1 จูบ

จัสมินเลือกที่จะเดินหนีออกมาแทนการต่อบทสนทนากับคนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกมาจากตรงนั้นมือหนาของสงครามก็ยื่นเข้ามากระชากแขนเธออย่างแรง จนเสียหลักไปชนกับผนังปูนเย็นเฉียบเข้าอย่างจัง

"จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ"

"อึก" เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นในตอนที่ชายหนุ่มขยับตัวเข้ามายืนตรงหน้า ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสของเขา แต่ความรู้สึกแบบนั้นมันหายไปนานมากแล้ว หัวใจดวงน้อยแทบจะหยุดเต้นไปในวินาทีที่สงครามยกมือขึ้นมาลูบเบาๆ บนริมฝีปาก แล้วเริ่มออกแรงบดขยี้มันจนน้ำตารื้นเอ่ออัตโนมัติ

"หนีฉันไปตั้งหลายเดือน สุดท้ายเธอก็ซมซานกลับมาจนได้นะ"

"จะ..เจ็บ"

"..." สงครามจ้องมองใบหน้าเหยเกของคนตรงหน้าด้วยสายตายากจะคาดเดา ต่อให้มีน้ำตาไหลออกมามากมายแค่ไหนเธอก็คงไม่กล้าปัดมือของเขาออกนอกจากพยายามขอร้องให้เขาเป็นฝ่ายปล่อยมือ

"พะ..พี่ครามมีนเจ็บ"

"ไม่ได้ยินคำพูดแบบนี้จากเธอมานานแล้วนะ" น้ำเสียงสั่นเครือของจัสมินเรียกรอยยิ้มมุมปากจากชายหนุ่ม เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปแนบชิด สบตากับเธอท่ามกลางความมืดสลัว "ทุกครั้งที่โดนฉันเอาเธอจะพูดแบบนี้ตลอด"

"..." คำพูดหยาบคายของสงครามทำเอาน้ำตาของหญิงสาวค่อยๆ รินไหลออกมาในที่สุด เธอยกมือสั่นเทาขึ้นมาแตะหลังมือหนาเบาๆ หวังให้เขาปล่อยมือจากริมฝีปาก

สงครามยอมปล่อยมือออก แล้วก้มลงไปประกบริมฝีปากแนบชิดอย่างหนักหน่วงโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว ทำเอาจัสมินเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอรีบยกมือขึ้นมาดันแผงอกแกร่ง แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะต่อกรกับเขา

"อื้อ!" ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างหนักเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโพรงปากในตอนที่สงครามสอดเรียวลิ้นเข้ามา รสจูบที่เต็มไปด้วยความรุนแรงมีแต่สร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างเดียว ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกไป

"แค่จูบคงไม่ถือใช่ไหม ขนาดปล่อยในยังทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนเลย"

"ยะ..อย่ามายุ่งกับมีน" จัสมินรวบรวมความกล้าผลักชายหนุ่มออกห่างอย่างแรง แต่เขากลับถอยหลังไปแค่ก้าวเดียวด้วยซ้ำ "ระ..เราเลิกกันแล้วนะ ตอนนี้มีนไม่ใช่แฟนพี่ครามแล้ว"

"..."

"ตะ..ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ" เธอกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที ในขณะที่สงครามยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขายกมือขึ้นมาเช็ดเลือดและลิปสติกออกจากริมฝีปาก ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองแผ่นหลังบางที่ห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งลับสายตา

"มาทำอะไรตรงนี้วะ" เสียงทุ้มของเพื่อนสนิททำให้เขาหันไปมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำผู้ชายเพียงนิด

"ไม่มีอะไร"

"มุมปากมึงเหมือนมีเลือดติดอยู่นะ" เหมันต์ยื่นหน้าเข้าไปมองเพื่อนใกล้ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะมุมปากขวาของตัวเองเพื่อบอกตำแหน่ง แต่สงครามก็ใช้ปลายลิ้นเลียเลือดออกจากมุมปากอย่างไม่ใส่ใจนัก "มึงไปทำอะไรมา"

"กูบอกว่าไม่มีอะไร"

"แล้วมึงมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไหนบอกจะกลับไปที่โต๊ะก่อนไง"

"มึงกลับไปที่โต๊ะก่อนเลย กูจะไปสูบบุหรี่" สงครามเมินเฉยต่อสายตาจับผิดของเพื่อน แล้วเดินเลี่ยงออกไปที่โซนสูบบุหรี่คนเดียว เหมันต์มองตามไปเพียงนิด ไม่ได้ถามอะไรมากกว่านั้น ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

"นี่แกหายไปห้องน้ำมาหรือไปหลับในห้องน้ำเนี่ย" ลูกปัดตะโกนถามแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทันทีที่เห็นจัสมินเดินกลับมาที่โต๊ะ คนโดนถามหันมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม

"คะ..คนเยอะเลยได้เข้าช้า"

"ตาแกแดงแปลกๆ นะ ร้องไห้มาเหรอ"

"เปล่า..." จัสมินปฏิเสธเสียงเบา "พักผ่อนน้อยล่ะมั้ง ฉันขอดื่มแก้วเดียวแล้วกลับเลยนะ"

"ถ้าแกไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนดื่มหรอก จอดรถไว้ที่นี่ก่อนแล้วให้ฉันไปส่งแกที่ห้องดีไหม"

"ไม่เป็นไร ฉันยังไหว"

"ตอนเดินเข้ามาแกยังสดใสอยู่เลย หรือตอนไปเข้าห้องน้ำเจอพวกนิสัยเสียมันลวนลามเหรอ"

"มันเริ่มปวดหัวนิดหน่อยเลยอยากกลับไปพักผ่อนก่อน ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก"

"อย่ามาทำตัวเป็นนางฟ้าใจดีกับพวกคนแบบนั้นนะ ถ้ามีใครแกล้งแกก็มาบอกฉัน ถึงฉันจะจัดการเองไม่ได้แต่จะเรียกพวกเพื่อนผู้ชายมาจัดการแทนให้"

"ขอบใจที่เป็นห่วง แต่ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก" เธอก้มหน้าหลบสายตา แล้วหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมาจิบเข้าปากเล็กน้อย

"ไม่เจอกันหลายเดือนแกยังเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ เหมือนเดิมเลยนะ อบอุ่น อ่อนโยน ฉันนึกว่าแกจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้วซะอีก"

"ฉันเป็นแบบนั้นเหรอ"

"ใช่ค่ะ นั่นแหละแกเลย แต่แกสวยขึ้นมากเลยนะ แอบไปทำอะไรมารึเปล่าเนี่ย"

"ตอนอยู่ที่โน้นอยู่คนเดียวตลอดเลยมีเวลาดูแลตัวเองมากขึ้น แค่นั้นเอง"

"แล้วตกลงแกย้ายคอนโดใหม่เหรอ"

"อือ"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปหานะ จะไปช่วยจัดของด้วย" จัสมินพยักหน้ารับ พร้อมวางแก้วเครื่องดื่มในมือลง

"ฉันขอกลับเลยได้ไหม แกดื่มต่อคนเดียวได้รึเปล่า"

"ฉันดื่มคนเดียวไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แกกลับไปนอนพักเถอะ ถ้าขับรถไม่ไหวก็จอดข้างทางก่อนแล้วโทรมา เดี๋ยวฉันไปหา"

"โอเค" ร่างบางหยัดกายลุกขึ้น โบกมือลาเพื่อนรักแล้วเดินออกไป โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่