6 เจ็บปวดใจ

หลังจากที่เธอทำการขอร้องอ้อนวอนมาอยู่บ้านเขาเสียนานแสนนาน ในที่สุดเขาก็ใจอ่อนยอมให้เธออาศัยอยู่ด้วย แต่ทุกอย่างมักมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ เมื่อเขาเพิ่มเวลาการเป็นแม่บ้านของเธอไปเป็นสามเดือน แต่ก็ดีที่อย่างน้อย เขาก็ยกห้องรับแขกที่เธอเคยใช้อาบน้ำครั้งก่อนให้เป็นของเธอ ไม่ให้เธอนอนหนาวอยู่ที่โซฟา แม้ว่ามันจะมีฮีทเตอร์ก็เถอะ แต่ถ้าเข้าหน้าหนาวแล้วหิมะตก ก็ไม่ใช่เล่น ๆ เหมือนกัน

"แล้งน้ำใจสุด ๆ" จะไม่ให้เธอพูดแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ เพราะหลังจากที่ตกลงเรื่องการอาศัยอยู่ในบ้านของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาก็หนีหายเข้าไปในห้องของเขาแทบจะทันที ผ่านไปไม่นานเขาก็ออกไปข้างนอก ไม่แม้จะสนใจเธอที่ยกของพะรุงพะรังเพื่อย้ายบ้านเลยแม้แต่น้อย

"ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ไม่อยู่ขวางหูขวางตา"

"แต่ทำไมวันนี้เหมือนลืมอะไรไปสักอย่างนะ คิดสิแสนดี คิด" ระหว่างจัดของที่เก็บมาจากบ้านเก่า สมองน้อย ๆ ก็คอยขบคิดไปด้วยว่าวันนี้เธอลืมอะไรไป

Rrrr Rrrrr

"เจฟ! ใช่แล้วยัยแสนดี แกลืมลางาน! ให้ตายสิ" เมื่อเห็นว่าเห็นสายของใครเข้ามาเธอก็นึกออกทันที ก่อนจะรีบกดรับสาย

"ขอโทษนะเจฟ พอดีที่บ้านเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ แซนดี้ลืมโทรไปลา"

"แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า"

"ตอนนี้แซนดี้ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณนะ"

"แซนดี้แล้วพรุ่งนี้คุณมาทำงานได้รึเปล่า"

"ได้ซิ แซนดี้ไปได้ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"โอเค ซียูว"

หลังจากวางสายจากหัวหน้างานไป ภัครมนก็ตั้งหน้าตั้งตาจัดของต่อ ก่อนจะเดินหาอุปกรณ์มาทำความสะอาด ห้องที่เธอต้องใช้อยู่อาศัยรวมถึงบ้านของเขาด้วย เก็บบ้านมาทั้งด้วยความเหนื่อยล้า เมื่ออาบน้ำเสร็จหัวถึงหมอนเธอก็หลับไปแทบจะทันที ก่อนจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงกุก ๆ กัก ๆ จากข้างล่าง ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของบ้าน

"คงกลับมาแล้วสินะ" สบโอกาสกับที่อยู่ ๆ ก็หิวน้ำขึ้นมา ภัครมนเลยตัดสินใจเดินออกไปเพื่อจะไปดื่มน้ำข้างล่าง

"ได้ไปเจอเขาก็ดีเหมือนกัน ไหน ๆ ก็อยู่ร่วมบ้านกันแล้ว จะได้ชิน ๆ" เมื่อคิดแบบนั้นก็เดินออกไปทันที

“อ้ะวีร์เบา ๆ ค่ะ”

“อาส์ เบา ๆ ค่ะ จีน่าเจ็บ” เสียงครวญครางที่ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังจะลงไปหาน้ำกินถึงกับชะงักฝีเท้า ก่อนดวงตากลมจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเจ้าของบ้านนัวเนีย กับแหม่มสาวสุดเซ็กซี่อยู่ตรงบันไดทางขึ้น แถมยังเป็นคนละคนกับเมื่อวานอีก

