8 สารเลว nc18+

หลังจากมาถึงห้องที่ว่าชายหนุ่มปริศนาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรให้เสียเวลา ร่างบางถูกวางไว้บนเตียงกว้างก่อนจะถูกเขาปลดเปลื้องผ้าจนตอนนี้เธอแทบไม่มีอะไรห่อหุ้มตัวอยู่เลย ยังดีที่เขายังเหลือบราและแพนตี้ไว้ให้เธอไม่รู้สึกหวิวมากนัก เมื่อจัดการเธอเสร็จเขาจะผละออกมาจัดการกับตัวเองต่อ เสื้อเชิ้ตสีดำตัวยาวที่พับไว้เหนือศอกถูกเขาถอดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นคร่อมเธอไว้ให้อยู่ใต้ร่างดังเดิม

มือหน้าจับเข้าที่คางวีมนให้เธอหันกลับมามองสบตาเขา แม้จะผ่านความมืดก็ตาม ก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากบางอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่มี

ความรุนแรงที่เขามอบให้ ทำให้สติอันน้อยนิดของเธอกลับคืนมาทันทีหลังจากที่มันกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับเขา พร้อมกับภาพบางอย่างที่ฉายเข้ามาในหัว ภาพของเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงที่กำลังจูบกันอยู่ที่ไหนสักที่ แต่เด็กหญิงคนนั้น ถ้าเธอจำไม่ผิดนั่นมันเป็นเธอนี่ แล้วเด็กผู้ชายอีกคนคือใครกับล่ะ น นี่หรือเปล่าที่มันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีเจ้าของอยู่ตลอดเวลา ละ แล้วก็ นั่น ยางมัดผมนั่น เธอจำมันได้ คุณยายบอกว่าให้เธอเก็บรักษามันไว้ให้ดี มันเป็นของรักของหวงของเธอในตอนเด็ก ระ หรือว่า...

"โอ้ย ฮรึก" ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เธอแทบจะจำมันไม่ได้เลยว่ามันเคยกับขึ้นกับเธอตอนไหน ทำไมถึงมีเธออยู่ในนั้นไหลวนเข้ามาในหัวจนมันซ้อนทับกันไม่หมด มือบางยกขึ้นกุมหัวไว้ทันทีอย่างทรมานในความเจ็บปวดนี้ ภาพพวกนั้นมันอะไรกัน

"เป็นอะไรรึเปล่า คุณ คุณ" คนที่กำลังซุกไซร้เนินเนื้อนุ่มด้านบนหยุดชะงักทันที เมื่อได้ยินเสียงร้องของคนใต้ร่าง ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะตบลงบนแก้มนวลของเธอแผ่วเบาเพื่อเรียกสติ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอผลักเขาออกเต็มแรง พร้อมกับพูดคำที่ทำให้สติเขาขาดพึ่ง ความโกรธเข้ามาครอบงำทันที

ผลัก

"ปล่อยฉันนะ ไอคนฉวยโอกาส ฉันมีเจ้าของแล้วอย่ามายุ่งกับฉัน!"

"ใคร ใครมันเป็นเจ้าของคุณ!"

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ!!! ปล่อยฉันนะ" ใบหน้าสวยที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา พยายามสะบัดจะมือหนาที่เป็นเหมือนคีมเหล็กบีบแก้มเธออยู่

"บอกมาสิวะ!" มือที่บีบอยู่ค่อย ๆ เพิ่มความแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนใบหน้าหวานบิดเบ้เพราะความเจ็บปวด ทำให้ไม่สามารถพูดรู้เรื่องได้เท่าที่ควร

"อึก อ่อยอันอะ อือ ๆ"

"มันเป็นใคร!"

"อันไอ่อีอันออก อึก อุณ!! ไอ่อารเอว!"

"งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน!" ว่าจบมือหนาที่ว่างอยู่ก็กระชากบราของหญิงสาวใต้ร่างออกทันที ก่อนจะตามด้วยแพนตี้ตัวน้อยที่เปรียบเสมือปราการณ์ด่านสุดท้ายของเธอออก

แควก!!! ความรุนแรงจากการดึงทึ้งแพนตี้และบราเซียของเธอทำให้ให้ผิวกายขาวเนียนอมชมชูเกิดรอยแดงบาดผิวเป็นทาง แต่เพราะความมืดที่ปกคลุมอยู่ ทำให้เขาไม่สามารถเห็นมันได้ หรือถึงเห็นมันก็ไม่มีใครแน่ใจเหมือนกันว่าเขาจะอ่อนโยนลง

เธอกล้าดียังไงไปมีคนอื่น เธอกล้าดียังไงที่ลืมเขา เธอกล้าดียังไงที่มาบอกกับเขาว่าเธอเป็นของคนอื่น เธอกล้าดียังไง!!! เธอเคยนึกถึงจิตใจเขาบ้างไหม ได้! ในเมื่อเป็นเธอก่อนที่ทำร้ายเขา งั้นเขาเองก็จะไม่ถนอมน้ำใจเธอเหมือนกัน!

"เมื่อก่อนคุณอาจจะเป็นของมัน แต่ต่อจากนี้ คุณต้องเป็นของผมคนเดียว คนเดียวเท่านั้น!!" มือหนาเลื่อนมาบีบคอเธอไว้หลวม ๆ ส่วนอีกข้างก็เลื่อนต่ำมาชักรูดแก่นกายเพียงครู่เดียวเพื่อเตรียมพร้อม ก่อนจะส่งเข้าไปในกายสาวที่เดียวมิดลำ ไร้การเล้าโลมใด ๆ

เพราะไร้การเล้าโลม และไร้อารมณ์ร่วมทำให้กายสาวแห้งผากไร้น้ำหล่อลื่นใด ๆ เป็นตัวช่วย อีกทั้งนี่ยังเป็นครั้งแรกของเธอ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามากลางกายราวกับว่ามันจะขาดของจากกัน พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย เมื่อไม่สามารถขัดขืนอะไรเขาได้เลย

"อืออห์"

พับ พับ

"อาห์ แน่น ฉิบ" คนที่มีอารมณ์โกรธเข้าครอบงำ ก็ยังคงกระแทกกระทั้นเข้ามาในกายสาวอย่างไม่สนใจเสียงหวีดร้อง ของความเจ็บปวดของหญิงสาวใต้ร่างเลยแม้แต่น้อย

"กรี๊ด จะ เจ็บ ฮรึก ปล่อย นะ อ้ะ"

"อยู่นิ่ง ๆ" กรามแกร่งขบเขาหากันแน่นก่อนจะบอกหญิงสาวใต้ร่างเสียงเข้ม เมื่อเธอเอาแต่ดิ้นไม่หยุด แม้จะแปลกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เขาผ่านมันมาเมื่อครู่ เพราะอย่างที่รู้กันว่าที่นี่นั้นเปิดกว้างเรื่องแบบนี้มากแค่ไหน แถมเมื่อครู่เธอยังบอกว่ามีเจ้าของแล้ว ความคิดที่ว่าจะได้ครอบครองเธอเป็นคนแรกจึงเป็นศูนย์

"อาห์ ปะ ปล่อยฉันนะ ไอสารเลว"

"ก็ไอคนเลวคนนี้ไง ที่กำลังเอาคุณเป็นเมียอยู่ ซี๊ด" ว่าจบกระแทกกระทั้นใส่กายสาวของเธอทันทีด้วยความดิบเถื่อน นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับความเจ็บปวดที่เขาเผชิญมาเกือบสิบปี แม้ว่าจะพึ่งรับรู้ว่าได้ครอบครองเธอเป็นคนแรก ถึงมันจะทำให้รู้สึกดีขึ้นอยู่บ้าง แต่ความโกรธแค้นและความเจ็บปวดในใจเขาก็ยังคงเดิม แล้วยังไง ในเมื่อเธอก็จำเขาไม่ได้เหมือนเดิม ทำเป็นไม่รู้จักกันเหมือนเดิม... เพราะงั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องถนอมเธอ

"หวานเป็นบ้า" ปากหนาก้มดูดปลายแสนหวานที่ไม่ต้องเห็นก็รู้ว่าสีมันจะสวยหวานแค่ไหน เพราะแค่รสชาติของมันก็หวานล้ำจนเขาแทบไม่อยากจะผละออกแล้ว ส่วนมือที่วางก็บีบเคล้นไปทั่วร่างบาง อย่างไม่สนว่าเธอจะร้องไห้ป่านจะขาดใจ หรือหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดเพื่อขอให้เขาปล่อยเธอไปว่าอย่างไรบ้าง

