15 ตัดสินใจ

มือหนาอันสั่นเทาค่อย ๆ หยิบชิ้นส่วนที่แตกออกขึ้นมาไว้ในมือ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานเพื่อประกอบมัน เธอทำเป็นจำเรื่องราวระหว่างกันเขาก็เจ็บมากพอแล้ว เธอยังมาทำของแทนใจที่น้องน้อยเขาให้ก่อนจากกันเสียหายอีก

เขาทนใจดีต่อไปกับเธอไม่ไหวอีกแล้วจริง ๆ แม้ว่าตามความเป็นจริงเธอจะเป็นเจ้าของกิ๊บนี้ก็ตาม แต่ในความรู้สึกนั้นไม่ใช่ น้องน้อยของเขาไม่มีทางทำร้ายจิตใจเขาแบบนี้ น้องน้อยที่ติดเขานักหนาไม่มีทางที่จะทำตัวเหมือนไม่รู้จักกันแบบนี้ เจ้าของกิ๊บที่เป็นน้องน้อยของเขาได้ตายไปจากผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอนานแล้ว ไม่หลงเหลืออยู่แล้วความรักที่เขาเฝารอ ไม่เหลือเลยสักนิดเดียยว...

“ในเมื่อแสนดีเลือกที่จะทำแบบนี้จะมาหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้ เพราะแสนดีเป็นคนเลือกมันเอง”

“ค่อย ๆ นะครับคุณแซนดี้” เจ้าของห้องสุดหล่อค่อย ๆ ประคองหญิงสาวที่ตนเกือบจะขับรถชนเมื่อวานขึ้นนั่ง ก่อนจะส่งหมอนอีกใบให้เธอใช้หนุนหลัง เมื่อเห็นว่าตัวเธอยังดูอ่อนแรง คล้ายจะทรงตัวไม่อยู่

“ค คุณพอร์ซ”

“ครับผมเอง” หนุ่มตาน้ำข้าวตอบพร้อมรอยยิ้ม

“คุณคือคนที่ฉันวิ่งตัดหน้าเมื่อคืนสินะคะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้ ถ้าไม่ได้คุณฉันแย่แน่เลย”

“ผมยินดีครับ ว่าแต่คุณแซนดี้ล่ะครับทำไมถึงไปแถวนั้นคนเดียวดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนั้นไม่รู้หรอครับว่าที่นั่นเป็นที่รวมตัวของพวกกลุ่มวัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมาย”

“เอ่อ คือแซนดี้ออกมาเดินเล่นน่ะค่ะ พี่ที่ทำงานบอกว่าเมื่อคืนอาจมีหิมะตก แซนดี้เลยว่าจะเดินมารับหิมะแรกของปีซะหน่อย แต่คงจะเดินเพลินไปหน่อย แฮะก็เลยสร้างภาระให้คุณพอร์ซเลย” เธอว่าตอบเขาอย่างยิ้ม ๆ ทั้งที่ดวงตานั้นเศร้าหมอง จนพอร์ซจับสังเกตได้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะทุกคนล้วนแต่มีเรื่องส่วนตัวที่ไม่ต้องการจะบอกให้ใครรู้

“ผมยินดีครับ ผมสั่งซุปร้อน ๆ มาให้ คุณแซนดี้พอลุกไหวไหมครับ หรือจะไปผมยกเข้ามาให้”

“แซนดี้ไหวค่ะ แต่ขอเวลาสักสามนาทีนะคะ ขอตั้งสติแป๊บ >