Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 8 ไม่ใช่น้องสาว
“ฉันอยู่ตรงนี้ มีอะไรก็รีบพูดมา”
บุรินทร์มองท่าทางตื่นกลัวของคนตรงหน้า หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาหรูหราราคาแพง ไม่ยอมละสายตาจากเธอไปไหน
“…..” เดมี่เอาแต่ยืนก้มหน้า สองมือประสานกันไว้ดูท่าทางสำรวม บุรินทร์ดูเปลี่ยนไปมาก จนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“ฉันให้เวลาแค่ห้านาที”
“ทำไมเฮียต้องทำร้ายพี่ครามด้วย”
“มันทำงานพลาดก็สมควรแล้ว”
“แต่พี่ครามไม่ผิด มี่เป็นคนผิดเองค่ะ ไม่เห็นจะต้องทำถึงขนาดนี้”
“…..” ชายหนุ่มหยิบมวนบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาจุดสูบ ถอนหายใจลากยาวพลางขบกรามไว้แน่นเมื่อเดมี่ออกหน้ารับแทนผู้ชายคนอื่น
“มี่ไปเดินห้างกับเพื่อน ไม่รู้ว่าเฮียจะโกรธขนาดนี้ มะ…มี่ขอโทษค่ะ” เดมี่รวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหา ก่อนจะคุกเข่านั่งลงบนพื้นอย่างสำนึกผิด
สองมือวางบนต้นขาแกร่งเหมือนที่เคยชอบทำตอนเป็นเด็กเวลาออดอ้อนอยากให้คนอื่นตามใจ “มี่ทำตัวไม่น่ารักเอง เฮียอย่าดุมี่กับพี่ครามได้มั้ย”
“เอามือของเธอออกไป!”
“…..” หญิงสาวสะดุ้งรีบดึงมือออก เขาเคยดุยังไง มาวันนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
“จะเอาอะไรก็พูดมา” ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดออกมาแต่เขาก็พอจะเดาออกว่าเดมี่กำลังมีบางสิ่งบางอย่างในใจ
“มี่อยากได้โทรศัพท์ค่ะ เวลาไปไหนมาไหนจะได้โทรบอกพี่คราม”
“ไอ้ครามมันเป็นผัวเธอหรือไง ถึงต้องคอยรายงานมัน”
“งั้นมี่จะเอาไว้โทรบอกเฮียก็ได้ค่ะ”
“…..”
“ซื้อให้มี่หน่อยนะคะ ไม่ต้องเอาแพงมากก็ได้ เอาไว้แค่โทรหาเฮีย” อย่างน้อยเวลาไปไหนมาไหน เธอจะได้เอาไว้โทรขออนุญาตหรือติดต่อสื่อสาร
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาคุณเดมี่ไปซื้อเองครับนาย” ครามออกความคิดเห็น
“ไม่ต้อง!”
“…..” ริมฝีปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากันอย่างคิดกังวล ลูกน้องทุกคนต่างดูเกรงกลัวบุรินทร์จนรู้สึกได้
“เดี๋ยวกูพาเด็กนี่ไปเอง”
“แล้วคืนนี้นายจะกลับโกดังหรือเปล่าครับ”
“กูจะค้างที่นี่”
“เดี๋ยวผมสั่งคนไปเตรียมห้องไว้ให้ครับ”
“อืม”
“เฮียกินข้าวมาหรือยัง มี่ได้ของกินมาเยอะแยะเลย” เสียงใสของหญิงสาวช่วยดึงสติของบุรินทร์ให้กลับมาอีกครั้ง
มาเฟียหนุ่มมองสิ่งของมากมายที่วางอยู่ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เอาเงินที่ไหนซื้อมา”
“เพื่อนซื้อให้ค่ะ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
ถึงแม้จะถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เธอเองก็สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจ
“ผู้หญิงค่ะ มี่มีเพื่อนสองคนนะชื่อเทียนหอมกับเชอลีน พวกเขาใจดีและดีกับมี่มาก”
“…..”
“ทำไมที่ผ่านมา เฮียถึงไม่มาหามี่บ้าง อยู่บ้านคนเดียวมันเหงานะ” เดมี่พูดเสียงเบา นัยน์ตาดูเศร้าหมอง ถึงแม้จะได้อยู่บ้านหลังใหญ่โตใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายแต่กลับอยู่อย่างโดดเดี่ยว มีแค่ครามที่คอยอยู่เป็นเพื่อนพูดคุย ส่วนลูกน้องคนอื่นไม่แม้แต่จะกล้าเดินเข้าใกล้เธอ
“เดี๋ยวจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อน”
“เฮียมาอยู่ที่นี่กับมี่ได้มั้ยคะ มาอยู่ด้วยกัน”
“ฉันมีงานต้องทำ”
“…..” หญิงสาวพยักหน้าไปมาอย่างเข้าใจ
“มาอยู่ที่นี่ก็หัดทำตัวให้มีประโยชน์ ฉันไม่ได้เอาเธอมาเลี้ยงให้อยู่ฟรีกินฟรี”
“มี่เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเฮียอยากให้ทำอะไรบอกมาได้เลย” บุรินทร์เป็นเหมือนผู้มีพระคุณให้ชีวิตใหม่ ถ้าไม่มีเขาที่ช่วยเหลือป่านนี้ชีวิตของเธอคงลำบากเร่ร่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้
“ชงเหล้ามาให้ฉัน”
“…..” เดมี่มองขวดเหล้าราคาแพงที่วางอยู่ข้างบุรินทร์อย่างชั่งใจ แอลกอฮอล์หรือของมึนเมาตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยแตะต้องมันเลยสักครั้ง
“มัวนั่งนิ่งทำไม”
“ไม่เคยกิน ทำไม่เป็น”
“น่ารำคาญจริง!”
