12 ข้อตกลง

“คะ คุณ! เข้ามาในห้องฉันทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” ร่างบางที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำโวยวายขึ้นมาทันที เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็น ขรินทร์นั่งอยู่ปลายเตียง

“มาหาเมีย” เขาตอบหน้าตาย

“เมียอะไรของคุณ กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“หึ ต้องให้ทบทวนไหม” ว่าจบขายาว ๆ ก็ก้าวไปถึงตัวเธอก่อนจะฉุดดึงร่างบางแล้วผลักเธอลงบนเตียงกว้าง โดยมีร่างหนาของเขาคร่อมทับเอาไว้

“ปะ ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้”

“…”

“ครั้งที่แล้วคุณก็ได้ในสิ่งที่คุณต้องการไปแล้วนี่ แล้วคุณจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีกทำไม ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ ฉันขอร้อง” เมื่อดื้อด้านกับเขาแล้วไม่ได้ผล เธอก็ลองพูดขอร้องเขาอย่างใจเย็น เพราะต้องอยู่ร่วมบ้านกับเขาอีกนาน ดีกันไว้น่าจะเป็นเรื่องดี

“มันไม่พอ”

“มะ ไม่พอ?”

“อยู่บ้านคนอื่นเป็นปี ๆ คิดจะอยู่ฟรีงั้นหรอ” จากที่คร่อมเธออยู่ ขรินทร์ก็พลิกตัวลงนอนข้าง ๆ ก่อนจะวางมือเป็นหมอนหนุน ดวงตาคมมองไปที่เพดานห้องสีขาวสะอาดตา หาได้สนใจร่างบางที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำไม่...

“มะ หมายความว่าไง ก็คุณรับปากกับคุณตาของฉันแล้วนี่ ว่าจะให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วยฉันไม่ได้บังคับอะไรคุณสักหน่อย”

“งั้นให้ผมโทรไปบอกท่านใหม่ดีรึเปล่าว่าผมไม่สะดวกให้คุณอยู่ด้วยแล้ว”

“คุณต้องการอะไรกันแน่” สิ้นเสียงหวาน คนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ก็พลิกตัวมาขึ้นคร่อมเธอไว้ทันที ก่อนจะไล่มองร่างบางของหญิงสาวใต้ร่างอย่างสื่อความหมาย

“ต้องการ...”

“ฉันให้คุณไม่ได้”

“ไหน ๆ ก็คนเคย ๆ ทำไมจะไม่ได้?”

“ฉันเคยบอกเหตุผลกับคุณไปแล้ว”

“เพราะมันงั้นหรอ มันเป็นใคร!”

“เรื่องนี่มันไม่เกี่ยวกับคุณ ปล่อยฉัน” สองมือน้อย ๆ ยกขึ้นผลักเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงคร่อมเธออยู่ไม่ลุกหนีไปไหน

“ไม่เกี่ยวได้ไงวะ ก็บอกอยู่นี่ไงว่าเป็นผัว!”

“คุณเรียกผู้หญิงที่คุณเอาว่าเมียทุกคนเลยรึเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นฉันเองก็ไม่ได้มีคุณเป็นสามีคนเดียว คุณต้องการแบบนั้นใช่รึเปล่า!”

“แสนดี!!!!”

“ฉันพูดความจริง คุณเองก็น่าจะรู้” เพราะเธอไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวอย่างที่พูดจริง ๆ ยังมีใครอีกคนที่ได้ครอบครองเธอ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นคือใคร เรื่องนี้ขรินทร์เองน่าจะรู้ว่าไม่ใช่เขาที่ได้เธอเป็นคนแรก

“ดี! งั้นต่อไปนี้ก็ขอให้จำเอาไว้ว่าคุณมีผมเป็นผัวแค่คนเดียว” ว่าจบก็ดึงทึ้งชุดคลุมอาบน้ำของหญิงสาวใต้ร่างก่อน ก่อนที่ใบหน้าคมจะซุกไซร้ดูดดึงเต้าอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ ไร้สิ่งห่อหุ้มใด ๆ เขาไม่รู้ว่าคนที่เธอว่านั้นหมายถึงใคร แต่เขาไม่ชอบ! เธอต้องเป็นของเขา ของเขาคนเดียวเท่านั้น! นับจากนี้ไปเขาจะไม่ยอมให้ใครมาทับรอยเขาอีกแล้ว หากมีเขาสาบานได้เลยว่ามันจะไม่ตายดี!

