13 แตกหัก

หลังจากทานข้าวเย็นกันเสร็จพอร์ซก็อาสามาส่งภัครมน หลังจากเขาได้สอบถามแล้วพบว่าเธอต้องเดินทางกลับรถประจำทาง เขาเห็นว่ามันเริ่มจะมืดแล้ว จึงขอมาส่งเธอ ซึ่งภัครมนก็ได้เอ่ยปฏิเสธไปเพราะเธออยากจะกลับบ้านช้า ๆ แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับการตื้อของเขาในที่สุด

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"ผมยินดีครับ ถ้าคุณแซนดี้ไม่รังเกียจผมก็อยากมาส่งคุณทุกวัน"

"อย่าดีกว่าค่ะ รบกวนคุณเปล่า ๆ"

"ไม่รบกวนหรอกครับ ถ้าเป็นคุณแซนดี้"

"ดึกแล้วคุณแซนดี้เข้าบ้านดีกว่าครับ อากาศข้างนอกเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา" เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าเงียบพอร์ซก็เปลี่ยนหัวข้อในการสนทนาทันที

"ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"ครับ กู๊ดไนท์นะครับ"

"ค่ะ กู๊ดไนท์ :) " ว่าจบก็หันหลังโบกมือให้ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนพิงหัวรถเพื่อรอส่งเธอเข้าบ้าน

":) " ด้านพอร์ซเข้าเองก็ส่งรอยยิ้มแสนหวานให้เธอเช่นกัน ไม่รู้สิเขารู้สึกว่าแซนดี้นั้นน่าสนใจ เธอเป็นผู้หญิงที่เก่ง สดใส ร่าเริง อยู่ด้วยแล้วไม่รู้สึกอึดอัด แต่เธอวางตัวเหมาะสมให้เขาเพียงสถานะลูกค้าเท่านั้นทำให้เขารู้สึกว่าเธอเข้าถึงยากไปหน่อย แถมเธอก็เหมือนมีใครอยู่ในใจแล้วด้วย แบบนี้สิมันยิ่งถ้าทาย ถึงจะรู้สึกว่าเธอมีใครอยู่ในใจ แต่มันอาจจะไม่เป็นแบบที่เขาคิดก็ได้ เพราะเมื่อตอนทานข้าวเย็นกันเธอยังบอกกับเขาอยู่เลยว่าเธอนั้นโสด

"ทานเยอะ ๆ นะคะ ซาร่าตักให้"

"คุณเองก็เหมือนกันนะครับ"

เสียงพูดคุยในห้องอาหารทำให้ขาเรียวที่กำลังก้าวไปยังห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่มชะงักข้าง 'เขามากับผู้หญิงคนนั้นงั้นหรอ ก็ไม่แปลกนี่เนอะ นี่มันบ้านของเขา เขาจะพาใครมามันก็เป็นสิทธิ์ของเขา' แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกเจ็บแบบนี้ล่ะ ความเจ็บปวดในหัวใจดวงน้อยของเธอมันมากกว่าตอนเห็นเขาพูดคุยอย่างมีความสุขกับคุณซาร่าอะไรนั่นที่โรงแรมของเขาเสียอีก 'ไหนบอกว่าจะเลิกรักเขาไงแสนดี ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ' จะเป็นผู้หญิงหลายใจที่มีความรู้สึกดีต่อผู้ชายทีเดียวสองคนงั้นหรอ ทั้งพี่ชายแสนดี ทั้งขรินทร์ ... มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฮึก

จากที่จะเดินเข้าไปหาน้ำดื่ม ภัครมนก็ตัดใจเดินขึ้นห้องไปในทันที มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งร้องไห้บนพื้นข้างเตียงเพราะความรู้สึกสับสนในใจที่ตีรวนกันไปหมด อย่างไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วตัวเองนั้นรักใครกันแน่ เป็นพี่ชายแสนดีในฝัน ในความทรงจำที่เธอไม่เคยเห็นหน้า และไม่รู้ว่ามีตัวตนจริง ๆ หรือเปล่า หรือจะเป็นเจ้าของบ้านที่ขโมยจูบแรกไปจากเธอ ซ้ำยังได้ครอบครองร่างกายที่เธอหวงแหน...

