5 ไฟไหม้

"ยืมใช้หน่อยก็คงจะไม่เป็นอะไร" ว่าจบก็ถือวิสาสะหยิบเอา ไดร์เป่าผมที่วางอยู่ในห้องน้ำมาเสียปลั๊กเพื่อเป่าให้แห้งทันที หลังจากนอนแช่อ่าง อาบน้ำ สระผมจนหอมสดชื่นแล้ว จะว่าไปครีมอาบน้ำของเขานั้นหอมมากจริง ๆ หอมกว่าขวดที่เธอหยิบมาเสียอีก แฮะ แน่นอนว่าเธอไม่ได้ใช้ของตัวเอง ก็ลองกดของเขาแล้วมันหอมกว่านี่นา

"ผู้ชายอะไร จัดของเป็นระเบียบชะมัด" ระเบียบซะจนเธออายเลยทีเดียว ของในชั้นภายในห้องน้ำถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ซ้ำของสำหรับเติมที่อยู่ในตู้ก็จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเช่นกัน ขนาดนี่เป็นห้องน้ำโซนรับแขกนะ ถ้าเป็นห้องน้ำของเขาจริง ๆ จะเป็นระเบียบขนาดไหน

เมื่อเห็นว่าเขาดูจะรักษาความสะอาดขนาดหนัก หลังจากที่เธอจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอเลยจัดการฉีดน้ำทำความสะอาดห้องน้ำให้เขาด้วย พร้อมกับเช็คว่ามีผมหลุดร่วงตกอยู่หรือไม่

ผลัก

"ค คุณ" ทันทีที่เปิดประตูห้องออกมาก็เจอกับเจ้าของบ้าน ยืนกอดออกพิงผนังมองอยู่ ด้วยสายตาอ่านไม่ออก

"ไง"

"ม มีอะไรรึเปล่า" น้ำเสียงตะกุกตะกักเอ่ยถามคนตรงหน้า ที่สวมเพียงกางเกงจ็อกเกอร์ขายาวเพียงตัวเดียว แถมเผยให้เห็นกล้ามเป็นมัด ๆ ที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม

"ก็แค่มาดู กลัวจะมีคนล้มหัวฟาดพื้นตายในห้องน้ำ"

"เสียใจด้วยนะ ฉันยังสบายดี"

"เหอะ มาใช้ห้องน้ำคนอื่นจะขอบคุณกันสักคำก็ไม่มี"

"แล้วที่คุณนัวเนียกับผู้หญิงต่อหน้าฉันล่ะ ฉันไม่โทรแจ้งตำรวจข้อหาทำอนาจารก็ดีเท่าไหร่แล้ว"

"แต่นี่มันบ้านผม!"

"งั้นก็เชิญคุณมีความสุขกับผู้หญิงของคุณต่อเถอะ ฉันขอตัว!"

"หึ หึงงั้นหรอ"

"ปล่อยฉันนะ!" ภัครมนสะบัดข้อมือบางของตัวเองให้หลุดจากเขาในทันที เมื่อเธอกำลังจะเดินหน้าเขาไปอยู่แล้ว แต่กลับถูกเขาจับไว้เสียก่อน ตาบ้านี่จะเอาอะไรอีกเนี่ย!

"ฉันไม่ได้หึงอะไรคุณทั้งนั้น เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมฉันต้องหึงคุณด้วย แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว"

"จ จะทำอะไร" น้ำเสียงสั่นเอ่ยถามเขาทันที เมื่ออยู่ ๆ เขาก็ลากเธอเข้าไปในห้องที่เธอพึ่งจะเดินออกมาเมื่อครู่

"เดินเข้าบ้าน ๆ ผู้ชายค่ำ ๆ มืด ๆ คุณคิดว่าจะออกไปได้ง่าย ๆ หรือไง"

"หยุดนะ อย่าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ เมื่อกี้กับเธอคนนั้นคุณยังไม่พออีกรึไง" แขนเรียวพยายามบิดไปบิดมาเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่ก็ไม่เป็นผลเสียที เขามันแรงควายจริง ๆ