“กรี๊ดอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ อาส์ หยะ หยุดนะ!”

“ฮรึก ฉันบอกให้หยุดไง” น้ำตาหยดแหมะอาบแก้มนวลทันที เมื่อถูกเขาดูดเม้น บีบเคล้นไปตามร่างกายเปลือยเปล่าอย่างไม่สามารถที่จะขัดขืนหรือต่อต้านอะไรได้

“ชูวห์ ไม่เอาน่าที่รัก อย่าร้องไห้เสียใจไปเลย ผัวคนนี้จะทำให้คุณมีความสุขเอง”

สวบ!

“กรี๊ดดด จะ เจ็บ เอาออกไปนะ ฮือ ๆ ฉันเจ็บ ฮึก”

“ดูสิว่าเราเข้ากันได้ดีขนาดไหน” มือหนายื่นโทรศัพท์ที่เขากดถ่ายภาพความสวยงามของการตอบรับกันของเขาและเธอ ให้เธอดู และทันทีที่ได้เห็นใบหน้าหวานก็ซีดเผือดลงถนัดตา ขะ เขาถ่ายมันไว้

“คนเลว ละ ลบมันออกเดี๋ยวนี้เลยนะ ฮึก ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนากัน ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้”

“เหอะ ทำอะไรไว้งั้นหรอ ในเมื่อคุณไม่ยอมบอกว่ามันเป็นใคร ผมเองก็ไม่จำเป็นต้องบอกคุณเหมือนกัน คุณมีหน้าที่ชดใช้ในสิ่งที่คุณทำไว้กับผมก็พอ”

“ถ้าชดใช้ให้คุณ แล้วคุณจะปล่อยฉันไปใช่ไหม จะไม่มายุ่งเกี่ยวกันอีกใช่ไหม” หลังจากฟังคำตอบจากเขาแล้ว แม้จะยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตนนั้นเคยไปทำอะไรให้เขาโกรธแค้นนักหนา แต่เธอก็อยากจะจบมันลงและกลับไปใช้ชีวิตปกติอย่างที่ไม่เคยมีเขา เพราะงั้นหากเธอยอมเขา เรื่องทุกอย่างที่เขาว่ามามันจะจบลงใช่ไหม

“คงงั้น”

“นานเท่าไหร่”

“จนกว่าผมจะพอใจ”

“ตกลง และรูปถ่ายกับคลิปบ้า ๆ นั่น ฉันหวังว่าคุณจะลบมันออก”

“หึ ไม่มีปัญหา” ว่าจบก็ดึงเธอเข้ามาจูบทันที โดยที่เอวสอบยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จากที่เธอขัดขืนเขาในตอนแรก ก็ต้องเอนอ่อนไปกับเขาในที่สุด เมื่อสัมผัสที่เขามอบให้จากที่รุนแรงดิบเถื่อน ค่อย ๆ วาบหวามซาบซ่านขึ้นมาเรื่อย ๆ

“อาห์ แรงกว่านี้ ฉันจะ อื้อ อ้ะ อ้ะ”

“ฉันจะอะไร หืม”

“ฉะ ฉันจะเสร็จ” เอ่ยบอกเขาเสร็จก็เบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย ก่อนจะถูกเขาพลิกตัวให้เธออยู่บนเป็นผู้คุมเกมแทน

“ทำเองสิ”

“ฉันทำไม่เป็น”

“ขยับแบบนี้” ว่าจบก็ยกเอวบางให้ลอยตัวสูงขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ กดลงเบา ๆ เรียกเสียงครวญครางเพราะความเสียวซ่านจากคนตัวเล็กได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“อาส์ คุณมัน เสียว อื้อออ นะ แน่นด้วย อาห์”

“ซี๊ด ค่อย ๆ ขยับนะ”

“บะ แบบนี้ใช่ไหม อาห์” สะโพกมนค่อย ๆ กดขึ้นลงตามที่เขาบอกช้า ๆ ยิ่งลงไปลึกเท่าไหร่ความเสียวก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น เธอจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

“แบบนั้นแหละ ซี๊ด” ขรินทร์ครางฮึมในลำคออย่างพึงพอใจในการกระทำของคนตัวเล็ก เธอทำมันได้ดีทีเดียว

