9 คนใจร้าย

หลังจากหอบเอาร่างกายอันบอบช้ำมาถึงบ้าน ร่างบางก็ทิ้งลงนอนบนเตียงกว้างทันทีที่มาถึง เพราะตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยทั้งกายและใจ ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้เจ็บไปหมดแบบนี้ โดยเฉพาะหัวใจดวงน้อยนี่

"ฮึก"

"ขอบคุณนะครับคุณซาร่า แต่ผมว่าไว้โอกาสหน้าดีกว่า พอดีผมมีธุระต่อน่ะครับ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้าที่ชวนเขาอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันหลังจากเจรจาธุรกิจเสร็จ

"งั้นไวเจอกันนะคะ ซาร่าขอตัว"

หลังจากแยกย้ายจากคู่ค้าทางธุรกิจแล้วขรินทร์ก็ตรงดิ่งไปยังบาร์ที่อยู่ใกล้ ๆ ทันที แก้วแล้วแก้วเล่าถูกสาดเข้าคอแกร่ง โดยไม่มีท่าทีว่าเขาจะเมาเลยแม้แต่น้อย เมื่อดื่มจนพอใจแล้วก็กลับบ้านในทันที และสิ่งที่เขาอยากเจอมากที่สุดหลังจากเข้ามาภายในบ้านก็คือหน้าสวยหวานที่อยู่ในห่วงความคิดของเขาตลอดทั้งวัน

แต่ทว่าพอเดินเข้ามาภายในเงียบสนิทและเงียบงั้นราวกับไม่มีคนอยู่ ขายาว ๆ รีบตรงดิ่งไปยังห้องนอนของคนตัวเล็กทันที

ผลัก สวิตช์ไฟถูกเปิดขึ้นเพื่อให้ความสว่าง ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไร้เงาของคนที่ทำให้เขาไม่มีสมาธิตลอดทั้งวัน

"หายไปไหนวะ! โธ่เว้ย!!!" หมัดหนัก ๆ ชกเข้าที่ผนังห้องด้วยความหงุดหงิด เมื่อไม่เห็นคนที่อยากพบหน้า กลับไปที่ห้องนั่นก็ไม่เห็น ที่นี่ก็ไม่เห็น โทรไปเช็กที่บริษัทของเธอเมื่อช่วงบ่ายเธอก็ไม่ได้เข้าบริษัท แล้วเธอหายไปไหนกัน มันคงจะไม่ได้เกิดเรื่องอะไรไม่ดีกับเธอใช่ไหม...

เมื่อไม่เห็นคนที่ต้องการพบและไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหน ขรินทร์จึงล่าถอยเข้าห้องตัวเองไปทันที ก่อนจะจัดการตัวเองเพื่อจะได้ไปนั่งทำวิจัย และจัดเอกสารต่าง ๆ ของบริษัทต่อ แต่หลังจากออกจากห้องแต่งตัว ยังไม่ทันจะได้เดินไปยังโต๊ะทำงาน เสียงขยับตัวเบา ๆ ก็ดังขึ้น ทำให้เขารีบเดินเข้าไปเปิดไฟบริเวณเตียงนอนให้สว่างขึ้นทันที

"สะ แสนดี" เสียงทุ้มว่าขึ้นราวกับคนละเมอ ร่างบางใบหน้าซีดเซียวท่วมไปด้วยเหงื่อ แถมมือบางยังยกขึ้นกอดตัวเองไว้พร้อมกับร่างบางที่สั่นน้อยน้อย บอกให้รู้ว่าเธอนั้นหนาวเหน็บมากเพียงใด

"แสนดีได้ยินพี่รึเปล่า Sh*t!" มือหน้าที่ตบลงบนแก้มนวลเบา ๆ เพื่อเรียกสติให้เธอ รีบชักมือกลับทันทีที่ไอร้อนแผ่มากถึงตัวเขา

"ค คุณยายหรอคะ" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก

"ไม่ใช่คุณยายนี่พี่วีร์"

"พ พี่วีร์ แสนดี ไม่ รู้จัก" ใบหน้าสวยส่ายไปมาน้อย ๆ

"คุณยายขาแสนดีหนาว ฮึก หนาว" แม้จะเจ็บใจกับคำพูดที่เธอบอกว่าไม่รู้จักเขา แต่ขรินทร์ก็เดินไปหาผ้าห่มมาห่มให้คนที่นอนสั่นกอดตัวเองด้วยความหนาวอย่างน่าสงสาร พร้อมกับหาผ้าชุบน้ำบิดหมาด ๆ มาเช็ดตัวให้เธอด้วย

