ตอนที่ 2

ตอนที่ 2 หัวใจสลาย

รถของภูผาจอดที่หน้าคอนโดที่นะโมบอกให้เขามาส่ง ภูผามองชายหนุ่มที่สูงน้อยกว่าเขาไม่กี่เซนติเมตรจนลับตา ตั้งแต่เห็นครั้งแรกภูผาก็ลืมใบหน้าขาว ๆ ที่ดึงดูดสายตาไม่ลงสักคืนเดียว ยิ่งท่าทีเวลาคนที่ตัวเล็กกว่าเมาเหล้านั้นมันยิ่งดูน่าหิ้วไปทำกิจกรรมด้วยยิ่งนัก

แต่อยากกินของอร่อยมันก็ต้องใจเย็น ๆ...

หลังจากลงจากรถของภูผา นะโมก็รีบตรงมายังห้องของสกายทันที นะโมเป็นชายหนุ่มที่มีร่างกายสมส่วน ทั้งส่วนสูงและรูปร่างที่มีกล้ามเนื้อพอประมาณเนื่องจากออกกำลังกายอยู่บ้างผสมผสานกันอย่างลงตัว ผิวขาวเด่น แม้ใบหน้าของเขาจะไม่หวานปานผู้หญิง แต่ก็ดูสวยเกินชายหนุ่มธรรมดา

สองขาเรียวยาวมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของสกายแฟนหนุ่มนักกีฬาของมหาวิทยาลัย แล้วก็หยิบคีย์การ์ดที่สกายเคยให้ไว้มาเปิดประตู ภายในเปิดแอร์เย็นเฉียบแต่ไร้เงาเจ้าของห้องอยู่ในบริเวณห้องนั่งเล่น นะโมจึงเดินตรงไปยังห้องนอนที่คิดว่าแฟนหนุ่มน่าจะหลับอยู่ข้างใน

“พี่สกายพาเปอร์มาแบบนี้ไม่กลัวพี่นะโมว่าหรือครับ”

เพียงแค่แง้มประตูเข้าไปนะโมก็ต้องหยุดเท้าชะงักอยู่หน้าห้อง เมื่อเสียงที่ได้ยินอยู่นั้นมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าสกายไม่ได้อยู่คนเดียว

“ไม่ว่าหรอก พี่ไม่พูด เปอร์ไม่พูด นะโมจะรู้ได้ยังไง อีกอย่างพี่กำลังคิดว่าจะเลิกกับนะโมแล้วล่ะ คบไปนาน ๆ แล้วน่าเบื่อ”

ประโยคสนทนาทั้งหมดนะโมได้ยินเต็มสองหู น่าเบื่องั้นเหรอ..

ไม่เพียงแค่บทสนทนาที่ทำร้ายจิตใจ แต่ภาพตรงหน้านั้นยิ่งกว่า เมื่อคนที่เขารักหนักหนา คนที่บอกว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหน ตอนนี้กลับเล้าโลมและบรรจงจูบอย่างดูดดื่มกับคู่ขาคนใหม่อยู่ข้างในห้องนอน ห้องนอนที่เคยบอกว่าเอาไว้สำหรับเขาเท่านั้น

หัวใจของเขาชาวาบและเหมือนถูกกระชากออกมาจากตัวอย่างแรง แถมโดนโยนทิ้งลงพื้นแล้วถูกเหยียบจนแหลกละเอียดก็ไม่ปาน มันเจ็บราวกับหัวใจได้แตกสลายไปแล้ว

ฝ่ามือที่เกาะกุมลูกบิดของประตูห้องอยู่ค่อย ๆ ผลักเข้าไปข้างในอย่างช้า ๆ และเปิดออกจนสุด

“นะโม!”

ชายชั่วสองคนรีบผละตัวออกจากกันด้วยความไวแสงเมื่อหันมาเห็นว่ามีใครยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน

“ยังจำชื่อเราได้อยู่อีกเหรอสกาย”

คำถามที่ฟังดูเรียบ ๆ แต่ใบหน้าเจ้าของเสียงกลับเอ่อไปด้วยน้ำใสที่รื้นอยู่ตรงนัยน์ตาคู่สวย

“พี่นะโม เปอร์อธิบายได้นะครับ”

รุ่นน้องที่เขารู้จักดีพยายามเสแสร้งพูดขึ้นมา อธิบายงั้นเหรอ..

“นี่ยังจำเป็นต้องอธิบายอีกเหรอเปอร์ ไอ้ที่พี่เห็นมันยังชัดไม่พออีกหรือไง”

“นะโม ฟังเราอธิบายก่อนนะ เรามีเหตุผล”

เขาหันหน้าไปทางแฟนหนุ่มที่กำลังพยายามหาคำพูดสวยหรูเพื่อแก้ตัว นะโมเบือนหน้าหนีและพยายามกลั้นน้ำตา แต่เขาก็ไม่สามารถเก็บอารมณ์ที่ท่วมท้นได้อีกต่อไป น้ำตาร้อนที่ไหลอาบแก้มมันทำให้เขารู้สึกใจสลายและพ่ายแพ้

“อธิบายเหรอสกาย เหตุผลงั้นเหรอ เหตุผลที่สกายเบื่อเราอย่างนั้นเหรอ ไม่จำเป็นหรอก เพราะเราได้ยินหมดทุกอย่างแล้ว”