หัวสมองน้อย ๆ คิดอย่างสับสน ก่อนที่มือบางจะยกขึ้นกุมขมับเมื่ออยู่ ๆ ก็มีภาพเหตุการณ์บางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนซ้อนทับเข้ามาในหัวอีกแล้ว

"โอ้ย นะนี่มันอะไรกัน พี่วีร์ พี่วีร์ โอ้ยยย" ภาพสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะตัดไปก็คือเธอกำลังบอกลาพี่ชายแสนดีที่สนามบิน

รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนกับว่ามีคนกำลังเคลื่อนไหวบนตัวของเธออยู่

พับ พับ พับ

เปลือกตาบางค่อย ๆ เคลื่อนขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นร่างกายของขรินทร์เปลือยเปล่า พอก้มลงมองตัวเองก็พบว่าเธอเองก็ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายเช่นเดียวกัน

"อาห์ ตื่นแล้วหรอ"

"ค คุณลักหลับฉันงั้นหรอ" ดวงตาคู่สวยมองไปยังจุดที่เธอและเขาเชื่อมต่อกัน ก่อนจะเอ่ยถามเขาเสียงสั่น

"หึ ตามที่เห็น" ว่าจบก็เร่งจังหวะรักใส่เธอต่อทันที อย่างไม่คิดจะหยุด

"หยุดนะ! หยุดมันเดี๋ยวนี้อ้ะ"

"อย่าปฏิเสธเลยน่า คุณเองก็ต้องการมัน"

"หยุดพูดอะไรบ้า ๆ นะ ฉันไม่เคยต้องการมัน มีแต่คุณที่ข่มเหงรังแกฉัน"

"ต้องเป็นมันใช่ไหม ต้องไปไอฝรั่งนั่นใช่ไหม ถึงจะทำให้คุณต้องการมันได้!" ว่าจะก็จับเธอให้นอนคว่ำแล้วส่งความเป็นชายอันแข็งขืน เข้าไปใหม่ทันที ด้วยอารมณ์ดิบเถื่อน ในทีแรกเขาก็ไม่ได้จะตั้งใจมาลักหลับเธอ เขาเพียงอยากจะพูดกับเธอเรื่องผู้ชายในรูปที่ซาร่าบอกเท่านั้น แต่พอเข้ามาแล้วได้ยินเสียงเหมือนเธอกำลังเพ้อบอกว่ารัก รัก ใครสักคน ที่เขาลองจับใจความดูแล้วไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน และนั่นมันก็ทำให้สติเขาขาดพึ่งทันที ก่อนจะนึกไปถึงเรื่องที่เธออยู่กับไอฝรั่งตาน้ำขาวที่คอนโดนั่นอีก เพื่อลงโทษที่เธอไปมีคนอื่นเขาจึงจัดการเธออย่างที่เห็น

พับ พับ พับ

"จ เจ็บ ฉันเจ็บ" เสียงหวานเอ่ยบอกคนที่โถมกายเข้าใส่เธออย่างรุนแรง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย แถมเขายังจับเธอพลิกไปพลิกมาเพื่อปลดปล่อยความต้องการของเขา อย่างไม่ถามความเห็นเธอเลยสักนิด ท้ายที่สุดเมื่อเธอทนความรุนแรงและป่าเถื่อนจากเขาไม่ไหว เธอก็หมดสติไป...

