ตอนที่2 มนุษย์

เวลาล่วงมาจนถึงช่วง 3 ทุ่ม ภาร์ที่ทำธุระทุกอย่างเสร็จได้กลับมายังคอนโดของเขา ที่อยู่ห่างจากร้านค้าของเขาประมาณ 10 กิโลเมตร วันนี้เภาร์ออกจากร้านตั้งแต่ช่วง 5 โมงเย็น เพื่อไปซื้ออุปกรณ์ในการเล่นเกมที่ห้างสรรพสินค้าโดยค่าใช้จ่ายที่เสียไปในครั้งนี้คือ 35,679 บาท ซึ่งถือว่าเป็นราคาที่ค่อนข้างแพงเอาเรื่องเมื่อเทียบกับเกมสมัยก่อนที่มีราคาแค่หลักพันเท่านั้น

ชายหนุ่มไม่พูดพล่ามทำเพลง เขารีบแกะอุปกรณ์ทุกอย่างมาเซตไว้ที่คอมพิวเตอร์ ก่อนจะปล่อยให้เครื่องโหลดตัวเกมทิ้งไว้แล้วไปอาบน้ำ ภาร์ใช้เวลาอีกราวๆครึ่งชั่วโมงเพื่อจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จ เขานั่งอ่านข้อมูลเบื้องต้นของเกมคร่าวๆจนในที่สุดเกมโซลเวิลด์ก็ถูกติดตั้งจนเสร็จ ชายหนุ่มรีบสวมอุปกรณ์เพื่อเชื่อมต่อก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

วูบ!!

พริบตาเดียวเท่านั้นภาร์ก็ถูกพามายังห้องโล่งสีขาว พร้อมกับหน้าต่างสถานะตัวละคร ชายหนุ่มตื่นเต้นไม่ใช่น้อยเพราะนี่คือการเล่นเกมครั้งแรกในรอบหลายปีของเขา ซึ่งเทคโนโลยีภายในเกมพัฒนาไปค่อนข้างไกลมากจนน่าตกใจ ภาร์ทำการกรอกข้อมูลตัวละครโดยใช้ชื่อ ‘ฟูเหลา’ ก่อนจะปรับเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของเขาเล็กน้อยเพื่อความเท่แล้วกดยืนยัน ไม่นานหลังจากนั้น ภาร์ในร่างของฟูเหลาก็ยืนอยู่ในโถงอาคารขนาดใหญ่อันเลิศหรูที่ถูกประดับไปด้วยรูปปั้นต่างๆนานามากมาย

“สุดยอด...” ชายหนุ่มพูดขึ้นลอยๆ ด้วยความตกตะลึงในความงดงามของโถงอาคาร

“ผู้เล่นหมายเลข 333 กรุณาเดินขึ้นมายังห้องหมายเลข 3 ค่ะ”

สิ้นเสียงประกาศจากระบบ ภาร์ในร่างชายหนุ่มผิวสีแทน ผมสั้นสีขาว ดวงตาสีเหลือง สูงราว 180 เซนติเมตร ก็รีบก้มดูหมายเลขตรงข้อมือของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นไปตามทางที่ระบบประกาศ เขาดูเกร็งเล็กน้อยในตอนที่เปิดประตูเข้าไปยังห้องหมายเลข 3 ซึ่งภายในห้องมีเพียงโต๊ะตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางห้องโล่งๆสีขาวเท่านั้น

“สวัสดีครับคุณฟูเหลา..”

เสียงจากระบบดังขึ้น ก่อนจะมีแสงปรากฏอยู่ด้านหน้าโต๊ะที่อยู่กลางห้อง วู๊บ วู๊บ..เมื่อแสงสลายไปชายคนหนึ่งในชุดสูทก็ค่อยๆเดินเข้ามาหาภาร์ช้าๆ

“สวัสดีครับ..”

ฟูเหลากล่าวสวัสดีชายตรงหน้าด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย

“ผม GM-03 จะขอเริ่มทำการตรวจสอบข้อมูลของคุณฟูเหลาเลยนะครับ..”