พูดไปก็น้ำตาไหลไป ปกตินะโมเป็นคนเข้มแข็ง แต่กับเรื่องของสกายเขากลับอ่อนแอขนาดที่ห้ามน้ำตาไม่ได้

“จริง ๆ เราก็เข้าใจนะสกาย ว่าความรักแบบพวกเราน่ะมันไม่ยั่งยืนหรอก ต้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปตามเวลา แต่มันจะไม่เจ็บเท่านี้เลยเว้ย ถ้าคนที่แกเอามาแทนที่เราวันนี้ไม่ใช่เปอร์ที่เป็นน้องรหัสของเรา กล้าทำได้ยังไงวะสกาย พวกแกแม่งเลวว่ะ”

นะโมพูดจบแค่นั้นแล้วก็หันหลังเดินออกจากห้อง โดยที่ไม่รอให้คนเลวสองคนได้มีโอกาสอธิบายอะไรทั้งนั้น พอกันที..

“หืม..ทำไมลงมาแล้วล่ะ”

ภูผาบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อมองเห็นนะโมวิ่งออกมาจากตัวตึก หลังจากนะโมลงจากรถไปแล้วภูผายังจอดรถอยู่ที่เดิม กะว่าจะดูดบุหรี่สักมวน 2 มวนก่อนแล้วค่อยกลับ แต่มวนแรกยังไม่ทันจะหมด คนที่เขาพึ่งมาส่งเมื่อกี้ก็วิ่งออกมาซะก่อน และดูเหมือนว่าเจ้ารุ่นน้องกำลังร้องไห้..

ด้วยความเสียใจและคิดอะไรไม่ออก ที่ทำได้ตอนนี้ก็มีแค่กลับห้องของตัวเองให้เร็วที่สุด นะโมวิ่งออกมาเรียกรถแท็กซี่ริมถนนหน้าคอนโดและเขาเองก็ไม่ทันสังเกตว่ามีใครมองตามหลังอยู่

เมื่อแท็กซี่จอดรับ นะโมก็รีบขึ้นไปนั่งทันที ภูผาที่เฝ้ามองอยู่อย่างไม่ละสายตาก็ขับรถตัวเองตามออกมาห่าง ๆ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมนะโมถึงร้องไห้ออกมาแบบนี้ เท่าที่สมองคิดได้ก็คงเพราะทะเลาะกับใครสักคนมาแน่ ๆ แต่จะทะเลาะกับใครก็ช่างเถอะ ความรู้สึกของเขาตอนนี้กลับไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อยที่เห็นชายหนุ่มที่ตัวเองหมายปองไว้ร้องไห้ขนาดนั้น

ภูผาขับรถตามแท็กซี่ที่นะโมนั่งอยู่ข้างในมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่หน้าคอนโดแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากที่เขาไปส่งเมื่อกี้เท่าไหร่ และคาดว่าที่นี่คงจะเป็นคอนโดของนะโมเอง เขาได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นจนลับสายตา พลันความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว

นะโมกลับมาถึงห้องของตัวเอง เขาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยความรู้สึกเศร้าใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เขารักและไว้ใจจะกล้าหักหลัง เหมือนมีก้อนบางอย่างจุกขึ้นมาที่หน้าอก ความรู้สึกในตอนนี้ราวกับว่าโลกรอบตัวพังทลายลงและเหลือเขายืนอยู่คนเดียวในซากปรักหักพัง

ความรู้สึกที่ผ่านมาเหมือนเป็นเรื่องโกหก คำว่าเบื่อ คำว่าเลิกที่เพิ่งได้ยินมาวนเวียนอยู่ในหัวไม่ไปไหน

ความเจ็บปวดก็เกินจะทนไหว เขายกฝ่ามือขึ้นมาปิดหน้าและสะอื้นไห้อย่างควบคุมไม่ได้ นะโมจดจำช่วงเวลาดี ๆ ที่มีกับสกายได้ทุกอย่าง แต่นั่นมันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่ลง

เมื่อหันไปมองรอบ ๆ ห้องเขาก็เห็นความทรงจำของสกายอยู่ทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นข้าวของกระจุกกระจิก เสื้อผ้า หรือแม้แต่ของขวัญที่สกายเคยให้เขาไว้

“มันจบแล้วนะโม”

นะโมพูดเบา ๆ กับตัวเอง ในเมื่อทุกอย่างมันจบลงแล้ว มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องเก็บของพวกนี้ไว้คอยตอกย้ำความเจ็บปวดในหัวใจ สู้ทิ้งไปจะดีกว่า บางทีอาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

ถึงแม้จะพยายามเข้มแข็งแค่ไหน แต่หัวใจที่พึ่งโดนทำร้ายมาหมาด ๆ มันก็อ่อนแอเหลือเกิน นะโมหยิบทุกอย่างขึ้นมาดูทีละชิ้น ทุกสิ่งที่เขาหยิบขึ้นมาเหมือนจะมีตัวตนของสกายอยู่ในนั้น เมื่อเขาโยนมันทิ้งลงถุงขยะนะโมก็รู้สึกเหมือนกำลังทิ้งหัวใจตัวเองลงไปด้วย

“ทำไมมันถึงจบลงแบบนี้นะ”

อีกครั้งที่เขาพูดกับตัวเองเพียงเบา ๆ ปลายนิ้วเรียวไล้ลงบนกรอบหน้าของรูปภาพที่ถ่ายคู่กัน ความรักครั้งนี้มันเจ็บเหลือเกิน..

///////