"ไม่พอ" ว่าจบก็ผลักเธอลงบนเตียงกว้างทันที ก่อนจะขึ้นคร่อมเธอไว้ มือหนารีบตรึงข้อมมือบางเธอไว้กับเตียงกว้างทันที เมื่อเห็นว่าเธอพยายามจะลุกหนี

ผลัก

"ปล่อยฉันนะ!! ผู้ชายมักมากเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าตลอดอย่างคุณ ฉันจะติดโรคด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ บอกให้ปล่อยไง!!" เมื่อถูกเข้าล็อคตัวไว้แน่นอย่างไม่สามารถที่จะหลุดพ้นไปไหนได้ ก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้นที่เธอคิดออก อ้อ แล้วก็อีกหนึ่งวิธี หึ รู้จักแสนดีน้อยไปซะแล้ว

"ผมปลอดภัย"

"ฉันไม่เชื่อ!! อื้ออออ" ปากหนาที่บดจูบลงมาทำให้ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ อีกแล้วจูบแรกเขาก็เอามันไปจากเธอ จูบที่สองเขาก็เอามันไป... แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาได้อะไรจากเธอมากไปกว่าจูบอีกแล้ว คนอย่างเขามันไม่สมควรที่จะได้รับมัน!

ลิ้นร้อนกวัดเกี่ยวไล่ชิมความหอมหวานไปทั่วโพรงปากนุ่ม พร้อมกับคอยสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอไปด้วย ถ้าหากจมูกเขาไม่ได้เพี้ยนไป นี่คงเป็นสบู่ของที่บ้านเขา แต่ทำไมเวลามันเป็นกลิ่นติดตัวเธอมันถึงหอมละมุนแบบนี้กัน

เมื่อเห็นคนใต้ร่างเริ่มเคลิบเคลิ้มไม่ได้ต่อต้านเหมือนอย่างในตอนแรก มือหนาที่ยึดข้อมือน้อย ๆ ของเธอไว้กับเตียงก็ค่อย ๆ คลายออก ก่อนจะจับมือบางให้มากอดลำคอของตนไว้แทน ขรินทร์ผละจูบจากคนใต้ร่าง ก่อนจะเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ฝากรอยรัก กล่องดวงใจของเขาก็เกือบถูกทำลายไปเสียแล้ว

"อั๊ก"

"คนแบบคุณสมควรแล้วที่จะโดนมัน!" หลังจากตีเข่าใส่ลูกชายของเขาแล้ว เธอก็รีบผลักเขาออก แล้ววิ่งลงจากเตียงตรงไปยังประตูทันที แต่ก่อนจะก้าวพ้นประตูก็ไม่ลืมหันมายิ้มเยาะให้เขาอย่างเหนือกว่า

"ยัยตัวแสบ!!!"

หลังจากหนีออกมาจากบ้านของเขาได้แล้วเธอก็รีบเข้ามาปิดประตูลงกลอนทันที โดยไม่ลืมเปิดม่านแอบดูว่าเขาได้เดินตามมาด้วยหรือไม่

"ขอให้มันเสื่อมสมรรถภาพใช้การไม่ได้ด้วยเถิด เพี้ยง!" คิดแล้วก็ยังขำ กับท่าทีเจ็บปวดของเขาในตอนนั้น รู้จักแสนดีคนนี้น้อยไปซะแล้ว แต่พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเธอจะไม่ไปเหยียบบ้านเขาอีกเด็ดขาดคนแบบเขาไม่ควรจะมาอยู่ในชีวิตเธอด้วยซ้ำ คนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งโรคจิตทั้งหยาบคาย ความเป็นสุภาพบุรุษเป็นศูนย์ คนแบบนี้คุณตากับคุณยายชื่นชมได้ยังไงกัน ชื่นชมกันอยู่สองคนไม่พอ บางครั้งก็ยังมาอวยให้เธอฟังอีก น่าโมโหชะมัด

"หาววววว" ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะบิดขี้เกียจไปมาเพื่อขับไล่ความเหนื่อยล้า หลังจากที่นั่งแก้แบบให้กับขรินทร์ร่วมสี่ชั่วโมง

"ยังไม่นอนอีกแฮะ" มือบางรีบปิดผ้าม่านลงดังเดิมทันที เมื่ออยู่ ๆ ประตูระเบียงห้องนอนของเขาที่ตรงกับห้องนอนของเธออย่างพอดิบพอดี กำลังถูกเปิดออก

