3 พบหน้า

ร่างบางเดินเซลงมาจากบนบ้านพาให้คุณตาคุณยายที่เดินทางข้ามรัฐมาเยี่ยมหลานสาวเพียงคนเดียวได้แต่ส่ายหัว

"เดินดี ๆ สิลูกเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก"

"คุณตา! คุณยาย!" จากที่กำลังเมาค้างถึงกับตาสว่างในทันที เมื่อเห็นบุคคลที่รักนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟา

"แสนดีคิดถึงคุณตาคุณยายจังเลยค่ะ" น้ำเสียงออดอ้อนมาพร้อมกับร่างบางที่เดินเข้าไปกอดเอวคุณยายของตนไว้ ซึ่งคุณยายก็กอดตอบเธออย่างแสนรัก พร้อมกับลูบหัวหลานสาวเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู หลานสาวของเธอคนนี้อาภัพนัก สูญเสียพ่อกับแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งยังต้องพลัดพรากจากครอบครัว ดีที่วายุคนรักเก่าของลูกสาวเธอรับไปเลี้ยงดู จนกระทั่งเธอกับสามีตามหาลูกสาวที่หายไปจากบ้านหลายปี ถึงได้รู้ว่าลูกสาวลาจากโลกนี้ไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงหลานสาวให้ดูต่างหน้าเท่านั้น

และใช่ว่าตามเจอแล้วจะได้พาหลานสาวกลับมาอยู่ด้วยกันเลย ช่วงนั้นครอบครัวของเธอกำลังถึงภาวะวิกฤต แถมหลานสาวก็ยังติดครอบครัวของวายุมาก เธอกับสามีจึงได้ย้ายมาตั้งตัวที่อเมริกากันก่อน โดยมีวายุคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด และเมื่อถึงวันเกิดปีที่สิบสองของหลานสาวเธอกับสามีจึงบินไปรับหลานสาวกลับมาอยู่ด้วยกัน และอยู่มาถึงปัจจุบันนี้

แต่ก็อยู่ด้วยกันตลอดจนหลานสาวเรียนจบไฮสคูลเท่านั้น เพราะต่อมหาลัยหลานสาวเธอก็ย้ายไปเรียนอีกรัฐ และอยู่ทำงานที่รัฐนั้นเลย มีบ้างที่จะกลับมาเยี่ยมตากับยาย และก็มีบ้างที่เธอและสามีจะขึ้นมาเยี่ยมหลานสาว อย่างในวันนี้ เพราะได้ข่าวว่าจะมีแขกพิเศษย้ายมาอยู่บ้านข้าง ๆ กันหลานสาว เธอและสามีจึงอยากมาเห็นหน้าคร่าตาพ่อหนุ่มคนนี้เสียหน่อย หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานนับสิบปี ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในครั้งนั้น…

"ทำไมหัวฟูแบบนี้ล่ะลูก" ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่มือหยาบกร้านก็ค่อย ๆ สางผมนุ่มสลวยของหลานสาวให้เป็นทรงมากขึ้น

"แฮะ ๆ เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยน่ะค่ะ มาถึงก็เปลี่ยนชุดเข้านอนเลย"

"จริงจริงเลยนะเรา แล้วนี่เห็นพี่เค้ายังล่ะ"

"พี่ พี่ไหนหรอคะ"

"ก็คนที่ย้ายมาอยู่บ้านข้าง ๆ เราไง" คุณตาช่วยพูดเสริมหลังจากที่นั่งจิบกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์เงียบ ๆ ฟังยายหลานคุยกัน

"ยังเลยค่ะ พึ่งยายมาอยู่เมื่อวานหรอคะ"

"เห็นว่ามาอยู่ได้หลายวันแล้วนะ" กรเกียรติบอกหลานสาวไป

"ทำไมแสนดีถึงไม่เคยเห็นเลยล่ะคะ"

"พี่เขาเรียนด้วย ทำงานด้วยน่ะ อาจจะยุ่ง ๆ แต่วันนี้วันหยุด เดี๋ยวหลานก็คงจะได้เห็นนั่นแหละ"