ชายหนุ่มร่างสูงถึงกลับผงะ ไปกลับรอยแดงรอยช้ำต่าง ๆ บนร่างกายของหญิงสาวตรงหน้า ในตอนนั้นมันมืดมากทำให้เขาไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่ารอยที่เขาสร้างไว้มันขึ้นสีมากขนาดไหน เขาเพียงอย่างแสดงความเป็นเจ้าของน้องน้อยของเขาไว้เท่านั้น บวกกับความโกรธที่เข้ามาครอบงำทำให้เขาเผลอหนักมือกับเธอไป มือหนาค่อย ๆ บรรจงเช็ดตัวให้หญิงสาวร่างบอบบางตรงหน้าแผ่วเบา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเธอเพื่อหาเสื้อมาสวมใส่ให้เธอแทนตัวที่เธอใส่อยู่ ทุกอย่างที่เขาทำนั้นนุ่มนวลและแผ่วเบาราวกับกลัวว่าเธอจะบุบสลายอย่างไงอย่างนั้น

"กินข้าวต้มสักหน่อยนะ กำลังร้อน ๆ เลยเดี๋ยวพี่ป้อน" ขรินทร์ค่อย ๆ ประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่ง โดยให้เธอพิงอยู่กับอกแกร่งของเขา ข้าวต้มร้อน ๆ หอมกรุ่นถูกเขาเป่าเพื่อคลายความร้อน ก่อนจะส่งให้คนที่กำลังงัวเงียเพราะพิษไข้ทาน

"อึม" ภัครมนรับข้าวต้มจากเขามากินอย่างว่าง่ายทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตามมองเลยแม้แต่น้อย ด้วยเพราะคิดว่าเป็นคุณยายสุดที่รัก ทำให้เธอปล่อยให้เขาดูแลอย่างไม่ขัดขืน

ข้าวต้มแสนอร่อยหมดลงอย่างรวดเร็ว ภายใต้ความร่วมมือของคนตัวเล็ก ขรินทร์ปล่อยให้เธอนั่งพิงเขาอยู่สักพักเพื่อรอเวลากินยาต่อ โดยมีมือของเขากอดประคองเอวบางไว้หลวม ๆ

"เจ็บมากรึเปล่า พี่ขอโทษนะ" ดวงตาคู่คมไล่มองสำรวจตามเนื้อตัวที่โผล่พ้นชุดนอนตัวยาวที่เขาหามาสวมใส่ให้ด้วยสายตาวูบไหว ยัยน้องของพี่เจ็บมากรึเปล่า

หลังจากป้อนยาให้น้องน้อยของตนแล้ว ขรินทร์ก็ค่อย ๆ ประคองร่างบอบบางให้นอนลงไปด้วยกัน โดยมีเขากอดอยู่ไม่ยอมผละออกไปไหน ยอมทิ้งงาน ทิ้งวิจัย ทิ้งโปรเจค เพื่อมานอนกอดดูแลดวงใจของเขา

ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้สองแขนน้อย ๆ ยกขึ้นกอดตอบเขาเช่นกัน

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปกับเธอมันย้อนคืนกลับมาหาเขาทันตาเห็นหรืออย่างไร ร่างบางที่เขานอนกอดอยู่ไข้ขึ้นแทบจะทุกสองชั่วโมง ทำให้เขาต้องคอยตื่นมาเช็ดตัวให้เธอตลอดทั้งคืน พร้อมกับคอยปลอบยามเธอละเมออีกด้วย และสิ่งที่เธอละพูดออกมามันทำให้เขาอดที่จะสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมเธอถึงได้ละเมอพูดแต่ประโยคเดิม ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นในความฝันของเธอกัน

ร่างบางที่นอนหลับในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พร้อมกับอาการไข้ที่ทุเลาลง ก่อนจะขยับตัวน้อย ๆ เมื่อรู้สึกอึดอัด ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกทันที เมื่อมีใครก็ไม่รู้มากอดตนไว้ ก่อนที่เท้าบางจะยกขึ้นถีบอีกฝ่ายจนตกเตียงไป

ตุบ!!