GM-03 พูดบอกก่อนจะยิ้มให้กับภาร์และเปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมา

“ตอนนี้คุณผู้เล่นฟูเหลาได้ทำการสร้างตัวละครในโลกของโซลเวิลด์ โดยใช้เผ่าพันธุ์มนุษย์ ในส่วนนี้ข้อมูลถูกต้องใช่ไหมครับ?”

GM-03พูดถามขึ้นในขณะที่มือของเขาเลื่อนหน้าจอจากระบบเพื่อดูข้อมูล

“ใช่ครับ..”

ฟูเหลาตอบ

“ผมจะทำการส่งมอบไอเทมเริ่มต้นให้กับคุณฟูเหลานะครับ โดยไอเทมที่คุณฟูเหลาจะได้รับ เป็นกระเป๋ามิติใส่ไอเทม สามารถใส่ไอเทมได้ราวๆ100 ชิ้น นอกจากนี้ยังมี มีดสนิมระดับ 1 ยาเพิ่มพลังชีวิตระดับต่ำ 10 ขวด และกล่องรักษาสภาพที่ภายในกล่อง ยังมีอาหารบรรจุอยู่ครับ..”

พูดจบไอเทมทั้งหมดก็ถูกโอนเข้าผ่านบัญชีตัวละครของฟูเหลาทันที ชายหนุ่มกดดูหน้าต่างสถานะเพื่อเช็คไอเทมที่ได้ ก่อนจะหันมาฟัง GM-03 พูดต่อ

“ตอนนี้คุณฟูเหลายังเป็นผู้เล่นใหม่ สถานที่ที่คุณฟูเหลาอยู่ในตอนนี้ จะถูกแยกออกจากทวีปและเกาะหลักทั้งหมด คุณผู้เล่นจำเป็นที่จะต้องเก็บระดับจนถึงระดับ 20 ก่อน ถึงจะมีสิทธิ์ในการซื้อตั๋วข้ามไปยังสถานที่อื่นๆได้ครับ...”

“ทำไมถึงต้องระดับ 20 ด้วยละครับ?”

ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย

“เราต้องการให้ผู้เล่นใหม่รู้จักกับระบบต่างๆของเกมส์ มากพอที่จะเดินทางไปยังทวีปหลักได้ครับ เนื่องจากระบบมีความซับซ้อนมาก เราจึงอยากให้ผู้เล่นสนุกกับระบบที่ตัวเกมส์สร้างขึ้นมาครับ”

GM-03ตอบด้วยรอยยิ้ม

“แล้วเรื่องระบบอาชีพนี่ต้องทำยังไงบ้างครับ พออธิบายได้รึเปล่า?”

ฟูเหลาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“ได้สิครับ ผู้เล่นจำเป็นต้องมีระดับถึงระดับ 20 ก่อนนะครับ จากนั้นผู้เล่นสามารถติดต่อที่ตึกสำนักงานประจำเมืองต่างๆได้เลยครับ ว่จะทำการรับอาชีพนั้นๆที่คุณผู้เล่นสนใจได้ยังไงบ้าง โดยส่วนมากแล้ว ทางเราจะมอบภารกิจให้และเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ คุณผู้เล่นก็จะสามารถเปลี่ยนอาชีพได้ครับ..” ฟูเหลาพยักหน้า พร้อมกับก้มอ่านข้อมูลสักพักเพื่อทำความเข้าใจกับระบบเบื้องต้น ก่อนจะพูดลา GM-03 และเดินออกมาภายนอกอาคาร

เขามองไปรอบๆเพื่อดูทิวทัศน์ของเกม ซึ่งมันสมจริงมากๆ ในเมืองเริ่มต้นแห่งนี้ ตึกและอาคารต่างๆจัดทำขึ้นให้เป็นเหมือนแนวกรีซโบราณที่ มีรูปปั้นหินอ่อนอยู่กระจัดกระจาย ซึ่งพอมองรวมๆแล้วเหมือนเป็นเมืองแห่งศิลปะเลยก็ว่าได้ ทั้งน้ำพุใจกลางเมืองที่มีรูปปั้นเทพแห่งความรัก กำแพงที่สร้างจากหิน ต้นไม้ที่มีแอปเปิ้ลสีแดงถูกปลูกขึ้นเรียงกันข้างถนน ช่างเป็นภาพที่สวยงามมากจริงๆ

“ก่อนอื่นถ้าเราจะเลือกอาชีพพ่อค้า คงต้องเก็บระดับจนถึงระดับ 20 ก่อนสินะ..”

