บทที่ 1 ถิ่นอัศวิน (4)

ขุนเขาในตอนนั้นเจ้าชู้เจ้าเสน่ห์เป็นที่หนึ่ง นอกจากจะช่วยดูแลงานในไร่ตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อแล้ว เขาก็ยังเป็นที่หมายปองของหญิงสาวในจังหวัดที่อยากเป็นเด็กเลี้ยงของนายขุนผู้ร่ำรวยและหล่อเหลา รวมไปถึงแฟนสาวของอัศวินก็เป็นหนึ่งในนั้น

เขาไม่รู้ว่าความรักที่เพียรมอบให้เธอมาตั้งแต่คบกันวันแรกจนถึงตอนนี้มันเกิดข้อผิดพลาดในส่วนไหน ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิดแปลกไปเธอถึงได้ปันใจหันไปเล่นชู้กับขุนเขาทั้งที่เธอเองก็ตอบตกลงที่จะแต่งงานสร้างครอบครัวกับเขา

หลังจากที่จับได้คาหนังคาเขาว่าคนรักทรยศหักหลัง อัศวินเค้นหาเหตุผลจนได้คำตอบจากคนรักและคู่กรณีอย่างขุนเขา ที่มันก็ยังคงตราตรึงมาจนถึงทุกวันนี้…

“หมิวไม่ได้ตั้งใจนะคะ หมิวแค่...หมิวแค่เผลอไผล”

“แฟนคุณอัศไม่ได้เผลอไผลหรอกครับ เพราะเราแอบเอากันมาหลายครั้งแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรก...”

“…อ้อ ลืมบอกไป ที่จริงผมไม่รู้หรอกนะครับว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนรักของคุณ แต่ถ้าคุณไม่ถือเรื่องความสกปรกก็เชิญกินต่อได้เลย ผมคายคืนให้!”

ประโยคนั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้นในตัวอัศวินมาจนถึงทุกวันนี้ เขาตั้งตัวเป็นศัตรูกับขุนเขาและไร่พันทิพย์ไปโดยปริยาย ไม่ว่าจะเป็นการส่งออกหรือค้าขายเขาก็มักจะทำคะแนนแซงหน้าไร่พันทิพย์อยู่ตลอด จนกลายเป็นว่าในตอนนี้ไร่กมลขึ้นเป็นที่หนึ่งของจังหวัดและอันดับต้น ๆ ของภาคเหนือที่สามารถสร้างความน่าเชื่อถือต่อลูกค้าได้มากที่สุด

คำว่า ‘เอาความสำเร็จไปเย้ยหน้าศัตรู’ เห็นว่าจะเป็นคติติดตัวที่เขาคิดว่ามันทำให้อัศวินสะใจมากที่สุด เพราะในตอนนี้ไร่พันทิพย์กำลังตกที่นั่งลำบาก อยู่ในขั้นวิกฤติถึงได้แอบเข้ามาในถิ่นของเขาได้น่าสมเพชแบบนี้

“เพราะเรื่องนั้นมึงถึงได้มาลงกับน้องสาวกูงั้นเหรอวะ!” ขุนเขาถามเสียงแข็งแต่สายตากลับฉายชัดถึงความเจ็บปวดไม่แพ้กัน

สิ่งที่เขาเคยทำในอดีตกลับย้อนหวนกลับมากลายเป็นปัญหาที่น้องสาวของเขาต้องพบเจอ หากแค้นเคืองก็ควรจะมาลงที่เขาไม่ใช่น้องสาวของเขาแบบนี้

“ฮึ...กูไม่ทำอะไรน้องมึงหรอกไอ้ขุน กูไม่ได้เลวขนาดที่จะรังแกผู้หญิง”

“งั้นมึงก็ปล่อยน้องกูสิ”

“กูปล่อยแน่...แต่กูขอเอาเลือดออกจากตัวมึงก่อนแล้วกัน!”

ปัง!

