Chapter.2 สอบสัมภาษณ์

"สั่งสิอยากกินอะไรสั่งเลย" ฉันนั่งอยู่ในร้านอาหารกับท่านประธานบริษัท บรรยากาศข้างนอกไม่ต้องพูดถึงทั้งลมฝนและฟ้าไม่มีทีท่าว่าจะเบา ไม่อยากนึกถึงสภาพถ้ายังยืนอยู่ป้ายรถเมล์ป่านนี้คงปลิวไปกับลมพายุแล้วก็ได้ ฉันมองไปรอบๆ อย่างตื่นตา เกิดมาก็เพิ่งเคยเข้าร้านอาหารหรูๆวันนี้นี่แหละ

"พาหนูมาที่นี่ทำไมหรือคะ" ที่จริงฉันอยากกลับบ้านมากกว่าเพราะมีงานต้องทำส่งพี่คณินพรุ่งนี้

"พามาร้านอาหาร ก็ต้องมากินข้าวสิเธอนี่แกล้งไม่รู้ใช่มั้ย" อันนั้นฉันรู้แต่อยากรู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงคืออะไรกันแน่

"เข้าใจค่ะ แต่หนูมีงานต้องทำคุณท่านประธานกินคนเดียวได้มั้ยคะ หนูขอตัวกลับก่อน"

"เธอนี่ทำไมชอบทำตัวตลก ฉันชื่อนิกกี้ เรียกว่าคุณนิกกี้เข้าใจมั้ย" ฉันก็ทำตัวปกติที่สุดแล้ว ตลกตรงไหนเขานั่นแหละบ้า

"ค่ะ เข้าใจค่ะ"

"ที่พามาเนี่ยจะสอบสัมภาษณ์ "

"เอ๊ะ สัมภาษณ์" ยังมีสอบสัมภาษณ์อีกเหรอ รู้แล้วว่าบริษัทนี้ละเอียดและรอบคอบจริงเหมือนที่พี่คณินบอก

"ใช่ แต่ตอนนี้ฉันหิวมากขอกินก่อน " ชิลล์ไปไหน ขอกินข้าวก่อนสอบสัมภาษณ์แล้วให้ฉันนั่งรอเนี่ยนะ

"งั้น หนูขอออกไปเดินเล่นแถวนี้รอนะคะ" ฉันคงไม่นั่งกินกับเขาหรอก กินไม่ลงหรอกไปเดินเล่นฆ่าเวลาดีกว่า

"เธอต้องกินด้วย นี่คือคำสั่ง" บ้าอำนาจชะมัด สุดท้ายฉันก็ต้องกินอาหารกับท่านประธานจอมบงการ

..............................

"เริ่มได้รึยังคะ" กว่าจะกินเสร็จใช้เวลานานพอสมควร ฉันนั่งมองการกระทำอันแสนคุณชายของเขา กว่าจะเช็ดมือเช็ดปากหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบนี่เสียเวลาทำมาหากินฉันมาก

"อายุเท่าไหร่ " เกี่ยวอะไรกันช่างเหอะตอบๆ ไปจะได้เสร็จแล้วกลับบ้านสักที

"22 ย่าง 23 ค่ะ"

"มีพี่น้องกี่คน พ่อแม่ทำงานอะไร " เอาเข้าไปคำถามโคตรไม่เกี่ยวกับงานเลย เฮ้อ นี่ท่านประธานกำลังเล่นอะไรอยู่

"หนูเป็นลูกคนเดียวค่ะ พ่อเสียตั้งแต่ยังเด็ก ส่วนแม่ตอนนี้เป็นคนงานอยู่ที่ไร่ต่างจังหวัด "

"ออ พ่อเสียแล้ว เสียใจด้วยนะ"

"ขอบคุณค่ะ "

"คิดยังไงถึงยื่นคำขอฝึกงานมาที่บริษัทของฉัน " นี่สิถึงจะเป็นคำถามที่เกี่ยวกับงานอย่างแท้จริงมัวยืดเยื้ออยู่ได้

"หนูอยากเป็นดีไซเนอร์ค่ะ หนูคิดว่าบริษัทนี้จะเป็นครูที่ดีให้กับหนู ไม่ว่าใครที่อยากเป็นดีไซเนอร์หรือนักออกแบบก็ใฝ่ฝันที่จะเข้ามาทำงานและฝึกงานที่นี่ค่ะ"

"แล้วนี่ต้องฝึกงานนานเท่าไหร่ "

"1 เทอมค่ะ จากนั้นหนูก็ต้องทำโปรเจกต์ผลงานส่งถึงจะเรียนจบตามหลักสูตร" เมื่อคิดถึงวันนั้นก็ทำให้ฉันยิ้ม ใกล้แล้วนะความสำเร็จ จากนี้ฉันจะมีงานมีเงินเลี้ยงแม่แล้ว แม่จะได้ไม่ต้องลำบากเป็นคนงานในไร่อีกต่อไป

"ตั้งใจให้เต็มที่ล่ะ แล้วนี่คณินสั่งให้ทำอะไร"

"อ๋อ พี่คณินให้ร่างแบบเสื้อผ้าที่เขียนค้างไว้ให้เสร็จค่ะ ให้ไปส่งพรุ่งนี้" ลืมบอกไปเลยว่าพี่คณินน่ะเขาเป็นสาวประเภทสอง สวยมาก ไม่หยิ่ง ไม่กัด ไม่จิก ใจดีมากๆ บุญของฉันแล้วที่ได้พี่สอนงานแบบพี่คณิน

"โอเค งั้นฉันไม่กวนเธอแล้ว ไป เดี๋ยวฉันไปส่งคอยบอกทางก็แล้วกัน"

"ค่ะ" ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง ได้กลับที่พักสักที

.........................................

ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมรับยายเด็กฝึกงานขึ้นรถมาด้วย คือไม่อยากให้ยืนหนาวตายคาป้ายรถเมล์ ตัวยิ่งเล็กๆ อยู่ด้วย ที่จริงเรื่องสอบสัมภาษณ์เป็นเรื่องที่ผมแกล้งถามเล่นๆ ขึ้นมาเอง ผมรู้ประวัติของเธอหมดแล้ว แค่ไม่รู้เรื่องครอบครัวของเธอเท่านั้น จากที่ได้ลองคุยรู้สึกว่าเธอเก่งฉลาดพูด มีความเปิ่นเล็กน้อย ผมขับรถมาส่งเธอที่หอพัก สาบานสิว่านี่มันคือหอพักมีคนอยู่ เหมือนหอร้างในหนังผีเลย

"เนี่ยนะหอพักเธอ" จ้างให้ผมก็ไม่อยู่ บริเวณรอบๆ เป็นป่า ทางเข้าก็โคตรเปลี่ยว

"ใช่ค่ะ ทำไมคะ" เฮ้อ อยู่ไปได้ยังไงเป็นผู้หญิงทำไมต้องมาอยู่สถานที่เสี่ยงแบบนี้ด้วย ที่อื่นก็มีตั้งเยอะแยะ

"น่ากลัวขนาดนี้ ไม่กลัวบ้างรึไง"

"หนูอยู่มาตั้งนานแล้วก็ไม่มีอะไรนี่คะ แถมราคายังถูกมากอีกด้วย" ค่าเช่า ห้าร้อยรวมค่าน้ำค่าไฟด้วยรึเปล่า

"สนใจไปอยู่บ้านพักของบริษัทรึเปล่า อยู่ฟรีเสียแค่ค่าน้ำกับค่าไฟ" ผมยื่นข้อเสนอให้เธอ เผื่อจะยอมย้ายออกมาจากไอ้หอพักผีสิงนี่

"จริงหรือคะ อยู่ค่ะอยู่ ที่นี้ก็ไม่ต้องจ่ายค่าห้อง ประหยัดไปอีก" โถ ยายงก

"พรุ่งนี้ฉันจะให้คนจัดการให้ เตรียมเก็บของไว้รอก็แล้วกัน "

"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ผมถึงกับส่ายหน้าให้ยายนี่ ไม่ได้ห่วงตัวเองเลย มัวงกอยู่ได้

"แล้วก็ล็อกห้องให้ดีๆ ล่ะ เห็นแล้วสยอง " ผมเป็นห่วงเธอในฐานะเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น อีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงด้วย

"ค่ะ เอ่อ คุณนิกกี้คะ ขอบคุณนะคะที่รับหนูเข้าฝึกงาน" พูดจบเธอก็ปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าไปในหอพักทันที

......................................

"ค่ะคุณนิกกี้" ผมต่อสายหาเลขาส่วนตัวสั่งให้จัดการเรื่องห้องพักให้เธอทันที

"ช่วยจัดการห้องพักที่บริษัทให้หนึ่งห้อง"

"แต่ตอนนี้ห้องเต็มหมดเลยนะคะ เหลือแต่ห้องพักของคุณนิกกี้ที่ว่างอยู่"

"อืม เอาห้องนั้นนั่นแหละ บอกแม่บ้านทำความสะอาดให้ด้วย" ห้องนั้นเป็นห้องของผมก็จริงแต่ผมไม่ได้เข้าไปพัก ส่วนใหญ่จะกลับไปนอนคอนโดมากกว่า

"คุณนิกกี้จะให้ใครมาอยู่หรือคะ"

"เด็กฝึกงาน เขาไม่มีที่พัก"

"เฟอร์นิเจอร์จะให้เอาออกมั้ยคะ"

"เอาไว้แบบนั้นเหมือนเดิม แค่ทำความสะอาดก็พอ " ผมกดวางสายทันทีหลังจากสั่งงานเสร็จ ห้องนั้นมีพร้อมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเตียงนอนพร้อมที่นอนนุ่มๆ ตู้เสื้อผ้า ห้องแต่งตัว แถมยังมีเครื่องปรับอากาศ คงทำให้ยายนั่นไม่คิดหวนกลับไปหอพักผีสิงอีกหรอกนะ

........................................