บทย่อ
"พะ..พี่คราม..อึก..มีนเจ็บ" "ไม่ได้อยู่บนเตียงเธอก็เจ็บเป็นเหมือนกันเหรอ นึกว่าเจ็บตอนโดนฉันกระแทกอย่างเดียว" "มะ..มีนไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้" "เห็นเธอกลับมาฉันเลยแวะมาทักทายเฉยๆ" สงครามยอมปล่อยมือจากปลายคางมน แล้วก้มลงไปตวัดเลียริมฝีปากสั่นระริกของจัสมินอย่างนุ่มนวล ทำเอาเธอขนลุกซู่จนเผลอยกมือขึ้นมาดันแผงอกแกร่งเบาๆ เธอเคยอ่อนไหวกับสัมผัสของเขา แต่มันก็แค่เคยเท่านั้น "ยินดีต้อนรับกลับมา" "อึก" คำพูดของสงครามทำให้น้ำตาหยดแรกค่อยๆ ไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มในที่สุด เธอเบือนหน้าหนีก่อนที่เขาจะได้สอดเรียวลิ้นเข้ามา "ระ..เราเลิกกันแล้ว มีนขอร้อง อย่ายุ่งกับมีนอีกได้ไหม" "ก่อนจะพูดคำนั้นคิดให้ดีก่อนว่าฉันเป็นแฟนเก่าหรือยังเป็นผัวเธออยู่"
บทนำ
@สนามบินฯ
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าบูทหนังสีดำของผู้หญิงคนหนึ่งกระทบกับพื้นกระเบื้องในสนามบินฯ อย่างเป็นจังหวะตามการก้าวเดินของหญิงสาวที่กำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากสนามบินคนเดียว เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างในบริเวณนั้นให้มองมาที่เธอเป็นตาเดียว แต่เธอก็เดินผ่านคนเหล่านั้นไปด้วยใบหน้าที่เริ่มปรากฏรอยยิ้มบางๆ
"ที่นี่ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลยแฮะ" จัสมินหยุดฝีเท้าเมื่อเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาถึงหน้าสนามบิน แสงแดดในตอนสายๆ ของเมืองไทยยังคงร้อนเหมือนเดิม ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างรึเปล่าระหว่างที่เธอย้ายไปอยู่เมืองนอกมาหลายเดือน
ครืด~ ครืด~
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อดังขึ้น ทำให้จัสมินละสายตาจากภาพเบื้องหน้า เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วระบายยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นเบอร์โทรของเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมานานปรากฏอยู่บนหน้าจอ
"ว่าไง"
(กรี๊ดดดดดดด!! แกรับสายได้แล้วแสดงว่าแกมาถึงไทยแล้วเหรอ ลงเครื่องตอนไหนไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย) เสียงกรี๊ดของคนปลายสายทำเอาจัสมินแสบแก้วหูจนต้องเลื่อนมือถือออกมาเล็กน้อย ก่อนตอบกลับไป
"มาถึงสักพักแล้ว แต่หาอะไรกินในสนามบินนิดหน่อยเลยไม่ได้โทรหาแก"
(ตอนนี้แกอยู่ไหน ให้ฉันไปรับไหม)
"ฉันกำลังจะออกจากสนามบินแล้ว"
(แกน่าจะบอกฉันก่อนว่ามาถึงประมาณตอนไหน)
"เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้วน่า"
(ยินดีต้อนรับกลับเมืองไทยนะ สรุปแกกลับมาเรียนต่อที่ไทยเหมือนเดิมใช่ไหม)
"อืม ฉันให้พ่อเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว"
(ไม่ได้เจอแกหลายเดือนอยากเห็นหน้าชะมัด แกเดินทางมาเหนื่อยไหม ถ้ามาเจอกันคืนนี้แป๊บนึงไหวรึเปล่า หรืออยากให้ฉันไปหาแกที่คอนโด แกจะอยู่ที่คอนโดเดิมไหม หรือย้ายคอนโดใหม่)
"ขอตอบคำถามตอนเจอกันคืนนี้นะ"
(อ๊ายยย! รักแกก็ตรงนี้แหละ เจอกันคืนนี้นะ เดี๋ยวฉันบอกอีกทีว่าไปดื่มกันที่ไหนดี)
"โอเค"
(ตอนนี้แกกลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะ เจอกันคืนนี้นะ)
"บาย" จัสมินเลื่อนโทรศัพท์มือถือออกมากดวางสาย แล้วรีบเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ทันที
@ผับหรูใจกลางเมือง
