินเอ่ยถามเมื่อเห็นนิสสารวบช้อนและส้อมเข้าหากัน เธอพยักหน้าให้เขาเบาๆ เป็นคำตอบว่าตอนนี้เธอทานอิ่มแล้ว ข้าวที่หายไปเพียงไม่กี่คำ ไข่ดาวที่ยังไม่ถูกกิน ทำเอาคามินถึงกับหัวคิ้วยู่ชนกัน สงสัยมื้อนี้เป็นมื้อที่สุดแสนทรมานของเธอมากสินะ

“กินแค่นี้เนี่ยนะ”

คามินเอ่ยถามนิสสาขณะที่ข้าวหมดปากแล้ว แต่มือทั้งสองยังคงถือช้อนกับส้อมอยู่ เขาที่กำลังตักอาหารเข้าปากอยู่ ถึงกับต้องหยุดชะงักทันที

“งั้นพี่ก็อิ่มเหมือนกัน”

ช้อนและส้อมถูกวางลงบนจานแล้วรวบเข้าหากันทันที เมื่อเห็นดังนั้น นิสสาจึงรีบใช้มือข้างขวาจับมือหนาเพื่อไม่ให้คามินวางช้อนและส้อมอย่างลืมตัว แต่มันกับถูกรวบเข้าหากันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พี่คามินอิ่มแล้วเหรอ กินไปหน่อยเดียวเอง”

คำพูดรู้สึกกระดากปาก แถมคนฟังยังรู้สึกจั๊กจี้ที่หู นิสสาไม่รู้จะทำตัวอย่างไรเลย ที่ทำให้เขาต้องพลอยไม่กินต่อเพราะเพียงแค่เธอทานอิ่มแล้ว

“ไปกัน”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ตัวยาว แล้วก้าวเดินไปหานิสสา คว้ามือเรียวเล็กเธอขึ้นมากุมเอาไว้แน่น ไม่สนใจว่านิสสาจะอนุญาตให้จับต้องมันหรือไม่

“จะทำอะไรคะ”

“จะนั่งให้เขามองกันอยู่ตรงนี้รึไง ไปบนห้อง”

คามินโน้มหน้าลงไปกระซิบข้างๆ กกหูของนิสสาให้ได้ยินกันแค่สองคน แต่ภาพมันดูหวานแหววจนหลายคนต้องจับตามอง เจ้านายที่แสนเย็นชาตอนนี้ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบจะกลายเป็นสีชมพู แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงละครตบตาใครหลายคน ให้เชื่อเสียสนิทใจว่าเขาทั้งสองเป็นคู่รักกัน

ทั้งสองเดินผ่านฝูงชนมายังห้องทำงานของคามิน คามินใช้มือข้างขวาเปิดประตูและใช้แผ่นหลังดันประตูเอาไว้ พลางผายมือให้นิสสาเดินเข้าห้องไป เธอทำตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย จากนั้นก็ค่อยๆ ปิดประตูลง คามินก้าวเท้ายาวๆ มาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แล้วเดินวนไป วนมาหลายรอบ ราวกับหนูติดจั่น

“จะเอายังไงต่อดีวะ”

เสียงบ่นพึมพำอยู่คนเดียวของคามิน แต่นิสสากับได้ยินเต็มสองหู ตอนนี้เขากำลังเครียดเรื่องของเธออยู่เป็นแน่ ไม่น่าก่อเรื่องให้เขาเลยนิสสาได้แต่คิดในใจแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“นิสสาเดินมาใกล้ๆ ผมหน่อย”

คนตัวเล็กค่อยๆ ก้าวเดินตามคำสั่งเจ้านายตัวเอง พลางเงยหน้าขึ้นสบตามองเจ้าของใบหน้าคม นัยส์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองคนนัยส์ตาสีเทาหม่น จนนิสสาถึงกับต้องหลบสายตา ขืนจ้องมองเขานานกว่านี้ใจเธอต้องละลายแน่ๆ

“คะท่านประธาน”

“เราควรทำยังไงต่อดี”

“.............”

