10 หยุดคิด

หลังจากวางสายเสร็จขรินทร์โมโหเป็นอย่างมากที่เธอไม่เชื่อฟังเขา ทั้งที่เขาก็ขู่ไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่แม่ตัวดีก็หนีกลับเข้าห้องตัวเอง แถมยังล็อกประตูอีก เธอลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่านี่เป็นบ้านของเขา เขาย่อมมีกุญแจที่สามารถเข้าออกได้ทุกห้องอยู่แล้ว และเมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นเธอกำลังอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ จึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปจัดการเด็กดื้อที่ไม่เชื่อฟัง

บทรักอันเร่าร้อน รุนแรง และดิบเถื่อนเริ่มขึ้นตั้งแต่ห้องน้ำ ไปยังเตียงกว้าง อย่างต้องการสั่งสอนเด็กดื้อที่ไม่เชื่อฟัง เพราะงั้นจากที่กำลังจะหายป่วยภัครมนก็ไข้จับขึ้นมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้ไร้ซึ่งการดูแลจากเขา หลังจากขาปลดปล่อยเข้ามาในตัวเธอครั้งสุดท้าย เขาก็ออกไปจากห้องเลย โดยไม่สนใจสักนิดว่าเธอจะมีสภาพอย่างไร

ร่างบางอันอ่อนแรงค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะพาตัวเองไปชำระล้างร่างกายที่ห้องน้ำทันที หลังจากรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งในตอนหัวค่ำ โดยไร้เงาของคนที่ทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ดีที่ตอนหนีออกมาจากห้องของเขาเธอรอบคอบหยิบกระเป๋าติดมือมาด้วย ทำให้สามารถโทรไปลางานได้ แม้เจฟจะถามถึงสาเหตุการลา แต่เธอบอกไปเพียงแค่รู้สึกไม่สบายเท่านั้น พอได้ยินแบบนั้นก็สร้างความแปลกใจให้กับเจฟมากขึ้นไปอีก เพราะทุกครั้งที่เธอป่วยเธอจะฝืนร่างกายไปทำงานตลอด จนเป็นเจฟและพี่ ๆ ที่บริษัทบอกให้เธอกลับมาพักที่บ้าน ถึงอย่างนั้นเจฟก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรมาก เพียงแต่บอกให้เธอดูแลตัวเองดี ๆ ก็เท่านั้น

ไข่เจียวง่าย ๆ ถูกวางไว้คู่กับข้าวสวยร้อน ๆ ที่เธอพึ่งหุงมันสุก ก่อนจะค่อย ๆ ฝืนร่างกายอันอ่อนแรงทานมันให้หมด เพื่อที่จะได้กินยา และพอหายเธอจะได้ไปหาที่อยู่ใหม่ เธอไม่สนใจแล้วว่าคุณตาคุณยายจะมารู้ทีหลังแล้วพาเธอกลับไปอยู่ด้วยหรือไม่ เธอสนแค่ว่าเธอต้องไปให้ห่างจากผู้ชายอย่างเขา และไอสารเลวที่เทคนั่น

หลังจากทานกินยาเสร็จ อาการปวดหน่วง ๆ ที่หัวก็ยังไม่ทุเลาลง จนภัครมนรู้สึกว่าบ้านมันเริ่มหมุน เธอจึงพาตัวเองมานอนพักที่โซฟาแทนการขึ้นไปนอนบนห้องดี ๆ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเธอจะก้าวพลาดพลัดตกบันไดรึเปล่า หากเป็นแบบนั้น ดีไม่ดีอาจจะได้เป็นผีเฝ้าบ้านให้เขาก่อนจะได้หนีออกไปแน่

สองแขนยกกอดตัวเองไว้แน่นเมื่อหลับตาลงไปได้สักพัก ความหนาวเหน็บก็เข้ามาเกาะกุมทั้งกายและใจ ก่อนจะละเพ้อฝันถึงพี่ชายแสนดีเหมือนอย่างเคย

"แสนดีขอโทษ..."

และแล้วช่วงเวลาที่ยากลำบากของเธอก็ผ่านพ้นไปเสียทีเมื่ออาการไข้นั้นทุเลาลงมาก ๆ แล้ว แต่กว่าจะหายก็ใช้เวลาถึงสองวันเต็ม และตั้งวันนั้นเธอก็ไม่เห็นหน้าของเจ้าของบ้านอีกเลย ช่างหัวเขาสิ จะไปตายที่ไหนเธอก็ไม่สนใจอีกแล้ว เพราะอีกสองวันเธอก็จะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว จะไม่อยู่ให้เขาคอยกลั่นแกล้ง คอยข่มเหงรังแกอีกแล้ว