เสียงเพลงภายในผับหรูดังกระหึ่ม ท่ามกลางเสียงตะโกนพูดคุยกันเสียงดังของผู้คนมากหน้าหลายตาที่กำลังสนุกไปกับแสงสีและเสียงเพลง จัสมินในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำค่อยๆ เดินฝ่าฝูงชนเข้ามาในโซนวีไอพีของชั้นหนึ่ง พลางกวาดสายตามองหาเพื่อนไปด้วย
"ยัยมีนนนน!" เสียงตะโกนเรียกของเพื่อน ทำให้จัสมินหันไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ เธอโบกมือทักทายกลับไปด้วยความดีใจเมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังโบกมือเรียกอย่างกระดี๊กระด๊า
"ไม่เจอกันหลายเดือนแกยังชอบเสียงดังเหมือนเดิมเลยนะ"
"ไม่เจอกันหลายเดือนทำไมแกสวยขึ้นขนาดนี้เนี่ย" ลูกปัดยกมือป้องปาก ใช้สายตามองสำรวจใบหน้าสวยหวานของเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนด้วยสายตาเป็นประกาย
"ฉันก็ยังเหมือนเดิมนั่นแหละ" ร่างบางตอบ พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม
"นั่งเครื่องมาจากอเมริกาไม่เหนื่อยเหรอ"
"เหนื่อย แต่อยากมาเจอแกด้วย"
"ถ้าเป็นฉันคงเหนื่อยจนไม่อยากเจอใครเลย แกจะดื่มด้วยไหม"
"ขอแก้วเดียวก็พอ" ลูกปัดพยักหน้ารับ พร้อมกับรินเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ใส่แก้วใบใหม่ แล้วเลื่อนมันไปตรงหน้าจัสมิน
"ไปอยู่อเมริกาได้แฟนกลับมาไหม" คำถามเย้าแหย่ของเพื่อนทำให้จัสมินที่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่มชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าหวานถูกแทนที่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"...ไม่มี"
"พูดจริงหรือล้อเล่นเนี่ย?"
"ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนี้เท่าไร"
"แต่หนุ่มๆ ที่นั่นน่าจะแซ่บนะ"
"ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ"
"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่เป็นไร แกดื่มต่อเถอะ"
"เดินตรงออกไปแล้วเลี้ยวขวานะ" จัสมินพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินออกไป
"น่าจะนอนพักมากกว่านี้อีกหน่อยแฮะ" หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางยกสองมือขึ้นมานวดคลึงขมับ การเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลติดต่อกันหลายชั่วโมงมันทำให้ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนล้า
ปึก!
"โอ๊ย!" จัสมินร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อเหม่อลอยจนเผลอเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินสวนกันในโถงทางเดินก่อนถึงห้องน้ำเข้าอย่างจัง เพราะไม่ทันระวังจึงเสียหลักเซถอยหลังไปสองสามก้าวจนเกือบจะล้มลงบนพื้น แต่ท่อนแขนแกร่งของคนตรงหน้าก็ช่วยจับประคองตัวเธอเอาไว้ได้ทัน
"ขอบคุณคะ...!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมากล่าวขอบคุณแล้วได้เห็นใบหน้าคมคายของชายหนุ่มที่กำลังมองเธอด้วยสายตาเย็นชายากจะคาดเดา ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาไม่ต่างจากหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
เธอจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก ก่อนจะรีบผละตัวออกมา เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของเขาความหวาดกลัวก็ถาโถมเข้าใส่
"คะ..คราม"
"...ไง" ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเอ่ยทักทายกลับมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ในขณะที่ใบหน้ายังไม่แสดงความรู้สึกเหมือนเดิม "ยังจำชื่อฉันได้อยู่เหรอ"
"..." คำทักทายน่าขนลุกของสงครามทำเอาหญิงสาวรีบก้าวถอยหลังอัตโนมัติ เขาคือคนที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด
ผู้ชายที่เธอเรียกว่าแฟนเก่า