ส่วนคนที่ถูกเขาทำรักอย่างเอาแต่ใจ จากที่ต่อต้านก็ได้แต่นอนนิ่งปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจโดยไม่ขัดขืนอะไรอีก เธอเหนื่อย ฮึก เหนื่อยเหลือเกิน ก่อนที่ประโยคหนึ่งจะผุดขึ้นมาในใจ แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยมันออกไป 'ฮึก พี่วีร์ช่วยแสนดี แสนดีเจ็บ ฮือ ๆ แสนดีเจ็บ'

"หึ"

พับ พับ พับ

หลังจากเห็นเธอนิ่งไม่ขัดขืนแล้ว เอวสอบก็อัดกระแทกตามแรงอารมณ์ทันที โดยมีเสียงหวานครางออกมาเป็นระยะ

"อื้อ อ้ะ อ้ะ"

"ซี๊ดดดด"

"อ้ะ อ้ะ อ่าส์" สุดท้ายก็เป็นเธอที่ถึงฝั่งฝันก่อน พอให้มีน้ำหล่อลื่นได้คลายความเจ็บปวดจากความใหญ่โตของเขาอยู่บ้าง

"หึ"

เขายังคงตักตวงความสุขจากเธออย่างไม่ออมแรง ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบตลอดทั้งคืนที่เขาปลดปล่อยเข้ามาในตัวเธอ เพราะภาพตัดสุดท้ายก่อนที่เธอจะหมดสติไปครั้งที่สอง เขาก็ยังคงเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเธออยู่...

"มันจะไม่จบแค่นี้ ถ้าแสนดียังทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกัน" หลังจากจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จก็เดินกลับมายังเตียงกว้างที่มีร่างบางนอนหลับไม่ได้สติอยู่ ใบหน้าสวยหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา พาให้ใจแกร่งกระตุก มือหนาที่กำลังจะยื่นไปเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าชะงักข้าง ก่อนจะดึงมือกลับและเดินออกจากห้องไปทันที เมื่อมีบางอย่างเข้ามาในความคิด

"ฮึก พี่วีร์ ฮือ ๆ" หลังจากประตูถูกปิดลงได้ไม่นานเสียงละเมอร้องไห้ก็ดังขึ้นมาเบา ๆ เมื่อความเจ็บปวดที่ได้รับมันมากจนทำให้จิตใต้สำนึกส่วนลึกของเธอร้องเรียกหาคนที่คอยปกป้อง ดูแลเธออย่างดีมาโดยตลอด แต่กระนั้นก็ว่างเปล่า ไร้การช่วยเหลือและความอบอุ่นใด ๆ ทำให้เธอต้องนอนกอดตัวเองและหลับไปอีกครั้ง

ร่างบางอันไร้เรี่ยวแรงค่อย ๆ ขยับตัวช้า ๆ ในช่วงเที่ยงของอีกวัน เปลือกตาบางค่อย ๆ ขยับขึ้นอย่างอยากลำบาก เพราะความบวมช้ำของดวงตาที่ผ่านการร้องไห้มาตลอดคืน

"อะ อ้ะ"

"ฮรึก" หยดน้ำตาไหลอาบแก้มนวลเป็นทางยาวทันที เมื่อภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉายชัดเข้ามาในหัว เธอเสียครั้งแรกไปอย่างไร้ค่า แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่ากับใครเป็นคนเอามันไป... แถมเขายังทำรักกับเธออย่างป่าเถื่อนไร้ซึ่งความอ่อนโยนและความทนถนอมใด ๆ

"แกมันใจง่ายแสนดี ฮึก หน้าตาของเขาเป็นยังไงแกยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ แต่แกก็ยอมขึ้นห้องมากับเขา ฮือ ๆ" มือบางปิดหน้าร้องไห้อย่างอดสู่ เพราะจะโทษคนสารเลวคนนั้นฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เธอเองก็เป็นฝ่ายขึ้นมากับเขา แม้ว่าในตอนหลังเธอจะขัดขืนแล้วก็ตาม แต่เมื่อเข้ามาในถ้ำเสื้อแล้ว มันก็ยากที่จะรอดพ้นไปได้ ข้อนี้เธอรู้ดี แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะต้องรุนแรงดิบเถื่อนจนเธอปวดร้าวระบมไปทั่วร่างกายแบบนี้นี่ นอกจากจะเจ็บตัวแล้ว ยังเจ็บปวดใจอีกด้วยที่ไม่สามารถรักษาตัวเองให้ดี จนต้องตกไปเป็นของคนอื่น ไม่ใช่พี่ชายแสนดีในภาพความทรงจำ

"ฮรึก แสนดีขอโทษ ฮรือ ๆ" แม้จะไม่รู้ว่าเด็กผู้ชายในภาพความทรงจำที่อยู่กับเธอในวัยเด็กนั้นเป็นใคร แต่หัวใจเธอมันก็รู้สึกผิดต่อเขาอยู่ดี ...