“ทุเรศ!” ระหว่างเดินผ่าน ก็ไม่วายพูดเสียงเบา อย่างอดไม่ได้ที่จะจิกกัดเขา รู้อยู่หรอกว่านี่บ้านเขา แต่เขาก็รู้ว่าเธอเองก็อยู่ด้วย เขาควรจะเกรงใจเธอบ้าง ไม่ใช่มายืนทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้

แล้วไม่รู้ว่าเขาหูดีเกินไปหรืออย่างไร จากที่กำลังนัวเนียกับสาวผมบลอน เขาก็หันมาผลักเธอติดผนัง พร้อมกับให้มือกักเธอไม้ ไม่ให้เธอหลบหนีไปไหน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาขนเธอรุกเกลียวไปทั้งตัว

“เมื่อกี้คุณว่ายังนะ!”

“ฉ ฉันบอกว่าฉันหิวน้ำ”

“เหอะ ผมไม่ได้หูหนวก!”

“ปะ ปล่อยฉัน”

“ใช่ค่ะวีร์ ปล่อยเธอไปเถอะ เรามาต่อกันดีกว่า จีน่าไม่ไหวแล้ว” ว่าจบก็คว้าข้อมือหนาของขรินทร์ไว้ ก่อนจะดึงชายหนุ่มเข้ามาจูบทันที โดยไม่สนใจหญิงสาวอีกคนที่ยืนเลยแม้แต่น้อย

ผลัก

“ขึ้นไปก่อน”

“แต่ว่า”

“ขึ้นไป”

“ค่ะรีบตามมานะคะ จีน่าจะอาบน้ำรอ”

หมับ

“จะไปไหน” หลังจากเคลียร์จากหญิงสาวที่พาด้วยแล้ว ก็หันไปจัดการกับอีกคนทันที คิดว่าด่าเขาแล้วเขาจะปล่อยไปง่าย ๆ งั้นหรอ

“ปล่อยนะ ฉันจะไปกินน้ำ คุณเองก็รีบตามผู้หญิงของคุณขึ้นไปได้แล้ว ป่านนี้เธอชะเง้อคอมอ…อื้อออ” เสียงหวานถูกกลืนหายไปในทันที เมื่ออยู่ ๆ เขาก็ดึงเธอไปจูบ ก่อนจะดันเธอไปชิดติดผนัง แล้วรวบแขนทั้งสองเธอไว้เหนือหัวด้วยเมื่อข้างเดียว โดยที่เขาไม่ยอมผละจูบออกเลยแม้แต่น้อย

เหตุการณ์มันคุ้นเคยเหมือนกับ เหมือนกับในวันนั้น ที่เทค กับไอบ้านโรคจิตปริศนาที่มาดูดคอเธอ ต แต่ว่าเขาจะเป็นคนเดียวกันงั้นหรอ โลกคงไม่กลมขนาดนั้นหรอกมั้ง

จูบแสนเร่าร้อนมีกลิ่นไวน์ชั้นดีผสมอยู่ พาให้เธอลุ่มหลงไปกับเขาโดยง่าย มือหนาที่ว่างอยู่ค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวขอหญิงสาวตรงหน้า บีบเคล้นนวดคลึงอย่างสนุกมือ ก่อนจะผละออกจากริมฝีปากบางเมื่อเห็นว่าเธอเอนอ่อนตามสัมผัสที่เขามอบให้

ปากหนาเคลื่อนลงมาฝากรอยรักบนลำคอขาวเนียน โดยมีเสียงหวานครวญครางเป็นระยะ เมื่อนิ้วแกร่งของเขาเคลื่อนที่ไปป้วนเปี้ยนบริเวณจุดอ่อนไหว ด้วยวันนี้เธอใส่ชุดนอนกระโปรงทำให้เขาทำอะไรได้สะดวกมากขึ้น อย่างกับวันนี้มันเป็นวันของเขา

