7 คนในความมืด

เวลาผ่านไปเร็วเพียงอึดใจเดียววันศุกร์ก็วนมาถึงอีกครั้ง เขายังคงพาผู้หญิงมานอนด้วยทุกวันและยังคงเปิดประตูทิ้งไว้ให้เสียงมันดังมาถึงห้องเธอเสมอ แต่เธอก็ไม่เคยที่จะชินและรับมันได้สักครั้ง เธอต้องนอนหลับไปทั้งน้ำตาและความปวดหน่วงในใจ เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้เหมือนกัน หรือเธอจะรักเขาไปแล้ว?

การอยู่ในบ้านเดียวกันกับเขา ไม่ใช่เรื่องที่ลำบากอะไรมากนัก เพราะในตอนกลางวันเธอไปทำงาน กลับมาก็เจอเขาบ้างไม่เจอบ้าง กินข้าวก็แยกกันกิน เหมือนเขาและเธอไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันอย่างไงอย่างนั้น พูดกับเขาแทบจะนับประโยคได้

"ยัยแซนดี้ ๆ เบา ๆ หน่อย" และแน่ว่าหากเป็นวันศุกร์ ช่วงเย็นภัครมนไม่เคยพลาดที่จะออกไปดื่มกับเหล่าเพื่อนสนิท

"โรส แกว่าเราสามารถปวดใจเพราะเห็นผู้ชายที่รู้จักกันไม่ถึงสัปดาห์ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นได้ไหม" ร่างบางในชุดกางเกงยีนส์สีซีด กับเสื้อครอปปาดไหล่เอ่ยถามเพื่อนสนิท โดยมีคริสนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ

"ก็มีสิทธิ์นะถ้ารักเขา"

"..."

"แบบรักแรกพบน่ะ" เมื่อเห็นเพื่อนสาวเงียบไปโรสจึงอธิบายต่อ ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดังเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

"แต่เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าแกมีความรัก" โรสรีบถามเพื่อนสาวทันทีด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดเพื่อนเธอคนนี้ก็รู้จักรักใครเป็นนกับเขาสักที

"ระ รักแรกพบงั้นหรอ"

"แต่ทำไมแซนดี้ไม่รู้สึกว่าตัวเองรักเขาเลยล่ะ อรึก" ว่าจบก็สาดน้ำสีอำพันลงคอเกือบหมดแก้ว

"พอแล้วแซนดี้ วันนี้ดื่มเยอะไปแล้วนะ ไม่รักแล้วแกจะมานั่งหน้าเศร้าเหมือนคนอกหักแบบนี้หรอ"

"แซนดี้น่ะหรอ รักหมอนั่น เหอะ บ้าชะมัด" ทั้ง ๆ ที่เขาทำตัวรุ่มร่ามโรคจิตใส่เธอ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะพูดดีหรือทำดีด้วย มีอยู่แค่ครั้งเดียวที่เขาทำดีด้วยก็คือตอนที่ไฟไหม้ ตอนไปนำเสนองานเขาก็ยังคงคอยจิกกัด สั่งเธอแก้งานอย่างเอาแต่ใจ 'แกจะรักเขาเพราะเขาทำตัวแบบนั้น กับแกจริง ๆ หรอแสนดี'

"ฉันชักอย่างเห็นหมอนั่นแล้วสิ" คริสที่นั่งอยู่นานพูดขึ้น

"อย่าไปอยากเห็นคนพันนั้นเลย เสียสายตาเปล่า ๆ ไปกันโรสไปเต้นกันดีกว่า"

"อืมเอาสิ"

"คริส นายจะไปด้วยกันรึเปล่า"

"เอาสิ" วันนี้รู้สึกเหมือนว่าคนจะคึกคักเป็นพิเศษในสายของคริส เขาจึงตามไปด้วย เพื่อไปดูแลเพื่อนสาวทั้งสองคน ที่ไม่ว่าจะมาที่ไรก็เป็นที่จับจ้องของคนที่นี่เสมอ บางทีเขาก็ไม่อยากจะพาพวกเธอมาเลย ที่นัดก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ แต่แม่คุณทั้งสองก็ชอบที่นี่เป็นพิเศษ ในตอนแรกเขาก็ชอบด้วยอยู่หรอก เพราะการมาที่นี่เขาก็ได้ประโยชน์เหมือนกัน แต่หลัง ๆ มานี้เขาชักจะเริ่มไม่ชอบแล้ว โดยเฉพาะสายตาที่พวกผู้ชายมองพวกเธอ หงุดหงิดเป็นบ้า