“อ้ะ อ้ะ ฉันจะไม่ไหวแล้ว” ภัครมนเร่งจังหวะทันทีเมื่อตนจะถึงฝั่งฝัน โดยที่เขาคอยช่วยส่งแรง พร้อมกับดูดยอดอกสีหวานของเธอ เพิ่มความเสียวซ่านให้เธอไปอีกเท่าตัว

“พร้อมกัน”

“อ่าส/อ่าส์” เสียงครางอย่างสุขสมดังออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ขรินทร์จะปล่อยให้เธอได้พักหายใจเพียงครู่เดียว และหลังจากนั้นไม่นานบทรักอันเร่าร้อนก็ถูกดำเนินต่อ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาปลดปล่อยเข้ามาให้ตัวเธอ เพราะความอ่อนเพลียจากการถูกเขาสูบพลัง ในที่สุดเธอก็หลับไปในอ้อมอกเขา

เมื่อเห็นเธอหลับไปแบบนั้นขรินทร์ก็รีบส่งตัวเองให้ถึงฝั่งฝัน แล้วดึงเธอเข้ามากอด เข้าสู่ห่วงนิทราตามเธอไป

“ตื่นได้แล้ว วันนี้วันทำงานนะ” เสียงแหบพร่า เอ่ยบอกหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มในอ้อมอกเขา หลังจากที่เขาตื่นมานอนมองเธออยู่พักใหญ่ เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเสียที

“อื้อ อย่ากวนคนจะนอน”

“ตื่นได้แล้ว” ว่าจบก็ก้มลงดูดคอเธอเบา ๆ ทันที

“อ้ะ คุณ!” จากที่งัวเงีย ๆ อยู่ ดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อใบหน้าของเขาห่างจากเธอไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่เป่ารดใบหน้า ทำให้สมองน้อย ๆ ของเธอคิดไปถึงเรื่องมือคืน ร่างบางรีบพลิกตัวหนีเขา แล้วคว้าผ้าห่มมาห่อตัวไว้ ก่อนจะวิ่งลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำทันที แต่เธอลืมบางอย่างไป

“อ้ะ” พรึบ! ก้าวลงจากเตียงได้ไม่ถึงสามก้าว ร่างบางก็ทรุดนั่งลงบนพื้นทันที เมื่อขาเรียวสั่นน้อย ๆ อย่างอ่อนแรง

“หึ” ด้านขรินทร์ เขาเพียงปลายตามองเธอเท่านั้น ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเดินโทง ๆ ไร้เสื้อผ้าปกปิดออกไปจากห้องทันที ทำให้เรียกเสียงด่าทอให้หลังจากเธอ

“ไอคนโรคจิต ไอคนไร้น้ำใจ ไอคนฮึ่ย!” อย่าให้เธอรู้นะว่าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจมาก่อน ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่อง ไม่เป็นเรื่องล่ะก็ เธอจะไม่ยอมถูกกระทำฝ่ายเดียวแน่! แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก ซ้ำยังต้องขออาศัยอยู่บ้านเขาอีก ก็คงต้องอดทนไปก่อน ไหน ๆ มันก็เสียไปแล้วก็ใช้ให้มันเป็นประโยชน์แล้วกัน… ‘พี่ชายแสนดีอย่าโกรธแสนดีแล้วนะคะ แสนดีทำไปเพราะความจำเป็น...’

“ห้อง 804 ใช่ไหมคะ” เสียงหวานกรอกไปตามสาย เมื่อวันนี้เป็นวันที่ลูกค้านัดในเธอมาดูห้องเพื่อออกแบบให้ ส่วนมากเธอจะมีเพื่อนมาด้วย แต่ครั้งนี้ต้องมาคนเดียวอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะว่าที่บริษัทงานเข้า รัว ๆ ทำให้ขาดแคลนบุคลากร

“ค่ะ ค่ะ ตอนนี้แซนดี้อยู่หน้าลิฟต์แล้ว แล้วเจอกันนะคะ”

“เชิญข้างในก่อนครับ เอ่อขอโทษด้วยนะครับ ที่ผมแต่งตัวไม่เรียบร้อย พอดีว่าพึ่งตื่นน่ะครับแล้วคุณก็โทรเข้ามาพอดี” ร่างสูงในชุดกางเกงนอนตัวยาวเปลือยท่อนบน เอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้า

“ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”

“วีร์คะ ให้ท้ายสิคะว่าวันนี้ซาร่าไปเจออะไรมา” ซาร่าเอ่ยถามชายหนุ่มที่ตนควงแขนอยู่

“ครับ?”