"ผมไม่น่ารักคุณเลย ผู้หญิงอย่างคุณไม่สมควรได้รับความรักจากผมเลยสักนิด" ดวงตาแข็งกร้าวทอดมองหญิงสาวที่หลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงกว้างไร้เสื้อผ้าใด ๆ ปกปิดร่างกาย ก่อนจะหันหลังออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจไยดี เมื่อตนได้ปลดปล่อยและลงโทษเธอเสร็จแล้ว

พอกันทีกับความรักเพ้อฝันในวัยเด็ก

เสียงนาฬิกาปลุกที่ถูกตั้งไว้อัตโนมัติ ปลุกให้หญิงสาวร่างบอบบางที่ถูกกระทำรักหนักหน่วงทั้งคืนรู้สึกตัวตื่นขึ้น ความปวดเมื่อยตามเนื้อตัวเข้าเล่นงานทันที เมื่อเธอหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียง ร่างบางเซน้อย ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เตียงกว้างดังเดม ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉายชัดเข้ามาในหัวอีกครั้ง พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลเป็นสาย แบบนี้มันคงจะชัดเจนแล้วว่าเธอนั้นรักขรินทร์ เธอถึงได้เจ็บปวดกับการกระทำอันแสนเลวร้ายที่เขาทำกับเธอขนาดนี้ มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิดที่เธอไปรักคนที่คอยแต่จะทำร้ายให้ตัวเองต้องเจ็บปวด

หลังจากนั่งพักอยู่บนเตียงจนรู้สึกดีขึ้นแล้วภัครมนก็ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายทันที ก่อนจะพบว่าตามเนื้อตัวของตัวเองนั้นมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด จะเป็นใครไปไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่ขรินทร์ เธอมองรอยพวกนั้นด้วยสายตาวูบไหว ก่อนจะหันมาจัดการตัวเองต่อ มือบางขัดถูกไปตามรอยแดงที่เขาทิ้งไว้ รวมถึงคราบน้ำรักบนร่างกายของเธอด้วย ไม่รู้ว่าเขาปลดปล่อยใส่เธอมากี่ครั้ง ถึงได้มีคราบจากน้ำรักของเขาเป็นทางยาวที่เรียวขา และหน้าท้องของเธอเต็มไปหมด เธอคงต้องเปลี่ยนจากการใช้ยาคุมฉุกเฉินมากินแบบรายเดือนแล้วสินะ เพราะเขาคงจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่

"รักใครไม่รัก มารักคนใจร้าย แกมันโง่แสนดี" เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว ภัครมนก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวไปทำงานทันที มือบางที่กำลังปิดประตูห้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นโพสต์อิทแปะอยู่ที่ประตู

'คืนนี้ทำความสะอาดห้องให้ผม อย่าไปแรดที่ไหนเพราะผมจะกลับมาเอาคุณเอง' เพียงประโยคสั้น ๆ แต่กลับทำเธอเจ็บจุกไปทั้งใจ จากที่ตั้งใจจะออกไปดื่มกับเพื่อนสนิทหลังเลิกงานเหมือนอย่างที่มักทำประจำในเย็นวันศุกร์ ภัครมนก็ต้องส่งข้อความไปยกเลิกนัดกับเพื่อนทันทีตามความต้องการที่จะให้เธอทำความสะอาดห้องให้ของเจ้าของบ้าน รวมถึงอย่างหลังด้วย แม้จะอยากปฏิเสธแค่ไหน ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เมื่อต้องอาศัยอยู่ในบ้านของเขา เพื่อที่จะได้ทำงานที่รักต่อ รวมถึงได้พาตัวเองไปอยู่ใกล้กับเขาด้วย พอให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวพอมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง

"จะกลับแล้วหรอ" เจฟทัก รุ่นน้องที่กำลังเก็บของอยู่

"ค่ะเจฟ มีอะไรรึเปล่า"

"วันนี้ท่านประธานบอกจะเลี้ยงแผนกเราน่ะ"