สองสาวเพื่อนซี้โยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างสนุกสนานเพื่อปลดปล่อยความเครียดที่สะสมมาตลอดทั้งสัปดาห์ โดยฟลอร์ที่พวกเธอเต้นอยู่นั้นมีแสงสลัว ๆ แถมคนยังเบียดเสียดกันแน่นอีก แต่ก็มีคริสคอยช่วยกัน พอให้ได้มีพื้นที่ให้โยกย้ายได้อย่างสนุกสนาน แก้วเหล้าในมือ ค่อย ๆ ถูกยกขึ้นดื่มไปเรื่อย ๆ พร้อมกับการโยกย้ายที่แสนจะเมามันส์ เหล้าหมดก็เติมวน ๆ อยู่แบบนี้

"โรสไม่ไหวแล้ว ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" โรซี่กระซิบบอกเพื่อนสาวที่เต้นอยู่ ๆ เพราะตอนนี้เธอปวดเบาจนแทบจะอั้นมันไว้ไม่อยู่แล้ว แล้วคนเยอะแบบนี้เธอจะฝ่าออกไปได้ไหมเนี่ย

"ให้แซนดี้ไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่เป็นไรโรสไปคนเดียวได้ แต่โรสขอตัวก่อนนะ โรสไม่ไหวแล้ว"

"โอเค"

"เดี๋ยวฉันตามไปช่วยเคลียร์ทางให้โรสนะ เธออยู่ได้ใช่ไหม" คริสเอ่ยถามเพื่อนสาวที่ยังคงมองโรสเดินฝ่าฝูงชนอย่างเอาใจช่วย

"รีบไปเถอะ โรสดูจะไม่ไหวแล้ว แซนดี้อยู่ได้" ภัครมนว่าขึ้นเมื่อมองไปทางเพื่อนสาว เห็นเธอย่ำ ๆ เท้าอยู่กับที่เพราะคนไม่ยอมเปิดทางให้ คงจะปวดเอามาก ๆ สินะ

"โอเค งั้นดูแลตัวเองดี ๆ นะ อย่ารับแก้มจากคนแปลกหน้าเข้าใจไหม"

"ทราบค่าแดดดี้"

คล้อยหลังของเพื่อนทั้งสองไปได้ไม่นาน คนที่ดื่มไปหลายแก้วก็เริ่มจะกรึ่ม ๆ บ้างแล้ว เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ไหว ก็เตรียมจะเดินกลับไปยังโต๊ะทันที แต่ยังไม่ทันได้ไปไหน ก็มีมือปริศนามาจับเอวเธอไว้เสียก่อน มือบางพยายามแกะมือของเขาออกพร้อมกับจะหันไปต่อว่า แต่เขารั้งเอวบางเธอไปประชิดจนติดกับอกแกร่งของเขา ทำให้เธอไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ทำได้แต่ยืนให้เขากอดอยู่แบบนั้น ให้ตายสิ นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย

"จำผมได้รึเปล่า"

"ค คุณเป็นใคร" เสียงแหบพร่าที่ดังอยู่ข้างหูทำให้เธอเอ่ยถามออกไปเสียงสั่น

"หึ คืนนั้นไง"

"ไอ่โรคจิต!!" พอเขาพูด 'หึ' และบอกว่าคืนนั้น ภัครมนก็จำได้ในทันที ไอผู้ชายเฮงสวยคนนั้นที่บังอาจมาดูดคอเธอ! แถมยังมาทำรุ่มร่ามใส่ด้วย ไม่ต่างอะไรจากขรินทร์เลยสักนิด จะว่าไปเสียงของสองคนนี้ก็ดูคล้าย ๆ กันอยู่นะ แต่ก็คงจะไม่ใช่ขรินทร์อย่างแน่นอน เพราะตอนนี้เขาคงไปกกอยู่กับแม่สาวผมบลอนซ์ที่บ้านแล้ว หรือไม่ก็ขังตัวเองอยู่ในห้องทำงาน เขาคงไม่มาที่แบบนี้เป็นแน่ ไอหมอนี่มาก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้สั่งสอนซะให้หายแค้น ที่บังอาจมาทำตัวรุ่มร่ามใส่เธอ

"จำผมได้แล้วสิ"

"ปล่อยฉันนะ ไม่ฉันจะร้องให้คนช่วยจริงด้วย"

"ถ้ากล้าก็เอาสิ" พอเขาถ้าแบบนี้เธอก็ไม่กล้าร้องขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ใบหน้าของเขาซุกไซร้อยู่บริเวณลำคอระหงของเธอ มือหนาของเขาก็โอบประคองเอวบางอยู่ไม่ห่าง มันเหมือนกับว่าตอนนี้เธอและเขากำลังจะเต้นนัวเนียกันอยู่ ถ้าร้องออกไปจะมีใครเชื่อ คงจะมีแต่อายกับอายเท่านั้น เพราะในนี้เธอไม่รู้จักใครเลย เพื่อนสนิททั้งสองคนเธอก็หายไปเข้าห้องน้ำยังไม่กลับมาเลย ฮรือ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