นิสสานิ่งเงียบไม่มีคำตอบใดๆ เธอเองไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องอะไรต่อไปดี เพราะเรื่องนี้มันชักเลยเถิดไปใหญ่แล้ว

“จริงสิ...ถามไปก็คงไม่ได้คำตอบ ผมคิดเองดีกว่า”

คามินมีคำถามอยู่ในหัวมากมาย แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ครั้นจะถามนิสสาเธอเองก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเขาเป็นคนเริ่มแผนเป็นแฟนปลอมๆ นี้ขึ้นมาเอง

“ก็คบๆ ไปก่อน แล้วก็ค่อยหาโอกาสเลิกกันไงคะ”

นิสสาเอ่ยขึ้นมาแววตาบ้องแบ๊วจ้องมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า มือหนายื่นมาเคาะที่หน้าผากเธออย่างจัง

“แล้วเธอไม่อายคนอื่นเหรอ คนอื่นจะไม่สงสัยเหรอถ้าเธอยังทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าถึงวันนั้น”

“คิดอะไรเหมือนเด็ก”

ประโยคคำถามที่ทำเอาคนฟังไปไม่เป็น จริงสิถ้าเกิดเลิกกันคนในบริษัทจะคิดยังไง เลิกกันแล้วยังมาเป็นเลขาฯ หน้าห้องอยู่เนี่ยนะ มันจะสมเหตุสมผลเหรอ คามินพูดถูกความคิดเธอเหมือนเด็กจริงๆ

“นอกจากเธอจะต้องออกจากที่นี่ไปซะ”

“ไม่นะคะท่านประธาน”

คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปโผลกอดคามิน เอาใบหน้ามนซบบนแผงอกแกร่งอย่างลืมตัว คามินใจเต้นตึกตักกับการกระทำของนิสสาที่อยู่ๆ เธอก็มากระโดดกอดเขาแบบนี้ แขนทั้งสองข้างกางออกกว้างเพื่อไม่ให้โดนตัวเธอ

“นี่คุณ...ปล่อยได้แล้ว ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณนะ”

“อุ๊ย...ขอโทษค่ะท่านประธาน”

นิสสาเอามือเรียวขยับสูทของคามินให้เข้าที่ เพราะเมื่อครู่เธอทำมันยับยู่ยี่ไม่เป็นทรง

เสียงเคาะประตูจากด้านนอก ทำให้ทั้งสองเว้นระยะห่างกัน เหมันต์เปิดประตูเข้ามาพลางส่งยิ้มให้นิสสาบางๆ ก่อนที่จะมองหน้าคามินด้วยแววตาจริงจัง

“คุณนิสสาออกไปก่อนครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับเจ้าคามิน”

“ค่ะ”

สาวเจ้ารีบหมุนตัวไปทางออกทันที ก่อนที่จะรีบสาวเท้ายาวๆ ก้าวเดินออกไป

“มีเรื่องอะไร”

ไม่พูดเปล่าคามินยังก้าวเท้าเดินไปหย่อนก้นนั่งที่เก้าอี้ทำงาน แล้วเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ สายตาจ้องมองหน้าเหมันต์ด้วยความสงสัย เหมือนราวกับว่าเขามีอะไรจะบอก แต่ก็ไม่กล้า

“เปล่า จะมาถามเรื่องนิสสาแกจะเอายังต่อ”

“ก็คงต้องไหลไปตามน้ำก่อน ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อดี”

เหมันต์พยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะตอนนี้รอแค่เวลาให้เรื่องมันซาลง ข่าวลือนี้คงเงียบไปเอง คามินยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่น่าเลย แทนที่จะเอาเวลามาทำงาน ต้องแบ่งเวลามาคิดเรื่องบ้าๆ นี่ด้วย “เธอมันตัวซวยชะมัด” คามินคิดในใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“แกว่านิสสาหน้าตาคุ้นๆ ไหมวะ”

