ตอนที่ 3 บ้านวรรณยุกต์ (2)

“ครับ ถูกคุณพราวทำโทษ กว่าผมจะกลับไปถึงก็สะบักสะบอมอย่างที่เห็น”

“โถ แม่คุณ ตัวเล็กนิดเดียวทนไหวได้ยังไงกัน” คุณไกรภพก้มหน้าด้วยความหนักใจ “เอาเถอะ ถ้าหนักข้อเข้าจะเอาแม่หนูมาฝากที่นี่บ้างก็ได้ ยัยตรีมันคงถูกใจหรอก แต่ถ้าเป็นตาโทก็อีกเรื่อง ขานั้นน่ะซนเป็นลิงเป็นค่าง นี่ก็ไม่รู้หายหัวไปไหน พ่อเขารึอุตส่าห์จะพาไปเรียนดนตรีมันก็หาเรื่องหลบเรียนซะนี่ เฮ้อ... ปวดหัว” คนมากวัยบ่นถึงหลานชายตัวดีอย่างปลงๆ

“เด็กผู้ชายก็เป็นอย่างนี้แหละครับคุณป้า จะให้เรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้คงไม่ได้หรอก”

“แล้วพ่อเพชรล่ะจ๊ะ เป็นยังไงบ้าง”

“ก็นี่แหละครับที่ผมห่วงๆ อยู่ คุณพราวเธอตามใจลูกมาก จนผมเกรงว่าต่อไปตาเพชรคงเสียคนเข้าสักวัน”

“โอ้ย... อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้เลยคุณ อนาคตมันก็ยังอีกไกล ถ้าลูกเป็นเพชรแท้น่ะยังไงมันก็ต้องเป็นเพชรแท้วันยังค่ำ ต่อให้ตกบ่อโคลน มันก็ยังคงส่องประกายออกมาได้อยู่ดีนั่นแหละ”

“ผมเองก็หวังให้เป็นอย่างนั้นล่ะครับ ตาเพชรน่ะผมยังไม่ค่อยห่วงมากเท่าไหร่เพราะยังไงก็มีแม่ แต่หนูทรายนี่สิครับไม่มีใครเลยนอกจากผม นี่ถ้าเกิดผมเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็คงลำบากแน่”

“ไฮ้...พูดอะไรอย่างนั้น” คุณฝนทองอุทาน “คุณยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ จะเป็นอะไรไปง่ายๆ ได้ยังไง”

“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนนี่ครับ คนเราจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ แต่ถึงยังไงผมก็คงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นหลักประกันให้เด็กๆ เผื่อวันข้างหน้าที่ผมไม่ได้อยู่ดูแลพวกแกแล้ว ทั้งตาเพชรแล้วก็หนูทรายจะได้ไม่ต้องลำบาก”

“ดูพูดเข้า ไม่เอาล่ะป้าไม่อยากฟังแล้ว อ้าว นั่นพ่อเอกมาพอดี”

“สวัสดีครับคุณไกร มานานแล้วหรือครับ” พ่อเอก หรือ พงศ์เอก วรรณยุกต์ ยิ้มแย้มทักทายผู้มาเยือนอย่างมีอัธยาศัย

“ผมมาได้ครู่ใหญ่แล้วครับ นั่งคุยกับคุณป้าเพลินๆ”

“เอาล่ะๆ งั้นคุยกันไปก่อนนะ แม่จะไปดูเด็กๆ เตรียมอาหารสักหน่อย วันนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะคุณไกร” คุณไกรภพตอบรับไมตรีจิตของหญิงสูงวัยด้วยรอยยิ้ม เมื่อคล้อยหลังคุณฝนทอง การสนทนาจริงจังก็เริ่มขึ้น

ขณะที่ผู้ใหญ่บนเรือนคุยหารือกันอย่างเคร่งเครียดนั้น เด็กน้อยซึ่งได้รับอนุญาตให้ลงมาเดินเล่นข้างล่างกลับรู้สึกเพลิดเพลินกับบรรยากาศของสวนร่มรื่นไม่น้อย อาณาบริเวณบ้านสวนรายล้อมด้วยต้นไม้นานาพรรณที่เจ้าของบ้านปลูกไว้ทั้งไม้ดอกและไม้ผล ศุภิสรามองไปรอบๆ ตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ แม้บ้านของคุณไกรภพเองจะใหญ่โตแต่ก็ไม่ได้ปลูกต้นไม้ไว้มากมายเท่านี้ มือน้อยสาละวนเก็บลูกมะยมและมะม่วงที่ร่วงหล่นจากต้นเกลื่อนพื้นอย่างสนุกสนาน โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นใครคนหนึ่งที่แอบมองมาจากบนที่สูงเงียบๆ