"อ้ะ อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ " ภัครมนร้องห้ามขึ้นมาทันที เมื่อเขาดูดเม้นบนต้นคอของเธอ เขาเป็นแวมไพร์หรือไงกันเอาแต่ดูดคอเธออยู่ได้

"ผมไม่ไหวแล้วเราไปต่อกันเถอะ" ว่าจบก็โอบเอวบางของเธอฝ่าฝูงชนออกมาพาเธอไปยังมุมมืดในทันที ส่วนคนที่อยากเห็นหน้าเขาก็ต้องผิดหวังอีกครั้งเมื่อเขาพาเธอมายังที่ที่มีแสงน้อยเอามาก ๆ จะดิ้นจะขัดขืนก็ทำไม่ได้ เพราะรวบตัวเธอไปกอดไว้แน่น ก่อนจะดันแผ่นหลังบางของเธอให้ชิดติดผนัง

มือหนาทรอดแทรกเข้าไปในเสื้อครอบบาดไหล่ที่โชว์หน้าท้องแบนราบของเธอ ก่อนจะบีบเคล้นเนินเนื้อเธอเบา ๆ

"ยะ อย่านะ อย่าทำ ฮรึก" หยดน้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นออกจากดวงตาคู่สวยทันที เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะไม่ปลอดภัย จากที่จะเอาคืนเขากลับกลายเป็นว่าเธอกำลังจะถูกเขาลวนลามโดยที่ไม่สามารถตอบโต้อะไรเขาได้เลย

"มาในสถานที่แบบนี้ คิดว่าจะรอดหรือไง" เสียงทุ้มยังคงคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ ใบหน้าสวยหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ถึงจะมีแสงน้อย แต่เขาก็เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่

"ฮึก ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึเปล่า แต่คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะ" ไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร แต่เธอก็ระวังตัวเองดีมาโดยตลอด จะมาพลาดก็แต่กับเขานี่แหละ

"พูดง่ายไปรึเปล่าคนสวย"

"อ้ะ ละ แล้วคุณต้องการอะไร" ปากหนาที่ขบเม้นเบา ๆ ที่เดินอกทำให้เธอส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยถามเขาเสียงสั่น จะมองหน้าเขาก็มองไม่ชัด แต่ในความรู้สึก รูปร่างแบบนี้มันคุ้นเคยมากเสียจน เหมือนกับว่าเคยเจอที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออกสักที

"ต้องการคุณ"

"อื้ออออ" ว่าจบขรินทร์ก็กดจูบลงบนรีบฝีปากบางตรงหน้าทันที ก่อนบีบเคล้นหน้าอกเธอเบา ๆ ให้เธอเปิดปากรับสัมผัสจากเขา มือหน้าเคล้นคลึงไปทั่วเรือบร่างบอบบางแสนยวนใจตรงหน้า โดยที่ลิ้นร้อนยังคงตักตวงความหอมหวานจากโพรงปากนุ่มของเธออย่างไม่รู้เบื่อ ไม่สนใจเลยสักนิดว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้และพยายามผลักไสเขาอย่างไร ที่เขาสนตอนนี้คือต้องการลงโทษเธอเท่านั้น

ด้านคนที่ถูกเขาตักตวงเอาความหวานไปก็ไร้เรี่ยวแรง ร่างบางอ่อนระทวยซุกซบลงบนอกกว้างของเขาเมื่อเขาปล่อยให้เป็นอิสระ ดีที่มือของเธอเกาะไหล่ของเขาไว้เป็นที่ยึด ไม่งั้นเธอได้ร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นแน่

ยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมภายใต้ความมืด ก่อนจะก้มมองหญิงสาวที่กำลังใช้หน้าอกเขาเป็นที่พักพิง ท่อนแขนแกร่งกระชับเอวบางให้แนบชิดกับตนมากขึ้น ก่อนจะรั้งใบหน้าสวยหวานมากดจูบอีกครั้ง

จูบของเขาให้ครั้งนี้ ทำให้เธอเคลิ้มตามได้อย่างง่ายได้ คนตัวเล็กตอบรับสัมผัสของเขาอย่างเงอะงะ แต่ก็ทำให้เขาครางฮึมในลำคออย่างพอใจ

“ไปต่อที่ห้อง” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูเธอเบา ๆ ก่อนช้อนตัวหญิงสาวตรงหน้าขึ้นอุ้ม ขายาว ๆ ก้าวไปยังห้องวีไอพีที่ตนมักจะเปิดใช้บ่อย ๆ ทันที

เพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ จากที่ขัดขืนก็เริ่มเอนอ่อนไปกับเขา ทำให้เธอพยักหน้าตอบตกลงไปอย่างว่าง่าย ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมามอบจูบแสนเร่าร้อนให้เธออีกครั้ง แขนเรียวโอบรั้งลำคอแกร่งของเขาไว้แน่น เผื่อเป็นที่ยึด ระหว่างที่เขาพาเดินขึ้นไปยังห้องที่เขาบอก