"โอ้ย!" คนที่พึ่งจะได้นอนไม่ถึงสมองชั่วโมงเพราะต้องคอยเช็ดตัว คอยกอดปลอบคนนอนละเมอร้องโอดอวยอย่างเจ็บปวดทันที เมื่ออยู่ ๆ ก็ตกตุ้บลงมาจากเตียงกว้าง

"ไอคนฉวยโอกาส! ไอคนสารเลว" ปากบางพ่นคำด่าใส่อีกฝ่ายทันที ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เห็นหน้าของเขา ด้วยคิดว่าเป็นคนเมื่อวานที่ทำมิดีมิร้ายกับตัวเอง ผ้าห่มผืนหน้าถูกหยิบขึ้นมาห่อตัวไหวอย่างหวงแหน ก่อนจะตามลงไปเพื่อกระทืบเขาให้หายแค้น

"หยุด!!" ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าเธอตรงเข้ามาจะประทุษร้ายเข้าอีก หายป่วยแล้วก็ซ่าเลยสินะ ไม่รู้หรือไงว่ากว่าตัวเองจะมีแรงมาไล่ทุบตีเขาแบบนี้ เพราะเขาเป็นคนดูแลทั้งนั้น

"คุณ!!" ขาเรียวที่กำลังยกขึ้นเตะเขาชะงักข้างทันที เมื่อคนตรงหน้าคือเจ้าของบ้านของเธอ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ นะ นี่ ไม่ใช่ห้องนอนของเธอด้วย ภาพจำครั้งสุดท้าย หลังจากพาตัวเองมาจากห้องนั่นเธอก็ตรงดิ่งมายังที่บ้านทันที ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ยะ อย่าบอกนะว่าเธอเข้าผิดห้อง

"..." ขรินทร์ไม่ตอบอะไรกลับไปเพียงแต่มองหน้าเธอนิ่งเท่านั้น เขาอย่างรู้ว่าเธอจะแกล้งจำเขาไม่ได้อีกไหม ทั้งที่เมื่อคืนก็มีอยู่หลายครั้งที่เธอละเมอออกมาเป็นชื่อเขา

"ฉันเข้าผิดห้อง หรือคุณพาฉันมาห้องของคุณ"

"ผมนี่นะจะอุ้มคุณมา" หึ ยังคงทำเหมือนไม่รู้จักกันอีกสินะ ได้ ถ้าเธอต้องการแบบนั้นก็ได้ แต่อย่ามาร้องไห้เสียใจทีหลังก็แล้ว

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอโทษ ฉันคงเขาผิดห้อง เมื่อตอนบ่ายฉันปวดหัวมาก" น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกเขาอย่างรู้สึกผิด เพราะนอกจากจะถือวิสาสะมานอนห้องเขาแล้ว เธอยังถีบเขาตกเตียงอีกด้วย แต่เดี๋ยวนะ!

"คุณมานอนกอดฉันทำไม แล้วชุดฉัน ชุดฉันทำไมถึงได้ อย่าบอกนะว่าคุณฉวยโอกาสตอนที่ฉันป่วย..." ผ้าห่มผืนหนาค่อย ๆ คลายออก ด้วยความรู้สึกโล่ง ๆ แปลก ๆ ก่อนจะก้มสำรวจตัวเอง ก็พบว่าชุดที่เธอใส่เมื่อวานนั้นเปลี่ยนไป กลายมาเป็นชุดนอนตัวยาวแทน แถมเธอยังโนบราอีกด้วย มันทำให้เธอคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย นอกจากคืนก่อนจะถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้พรากความสาวไป เมื่อคืนเธอยังจะถูก...อีกหรอ ฮึก นี่มันเรื่องบ้าอะไร

"แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ...เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนออก ชั้นในก็ไม่มีแบบนี้ หึ" ขรินทร์ก้าวเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ ก่อนจะยื่นหน้ามาพูดด้วย

"ฮึก มะ ไม่จริงใช่ไหม" ร่างบางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที อย่างคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต พร้อมกับความรู้สึกผิดต่อพี่ชายแสนดีในฝัน ที่เข้ามาเกาะกุมใจ 'แสนดีขอโทษ' แม้จะไม่รู้ว่าพี่ชายคนที่ว่านั้นคือใคร แต่เธออยากขอโทษเขาเหลือเกิน ที่ไปมีคนอื่น จนผิดสัญญาที่ให้ไว้ต่อเขาในใจ ว่าจะมีแต่เขาเพียงคนเดียว จะรักและรอเขาเพียงคนเดียว...