ฟูเหลาหยิบมีดสนิมระดับ 1 ขึ้นมาจับเล่นทั้งมือซ้ายและมือขวาเพื่อคำนวณน้ำหนักและทำให้คล่องมือ เพื่อใช้ในการเตรียมตัวออกไปเก็บระดับภายนอกเมืองเริ่มต้น แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงพึมพำๆของกลุ่มผู้เล่นที่อยู่ใกล้ๆเข้า ซึ่งพอจับใจความได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นตัวของเขานั่นแหละที่กำลังโดนนินทาอยู่ และแต่ละคำพูดเป็นคำที่ฟูเหลาไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ ชายหนุ่มนิ่งฟังเสียงกระซิบกระซาบสักพัก เพื่อรอดูสถานการณ์ว่าผู้เล่นกลุ่มนั้นกำลังนินทาเรื่องอะไร

“ดูมันดิ..มีคนเลือกเผ่ามนุษย์ด้วยว่ะ ฮ่า ฮ่าๆ”

ผู้เล่นกลุ่มหนึ่งใกล้ๆฟูเหลา พูดนินทาขึ้นเสียงดัง พร้อมกับหัวเราะคิกคัก ฟูเหลาที่พึ่งสังเกตบางอย่างได้ก็หันไปรอบๆ และเขาก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยเพราะเมืองนี้ไม่มีผู้เล่นเผ่ามนุษย์อยู่เลยสักคนเดียวนอกจากตัวของเขาเอง ชายหนุ่มเก็บมีดไว้ที่เอว และมองไปยังกลุ่มผู้เล่นตรงหน้าที่มีผู้เล่นเผ่ามนุษย์หมาป่า 3 คนและผู้เล่นเผ่าภูติอีก 2 คน โดยสังเกตได้จากร่างที่ถูกใช้ทักษะจำแลงร่างให้กลายเป็นเผ่าพันธุ์นั้นๆ ก่อนจะเดินเข้าไปถามอย่างสุภาพ

“ไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่าครับ เหมือนพวกคุณจะพูดถึงผมกันนะ?”

ฟูเหลาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม กลุ่มผู้เล่นห้าคนกระซิบกันอีกครั้งและมองฟูเหลาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง พร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยกันยกใหญ่

“ฮ่าๆๆ!!!!”

“นายกล้ากดเลือกเล่นเผ่ามนุษย์มาได้ยังไงเนี่ย..”

ผู้เล่นชายเผ่าหมาป่าคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าดูถูก

“แล้วทำไมผมถึงไม่ควรเลือกเผ่ามนุษย์ล่ะ?”

ฟูเหลาถามต่อ

“ผู้เล่นใหม่ก็งี้แหละ ขำจริงๆ ฮ่าๆ!! ถ้าแกคิดว่ามันดี แกเห็นผู้เล่นแถวนี้เป็นเผ่ามนุษย์เหมือนแกสักคนไหมล่ะไอ้โง่เอ้ย!!”

ผู้เล่นชายเผ่ามนุษย์หมาป่าอีกคนหัวเราะขึ้นบ้าง

‘ผู้เล่นสมัยนี้นี่มัน...’ ฟูเหลาคิดในใจด้วยอารมณ์โมโหเล็กน้อย เนื่องจากไม่ค่อยชอบคำพูดคำจาของชายตรงหน้าสักเท่าไหร่

“จะบอกให้เอาบุญนะ..เผ่ามนุษย์หน่ะ อ่อนแอเกือบจะที่สุดของบรรดาเผ่าพันธุ์ที่มีในเกมนี้ทั้งหมด ถ้าเทียบกับเผ่าอื่นๆที่มีลักษณะพิเศษเช่น มนุษย์หมาป่าที่มีเขียวเล็บแล้วก็มีร่างกายแข็งแรงทนความหนาวได้ หรือเผ่าภูติที่มีปีกและมีพรของภูติช่วยให้อาการบาดเจ็บหายไวขึ้น เผ่ามนุษย์ก็แค่เผ่าพันธุ์ธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษเลย”

ผู้เล่นหญิงเผ่าภูติพูดขึ้นด้วยใบหน้าดูถูก

“อย่างงี้นี่เองขอบคุณมากนะที่พวกคุณแนะนำผม..แต่จะว่าไปพวกคุณเนี่ยปากเสียชะมัดเลย..พูดให้คำแนะนำคนอื่นคราวหลังพูดดีๆก็ได้นะครับผมเตือนด้วยความหวังดี..คราวหลังจะได้ไม่ไปโดนใครเขาเกลียดขี้หน้าเอา..”

ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่แสดงรอยยิ้มออกมาอย่างซื่อๆ และดูกวนโอ้ยไม่น้อยจนผู้เล่นชายตรงหน้าสามคนเกิดน้ำโหขึ้นและเตรียมเดินเข้ามาหาเรื่องฟูเหลา

“แกว่าไงนะ..”

ผู้เล่นชายคนหนึ่งเริ่มทำหน้าตาบูดๆ

“เอาจริงๆผมว่าเกมมันไม่มีหรอกเก่งหรือกากเพียงแค่กดเลือกตัวละครในตอนเริ่มต้น..มันอยู่ที่คนเล่นมากกว่านะ แต่ยังไงก็ขอบคุณที่แนะนำนะครับ คราวหลังแนะนำใครก็พูดดีๆก็ได้ครับคนฟังจะได้รู้สึกเป็นมิตร”

ฟูเหลาพูดตอบตรงๆ แต่เมื่อผู้เล่นกลุ่มนั้นฟังที่ฟูเหลาพูดก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“แก!!”

ผู้เล่นชายหนึ่งในสามตะคอกด้วยความโกรธ พร้อมกับพุ่งเข้าหาฟูเหลาด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะยกมือกางกรงเล็บออกมาแล้ววาดแขนกวาดไปด้านหน้าใส่ฟูเหลาอย่างรุนแรง ฟุบ ฟุบ!!

ชายหนุ่มถอยหลังหลบกรงเล็บด้วยความตกใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวไปด้านข้างแล้วใช้เท้ายื่นออกไปสกัดขาผู้เล่นตรงหน้าด้วยสัญชาตญาน ปัก !! ฟูเหลาไม่รอช้าเขาอาศัยจังหวะที่ผู้เล่นชายคนนั้นกำลังเสียหลัก โน้มตัวลงไปแล้วหยิบมีดสั้นข้างเอวของผู้เล่นดังกล่าวสะบัดมือแทงกลางหลังทันที ฉึก!!

“อ๊ากก!!”

“ขอโทษ!! ผมไม่ได้ตั้งใจนะ จู่ๆนายก็พุ่งเข้ามานี่หว่า..มันเป็นการตอบสนองของระบบมั้ง ผมไม่ได้ทำนะ!!”

ฟูเหลาแกล้งตีหน้าเศร้า

‘หึหึ!! ปากดีนักใช่ไหม! ดูท่าระดับจะไม่ต่างกันมาก เรายังพอสู้พวกมันได้!!’ ผู้เล่นชายอีกสองคนเมื่อเห็นเพื่อนเสียเปรียบก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที ฟูเหลามองผู้เล่นทั้งสองด้วยแววตาขี้เล่น

‘เกมนี้มีระบบขโมยอาวุธอย่างอิสระซะด้วย!! ถึงแม้จะเป็นไอเทมระดับสูง แต่ถ้าไม่เสียตังทำประกันอาวุธกับทางระบบไว้ ต่อให้เป็นผู้เล่นระดับ 1 ก็ยังสามารถขโมยและนำมาใช้ได้ทันทีโดยม่มีข้อจำกัดใดๆ ยิ่งอาวุธระดับต่ำการใช้งานก็ง่ายด้วย ไม่ว่าอาวุธอะไรที่เจ้าพวกนี้ใช้อยู่ ยังไงก็มีพลังโจมตีสูงกว่ามีดสนิมของเราอยู่แล้ว!!’ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะหยิบมีดสนิมระดับ 1 ขึ้นมาแล้วกระโจนเข้าใส่ผู้เล่นทั้งสอง

ชิ้ง ชิ้ง!!

