ตอนที่ 2 ว่าที่ภรรยาของท่านประธานหน้าหม้อ (2)

ตอนที่ 2

ว่าที่ภรรยาของท่านประธานหน้าหม้อ

“คุณพี่คนสวยคะ ให้น้ำตาลเถอะนะ น้ำตาลอยากซื้อไปฝากคุณแม่”

“ขอโทษนะคะคุณหนูน้ำตาล แต่ฉันจะซื้อใบนี้ไปฝากคนสำคัญของฉันเช่นกัน”

“คุณซื้อใบอื่นได้ไหมคะ น้ำตาลจ่ายให้เองค่ะ จะกี่ใบในร้านหรือเหมาหมดเลยก็ได้ แต่ใบนี้น้ำตาลขอนะคะ”

“จะกี่ใบก็ไม่เอาค่ะ”

“เอ่อ..คุณลูกค้าคะ รุ่นล่าสุดนี้เหลือสองใบสุดท้าย ไม่ต้อง.. ทะเลาะกัน.. ดีไหมคะ”

“แล้วทำไมเพิ่งบอก!”

“แล้วทำไมเพิ่งบอกคะ!”

ทั้งสองคนหันขวับไปไปถามพนักงานอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ขอโทษค่ะ.. ค .. คือเชิญที่เคาน์เตอร์ได้เลยนะคะ”

เมื่อเป็นเช่นนั้นทั้งสองจึงเดินตามพนักงานไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์ทันที เมื่อได้รับสินค้าแล้ว ทั้งคู่จึงรีบเดินออกจากร้านมาพร้อมกันแบบไม่มองหน้ากันสักเท่าไหร่ และต่างคนต่างเดินออกไปคนละทาง

“เกือบได้กระเป๋ายกร้านละไหมล่ะยู” อันวาที่ยืนเงียบมองทั้งคู่เถียงกันอยู่นานพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่ด้านหลังของผู้หญิงคนนั้น

“กี่ใบก็ไม่เอา มีแขนแค่สองข้างจะสะพายยังไงไหว” ม่านฟ้าตอบพร้อมกับมองตามด้านหลังของผู้หญิงคนนั้นไปเช่นกัน

“นึกว่ายูจะบอกว่ามีทุกคอลเลกชันแล้วซะอีก” อันวาพูดแซวก้าวเท้าไปด้านหน้าช้า ๆ

“อันวา” เพราะเสียงเรียกนิ่ง ๆ ของม่านฟ้าละมั้ง ทำให้อันวาหันมามองเธอพร้อมกับขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นปม

“หืม”

“ของเธอ” ม่านฟ้ายื่นถุงที่บรรจุกระเป๋าราคาเกือบเจ็ดหลัก ที่เพิ่งแกร่งแย่งกับผู้หญิงคนนั้นมาให้อันวาแบบไม่ลังเล

“เห้ย! อะไรยู ไอไม่ขำนะ” อันวาถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว ด้วยใบหน้าที่สงสัยและงงมากอย่างเห็นได้ชัด

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคะที่รัก” ม่านฟ้าก้าวเดินไปหาอันวาหนึ่งก้าวก่อนจะยืนถุงกระเป๋าใบนั้นให้เธออีกครั้ง และยิ้มให้กับเพื่อนสนิทคนนี้อย่างอ่อนโยน

“ไอไม่รู้ว่ายูชอบอะไร ไอเห็นว่ายูมองใบนี้นานแล้วเลยคิดว่ายูชอบ ไอซื้อให้”

“มันแพงไปรับไม่ได้หรอก” เธอยังคงส่ายหน้าไปมาพรืด

“แต่ไอซื้อมาแล้ว” เธอยังคงดึงมืออันวามาก่อนจะวางถุงกระเป๋านั้นบนมือของเธอและพากันเดินต่อ

“แต่..”

“ไอไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะตกลงตามนี้” ม่านฟ้าหันมายิ้มให้เพื่อนสนิท ก่อนจะเดินไปตามร้านแบรนด์เนมต่าง ๆ เข้าร้านนั้นซื้อร้านนี้อยู่นานจนเมื่อเป็นที่พอใจ

“ยู.. นั่นใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า”

อันวาหันไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ในร้านอาหารสุดหรู ไม่นานนักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปหาและพากันเดินไปยังโต๊ะส่วนตัวที่อยู่โซนด้านหลัง

“นั่นประธานปิติภัทรนี่” อันวาหันมามองหน้าม่านฟ้าสลับกับมองไปยังโต๊ะนั้นด้วยใบหน้าที่บอกไม่ถูก

“อืม.. เราไปซื้อของเราต่อเถอะ” เธอทำได้เพียงแค่ปรายตาไปมองสองคนนั้นแวบหนึ่งพูดจบ ก็พากันก้าวเท้าออกจากตรงนั้น และตามมาด้วยเสียงรองเท้ากระทบพื้นของอันวาที่เดินเร็วตามมาติด ๆ

“ทำไมยูไม่เข้าไปห้ามละ คุณหญิงให้ยูห้ามผู้หญิงของท่านประธานไม่ใช่หรอ” เธอถามด้วยความสงสัยถึงแม้ว่าเท้าจะยังก้าวตามมาติด ๆ แต่สายตายังหันไปมองที่ทั้งคู่ไม่ห่าง

“ผู้หญิงคนนี้คงเป็นลูกสาวท่านเจ้าสัว.. เป็นคนของคุณหญิง ว่าที่ภรรยาของเจ้านายเรา” อันวาทำหน้าเหลือเชื่อแต่ก็เดินตามมาติด ๆ

“โห! โลกกลมมาก”

“ม่านฟ้า” สองเท้าของเธอหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ดังมาจากทางด้านหลัง ม่านฟ้าหันกลับไปมองพบว่าเป็นใบหน้าของคุณหญิงอมรที่ยืนมองทั้งสองด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มดูใจดี

“คุณหญิงสวัสดีค่ะ” เธอยกมือขึ้นไหว้แม่ของปิติภัทรด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“มาซื้อของกันหรอ”

“ค่ะ”

“ตามสบายกันเลยนะ ฉันขอเข้าไปหาตาเธียรกับว่าที่ลูกสะใภ้คนเก่งของฉันก่อน” คุณหญิงอมรพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เธอจาง ๆ ก่อนจะเดินกลับไปทางร้านอาหารสุดหรู

“ยู.. คุณหญิงเดินเลยร้านอาหารมาเพื่อจะบอกกับพวกเราว่าจะไปทานอาหารกับว่าที่ลูกสะใภ้แค่นี้น่ะหรอ” อันวาทำหน้าเหวอมองม่านฟ้าสลับกับมองตามหลังคุณหญิงอมรอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่รู้ซิ” ถึงแม้นว่าปากจะตอบเพื่อนออกไปแบบนั้นแต่สองมือของเธอกลับกำลังกำแน่นอย่างคนที่สะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้

“พวกเรากลับกันเถอะ”