"หรอคะ" หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงตื่นเต้นเอามาก ๆ ที่มีงานเลี้ยงแบบนี้ เพราะถ้าเรื่องดื่มเธอไม่เคยพลาดอยู่แล้ว แต่เมื่อนึกไปถึงโพสท์อิทที่เขาติดไว้ เธอก็ต้องตัดใจ เพราะไม่อยากมีปัญหาให้เขาโมโหทีหลังอีก สุดท้ายแล้วคนที่เจ็บก็จะเป็นเธอ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ แม้เขาจะไม่ได้ทุบตี ทำร้ายร่างกาย แต่เซ็กซ์ที่รุนแรง กับการดูดเม้น เคล้นคลึงเพื่อสร้างรอยรักของเขา ก็ทำให้เธอปวดร้าวไปทั้งตัวเช่นกัน

"ทำไมตอบแบบนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่าจะปฏิเสธ" ภัครมนเพียงพยักหน้าน้อย ๆ ตอบกลับไปเท่านั้น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อ สร้างความตกใจให้เจฟเป็นอย่างมาก เพราะตั้งแต่ร่วมงานกันมาไม่มีครั้งไหนเลยที่แซนดี้จะปฏิเสธ เธอแทบจะเป็นคนแรก ๆ ที่ถึงงานเลี้ยงด้วยซ้ำ อาการดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อรู้ว่าจะมีงานเลี้ยงของบริษัทของเธอก็คอยทำให้พนักงานในบริษัทเอ็นดูเธอตลอด แต่พอเธอดูเงียบ ๆ ไม่แสดงอาการดีใจ แถมยังไม่ไปร่วมงานด้วยอีก มันทำให้เขาอดสงสัยด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

"มีปัญหาอะไรรึเปล่า บอกเจฟได้นะ"

"ขอบคุณนะ แต่แซนดี้โอเค แซนดี้แค่รู้สึกมึน ๆ หัวนิดหน่อย กลัวว่าถ้าไปดื่มจะแย่ลงกว่าเดิม"

"ถ้างั้นกลับบ้านก็ต้องรีบหายากินแล้วนอนพักผ่อนเลยเข้าใจไหม" เมื่อได้คำตอบมาแบบนี้เขาก็สบายใจ ที่เธอไม่ตอบดูหงอย ๆ ไป คงเป็นเพราะปวดหัวสินะ

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"อ๋อ แล้วก่อนนอนก็ห่มผ้าหนา ๆ ด้วยล่ะ วันนี้ผมดูพยากรณ์อากาศมา อากาศในคืนนี้จะต่ำลงมาก ๆ มีลุ้นว่าจะมีหิมะแรกของปีเลยล่ะ"

"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง แซนดี้จะดูตัวเองอย่างดีไม่ให้คุณผิดหวังเลยค่ะ" ว่าจบก็ส่งยิ้มตามไปด้วย ก่อนจะกล่าวขอโทษคนตรงหน้าในใจ ที่เธอต้องโกหก แต่เจฟก็คือเจฟ มีแต่ความหวังดีให้เธอเสมอมา จนทำให้เธอแปลกใจว่าผู้ชายแสนดีขนาดนี้อย่างเขาทำไมถึงยังเป็นโสดอยู่ได้

"จะว่าไปบ้านก็ใหญ่เหมือนกันแฮะ" หลังจากกลับมาจากที่ทำงานภัครมนก็เริ่มทำความสะอาดทันที โดยเธอเลือกที่จะทำความสะอาดบ้านทั้งบ้านก่อน แล้วถึงจะค่อยไปทำห้องเขาเป็นที่สุดท้าย เพราะไหน ๆ ก็เคยมีสัญญากับเขาแล้วว่าจะทำความสะอาดบ้านให้เขาแลกกับการมาอยู่ที่บ้านเขา และจากที่คิดว่าจะใช้เวลาในการทำความสะอาดเพียงครู่เดียว ตอนนี้กลับกินเวลาไปถึงสามชั่วโมง โดยที่ห้องเขายังไม่ถูกทำความสะอาดเลยด้วยซ้ำ

