5 เจอกันอีกครั้ง

"เออ" สงครามพยักหน้ารับอย่างขอไปที

"แล้วเด็กมึงอยู่ไหน" เหมันต์ถาม

"อยู่กับเพื่อนที่ชั้นหนึ่ง เห็นบอกว่าเพื่อนคนนึงเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเลยมาเลี้ยงต้อนรับกัน ผมเลยออกมาก่อน"

"มึงไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นเมื่อสองเดือนก่อนมึงยังโสดอยู่เลย"

"เพิ่งคบกันได้ไม่นานเองเฮีย"

"จริงจัง?"

"ถามแบบนี้เห็นผมเป็นคนยังไงเฮีย ถึงผมจะไม่ใช่คนดีแต่ผมไม่เคยหลอกฟันผู้หญิงไปทั่วนะ คนนี้ผมจริงจัง แล้วน้องมันก็ดูเหมือนจะยอมรับนิสัยแปลกๆ หลายอย่างของผมได้"

"รักกันนานๆ ก็แล้วกัน กูอวยพรให้"

"ประชดเหมือนไม่เชื่อว่าผมจริงจังเลยนะเฮีย แล้วทำไมมีแค่เฮียสองคน วันนี้เฮียศิลากับเฮียนาวาไม่มาด้วยกันเหรอ"

"ถ้ามามึงคงเห็น เอาเหล้ากระแทกปากสักแก้วไหม หรือจะกลับไปกินนมเมียแทน"

"สักแก้วก็ได้เฮีย" ไต้ฝุ่นตอบกลับไปพลางเหลือบมองสงครามที่เอาแต่นั่งกินเหล้าเงียบๆ ไม่พูดคุยกับเขาเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน

"ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก ช่วงนี้มันผีเข้า" เหมันต์พูดขึ้น พร้อมกับเลื่อนแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไปตรงหน้าชายหนุ่มรุ่นน้อง

"เฮียครามเป็นอะไร"

"มันเป็นอะไรก็ปล่อยมันไปเถอะ มึงไม่ต้องไปเสือกกับมันมากหรอก"

"ผมถามเพราะเห็นเฮียครามดูแปลกไปเฉยๆ"

"มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เดี๋ยวผีเข้าผีออก" เหมันต์ปรายตามองใบหน้าไร้อารมณ์ของเพื่อนอย่างเบื่อหน่าย ในขณะที่คนโดนพูดถึงกำลังเสมองไปทางอื่น ทำราวกับว่าคำพูดของเขาและไต้ฝุ่นเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ

"งั้นผมขอนั่งกับพวกเฮียก่อนได้ไหม"

"มึงทำเหมือนรังเกียจเพื่อนเมียตัวเองจนต้องหนีมานั่งกับพวกกูเลยนะ" เหมันต์เอ่ยแซว

"ผมยังไม่สนิทกับเพื่อนของฝ้ายเท่าไร"

"งั้นก็เรื่องของมึงเถอะ อย่ากวนพวกกูก็แล้วกัน" ไต้ฝุ่นพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ แล้วนั่งดื่มเหล้าต่อเงียบๆ กับรุ่นพี่ทั้งสองคน

"อึก..พี่ฝุ่นหายไปนานมากเลย~" ปุยฝ้ายบ่นอุบ พลางกวาดสายตามองรอบๆ เพื่อหาแฟนหนุ่มของตัวเอง หลังจากที่นั่งดื่มกับเพื่อนมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแต่ไต้ฝุ่นก็ยังไม่กลับมาสักที เธอเอนกายเข้าหาพนักพิงด้านหลัง แล้วดึงสายตากลับมามองเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งฟุบหน้าอยู่กับโซฟาอย่างหมดสภาพ "นี่~ ลุกขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนกันก่อนสิ"

"อื้อ~" เสียงเรียกของเพื่อนทำให้จัสมินลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอยกมือขึ้นมาลูบหน้าเบาๆ อย่างไม่มีสติ แล้วซบหน้าลงบนไหล่มนของลูกปัดที่นั่งหมดสภาพอยู่ข้างๆ สติสัมปชัญญะเลือนรางจนควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้

"เมากันขนาดนี้เลยเหรอ" ไต้ฝุ่นที่เพิ่งเดินกลับมาเท้าเอวมองสภาพเมามายของหญิงสาวทั้งสามคนอย่างหนักใจ เขาแค่คนเดียวคงพาพวกเธอออกไปพร้อมกันไม่ได้

"ไปหนายมา~" ปุยฝ้ายเอ่ยถามแฟนหนุ่มด้วยน้ำเสียงยานคาง ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาลูบผมเธอเบาๆ

"เมาแล้วเหรอ"

"ฝ้ายชนะ~" เธอยิ้มแป้น

"จะกลับเลยไหม"

"ฝ้ายนอนห้องพี่ฝุ่นได้ไหม...เอาเพื่อนฝ้ายกลับไปด้วย"

"จะนอนห้องพี่ก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่จะเอาสองคนนี้กลับไปด้วยยังไง เมาจนเดินไม่ไหวขนาดนี้"

"อุ้ม อนุญาตให้อุ้มเพื่อนฝ้ายได้หนึ่งวันค่ะ"

"..." ไต้ฝุ่นพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ถึงปุยฝ้ายจะไม่คิดมากที่เขาแตะเนื้อต้องตัวเพื่อนของตัวเอง แต่เขาก็ไม่อยากทำแบบนั้น "งั้นเราไปรอพี่ที่รถคนเดียวก่อนได้ไหม เดี๋ยวพี่กลับมาพาสองคนนี้ออกไปอีกที"