อยู่ๆ เหมันต์ก็เอ่ยขึ้นมา เพราะเหมือนเคยเห็นหน้าคาดตาเธอมาก่อน แต่ก็คิดไม่ออก คำถามนี้ทำเอาคามินหันขวับไปมองเหมันต์ทันที

“เออคุ้นมาก...แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน”

เขาเอียงศีรษะไปทางด้านซ้าย พลางทำท่าทางราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คามินและเหมันต์พยายามนึกอยู่ครู่ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ

“เหมือนลูกค้าเรามั้ง ช่างมันเถอะ คนหน้าโหล”

“สำหรับแกหน้าโหล แต่สำหรับฉันนิสสาน่ารักนะ”

เหมันต์เอ่ยอย่างไม่อายปาก เขาแสดงท่าทีให้คามินเห็นอย่างชัดเจนเลยว่าชอบนิสสา แต่สำหรับคามินแล้วเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่คุ้นหน้าเท่านั้น

“แกจะมาจีบแฟนฉันได้ไง ลูกน้องลือกันแย่ว่าท่านรองกับท่านประธานแย่งแฟนคนเดียวกัน”

เขาเรียกนิสสาว่า “แฟน” เต็มปากเต็มคำ จนเหมันต์เองแทบจะไม่เชื่อหู

“แฟน”

“ก็แฟนปลอมๆ ไง ไม่ใช่อย่างที่แกคิด”

คามินถลึงตาใส่เหมันต์ทันทีที่คิดอกุศลกับเขา เหมันต์สาวเท้ามาหยุดอยู่ด้านหลังคามิน มือหนาของเขายกขึ้นมาตบที่บ่าของคามินเบาๆ พลางก้มหน้าไปสบตาคามินหน้าแทบจะชนกัน

“อย่าให้รู้นะว่าคิดจะเคลมเลขาฯ ตัวเอง ฉันจองนะบอกก่อน”

มือหนาของคามินผลักหน้าเหมันต์ให้ออกห่างจากเขา ก่อนที่จะส่ายหัวไปมา คามินหันหน้าไปทางกระจกบานใส มองผ่านทะลุออกไปอย่างไร้จุดหมาย เขากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี แถมเพื่อนตัวดียังจะมาชอบผู้หญิงที่อยู่ในฐานะแฟนของเขาอีก ถึงแม้ว่าจะเป็นแฟนปลอมๆ ก็เถอะ

“ทำอะไรก็เห็นหัวฉันบ้างแล้วกัน ยังไงนิสสาก็ขึ้นชื่อว่าแฟนฉัน”

คามินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาบ่งบอกว่าเขาพูดจริง ไม่ได้ล้อเล่นกับเหมันต์เหมือนเมื่อครู่ จนเหมันต์ต้องหันกลับไปมองเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้มีสีหน้าแววตาจริงจังอย่างเห็นได้ชัด

“ฉันรู้แล้วน่า”

คามินหมุนตัวมาด้านหน้าที่มีกองเอกสารเต็มโต๊ะ แต่มันถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบด้วยฝีมือของนิสสา เขาใช้นิ้วชี้กดปุ่มโฟนอินเรียกนิสสาเขามาในห้อง ไม่นานนักเสียงรองเท้าส้นสูงก็ดังกระทบพื้นกระเบื้องเข้ามา เธอเดินก้มหน้าเข้ามาหาคามินด้วยใบหน้าซีดขาวราวกับคนทำผิด

“นิสสาวันนี้คุณกลับบ้านพร้อมผมเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ได้ไง...ทีฉันไม่ให้ไปส่ง เหอๆ”

เหมันต์เอ่ยสวนขึ้นมาทันที คามินเมื่อได้ยินคำถากถางของเพื่อนก็ถึงกับมองตาขวาง จนคนถูกมองต้องหลบสายตาไปมองทางอื่น

“ค่ะท่านประธาน”