บทที่ 1 ถิ่นอัศวิน (3)

สิ้นคำสั่งของนายก็ทำให้ชายวัยกลางคนก็เดินออกไปพร้อมกับอาวุธปืนที่ถือติดตัว

ร่างสูงดันแผ่นหลังบางให้เดินนำออกไปด้านนอก ขณะที่ปลายปืนสีดำขลับก็กดจ่อที่เอวบางไม่ห่าง หากเธอตุกติกหรือทำอะไรเกินควบคุม เขาก็พร้อมจะลั่นไกใส่คนของไร่พันทิพย์ทันที!

อัศวินคุมตัวของปลายฝนให้อยู่ข้างกาย ทอดสายตามองไปยังรถกระบะทรงสูงใหญ่ที่ขับแล่นเข้ามาด้วยความเร็วสูงสุด และเพียงเสี้ยววินาทีหลังจากตัวรถจอดสนิท ร่างของศัตรูตัวฉกาจก็มายืนประจันหน้าพร้อมด้วยเหล่าคนงานร่างบึกบึนนับสิบชีวิตและอาวุธครบมือ

“พี่ขุน” เสียงเล็กเอ่ยเรียกหาผู้เป็นพี่ชายด้วยความหวาดกลัว ที่กลัวไม่ใช่เพราะถูกปืนจี้ แต่กลัวว่าการที่พี่ชายของเธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้จะทำให้อัศวินฆ่าพี่ชายต่อหน้าต่อตาต่างหาก!

“ปล่อยน้องกู” ขุนเขากดปลายปืนจ่อเล็กที่กลางศีรษะของอัศวินอย่างไม่ลดละ

หากอีกฝ่ายแตะต้องให้น้องสาวของเขาระคายเคือง เขาก็พร้อมที่จะส่งกระสุนไปเจาะกลางกะโหลกทันที!

“น้องมึงมาเหยียบถิ่นกูแบบนี้แล้วจะให้กูปล่อยไปง่าย ๆ เหรอวะ ง่ายไปหน่อยมั้งไอ้ขุน”

“ถ้ามึงจะทำก็มาทำกู ปล่อยน้องกูไป!”

“ทิ้งปืนซะ แล้วก็บอกให้ลูกน้องของมึงทิ้งปืนด้วย ไม่อย่างนั้นกูไม่รับประกันว่าน้องมึงจะปลอดภัย” อัศวินเบนกระบอกปืนมากดจ่อตรงหน้าของขุนเขาแทน หากอีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่สั่ง เขาก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องใจดีกับศัตรู

“วางปืนลง” ขุนเขามองอัศวินด้วยความเดือดดาล แต่อย่างไรแล้วเขาก็ต้องเห็นความปลอดภัยของน้องสาวเป็นอันดับแรก เขาสั่งกับลูกน้องอย่างจนใจ อย่างน้อยก็ต้องการให้น้องสาวปลอดภัยเสียก่อน แต่หลังจากนี้ก็ค่อยมาดวลสังเวียนสู้รบกับศัตรูกันอีกครั้ง

“น่าเสียดายที่มึงมาเร็ว ไม่อย่างนั้นกูคงได้ทำอะไรน้องมึงไปแล้วล่ะ เฮ้อ...แย่จังเลยนะ” อัศวินแสร้งทำหน้าเสียดายกดสายตามองหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยท่าทางยียวน พอโน้มเข้าไปใกล้คนจอมพยศก็สะบัดหน้าออกด้วยความรังเกียจ จนเขาต้องใช้มือใหญ่บีบที่กรามเล็กเพื่อให้หันมาประจันหน้าดังเดิม

“อย่าทำน้องกู! ถ้าเกลียดกูมากก็มาทำกูนี่ อยากจะกระทืบ อยากจะยิง มึงก็มาทำกู!”

“กูจะทำมึงไปทำไมวะไอ้ขุน ในเมื่อน้องมึงเป็นคนเข้ามาหากูถึงถิ่น กูก็ต้องสั่งสอนน้องมึงสิถึงจะถูก” ใบหน้าคมคร้ามก้มลงจนจมูกสัมผัสกับเรือนผมนุ่มของปลายฝน

สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้ก็คือเห็นศัตรูอย่างขุนเขาเจ็บปวด และคนที่จะเป็นเครื่องมือได้ดีที่สุดก็คือน้องสาวของมันนี่แหละ!

“กูบอกว่าให้มึงมาทำกูแทนไงไอ้สวะเอ๊ย! ปล่อยน้องกู ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้เหี้ยอัศ!”