ปุยฝ้ายพยักหน้ารับอย่างไม่มีสติเท่าไร ก่อนที่ไต้ฝุ่นจะก้มลงมาช้อนตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว สองแขนเรียวเล็กตวัดโอบรัดลำคอหนาอัตโนมัติ

"จ่ายเงินก่อน~"

"เดี๋ยวพี่มาจัดการเอง" ชายหนุ่มพูดตัดบท แล้วรีบอุ้มปุยฝ้ายออกมาจากผับทันที ในขณะที่เธอเริ่มเมามายจนไม่ได้สติ เมื่อจัดการกับแฟนสาวเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับมาหาลูกปัดและจัสมินอีกครั้ง

"มึงยังไม่กลับอีกเหรอ" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังในตอนที่ไต้ฝุ่นกำลังจะช้อนตัวจัสมินขึ้นมาพอดี ทำให้เขาหยุดชะงักการกระทำแล้วหันกลับไปหาเจ้าของเสียงนั้น

"อ้าวเฮียคราม จะกลับแล้วเหรอ"

"เออ มองเห็นมึงพอดีเลยเดินมาดู"

"ไม่มีอะไรหรอกเฮีย ผมจะกลับแล้วเหมือนกัน" สงครามพยักหน้ารับ แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินออกไปจัสมินที่ฟุบหน้าอยู่บนไหล่มนของลูกปัดก็ผละใบหน้าออกมาพอดี ทำให้เขามองเห็นเธออย่างชัดเจน

"..." ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าแดงระเรื่อของจัสมินด้วยสายตายากจะคาดเดา เพราะหลังจากที่ได้เจอกันวันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย และไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันเป็นครั้งที่สองแบบนี้ "แฟนมึงเหรอ"

"นี่เพื่อนแฟนผม แฟนผมรออยู่ที่รถ"

"เดี๋ยวกูพากลับไปเอง"

"เฮียรู้จักเหรอ" ไต้ฝุ่นมองการกระทำของรุ่นพี่หนุ่มด้วยความมึนงงในตอนที่สงครามเดินแทรกตัวเข้ามาช้อนตัวจัสมินขึ้นในท่าเจ้าสาว

"แฟนเก่ากู"

"แฟนเก่าเฮีย? แต่น้องเขาเป็นเพื่อนของแฟนผม ให้ผมไปส่งน้องเขาเองดีกว่า"

"ถ้าเมียมึงมีปัญหาก็ให้มาคุยกับกูเอง" สงครามกล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินอุ้มจัสมินออกมา ทำเอาไต้ฝุ่นได้แต่ยืนมองอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้เดินตามออกไป เพราะนิสัยของสงครามคงไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกหากไม่ใช่คนที่เคยรู้จักกันมาก่อนจริงๆ

ตุ้บ!

"อื้อ~" จัสมินได้สติกลับมาอีกครั้งเมื่อถูกเหวี่ยงตัวลงมาบนเบาะที่นั่งข้างคนขับในรถยนต์อย่างแรง เสียงปิดประตูทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมากวาดสายตามองไปรอบๆ หัวคิ้วมนขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าตัวเองนั่งอยู่ในรถที่ดูไม่คุ้นตา ก่อนที่ประตูฝั่งคนขับจะถูกเปิดออก

เธอยกมือขึ้นมาตบแก้มตัวเองเบาๆ พยายามเรียกสติสัมปชัญญะกลับคืนมา พลางจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังก้าวเข้ามาในรถท่ามกลางความมืดสลัวด้วยสายตาพร่ามัว

"อื้อ~ คะ..ใคร"

"พอเมาแล้วจำผัวเก่าไม่ได้เหรอ?"

"..!!" คำพูดร้ายกาจของสงครามช่วยดึงสติของเธอกลับมาอีกครั้ง ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจในตอนที่เขาเอี้ยวตัวเข้ามาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ จากลมหายใจของเขาช่วยยืนยันว่าสิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ไม่ใช่ภาพลวงตา ในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมายว่าทำไมเธอถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ และทำไมคนที่อยู่ตรงหน้าเธอถึงเป็นเขา "คะ..คราม"

"นึกว่าจะเมาจนจำผัวเก่าไม่ได้"

"อึก" จัสมินเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนมือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรง ถึงจะรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือสงครามแต่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็ทำให้เธอหมดเรี่ยวแรงจนหนีจากสัมผัสป่าเถื่อนของเขาไม่ได้

"แต่เมาแบบนี้มันอาจจะดีกับเธอก็ได้นะ เวลาโดนฉันเอาจะได้ไม่ดิ้นพล่านเหมือนเมื่อก่อน"

"พะ..พี่คราม..อึก..มะ..ไม่เอา"

"อย่าทำเหมือนไม่เคย ทั้งที่ตอนคบกันก็โดนฉันเอาจนหลวมแล้ว" สงครามปล่อยมือออกจากปลายคางมน แล้วขับรถออกมาจากผับด้วยความเร็ว มุ่งตรงไปที่คอนโดมิเนียมของตัวเอง ในขณะที่จัสมินยังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่ได้เลยว่าทำไมตัวเองถึงมานั่งอยู่ในรถของสงคราม

"จะ..จอด มีนจะลง เพื่อนมีนอยู่ไหน" น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ แต่สงครามก็ยังนิ่งเฉยเหมือนเดิม เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนตอบกลับมา

"ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะพาไปฆ่าหรอก แค่จะรำลึกความหลังกับเมียเก่านิดหน่อย"