“อืม อาส์”

ผลัก

“หึ นี่แค่เตือน” กิจกรรมทุกอย่างถูกหยุดไว้เพียงแค่นั้น ก่อนที่คนตัวสูงจะหมุนตัวกลับไปยังห้องนอนที่มีหญิงสาวอีกคนรออยู่ และหลังจากที่เขาผละออกแล้วเดินจากไป ภัครมนก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที มือบางยกขึ้นปิดหน้าก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอดสู่

"แกมันใจง่ายแสนดี แค่เขาจูบนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เคลิ้มไปกับเขาแล้วฮึก รู้อยู่แล้วว่าเขาก็มีคนของเขารออยู่ แต่แกก็ไม่ยอมผละออกจากเขา..." นั่นสิ ทำไมกัน ทำไมเธอถึงตอบรับสัมผัสจากเขา ทำไมเธอถึงยอมให้เขาถึงเนื้อถึงตัวเธอแบบนั้น ทั้งที่เป็นคนอื่นเธอไม่แม้แต่จะให้จับไม้จับมือ อย่าว่าแต่จูบเลย เพราะความรู้สึกลึก ๆ ในใจ มันคอยบอกกับเธอเสมอว่าเธอมีเจ้าของอยู่แล้ว ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นคือใคร อาจจะเป็นเนื้อคู่ในอนาคตของเธอก็ได้

แต่ตอนนี้ นอกจากจะเป็นขรินทร์ที่ถึงเนื้อถึงตัวแล้ว ก็ยังมีผู้ชายในเทคคนนั่นอีก

"แก เป็นคนแบบไหนนะแสนดี ถึงได้มีผู้ชายมาพัวพันถึงสองคนติดแบบนี้"

เสียงเนื้อกระทบที่ดังมาจากห้องที่ปิดประตูไม่สนิทราวกับจงใจให้เธอได้ยินมัน ทำให้คนที่พึ่งจะกินน้ำเสร็จลำคอแห้งผากขึ้นมาอีกรอบ

"ละ ลงไปกินน้ำอีกรอบแล้วกัน" ว่าจบก็วิ่งลงไปดื่มน้ำทันที นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปมาอยู่ข้างล่างสักพักใหญ่ เธอจึงเดินกลับขึ้นมาอีก แต่เสียงครวญครางสุขสมพวกนั้นก็ยังคงดังขึ้นไม่ยอมหยุด เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสานะ ที่จะไม่รู้ว่าเสียงพวกนั้นคืออะไร มือบางรีบเปิดประตูเข้าห้องและปิดลงทันที ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง

"ทำไมรู้สึกเจ็บแบบนี้นะ" มือบางยกขึ้นนวดที่หัวใจเบา ๆเมื่ออยู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาอย่างประหลาด สาเหตุคงไม่ใช่เห็นขรินทร์ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม

"แกกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันหน่อยแสนดี จะมาเจ็บบ้าอะไรของแก เลิกคิดอะไรบ้า ๆ แล้วนอนได้แล้ว"

เช้าที่สดใสของใครหลาย ๆ คน แต่ไม่ใช่สำหรับภัครมน เมื่อคืนอยู่ ๆ น้ำตาของเธอมันก็ไหลออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ในหัวเธอมันมีแต่ภาพของขรินทร์นัวเนียกับผู้หญิงที่เขาพามา ไม่สิ สาเหตุมันคงจะเป็นเพราะเธอคิดถึงแต่เรื่องของเขากับผู้หญิงของเขา ทำไมนะ ทำไมใจของเธอมันถึงได้เจ็บแบบนี้ เธอคิดว่าตื่นมามันก็คงจะหาย แต่ไม่เลย เมื่อเดินลงมาเห็นเขาเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคน ดูท่าแล้วจะเป็นผู้หญิง เพราะเสียงที่คุยนั้นทั้งทุ้มและอบอุ่น ต่างกับเสียงที่เขาใช้คุยกับเธอโดยสิ้นเชิง

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่คลออยู่อย่างลูก ๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปเพื่อไปทำงาน

หมับ

"จะไปไหน" ขรินทร์คว้าแขนคนตัวเล็กไว้ทันที เมื่อเห็นเธอเดินผ่านหน้าเขาไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"ไปทำงาน"

"กินข้าวแล้ว?"