"คุณยายขาหมดเวลาพักแล้ว แสนดีขอไปทำงานก่อนนะคะ เลิฟยูวค่ะ" หลังจากโทรไปถามคุณยายแล้วว่าช่วงนี้ท่านจะขึ้นมาหาหรือไม่ และคำตอบที่ได้ก็น่าพึงพอใจมากทีเดียว เมื่อคุณยายบอกว่างานที่ร้านยุ่งมาก ไม่มีเวลาปลีกตัวมาหาหลานสาวสุดที่รักอย่างเธอเลย ภัครมนเลยแกล้งอ้อน แกล้งน้อยใจคุณยายนิดหน่อยเพื่อให้ดูว่าไม่มีอะไร ก่อนจะขอตัวทำงานต่อ เพราะถึงเวลางานแล้ว

และวันนี้ก็เป็นวันที่เธอไม่อยากให้มันมาถึงเลย เธอต้องออกไปดูงานที่ออกไว้กับลูกค้า นั่นก็คือขรินทร์ หลังจากถกเถียงกันแทบเป็นแทบตายเรื่องแบบ สุดท้ายก็ได้ข้อสรุป โดยงานนั้นเริ่มไปบางส่วนแล้ว วันนี้เจฟก็เลยนัดให้เธอออกไปดูความเรียบร้อยของงานกับเขา ซึ่งเธอไม่อยากไปเลยสักนิด ไปกับเจฟเธอจะไม่โอดครวญแบบนี้เลย แต่นี่เธอต้องไปคนเดียว เพราะเจฟเองก็มีงานเหมือนกัน จึงต้องยอมเผชิญหน้ากับคนที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน อย่างเลี่ยงไม่ได้ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ทำผิดอะไรซักหน่อย เป็นเขาต่างหากที่ผิด ทำไมเธอต้องกลัวเขาด้วย...

"คุณแซนดี้ใช่ไหมคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ " เมื่อมาถึงก็มีคนมาต้อนรับในทันที สร้างความพึงพอใจให้ภัครมนไม่น้อย ขนาดว่ายังไม่เปิดทำการ พนักงานที่นี่ก็ต้อนรับดีขนาดนี้ หากเปิดทำการจริง ๆ เธอเชื่อว่าที่นี่ต้องไปด้สวยอย่างแน่นอน

"แล้ว...?"

"บอสบอกไว้ว่าอีกสิบนาทีก็คงจะลงมาพบคุณแซนดี้ค่ะ"

"ค่ะขอบคุณนะคะ" เมื่ออีกฝ่ายตอบพร้อมส่งยิ้มให้ เธอก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มกลับอย่างมีมารยาทเช่นกัน

"ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ถ้าคุณแซนดีต้องการอะไรเพิ่มเติมเรียกได้เลยนะคะ"

ลับร่างคนของขรินทร์ไปแล้ว ภัครมนก็หยิบเอาแท็ปเล็ตคู่ใจขึ้นมาอ่านรายละเอียดของงานที่ทำ และแบบที่วางไว้ทันที เพื่อเตรียมพร้อมที่จะลงพื้นที่ตรวจเช็กงานกับขริทร์ แม้จะรู้สึกโกรธเคืองเขาอยู่แต่เธอก็ต้องแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกัน แม้จะอยากเดินเข้าไปตบหน้าเขาฝาดใหญ่ให้หายโกรธมากแค่ไหนก็ตาม เธอก็ได้แต่ข่มอารมณ์ไว้

"นี่อินทิเรียของคุณหรอคะวีร์" หญิงสาวในชุดเดรสสั้นปาดไหล่ เอ่ยถามชายหนุ่มที่ตนกำลังควงแขนเขาอยู่ ด้วยความรู้สึกคุ้นหญ้าผู้หญิงคนนี้เอามาก ๆ เหมือนกับว่าเธอเคยเห็นที่ไหนแต่นึกไม่ออกสักที

"ใช่ครับ"

"แซนดี้นี่คุณซ่าร่า คุณซาร่าครับ นี่แซนดี้เธอเป็นอินทิเรียที่ออกแบบโซนต้อนรับให้กับโรงแรมของผมครับ" ขรินทร์กล่าวแนะนำหญิงสาวทั้งสองให้รู้จักกัน แต่น้ำเสียงที่ใช้นั้นแตกต่างกันสิ้นเชิง และแน่นอนว่าเขาพูดกับซาร่าดีกว่าภัครมนเป็นไหน ๆ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" เป็นภัครมนที่ยื่นมือออกไปเพื่อที่จะทำความรู้จักกับซาร่าก่อน แต่ก็ถูกอีกฝ่ายเมิน ไม่แม้แต่จะยื่นมือมาจับตอบ

"ค่ะ"

"ถ้างั้นผมว่าเรารีบตรวจงานกันต่อดีกว่าครับ พอดีผมกับคุณซาร่ามีนัดทานข้าวกันต่อ ผมกลัวว่าคุณซาร่าจะหิว"