มีดปะทะมีด ฟูเหลาเสียเปรียบด้านกำลังอย่างเห็นได้ชัด เขาหลบกรงเล็บที่พุ่งเข้ามาจากผู้เล่นอีกคนหนึ่งได้ไม่ยากนัก แต่ก็โดนกรงเล็บของผู้เล่นอีกคนเข้าไปหนึ่งทีจนเลือดของฟูเหลาสาดกระเด็นออกมา ฟุบ!!

“แกไม่กลัวตายเลยรึไงว่ะ!!” ผู้เล่นชายหนึ่งในสองคนตะโกนขึ้น

“หึ หึ ไอ้พวกมือใหม่หัดเล่นเกม!!!” ฟูเหลายิ้มเหี้ยมก่อนจะใช้มีดในมือแทงไปที่คอของผู้เล่นชายตรงหน้า แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะสู้กับผู้เล่นที่มีระดับสูงกว่า

“นี่มันเกม!! ต่อให้ตายไปคนอย่างฉันก็ไม่เสียดายชีวิตหรอกเว้ย!! แถมฉันยังระดับแค่ 1 ตายไปจะมีอะไรให้เสีย!!”

มีดสั้นในมือฟูเหลาสะบัดปาดเข้าบริเวณต้นคอของผู้เล่นชายหนึ่งในสองอย่างรวดเร็ว แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่หมูขนาดจะเสียท่าให้ฟูเหลาง่ายๆ เขาสามารถหลบได้ไม่ยากนัก ก่อนที่จะตวัดมือฟันใส่ฟูเหลาเต็มแรงจนชายหนุ่มกระเด็นไป 2 เมตร ปัก!! ร่างของฟูเหลากระแทกกับกำแพงที่อยู่ด้านหลังจนทรุดลงไป พลังชีวิตลดลงกว่าครึ่งที่เคยมี

“อั๊ก!!”

ฟูเหลากระอักเลือดออกมากองใหญ่และค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจ้องกลุ่มผู้เล่นที่อยู่ด้านหน้า

“ซ่านักนะไอ้ลูกเจี๊ยบ!! ”

ตอนนี้ผู้เล่นคนแรกที่ฟูเหลาใช้มีดปักคาหลังฟื้นสภาพเรียบร้อยแล้ว และกลับมาสมทบกับเพื่อนทั้งสองของเขา

“โอ๊ะโอ! นี่ระเบิดรึเปล่าเอ่ย?”

ฟูเหลายิ้มพร้อมกับชูระเบิดสองลูกที่ได้จากการฉกมาจากข้างเอวของผู้เล่นที่เขาหมายเข้าไปโจมตีเมื่อสักครู่ ผู้เล่นตรงหน้าถึงกับทำท่าทางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“ไอ้บ้าเอ้ย!!”

ผู้เล่นทั้งสามพูดด้วยลนลาน

สิ้นคำพูดฟูเหลาก็โยนระเบิดหนึ่งลูกในมือใส่ผู้เล่นทั้งสามทันที ตูม!!!

ผู้เล่นทั้งสามที่โดนระเบิดกระเด็นไปคนละทิศละทางด้วยสภาพใกล้ตาย ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาทั้งสามช้าๆแล้วหยิบไอเทมตามตัวของผู้เล่นทั้งสามขึ้นมาเก็บเข้ากระเป๋ามิติของตัวเอง

“ตามกฎแล้วใครสู้แพ้แบบไม่เป็นทางการจะเสียทรัพย์สินทั้งหมดสินะ” ฟูเหลาพูดขึ้นขณะที่หันไปมองผู้เล่นหญิงเผ่าภูติอีกสองคน ที่ทำท่าทีจะเข้ามาช่วยเพื่อน

“งั้นขอทั้งหมดเลยก็แล้วกัน ถ้าพวกเธอเข้ามาละก็โดนระเบิดลูกนี้แน่..” ชายหนุ่มชูระเบิดในมือขึ้นเพื่อขู่ เขาเดินไปเก็บไอเทมจากกระเป๋าไอเทมทั้งสามคน ก่อนจะค่อยๆเดินออกนอกเมืองไปด้วยสภาพสะบักสะบอมเพราะรอยร่องรอยที่ได้จากการต่อสู้