บทนำ

บทนำ

ค่ำคืนในแหล่งท่องเที่ยวอโคจรที่คลาคล่ำไปด้วยนักท่องราตรีมากมาย นะโมพึ่งเดินออกมาจากร้านอาหารแห่งหนึ่งหลังจากฉลองงานวันเกิดของเพื่อนเสร็จ สองขาก้าวเดินเพื่อจะข้ามไปอีกฝั่งของถนนที่เขาจอดรถเอาไว้

เอี๊ยด!! ระหว่างที่เขากำลังเดินอยู่บนทางม้าลายเพื่อจะข้ามถนน ก็ได้ยินเสียงเบรกรถดังสนั่นจนต้องหันไปมองตามเสียง

แสงไฟจ้าสาดส่องมากระทบเข้ากับใบหน้าจนแสบตา ภาพที่นะโมเห็นคือรถคันหนึ่งวิ่งด้วยด้วยความเร็วตรงมายังที่เขายืนอยู่

“อยากตายหรือไงวะ เดินไม่มองรถ ตาบอดหรือไง”

เสียงตะโกนด่าดังออกมาจากในตัวรถที่มาจอดตรงหน้าเขาพอดิบพอดี แต่..นี่มันทางม้าลายนะ

“แล้วขับรถภาษาอะไรวะ ไม่เห็นเหรอว่าทางม้าลาย ใบขับขี่น่ะซื้อมาเหรอ”

นะโมเองก็ไม่ใช่ผู้ชายเจี๋ยมเจี้ยมที่จะให้ใครมาด่าฟรีๆ สกิลป้องกันตัวก็มีอยู่ในระดับหนึ่ง อีกทั้งสกิลปากก็ไม่เป็นสองรองใคร

“ปากดีนะมึง อยากจะโดนหมัดหรือไงวะ”

ผู้ชายที่เป็นคนขับยังตะโกนออกมาด่าเขาไม่หยุด

“พี่ภู อย่าเสียเวลาเลยครับ เราไปต่อกันดีกว่า เดี๋ยวจะหมดอารมณ์ซะก่อน”

ชายหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มเงยหน้าจากกลางกายขึ้นมาพูดกับภูผา ทำให้นะโมเห็นว่าเมื่อกี้พวกเขาทำอะไรกันอยู่ถึงได้ขับรถเกือบจะชนตัวเอง

“ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดิน อยากมากไม่แวะข้างทางก่อนวะ”

เขาตะโกนไล่หลังรถเก๋งราคาแพงที่รีบขับออกไป คงจะรีบไปต่อกิจกรรมที่ทำค้างไว้สินะ

///////

/นะโม แกยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอ/

เสียงปลายสายถามขึ้นเมื่อเขากดรับโทรศัพท์

/อีกไม่ไกลเท่าไหร่ก็ถึงแล้วล่ะ พอดีเมื่อกี้มีปัญหานิดหน่อยก็เลยไปเอารถช้าน่ะ ว่าแต่แกถึงบ้านรึยังนิดา/

/พึ่งจะถึงเมื่อกี้นี้แหละ ก็เลยโทรมาถามแก ยังไงก็ขับรถดีๆ ล่ะ เจอกันวันจันทร์ที่มหาวิทยาลัยนะ/

นิดา เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่นะโมมี เวลามีปัญหาไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามเขาเลือกที่จะปรึกษาเธอก่อนเสมอ

เพราะความสนิทสนมกันมาก จนทำให้คนภายนอกมองว่าพวกเขาสองคนกำลังคบเป็นแฟนกันอยู่ แต่มันไม่ใช่ มีเพียงนิดาเท่านั้นที่รู้ว่านะโมไม่ได้ชอบเธอแบบชายหญิงแน่นอน เพราะสเปคของนะโมต้องเป็นหนุ่มหล่อ ร่างกายกำยำ เท่านั้น

อีกด้าน ภูผาและคู่ขาหน้าตาจิ้มลิ้มที่เขาพึ่งได้มาจากในผับที่ไปเที่ยว กำลังทำกิจกรรมอย่างถึงพริกถึงขิงกันอยู่ในคอนโดส่วนตัวของเขา

“พี่ภูผาชอบไหมครับ”

เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มเงยหน้าขึ้นมาจากกลางลำตัวของชายหนุ่มแล้วก็ถามขึ้น

“อืม เร็วๆ หน่อยก็ดี”

คำพูดที่เหมือนจะเป็นคำสั่งกลายๆ แต่อีกคนก็ทำตามอย่างว่าง่าย ปลายลิ้นนั้นทำงานอย่างช่ำชองทำให้เขาหวามไหวอยู่ไม่น้อย เพียงแต่ว่า... ในหัวของภูผาตอนนี้กลับไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ใบหน้าของคนที่กำลังปรนนิบัติตัวเอง เขาเอาแต่คิดถึงใบหน้าขาวนวลของชายหนุ่มที่พึ่งจะขับรถเกือบชนเมื่อกี้ต่างหาก พยายามสลัดภาพใบหน้านั้นออกจากหัวเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้

“บ้าฉิบ”

ภูผาสบดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือไปดึงให้หนุ่มน้อยที่อยู่ตรงกลางกายเปลี่ยนมาอยู่ในท่าคุกเข่าแทน

“พอแล้ว เดี๋ยวฉันทำเอง”

สองนิ้วเรียวยาวปาดเจลใสลงบนส่วนสงวนของอีกฝ่ายจากนั้นก็ส่งความคับแน่นของตัวเองเข้าไปทันที

ร่างกายกำยำมีกล้ามเนื้อแน่นขยับเข้าออกตามแรงปรารถนาของตัวเอง ยิ่งขยับเขาก็ยิ่งคิดถึงใบหน้าของคนที่เขาไม่รู้จักชื่อคนนั้น ยิ่งคิดอารมณ์ก็ยิ่งพลุ่งพล่าน เลยเลือกที่จะระบายอารมณ์ลงกับคนตรงหน้าแทน

สักพักใหญ่ ๆ ภูผาก็ปลดปล่อยความรุ่มร้อนที่อยู่ภายในออกมา ความรุนแรงของเขาทำเอาอีกฝ่ายถึงกับนอนหมดแรงขยับตัวไปไหนแทบไม่ได้

“ใส่เสื้อผ้าแล้วก็รีบกลับไปซะ ฉันไม่ชอบให้ใครมานอนค้างที่ห้อง”

เขาเอ่ยปากที่มีความหมายไล่อีกฝ่ายอย่างไม่ไยดี หนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มรีบใส่เสื้อผ้าและเก็บของออกไปทันทีก่อนที่เขาจะโกรธขึ้นมาเสียก่อน

“เดี๋ยว”

ภูผาเอ่ยเรียกคู่ขาหมาดๆ เอาไว้

“พี่ภูมีอะไรเหรอครับ เทสทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า”

ใบหน้าหวาน ๆ นั่นหันมามองคนที่เรียกเขาเอาไว้อย่างไม่ค่อยแน่ใจนักว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดพลาดลงไปหรือเปล่า

“นี่เงิน เดี๋ยวจะหาวันฉันเอาฟรีๆ”

ภูผาหยิบเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้เทสจากนั้นก็โบกมือทำท่าให้เขารีบออกจากห้องไป

//////////