"แล้วก็อย่าซนกับพี่เค้าล่ะ รู้ไหม" มณฑิกาเอ่ยเสริมสามี

"แล้วทำไมถึงห้ามแสนดีซนกับเขาด้วยล่ะคะ แสนดีไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ ไม่มีซนแล้วค่ะ คิก ๆ"

"แต่ยายว่านะ ถ้าแสนดีเห็นพี่เค้าแสนดีต้องดีใจมาก ๆ แน่เลย"

"ขนาดนั้นเลยหรอคะ แสนดีชักอยากจะเห็นคนของคุณยายแล้วสิคะ แบบนี้"

"นั่นไง พูดถึงก็มาเลย" เสียงกดกริ่งที่ดังขึ้น ทำให้กรเกียรติคิดว่าเป็นขรินทร์อย่างไม่นึกสงสัย เพราะชายหนุ่มได้บอกกับตนก่อนหน้านี้แล้วว่าจะแวะมาหา หากตนขึ้นมาเยี่ยมหลานภัครมน คิดได้แบบนั้นก็ลุกขึ้นยืน เดินไปเปิดประตูเชิญผู้มาใหม่ให้มานั่งด้วยโซฟาทันที

"สวัสดีครับคุณตา คุณยาย"

"ไหว้พระเถอะลูก ดูสิไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มหล่อเชียว"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ"

"ไม่ขนาดนั้นอะไรกัน ตายังได้ยินว่าวีร์จะมาขยายธุรกิจโรงแรมแล้วก็ไวน์ที่นี่ด้วยหนิ เจ้าวินท์นี่เลี้ยงลูกได้น่าอิจฉาจริง ๆ"

"ชิห์" ภัครมนได้แต่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ เมื่อคุณปู่เอาแต่ชมเขา เธอเป็นหลานสาวนะ นั่งอยู่ตรงนี้ ไม่สนใจกันบ้างเลย มันน่าน้อยใจชะมัด

"ท่าทางจะมีคนน้อยใจแล้วสิพ่อวีร์" กรเกียร์ติเสมองไปทางหลานสาวที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้าง ๆ คุณยายขอแก

"ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่เขาหน่อยหรอเรา ไม่เจอกันตั้งนาน"

"คะ?" ไม่เจอกันตั้งนาน เธอนี่นะ เคยเจอกับเขา

"เมื่อวานเราเจอกันแล้วครับคุณตา"

"ถ้าอย่างนั้นตากับยายออกไปทำธุระข้างนอกดีกว่า หลาน ๆ จะได้คุยกันสะดวก" มณฑิกาว่าขึ้นก่อนจะชวนสามีให้ออกไปข้างนอก ปล่อยให้หนุ่มสาวคุยกัน

"ยายฝากน้องด้วยนะ พึ่งจะดื่มมาเมื่อคืน อาจจะแฮงค์ ๆ หน่อย"

"ครับ"

"เดี๋ยวก่อนสิคะคุณยายแสนดีไม่เคยเจอเค้าซะหน่อย" ร่างบางลุกขึ้นจะเดินตามคุณยายและตาของตนไป แต่ก็นึกได้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้ไม่เหมาะที่จะออกไปข้างนอกเลย เลยได้แต่กลับมานั่งโซฟา ทำหน้าบูดมองเขา

"คุณเป็นใคร ฉันจำได้ว่าไม่เคยเจอคุณมาก่อน"

"หึ งั้นหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้คุณยายกับคุณตาก็ไม่อยู่แล้ว คุณก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะนอน"

"สักนิดก็จำพี่ไม่ได้เลยงั้นหรอ"

"ไม่ คนอย่างคุณมีอะไรให้น่าจดจำกัน"

"ไม่มีอะไรให้น่าจดจำงั้นหรอ"ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่พูดประโยคเมื่อครู่ทันที ท่อนแขนแกร่งกักขังเธอไว้ไม่ให้เธอลุกหนีไปไหน

"อะ อีกอย่างฉันก็พึ่งเคยเจอคุณครั้งแรก จะให้ฉันมาจำอะไร คุณก็พูดแปลก ๆ" เธอว่าขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาที่เขามองมา

"แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว อย่ามาทำตัวรุ่มร่ามกับฉันนะ ถึงจะเป็นแขกของคุณตาคุณยายก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้" ฝ่ามือบางยกขึ้นผลักคนที่ยืนคร่อมตัวเองออกทันที แต่ก็ไม่เป็นผล เขาแข็งแรงเกินไป

"สิทธิ์หรอ"

"อื้ออออ" ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนริมฝีปากบางตรงหน้าทันที ด้วยความเดือดดาล ไม่ติดต่อกันเลยก็พาให้เขาเจ็บมากแล้ว นี่ยังจำกันไม่ได้อีก เธอไม่สมควรที่จะได้รับความอ่อนโยนจากเขาอีกต่อไป!

ริมฝีปากหนาบดเบียดริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างดุดัน แต่สาวเจ้าก็ไม่ยอมเปิดปากให้เขาเข้าไปลิ้มลองความหอมหวานภายใน ทำให้เขาต้องกดริมฝีปากบางเธอเบา ๆ แต่เบาแบบไหนก็ไม่ทราบกลิ่นเลือดผสมกับกลิ่นเหล้าที่เธอกินไปเมื่อคืนคละคลุ้งไปทั่วทุกสัมผัส แต่ทว่าก็ยังมีความหอมหวานสอดแทรกเข้ามาให้ได้ลิ้มชิม

มือบางยกขึ้นทุบอกคนที่เธอพึ่งจะเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรก แต่กลับมาจูบเธออย่างเอาเป็นเอาตาย แทบจะกระชากลมหายใจเธอไปอยู่แล้ว เขาเป็นใครกัน มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับเธอ!

ความเปียกชื้นที่สัมผัสได้ ทำให้ขรินทร์ค่อยผละออก ก่อนจะต้องหน้าหันในทันที

เพี้ยะ!

"คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้ คุณมันทุเรศที่สุด" เธอบอกเขาทั้งน้ำตา แต่มีหรือคนอย่างเขาจะสนใจ

"หึ นี่แค่เริ่มต้น" ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มข้างที่ถูกเธอตบ ก่อนจะตอบกลับไป

"ร เริ่มต้นงั้นหรอ เริ่มต้นบ้าอะไรของคุณ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณนะ!"

"แล้วหน้าตาของผมมันเล่นกับคุณหรือไง!" เสียงเข้มว่าขึ้นอย่างเดือดดาล เขาตลกด้วยกับเธองั้นหรอ ที่อยู่ ๆ ก็มาลืมกันแบบนี้ ทั้งที่เป็นเธอเองที่ขอสัญญาจากเขา

"ค คุณ" พอถูกเขาขึ้นเสียงใส่แบบนี้ ภัครมนก็สงบปากสงบคำทันทีด้วยความกลัว หน้าตาของเขาตอนนี้มันดูน่ากลัวเอามาก ๆ เหมือนเขาโกรธเธอมาเป็นสิบชาติอย่างไงอย่างนั้น แถมเมื่อกี้ที่เขาจูบ มันก็รุนแรงมาก ๆ เสียจนเธอกลัวว่าเขาจะทำมันอีก จะร้องขอให้ใครช่วยก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้คุณตากับคุณยายออกไปกันข้างนอกแล้ว มีแค่เธอและเขาที่อยู่ในบ้านกันสองคน เธอคงต้องยอมให้เขาไปก่อนใช่ไหม...

"โธ่เว้ย!!" ว่าจบก็เดินออกมาทันที ทิ้งให้เธอมองตามอย่างงง ๆ ว่าตกลงเขาเป็นอะไรกันแน่ หรือเธอกับเขาจะเคยรู้จักกันมาก่อน แต่เธอก็จำมันไม่ได้เลย จำไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าเคยเจอกับเขาที่ไหน

ปัง!!

"ถ้าเคยเจอหรือเคยรู้จักอย่างน้อยก็ต้องจำได้บ้างสิ" แต่นี่แค่ชื่อของคุณฉันยังไม่คุ้นหูเลยด้วยซ้ำ...