ขุนเขาตรงปรี่มุ่งตรงเข้าไปหาอัศวินด้วยความเดือดดาล แต่คนงานของไร่กมลกลับขวางกั้นและจัดการให้ล็อกตรึงจนร่างแกร่งทรุดลงกับพื้นด้วยหน้าขาที่กดตรึงบนแผ่นหลัง ตอนนี้ขุนเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้ ทั้งถูกกดทับหนำซ้ำยังมีอาวุธปืนที่กดจ่อห่างจากศีรษะเพียงปลายนิ้ว

“อย่า! อย่าทำพี่ขุน ฉันขอร้องล่ะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ อย่าทำอะไรพี่ฉันเลย!” เสียงเล็กแผดออกมาทั้งหยาดน้ำตาเมื่อเห็นผู้เป็นพี่ชายถูกรุมล้อมไปด้วยปืนนับสิบกระบอก

เรื่องนี้เป็นความผิดของเธอ หากอัศวินจะลงโทษหรือตัดสินชีวิตอย่างไรก็ขอให้มาทำกับเธอแต่เพียงผู้เดียว

“ขอร้องงั้นเหรอ ฮึ...แล้วเธอมีอะไรมาแลกล่ะถ้าขอให้ฉันไม่ทำร้ายพี่ชายของเธอ”

“อย่าทำอะไรน้องกูไอ้เหี้ยอัศ!” ขุนเขากดเสียงต่ำข่มความโกรธเอาไว้อย่างถึงที่สุด เขาจะขอย้ำเป็นครั้งสุดท้ายว่าถ้าหากโกรธเกลียดอะไรก็ขอให้มาทำที่เขาไม่ใช่น้องสาวที่เขารักสุดหัวใจแบบนี้

“ยิ่งมึงพูดแบบนี้กูก็ยิ่งอยากทำน้องมึงซะแล้วสิ ไหนดูซิว่าสวย ๆ แบบนี้ฉันทำอะไรได้บ้างนะ” ไม่ว่าเปล่ามือหนายังจับสัมผัสไปยังเรือนร่างขาวเนียนของหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มร้ายที่สามารถเชือดเฉือนจนเกิดแผลเหวอะ

ปลายฝนสั่นระริก ทั้งรังเกียจทั้งขยะแขยงกับมือกร้านของคนตัวโตที่สัมผัสมา เธอหลับตาแน่นเพราะไม่อาจมองร่างกายของตัวเองที่ถูกศัตรูแตะต้องได้ แต่ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีอีกฝ่ายก็ผละมือออก

“เจ็บปวดสินะไอ้ขุน อยากรู้จังว่าตอนนี้มึงจะเจ็บปวดเท่ากับความรู้สึกของกูเมื่อห้าปีก่อนหรือเปล่า!” หางเสียงของอัศวินสั่นพร่าไปอย่างชัดเจนเมื่อพูดถึงความเจ็บปวดในอดีต

ทว่าประโยคนั้นกลับทำให้ขุนเขาแน่นิ่งและเลือกที่จะหลบสายตาลงในทันที ภาพอดีตวนเวียนกลับมาและร้องก้องชัดเจนในความทรงจำว่าความบาดหมางที่ทำให้ไร่สองไร่ตั้งตัวเป็นศัตรูกันนั้นเกิดขึ้นเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว

ห้าปีก่อนอัศวินเคยมีความรัก ตอนนั้นเขาอายุยี่สิบเจ็ดปี ชายหนุ่มรูปงามผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังและความรู้ที่พร้อมจะเข้ามาบริหารไร่ต่อจากผู้เป็นพ่ออย่างเต็มตัว รวมไปถึงการสร้างครอบครัวกับคนรักที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

เมื่อได้รับมอบหมายให้ปกครองไร่กมลจากผู้เป็นพ่อแล้วอัศวินก็รีบร้องขอให้พ่อกับแม่สู่ขอแฟนสาวเพื่อตบแต่งเป็นเมียทันที ในเมื่อเขามีพร้อมทั้งเงินทั้งอำนาจ แค่การสร้างครอบครัวกับคนที่รักก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ทว่าความใฝ่ฝันของอัศวินต้องจบลงเมื่อจับได้ว่าคนรักแอบไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่น บุคคลนั้นคือขุนเขา คนที่เขาเองก็เห็นหน้าค่าตาอยู่บ่อย ๆ ในฐานะลูกชายของไร่ใกล้เคียง