"ไม่เป็นไรค่ะวีร์ ซาร่ารอได้" เธอว่าอย่างเขินอาย โดยที่หญิงสาวอีกคนได้แต่ยืนฟังทั้งสองคุยกันด้วยความปวดหน่วงในใจ อย่างไม่ทราบสาเหตุ เป็นแบบนี้อีกแล้ว เธอรู้สึกที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว

การตรวจงานในครั้งนี้ภัครมนแทบจะเป็นเพียงอากาศธาตุ เมื่อซาร่าคอยถามเกี่ยวกับละเอียดต่าง ๆ อย่างสนใจ โดยมีขรินทร์คอยตอบอย่างคนมีความรู้ ทั้ง ๆ ที่ควรจะเป็นเธอที่ไขข้อสงสัย แต่หลังจากได้ฟังคำตอบที่เขาตอบซาร่าแล้วเธอก็ได้แต่ยืนเงียบฟังเขาพูด เพราะบางเรื่องเธอเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกัน ไม่คิดว่าเขาจะมีความรู้มากถึงขนาดนี้ ดวงตาคู่สวยมองเขาอย่างชื่นชม ก่อนจะรีบเสมองไปทางอื่น เมื่อเขาหันมามองหน้า

"คุณวีร์เก่งจังเลยนะคะ อธิบายซาร่าได้หมดเลย"

"ไม่ขนาดหรอกครับ"

"อย่าถ่อมตัวเลยค่ะ คุณพ่อบอกว่าคุณได้ปริญญาตั้งหลายใบ แถมยังเกียรตินิยมอีกด้วย" เมื่อซาร่าพูดมาแบบนี้ขรินทร์จึงส่งยิ้มตอบเธอไปเท่านั้น ก่อนจะเหลือบมองหญิงสาวอีกคนที่ยืนเงียบมาตลอด แต่ก็คอยจด ๆ เขียน ๆ ลงบนสมุดพกเล่มเล็กของตัวเอง ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเขียนอะไรลงไป

"ตรวจงานเสร็จแล้ว งั้นฉันขอตัวเลยแล้วกันนะคะ" ว่าจบก็ตั้งใจจะเดินคนที่ยืนกอดแขนกันอยู่ เพื่อออกไปทันที แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีคนเรียกเธอไว้

"ถ้าคุณแซนดี้ไม่มีงานที่ไหนต่อ เราไปทานข้าวด้วยกันเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้นดีไหมคะ" ซาร่าเอ่ยชวน เธอเห็นขรินทร์คอยแอบมองอินทิเรียสาวของเขาอยู่บ่อย ๆ เธอเลยอย่างจะพิสูจน์ว่ามันมีอะไรระหว่างสองคนนี้ไปมากกว่าผู้ว่าจ้าง กับลูกน้องหรือไม่

"ผมว่าอย่าชวนเลยดีกว่าครับ ผมอยากไปทานกับคุณซาร่าสองคน มีแค่เรา..." ดวงตาคมมองสบตาหญิงสาวที่ควงแขนตนอยู่อย่างหวานซึ้งและสื่อความหมาย จนหญิงสาวอีกคนที่มองอยู่ต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น อย่างไม่ต้องการที่จะเป็นภาพบาดใจนี้

"คุณวีร์ก็ พูดอะไรก็ไม่รู้ ซาร่าก็เขินเป็นนะคะ"

"งั้นเราไปกันดีกว่าครับ ผมจองโต๊ะไว้แล้ว รอนานกว่านี้เดี๋ยวคุณจะหิวเอา" ว่าจบก็โอบเอวสาวสวยข้างกายเดินผ่านหน้าภัครมนไปในทันที โดยไม่แม้แต่จะบอกลาเธอ

"เป็นอะไรของแกแสนดี หยุดคิดอะไรบ้า ๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะมีความรู้สึกดี ๆ กับผู้ชายคนนี้ หยุด ซะ หยุด หยุดได้แล้ว ฮึก" หยดน้ำสีใสเอ่อคลออยู่บนดวงตาคู่สวย เมื่อเธอไม่สามารถที่จะห้ามความรู้สึกไม่ให้ชอบเขาได้... ความรู้สึกบ้า ๆ นี้มันคืออะไรกัน เธอจะหวั่นไหวกับผู้ชายที่คอยแต่จะข่มเหงรังแกเธออย่างนั้นหรอ มะ ไม มันต้องไปเป็นแบบนี้ เธอมีพี่ชายแสนดีแล้ว เธอจะมีความรู้สึกดีกับใครอีกไม่ได้ เพราะแค่นี้เธอก็รู้สึกผิดต่อพี่ชายแสนดีของเธอมากแล้ว...