ต่ำตม - 4

“อ่า...ให้ตายสิไอ้คราม อ่ะ...อื้อ”

แล้วปากหนาก็ทาบทับลงไปหากลีบปากสีระเรื่ออย่างรวดเร็วพร้อมกับแขนของเขาตวัดโอบกอดเอวเล็กคอดรั้งไว้และอีกมือตวัดรั้งท้ายทอยเล็กบังคับไม่ให้บิดส่ายหนีจูบร้อนของตัวเอง

“อ่ะ...อื้อ” คริษฐาเบิกตากว้างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น สติของเธอหลุดลอยออกจากร่างไปพร้อมกับจูบแรกที่คนห่าม ว่าที่สามีในอนาคตกำลังกระทำ และสติก็กลับมาเมื่อรู้สึกว่าเขากำลังดันลิ้นเข้ามาในปากตัวเอง ร่างเล็กไร้เดียงสาดิ้นขัดขืนพร้อมยกมือทุบตีไหล่กว้างผลักไสออกห่าง แต่เหมือนว่าทุบกำแพงก็มิปานเมื่อเขาไม่ไหวสะท้านแม้แต่น้อย

“อ่ะ...อื้ม” เรียวลิ้นร้อนของฟ้าครามไม่ได้หยุดความพยายามของตัวเอง และเขาก็ทำมันสำเร็จขบเม้มริมฝีปากล่างของสาวน้อยจนเธอเปิดปากให้จึงฉวยโอกาสสอดเร่าปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กเพื่อค้นหาความหวานของคริษฐา ระหว่างที่ฟ้าครามกำลังลิ้มรสความหวานของคนจืดชืดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของคริษฐา เขาทำเพียงส่งสายตาตำหนิให้หล่อนเท่านั้น

กรี๊ด!

“คุณครามทำอะไรคะ”

หล่อนไม่สนใจสายตาตำหนิเดินสาวเท้าเร็วๆ มาหาทั้งสองแล้วกระชากดึงคริษฐาที่อยู่ในอ้อมกอดของฟ้าครามออก

“จะมากไปแล้วนะนวล!” เสียงเข้มห้าวเอ่ยเตือนสติของนวลให้รู้จักสถานะตัวเองและให้รู้ว่าหล่อนกำลังล้ำเส้นของเขาอยู่

“นวลขอโทษค่ะคุณคราม”

หล่อนก้มหน้าขอโทษเมื่อรู้ว่าตัวเองทำให้ฟ้าครามโกรธ

“ขอโทษงั้นเหรอ เธอทำให้ฉันอารมณ์ค้าง ส่วนเธอกลับเข้าไปในบ้าน”

ท้ายประโยคเขาหันไปสั่งคนที่ตัวเองฉวยโอกาสก่อนหน้านี้

“คะ...ค่ะ”

แล้วคริษฐาก็รีบเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างไว ไม่รอให้มีคำสั่งรอบสอง เธอเดินเช็ดถูปากตัวเองไปด้วยความขยะแขยงและภาพเช็ดถูปากของหล่อนก็อยู่ในสายตาของฟ้าครามจนต้องเผลอกัดกรามแน่น

กรอด!

“คะ...คุณคราม นวลขอโทษนะคะ”

นวลเข้าใจว่าฟ้าครามกำลังโกรธตัวเองจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มช้าๆ พร้อมจับแขนเขาแล้วลูบไปมาเพื่อให้เขาผ่อนคลาย

“อย่าทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันจำไม่ได้รึไงที่บอกไว้ ถ้ามีอีกครั้ง ฉันจะตัดหางปล่อยวัดเธอ เธอจะไม่ได้รับเงินจากฉันและได้เสพร่างกายฉันอีกจำไว้นวล!”

เขาพูดพร้อมกับเอามือจิ้มหน้าผากหล่อนแล้วผลักออกห่างไปให้พ้นทางตัวเอง ก่อนจะเดินสาวเท้าหนักๆ ตามคนตัวเล็กจืดชืดแต่ปากหวานปานน้ำผึ้งเข้าไปข้างในบ้าน ‘ให้ตายสิ ปากยัยนั่นหวานเป็นบ้า!’ เขาพึมพำขณะเดินเข้าบ้าน

นวลได้แต่ยืนกำมือแน่นมองฟ้าครามตามผู้หญิงเรียบร้อยจืดชืดเข้าไปในบ้าน หล่อนรู้แต่ว่าวันนี้จะมีแขกมา แต่ไม่รู้ว่ามาทำไมและไม่รู้ด้วยว่าฟ้าครามจะทำแบบนั้นกับผู้หญิงไร้รสนิยมนั่น

“ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างอีนวลจะเอาคุณครามไม่อยู่” หล่อนบอกตัวเองอย่างหมายมาด

ฟ้าครามดูดเลียช้อนและส้อมในมือที่ถือไปมาเมื่อสาวน้อยที่นั่งตรงข้ามตัวเองเผลอหันมามองตัวเอง เขายกยิ้มมุมปากแล้วดูดอมช้อนในมือเล่น ก่อนจะวางช้อนในมือแล้วหยิบแก้วน้ำที่วางข้างมือขึ้นมาจิบดื่ม แต่ทว่าสายตายังจับจ้องที่ปากจิ้มลิ้มบวมเจ่อเพราะเขาอย่างไม่ละสายตา

“หนูแยม ป้ากับกำนันจักร พ่อของเราตกลงกันว่าจะให้หนูแยมย้ายมาอยู่ที่บ้านป้าก่อนจะแต่งงานนะ หนูแยมจะว่ายังไงลูก เห็นด้วยไหมจ๊ะ ส่วนเราล่ะ ครามว่าไง” ท้ายประโยคนางหันมาถามลูกชายตัวดีของตัวเองที่จ้องมองคริษฐาไม่ละสายตาตั้งแต่กลับมาจากการเดินชมบ้านด้านนอก

“ก็แล้วแต่แม่ฟ้าเห็นสมควรเถอะครับ ผมยังไงก็ได้ ผมเป็นลูก ผมทำเพื่อแม่ได้ทุกอย่าง ขอให้แม่มีความสุข ลูกครามคนนี้ก็พอใจแล้วครับ”

ฟ้าใสมองสายตากรุ้มกริ่มของลูกชายที่มองจ้องว่าที่ลูกสะใภ้ไม่วางตาแล้วรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่เมื่อมองไปทางคริษฐาก็เห็นนั่งตัวลีบหลบสายตาลูกชายและสายตาหลุกหลิกนั่นอีกเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นแหละ และลูกชายนางก็ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ว่าง่ายกว่าทุกวัน หรือเพราะอยากเอาใจนางต่อหน้าแขกเท่านั้นเองนะ