"แสนดีขอโทษ..."

ด้านคนที่หนีออกมาจากห้องตั้งแต่ช่วงเช้าก็ทำงานด้วยจิตใจว่าวุ่น มีแต่ภาพใบหน้าซีดเซียวของสาวน้อยในดวงใจนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงวนเวียนซ้ำเค้ามาในหัว พร้อมกับเสียงหวีดร้องแสดงถึงความเจ็บปวด เพื่อบอกให้เขาหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนั้นลง...

แคร๊ก

"ปากกาครับ" สิชลย์ที่เห็นปากกาผู้เป็นนายหักไปดามที่ห้าของวันก็ยื่นแท่งใหม่ให้ในที ก่อนจะได้รับสายตาดุ ๆ ส่งมาให้

"วันนี้มีนัดที่ไหนอีกรึเปล่า"

"มีตอนบ่ายสามครับ นัดกับบาร์ชาร์ล็อต"

"อืม งั้นที่เหลือฉันจัดการเอง" หลังจากเหล่มองนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะทำงานแล้วยังพอมีเวลาเหลือ ขรินทร์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มือหนาจัดสูทให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปจากห้องทันที สร้างความงุนงงให้เลขาอยู่ไม่น้อย

นอกจากเขาจะมาที่นี่เพื่อเรียนต่อแล้ว อย่างที่รู้กันเขาก็มาขยายกิจการของครอบครัวด้วย ถึงแม้ว่าที่มีอยู่จะมีกินมีใช้ไปชั่วลูกชั่วหลานแล้วก็ตาม โดยธุรกิจครอบครัวที่เขามาสานต่อก็คือการส่งออกไวน์ชั้นดีของไร่อาทิตย์ซึ่งเป็นไร่ที่คุณทวดเขาสร้างมา หลังจากคุณทวดเสียไร่ก็ตกเป็นของย่า ท้ายที่สุดก็อยู่ในการดูแลของพ่อและเขา

ส่วนธุรกิจโรงแรมนั่นเป็นกิจการสืบทอดทางฝั่งของพ่อเขา ซึ่งในตอนนี้พ่อเขานั้นเป็นผู้ถือหุ้นสูงสุด และอีกไม่นานก็จะเปลี่ยนมือเป็นเขา หลังจากเขาขยายกิจการที่อเมริกาและเรียนต่อเสร็จ ตามที่ตกลงไว้กับผู้เป็นพ่อ

แกรก

เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่กลับมาอีกครั้งหลังจากที่ออกไปในช่วงเช้า ขายาวรีบก้าวมายังเตียงกว้างทันที เมื่อรู้ว่ามันเงียบผิดปกติ ก่อนที่มือหนาจะตวัดผ้าห่มเพื่อเปิดดูคนที่นอนซุกซ่อนอยู่ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า เหลือเพียงรอยเลือดดวงน้อยที่เปรอะเปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดเท่านั้น

ดวงตาคู่คมไหวสั่นน้อย ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยดังเดิม เมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กที่เขาต้องการหาอยู่บนเตียง ขรินทร์ก็เปลี่ยนเป้าหมายเป็นห้องน้ำทันที จากการกระทำของเขาในเมื่อคืน และสภาพของเธอที่เขาเห็นเมื่อเช้า เธอสามารถลุกไปห้องน้ำได้ก็ถือว่าเก่งพอตัว เพราะครั้งแรกโดนไปขนาดนั้นลุกไหวก็ถือว่าสุดยอด

แต่ทว่าเมื่อเปิดเข้ามาในห้องน้ำก็พบกับความว่างเปล่า มีเพียงร่องรอยของการอาบน้ำเท่านั้นซึ่งเธอก็คงจะออกไปได้ไม่นาน

"หึ เก่งจริง" ก็ขอให้เก่งแบบนี้ไปได้ตลอดแล้วกัน