“วันนี้ซาร่าแวะไปเยี่ยมเพื่อนที่คอนโด ขากลับออกมาซาร่าเห็นอินทริเรียของคุณกำลังเข้าไปในห้องของผู้ชายหน้าตาดีคนนึงด้วยค่ะ เอ๋หรือพึ่งออกมาซาร่าก็ไม่แน่ใจ นี่ค่ะซาร่าถ่ายไว้ด้วย” ว่าจบก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูของตนให้ขรินทร์ทันที ก่อนจะคอยสังเกตสีหน้าและอาการของเขาไปด้วย

ดวงตาคมแข็งกร้าวขึ้นมาทันที ที่ได้เห็นรูปในโทรศัพท์ของซาร่าที่เธอบอกว่าเธอถ่ายมันเอาไว้ มือหนาเผลอตัวบีบโทรศัพท์เครื่องหรูของซาร่าแน่น

“วีร์คะ ขอโทรศัพท์ซาร่าคืนด้วยค่ะ”

“นี่ครับ ขอโทษด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ จะว่าไปอินทริของคุณก็ฮอตไม่เบานะคะเนี่ย เอาซะซาร่าอิจฉาเลย”

“เธอไม่คู่ควรให้คุณซาร่าอิจฉาหรอกครับ”

“คุณวีร์ก็ ซาร่าไม่ได้สูงส่งอะไรขนาดนั้นสักหน่อย ซาร่าก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ คนนึง”

“ไม่ครับ คุณซาร่าพิเศษและแตกต่าง”

“คุณวีร์พูดแบบนี้ซาร่าก็เขินแย่เลยสิคะ”

“คุณซาร่าจะว่าอะไรไหมครับ ถ้าวันนี้ผมจะชวนคุณซาร่าไปดินเดอร์ที่บ้าน”

“คุณวีร์ว่าไงนะคะ” ซาร่าถามซ้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“ผมอยากรู้จักคุณซาร่าให้มากขึ้น คุณซาร่าจะว่าอะไรไหมครับถ้าผมชวนคุณไปดินเนอร์ที่บ้านคืนนี้”

“อืม ซาร่าปฏิเสธได้ไหมคะเนี่ย”

“อย่าใจร้ายกับผมนักสิครับ”

“ก็ได้ค่ะ ซาร่าตกลง”

“ตามที่ผมขอไปพอเป็นไปได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะแซนดี้จะลองดูนะคะ อีกสองวันแซนดี้น่าจะร่างแบบเสร็จ ถ้ายังไงแซนดี้จะส่งให้ทางเมลแล้วกันนะคะ”

“ครับ ขอบคุณนะครับ”

“งั้นแซนดี้ขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวก่อนครับคุณแซนดี้ เอ่อคือ...”

“คะ?” มือบางที่กำลังเปิดประตูชะงักข้าง เมื่อถูกเสียงเรียกของลูกค้าหนุ่มหยุดไว้

“คุณแซนดี้จะรังเกียจไหมครับถ้าผมจะเลี้ยงมื้อค่ำเป็นการตอบแทน”

“ถ้าเรื่องนั้น มันเป็นหน้าที่ของแซนดี้อยู่แล้วค่ะ แต่ถ้าคุณพอร์ซอยากเลี้ยงแซนดี้ก็ยินดีค่ะ แต่บอกไว้ก่อนนะคะ ว่าแซนดีน่ะกินจุมาก ๆ” ได้เขาพาไปทานมื้อค่ำก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ยืดเวลากลับบ้านไปเจอ ขรินทร์ออกไปอีก อย่างน้อย ๆ เวลาที่จะต้องอยู่กับขรินทร์ก็ลดลงไปบ้าง ดีไม่ดีเรื่องอย่างว่าก็อาจจะถูกละเว้นไปด้วย

“ฮ่า ๆ จุแค่ไหนผมก็เลี้ยงไหวครับ งั้นรอผมไปหยิบของสักครู่นะครับ”