"เกือบไปแล้วแสนดี" มือบางยกขึ้นกุมหัวใจที่อยู่ ๆ ก็เต้นแรงอย่างประหลาด ก่อนจะสลัดหัวเพื่อไล่ความคิดบ้า ๆ พวกนั้นออก แล้วรีบล้มตัวลงนอนทันที

"ทำไมถึงลืมพี่ ทำไมถึงพูดว่าเราไม่รู้จักกัน..." ใบหน้าหล่อเหลาคมคายแหงนขึ้นมองจันทร์ แววตาวูบไหวภายในความมืดมิด มองไปยังห้องตรงข้ามที่ปิดไฟนอนไปแล้ว ก่อนจะหันหลังกลับเข้ามาในห้องด้วยใจที่ปวดร้าว

"กลิ่นอะไรไหม้ ๆ " ร่างบางในชุดเดรสเข้ารูปสวมทับด้วยสูทสีชมพูพาสเทล เดินทำจมูกฟุดฟิดตามกลิ่นที่สัมผัสได้

"ฟะ ไฟ ไฟไหม้" เปลวเพลิงสีแดงที่คอยแผ่รังสีความร้อนออกมาด้านหน้าทำเธอถึงกับพูดอะไรไม่ออก ก่อนจะได้สติขึ้นมา เมื่อมันเริ่มลามมายังตรงที่เธอยืนอยู่

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยไฟไหม้!!! ไฟไหม้!!"

ปัง

"แสนดี มันเกิดอะไรขึ้น" ขรินทร์พังประตูเข้ามาทันที เมื่อตนกำลังจะไปส่งวิจัย แต่ก็ต้องหยุดมันไว้เมื่อมองมายังบ้านของภัครมนแล้วเห็นควันมากมายพวยพุ่งออกมา ซึ่งน่าจะเป็นห้องครัว และก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ

"ฟะ ไฟไหม้ แค่ก โอ้ย" มือบางยกขึ้นกุมขมับไว้ทันที เมื่ออยู่ ๆ ภาพบางอย่างก็ซ้อนทับเข้ามา

"แสนดี แสนดี ได้ยินพี่ไหม"

"ชะ ช่วยด้วยพี่วีร์ ช่วยแสนดีด้วย" พรึบ

"แสนดี แสนดี" ขรินทร์รีบช้อนตัวน้องน้อยของเขาขึ้นอุ้มไว้แนบอกทันที ก่อนจะพาออกไปด้านนอก เขาค่อย ๆ ประคองเธอลงนั่งบนโซฟาตัวกว้างของบ้านเขาแผ่วเบา ก่อนจะโทรแจ้งหน่อยนับเพลิง ซึ่งใช้เวลานานไม่นานไฟก็สงบลง และสาเหตุของเหตุไฟไหม้ครั้งนี้ เขาชักอยากจะจับเธอมาตีก้นนัก มีอย่างที่ไหนปิ้งขนมทิ้งไว้จนไฟเกือบไหม้บ้าน มันจะไม่ไหม้หนักขนาดนี้ ถ้าเธอไม่วางเครื่องปิ้งไว้ใกล้ ๆ กับผ้าม่าน

หลังจากขอบคุณเจ้าหน้าที่ และขอโทษเพื่อนบ้านบริเวณใกล้เคียงแล้ว ขรินทร์ก็กลับเข้ามาดูคนตัวเล็กที่ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟา มือหน้ายกขึ้นปัดไรผมที่ตกลงมาปรกหน้าให้น้องน้อยของตนแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปหาผ้าขนหนูผืนเล็ก และกะละมังมาเช็ดหน้าเช็ดตาของเธอที่มีเขม่าควันติดอยู่ออกให้

"อื้ออ" ความเย็นของน้ำทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตามองทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว

"อ๊ะ ค คุณ"

"คุณ?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถาม เมื่อถูกเธอเรียกว่าคุณ ทั้งที่ก่อนจะเป็นลมหมดสติไป เธอยังร้องเรียกหาพี่วีร์อยู่เลย

"ขอบคุณมากนะ ที่มาช่วย" หลังจากขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้ว ภัครมนจึงเอ่ยขอบคุณเขาทันที ถ้าไม่ได้เขาช่วย ป่านนี้เธออาจจะนอนจมกองเพลิงอยู่ก็ได้

"..."