"ฉันจะไปกินที่ทำงาน กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ ฉันจะสาย" เธอบอกเขาเสียงเรียบ ก่อนจะสลัดมือเขาออก แล้วเดินออกจากบ้านไปทันที

จะมาทำเป็นห่วงกันทำไม ในเมื่อผู้หญิงรอบตัวคุณก็มีตั้งมากมาย เหอะ แล้วหัวใจบ้า ๆ นี่ก็เลิกเจ็บเพราะเขาได้แล้ว แกไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาสักหน่อย แกไม่ได้รักเขาแสนดี แกพึ่งเคยเจอกับเขาไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ แถมแกกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอีก สิ่งที่แกต้องทำคืออยู่ให้ห่างจากเขา เข้าใจไหม" ระหว่างเดินไปยังจุดรอรถประจำทาง ภัครมนก็พูดอยู่กับตัวเอง จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหันมอง ด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ เพราะภาษาที่เธอพูดนั้นไม่ใช่ภาษาของที่นี่

ด้านขรินท์หลังจากวางสายจากผู้เป็นแม่เสร็จ เห็นเธอจะออกไปข้างนอกเขาใจดีอยากไปส่ง แต่พอเธอพูดตอบกลับมาแบบนั้นก็พาให้หัวเสียขึ้นมาทันที แต่ไม่เป็นไร ยังไงซะวันนี้เขาก็ได้เจอเธออยู่แล้ว เพราะเธอต้องนำเสนองานให้กับเขาหลังจากที่เขาสั่งให้เธอไปปรับแก้

เนื่องจากเป็นงานที่ค่อนข้างเร่ง เพราะโรงแรมสาขาที่กำลังจะเปิดตัวนั้น กำหนดการเริ่มใกล้เข้ามาทุกที เพราะงั้นเขาจะช้าไม่ได้ และที่เขาสั่งเธอแก้ก็ไม่ใช่เพราะจะแกล้งหรือกวนประสาท มันเพราะเขาเองก็เล็งเห็นว่ามันสามารถเป็นไปตามแบบที่เขาบรีพไปได้ เขาเองก็มีความรู้เรื่องพวกนี้อยู่ ไม่อย่างนั้นโรงแรมทุกสาขาที่เปิดมาจะเป็นจุดสนใจ และมีผลตอบรับค่อนข้างดีมาโดยตลอดหรอ

ส่วนการตกแต่งภายในห้องต่าง ๆ นั้นทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว ซึ่งมันก็เป็นงานของบริษัทเธอนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรืออย่างไร เพื่อนที่เรียนโทด้วยกันดันเป็นเจ้าของบริษัทเธอซะงั้น แถมมันยังแนะนำอีกว่า บริษัทมันมีอินทิเรียสาวสวยฝีมือดี เห็นมันโม้นักคุยหนา เขาเลยตอบตกลงและให้เธอออกแบบส่วนของโซนต้อนรับให้ ส่วนอื่น ๆ เขาขอให้มันเป็นคนออกแบบเอง ซึ่งมันก็ตกลงและส่งรายละเอียดของอินทีเรียสาวสวยที่ว่ามาให้ ซึ่งทันทีที่เห็นรูปพร้อมกับชื่อ หัวใจที่ถูกแช่แข็งหลังจากเธอขาดการติดต่อไป ก็หลอมละลายกลับมามีชีวิตอีกครั้งแต่ก็มาพร้อมกับความแค้นที่เธอหายไปจากชีวิตอย่างเลือดเย็น ทิ้งให้เขาคิดถึงและโหยหาเธออยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า...