สิ้นประโยคเสียงปืนก็ดังขึ้น ศูนย์หน้าจ่อเล็งขุนเขา หลังจากนั้นกระสุนร้อนก็เฉียดผ่านต้นแขนแกร่งไปเพียงเสี้ยววินาที

“กรี๊ด! พี่ขุน!” ปลายฝนกรีดร้องออกมาพร้อมทั้งหยาดน้ำตาที่พรั่งพรู

ตอนนี้หยาดเลือดไหลหลั่งออกมาตามแนวยาวของแขน แต่ทว่าขุนเขากลับแน่นิ่งไม่แสดงถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขากดมองอัศวินด้วยความเรียบนิ่ง รอคอยกระสุนนัดถัดไปที่คิดว่ามันจะสามารถชดใช้ความแค้นของอัศวินให้บรรเทาลงได้บ้าง

“ใจแข็งดีนี่หว่า นัดต่อไปกูจะยิงตรงไหนดีนะ” อัศวินเหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจ เห็นอาการนิ่ง ๆ ของขุนเขาก็ยิ่งอยากยิงซ้ำเพราะเสียงร้องขออ้อนวอนคือสิ่งที่เขากระหายมากที่สุด

“อย่า! ฉันขอร้อง ฮึก...อย่าทำอะไรพี่ขุนเลยนะ ฉันขอร้องล่ะ พอแล้วฮึกฮือ” ปลายฝนหันตัวไปจับที่แขนของอัศวินเมื่อเห็นว่าเขากำลังจ่อเล็งปลายปืนไปยังพี่ชายของเธออีกครั้ง เธอร้องขอทั้งหยาดน้ำตา หากเลือกได้ก็ขอให้นัดถัดไปเป็นเธอเองที่ถูกยิง “ยิงฉันแทนเถอะนะ ฉันขอร้อง”

อัศวินชะงักงันไปชั่วครู่เมื่อเห็นดวงตากลมโตสั่นไหวหญิงจอมพยศเมื่อครู่หายลับไปแล้ว หลงเหลือเพียงสาวน้อยตัวเล็ก ๆ ที่กำลังร้องไห้ขอให้เขาหยุดทำร้ายพี่ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรู

เหอะ...คิดว่าจะใจอ่อนหรือไง

“คนที่กล้าเข้ามาเหยียบถิ่นของกูมันไม่เคยตายดีสักคน ถ้ามีครั้งหน้ากูรับรองว่ามันจะไม่ใช่แค่การยิงเฉียดแน่!” คนใจแข็งตวาดกร้าวคำรามลั่นพร้อมกับลดกระบอกปืนลงพื้น

อัศวินหันไปหาคนงานที่ล็อกตัวของขุนเขาเพื่อให้ปล่อยการเกาะกุม หลังจากนั้นก็ผลักตัวสาวน้อยไปให้พ้นสายตาเมื่อการสั่งสอนศัตรูจบสิ้นลง

“พี่ขุน! พี่ขุนเป็นยังไงบ้าง ฮึก...พี่ขุนฝนขอโทษฮือ”

ทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระปลายฝนก็เข้าไปกอดรั้งพี่ชายเข้าหาตัว เห็นเลือดของขุนเขาในตอนนี้ก็เป็นห่วงสุดหัวใจ ถึงแม้ว่าจะถูกยิงแค่เฉียด ๆ แต่มันก็ทำให้เจ็บปวดและเกิดบาดแผลได้เหมือนกัน

“พี่ไม่เป็นไร แล้วเราล่ะปลอดภัยดีใช่ไหม มันได้ทำอะไรฝนหรือเปล่า”

“ไม่เลยพี่ขุน ฝนปลอดภัยดีทุกอย่าง เรากลับบ้านกันเถอะนะพี่ขุน ฮึก...พี่ขุนเลือดออกเยอะมากเลย”

สายตาคมจดจ้องมองไปยังสองพี่น้องที่กำลังเล่นบทน้ำตา อัศวินแค่นหัวเราะน้อย ๆ พลางเหยียดยิ้มอย่างนึกสมเพช ถึงเขาจะปล่อยให้ศัตรูรอดไปได้ แต่อย่างน้อยก็รับรู้แล้วว่าจุดอ่อนของขุนเขาก็คือผู้หญิงคนนี้!