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ" เมื่อเห็นเขายังเงียบ ไม่แม้แต่จะตอบรับคำขอบคุณของตัวเอง เธอจึงขอตัวกลับก่อนทันที แม้ไม่รู้ว่าบ้านจะอยู่ในสภาพไหนแล้วก็ตาม แต่ภาพตัดสุดท้ายคือมันกำลังไหม้ห้องครัวอยู่ ก็คงจะไม่เป็นอะไรมากหรอกใช่ไหม

"จะไปไหน" เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเปิดประตูออกไป จึงเรียกขัดไว้ทันที

"กะ กลับบ้านไง" เขาก็ถามแปลก ๆ จะไม่ให้เธอกลับบ้านแล้วจะให้เธอไปไหน

"อืม"

"คุณ ระ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้อย่าบอกคุณตากับคุณยายฉันได้ไหม" กำลังจะปิดประตู แต่เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอก็รีบเดินกลับเข้ามาบอกเขาทันที เรื่องที่เธอทำไฟไหม้บ้านจะให้ตากับยายรู้ไม่ได้เด็ดขาด

"ทำไม"

"ฉันไม่อยากให้ทันเป็นห่วง นะนะ"

"ผมต้องช่วย?"

"ถือว่าเห็นแกเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน นะนะ"

"ไม่มีใครทำอะไรฟรี ๆ หรอกนะ"

"แล้วคุณอยากได้อะไร"

"ผมอยู่บ้านคนเดียว กำลังขาดแม่บ้าน"

"อย่าบอกนะว่า..."

"ตามนั้น"

"แต่ว่า..." ยังไม่ทันที่เธอจะได้ต่อรองอะไรกับเขาต่อ เขาก็ทำท่าจะยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาคุณตาคุณยายเธอทันที

"ก็ได้ ๆ ฉันยอมแล้ว แต่แค่เดือนเดียวนะ เดือนเดียว"

"หึ ตกลง"

"งั้น ฉันขอตัวก่อนนะ"

หลังจากเธอขอตัวออกไปได้ไม่นาน เสียงกดออดหน้าประตูบ้านก็ดังขึ้น พาให้คนที่ไปส่งงานอาจารย์ไม่ทัน เลยต้องมานั่งเรียงไฟล์ส่งไปทางเมล์ให้อาจารย์แทนเป็นต้องหงุดหงิด ก่อนจะเดินมาเปิดประตูด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เพราะดูท่าแล้ว หากเขาไม่มาเปิด กดที่มากดก็คงจะไม่หยุดกดเป็นแน่ จากเสียงที่กดรัวขนาดนี้

"มีอะไร"

"ขอโทษที่รบกวนนะ แต่ฉันขอมาอยู่บ้านคุณได้ไหม..." น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกคนตรงหน้า ดูเหมือนเขากำลังหงุดหงิดอยู่ เธอคิดถูกรึเปล่านะที่มาขอเขาอยู่ด้วย ก็หลังที่กลับไปบ้านก็พบว่ามันเละจนไม่สามารถอยู่ได้ น้ำนองเต็มไปหมด ยังไม่รวมข่าวของที่เสียหายอีก เธอไม่อยากย้ายไปอยู่ที่อื่น กลัวว่าวันใดวันหนึ่งคุณตาคุณยายจะขึ้นมาหาแล้วรู้ว่าเธอย้ายบ้านโดยไม่บอกจะเป็นห่วงเอา และไม่วายต้องพาเธอกลับไปอยู่ที่รัฐเดิมด้วยแน่ ๆ ซึ่งเธอกำลังไปได้สวยกับงานที่นี่เธอไม่อยากย้ายไปไหน หรือจะโทรไปบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเธอก็ไม่กล้า อีกอย่างความรู้สึกภายในใจลึก ๆ ของเธอมันบอกให้เธอมาขอความช่วยเหลือของเขา และเขาจะไม่ปฏิเสธมัน

"แค่เดือนเดียวก็ได้..." เพราะเดือนเดียวบ้านของเธอก็น่าจะซ่อมเสร็จพร้อมอยู่เหมือนเดิม