"ก็แค่เซ็กส์" เมื่อเห็นเธอทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น ก็อดที่จะสงสารไม่ได้ แต่ด้วยความโกรธที่มีอยู่ จากการทำเป็นจำไม่ได้ของเธอเมื่อครู่ ทำให้เขาเลือกพูดให้เธอเจ็บช้ำแทนที่จะปลอบโยน

"ฮรึก สำหรับคุณมันอาจจะแค่นั้น แต่สำหรับฉัน มันไม่ใช่ ฉันมีเจ้าของอยู่แล้ว หัวใจของฉันมีเจ้าของอยู่แล้ว ฮึก ฉันกำลังนอกกายเขา ฮือ ๆ ฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี ที่นอกกายคนรัก คุณเข้าใจไหม ฮือ ๆ" คำว่าเจ้าของหัวใจ และคำว่าคนรักที่เธอเอ่ยออกมา ทำให้สติของขรินทร์ขาดพึ่งทันที ก่อนจะกระชากตัวเธอให้ลุกขึ้น

"คนรัก? เจ้าของหัวใจ? มันเป็นใครแสนดี มันเป็นใคร!!"

"ฮึก ปล่อยฉันนะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"

"ผมเป็นผัวคุณ! ทำไมมันจะไม่เกี่ยว!!" มือหนาบีบไหล่มนของเธอไว้แน่น ก่อนจะร้องถามด้วยอารมณ์เดือดดาล ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้วที่เธอพูดแบบนี้ จะไม่ให้เขาโมโหได้อย่างไรกัน

"หยาบคาย!"

ผลัก

"เออ! คำก็หยาบคาย คำก็เลว" ขรินทร์ผลัร่างบางลงบนเตียงว้างทันที ก่อนจะตามมาขึ้นคร่อมเธอไว้

"หยุดนะ!! อย่าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ นะ ฮึก"

"เหอะ ผมต้องทำตามคำขอของคุณงั้นหรอ" ว่าจบก็ซุกไซร้ลงบนลำคอระหงของเธอทันที มือบางพยายามทุตีและผลักเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผลเหมือนกับว่าเขาไม่สะทกสะท้านอะไรกับสิ่งที่เธอทำเลยแม้แต่น้อย อะ อีกแล้วหรอ ฮึก เธอจะต้องถูกข่มเหงรังแกอีกแล้วหรอ เธอไปทำบาปอะไรไว้นักหนา ทำเธอต้องมาถูกกระทำเลว ๆ แบบนี้

หยาดน้ำตารินไหลเป็นทางทันที เมื่อไม่สามารถที่จะปัดป้องอะไรเขาได้ ภาพเหตุการณ์ในคืนที่ถูกพรากความสาวไปซ้อนทับเข้ามาให้หัว พร้อมกับรู้สึกคุ้นเคยในสัมผัสและการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก ม มันเหมือนกัน มันเหมือนกับไปสารเลวคนนั้น สัมผัสหยาบโลนในและการกระทำอันแสนป่าเถื่อนในคืนนั้นเธอจำมันได้ดี มันเหมือนกับการกระทำในตอนนี้ของขรินทร์เป็นอย่างมาก เพียงแต่ขรินทร์ในตอนนี้อ่อนโยนกว่าเล็กน้อยเท่านั้น จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะเป็นคน ๆ เดียวกัน

"เมื่อคืนก่อน ค คุณได้ไปที่เทครึเปล่า" เมื่อไม่สามารถจะขัดขืนอะไรเขาได้อีก ภัครมนก็ร้องถามเขาเพื่อไขข้อสงสัยที่อยู่ในใจทันที หากมันเป็นเขา อย่างน้อยเธอก็ผิดต่อพี่ชายแสนดีกับคนเพียงคนเดียว ไม่ได้ไปนอนกับใครต่อใครไปทั่ว... แต่คำตอบที่เธอทำเธอหน้าชาไปในทันที

"ไม่"

"แน่ใจใช่ไหม"

"หึ ไปเอากับใครมาล่ะ"

"คุณ..."

"ทำไม แทงใจดำงั้นหรอ" ดวงตาคมจดจ้องไปยังดวงตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

"อรึก" น้ำลายเหนียวกลืนลงคออย่างอยากลำบาก เมื่อมันเป็นอย่างที่เขาว่าจริง ๆ

Rrrrr Rrrrr

"อย่าคิดจะหนีไปไหน อย่าหาว่าผมไม่เตือน" จากที่กำลังจะจัดการลงโทษเด็กดื้อต่อ ก็ต้องรีบผละออกไปรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นด้วยความหงุดหงิด แต่ก่อนจะเดินออกไปก็ไม่ลืมจะทิ้งคำขู่ไว้ให้คนที่คนตัวเล็กที่มองตามเขาน้ำตาคลอ