"ทำความสะอาดให้เสร็จทีเดียวเลยแล้วกันค่อยกินข้าว" ดวงตาคู่สวยเหลือบมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่ามันชี้ไปที่เลขเก้าแล้ว แต่เธอยังไม่ได้ทำความสะอาดห้องให้เขาเลย เธอจึงเลือกที่จะไปทำความสะอาดห้องให้เขาก่อน เพื่อที่เขากลับมาจะได้ไม่เกิดปัญหาขึ้นมาอีก

ภัครมนเข้ามาทำความสะอาดห้องนอนของขรินทร์ที่แทบจะไม่ต้องทำอะไรก็สะอาดอยู่แล้ว เธอใช้เวลาปัดกวาดเช็ดถูห้องนอนและห้องทำงานที่เชื่อมกันไม่ถึงยี่สิบนาทีด้วยซ้ำ แต่เมื่อเห็นว่าตัวเองใช้เวลาน้อยไปหน่อย เธอเลยเดินหน้าจัดของให้เขาต่อโดยเริ่มจากโต๊ะทำงานของเขา ที่ก็เป็นระเบียบอยู่แล้ว เธอแค่หยิบจับนิดหน่อยให้มันเข้าที่กว่าเดิมเท่านั้น เดินเลยมาที่ชั้นวางของก็สะดุดตากับกล่องไม้ขนาดกลางใบหนึ่ง ด้วยความสวยงามแบบเรียบง่ายแต่ทว่ากลับดึงดูดของมัน ทำให้มือบางเอื้อมไปจับมันขึ้นมาถือไว้ในมืออย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อย ๆ เปิดมันออกด้วยความอย่างรู้ว่ามีสิ่งใดอยู่ภายในกล่องไม้ใบสวยนี้

แกร๊ก

"ทำอะไร!" เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกลับเสียงเข้มของเจ้าของห้อง ทำให้กล่องไม้ที่ถืออยู่หลุดมือตกสู่พื้นในทันที

เคร้ง!!

"ค คุณ...ฉัน" ภัครมนได้แต่ยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก เมื่อของในกล่องไม้นั้นหล่นลงพื้นและมีบางชิ้นที่แตกเสียหาย

ชิ้นส่วนปีกผีเสื้อเรซิ่นแสนสวยที่เคยติดอยู่บนกิ๊บ ถูกมือหนาอันสั่นเทาเก็บมันขึ้นมา ดวงตาคมตวัดมองเธออย่างโกรธ

"ฉ ฉันขอโทษ..."

"ออกไป!!"

"เดี๋ยวฉันจะหาซื้อให้ขึ้นใหม่นะ" ว่าจบก็ก้มลงหยิบกิ๊บที่เป็นตัวเต็มขึ้นมา มือบางสั่นน้อย ๆ ก่อนจะยื่นมันให้เขา

"ผมไม่ต้องการ ออกไปให้พ้น ออกไปจากบ้านผม!! ผู้หญิงอย่างคุณไม่สมควรแตะต้องมัน" มือหนากระชากเอากิ๊บที่ภัครมนยื่น มาถือไว้กับตัวอย่างหวงแหน ก่อนจะตวาดลั่นไล่เธอออกไป

"ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."

"อย่าแตะต้องอะไรทั้งนั้น!!" เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเก็บของที่หล่นออกจากกล่องไม้ใส่ให้ขึ้น เสียงเข้มก็ตวาดลั่นใส่เธออีกครั้ง ก่อนจะผลักเธอให้ออกห่างจากของรักของหวงของเขา ถึงเธอจะเป็นหนึ่งในเจ้าของของมัน แต่เธอก็ไม่ใช่น้องน้อยของเขาอีกแล้ว เธอไม่ใช่!

"อ้ะ ฮรึก ฉันก็ขอโทษแล้วไง ทำไมคุณต้องโมโหขนาดนี้ด้วย"

"ผมบอกให้ออกไป!! ออกไปจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้!!"

"ฮึก" เสียงเข้มที่ตวาดลั่น ไล่เธออีกครั้ง ทำให้มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออก ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้น วิ่งหนีออกไปจากห้องของเขาทันที