หมับ! สิ้นประโยคนั้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อฝ่ามือหนาเลื่อนเข้ามาจับที่ใบหน้าจิ้มลิ้ม ก่อนที่บุรินทร์จะหยิบขวดเหล้าขึ้นมากรอกปากเธออึกใหญ่
น้ำสีอำพันอึกใหญ่ไหลผ่านริมฝีปาก รสชาติขมเฝื่อนบาดลึกลงไปถึงลำคอ ทำเอาหญิงสาวถึงกลับสำลักหน้าดำหน้าแดง
“อื้อ…แค่ก…”
“กลืนให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่หยดเดียว”
“…..” ลูกน้องคนสนิทที่เห็น เหตุการณ์ต่างพากันยืนก้มหน้าไม่กล้ามีปากเสียง
“พวกมึงออกไป อย่าให้ใครเข้ามาบริเวณนี้จนกว่ากูจะสั่ง”
“ครับนาย”
“…..” เดมี่กลั้นความรู้สึกกระอักกระอ่วน มองตามชายฉกรรจ์ที่พากันเดินออกไป ทำให้บริเวณห้องโถงใหญ่มีแค่คนทั้งสองที่อยู่ด้วยกัน
บรรยากาศรอบตัวค่อยๆ เงียบลงจนเงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจหนักๆ ของหญิงสาวที่ดังพอให้ได้ยิน
“มานั่งบนตักฉัน”
“…..” หญิงสาวหยุดชะงักหลังจากได้ยินประโยคคำสั่ง เลิกคิ้วมองคนตัวสูงอีกครั้งเผื่อได้ยินอะไรผิดไป
“ฉันสั่งไม่ได้ยินหรือไง มานั่งตักฉัน”
“…..” คนถูกเรียกสะดุ้งก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง พลางหย่อนตัวนั่งลงบนตักแกร่งของมาเฟียหนุ่ม
“เคยโดนมาบ้างหรือยัง”
“เฮียหมายถึงอะไร”
ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ขยับใบหน้าคมคายเข้าใกล้กระซิบถามข้างใบหู “ฉันหมายถึง…เธอเคยโดนใครเอามาบ้างหรือยัง”
ไม่ถามเปล่าแต่ค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ สอดฝ่ามือที่กำลังสั่นเทาอย่างหนักเข้าไปลูบไล้ที่ต้นขาขาว ฝังปลายจมูกสูดดมกลิ่นไปตามซอกคอนวลเนียน กลิ่นที่คลั่งไคล้โหยหามาตลอดเวลาระยะเวลาเกือบสิบปี
“ถ้าเธอเคยเป็นของใคร ฉันจะตามจัดการมันให้หมด”
“ไม่เลย มะ…มี่ไม่เคยเป็นของใคร”
“เด็กดี” บุรินทร์ลูบศีรษะของหญิงสาวเบาๆ ราวกับเอ็นดูหลังจากได้ยินคำตอบที่น่าพึงพอใจ
เขาแทบจะไม่ทนไม่ไหว อยากกระแทกความเป็นชายเข้าไปในตัวเธอตอนนี้
“เฮียเฟย อย่าทำแบบนี้…มี่กลัวนะ”
“ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ทั้งนั้น!”
“แต่มี่เป็นน้องเฮียนะ แล้วมี่ก็คิดว่าเฮียเป็นพี่ชาย” เดมี่เกิดความสับสนอย่างหนัก เพราะที่ผ่านมาเธอมองเขาเป็นเหมือนพี่ชายมาโดยตลอด
แต่เหมือนว่าความคิดของบุรินทร์จะไม่ได้เป็นแบบนั้น เขาไม่เคยคิดเห็นเธอเป็นน้องสาวเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเมื่อตอนสิบปีที่แล้วหรือแม้กระทั่งตอนนี้
“ไหนเคยบอกว่าชอบฉัน”
“มี่จำไม่ได้”
“แต่ฉันจำได้” บุรินทร์เลื่อนฝ่ามือเข้าไปประคองใบหน้าจิ้มลิ้มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จ้องมองดวงตาคู่สวยอย่างเอาเรื่อง “เธอชอบฉัน เธอเคยบอกว่าชอบฉัน เธอชอบฉัน!”
“เฮียเฟย มี่กลัวนะ” เดมี่พยายามผลักอกแกร่งให้ถอยห่าง เขาเอาแต่พูดประโยคเดิมซ้ำๆ วนไปวนมา
สายตาของผู้ชายคนนี้ดูว่างเปล่า จนเธอไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เลย
“ฉันมีแค่เธอ รอแค่เธอ”
หญิงสาวถูกผลักในนอนราบไปบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนที่กระโปรงนักศึกษาตัวยาวคลุมเข่าจะถูกถกขึ้นมาโชว์ต้นขาขาว “ฮะ…เฮียจะทำแบบนั้นกับมี่จริงๆ เหรอ”
“…..”
“งั้นขอเวลาให้มี่สักหน่อยได้ไหม มี่สัญญาว่าจะเป็นของเฮีย” สัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้เธอตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้น แล้วมันก็ได้ผลเมื่อบุรินทร์ยอมหยุดการกระทำ “มี่จะเป็นเด็กดีของเฮีย มี่จะยอมให้เฮียทุกอย่างเลย”
“ที่บอกว่าขอเวลา ต้องการกี่วัน”
“…..”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
