ต่ำตม - 3

“ครามพาหนูแยมไปเดินชมรอบบ้านเราหน่อยสิลูก แม่กับกำนันจักรจะคุยเรื่องแต่งงานของลูกกับหนูแยมน่ะ ระหว่างนี้ลูกก็ทำความรู้จักน้องไว้ด้วยนะคราม จะได้คุ้นเคยกัน”

ฟ้าใสบอกลูกชาย เมื่อทุกคนแนะนำตัวทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว

“ครับผม”

ฟ้าครามรับคำอย่างสุภาพต่างจากปกติไม่ค่อยจะยอมทำตามคำสั่งของแม่ เพราะเขาเองก็อยากจะถามยัยเด็กนี่เหมือนกันว่ามีสมองรึเปล่าถึงคิดจะมาแต่งงานกับคนอย่างฟ้าคราม ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเขารึไง ผู้หญิงที่ไหนก็ขยาดกลัว

“แยมไปกับพี่เขานะลูก เดี๋ยวพ่อคุยกับป้าฟ้าก่อน”

กำนันจักรเอ่ย วันนี้กำนันจักรมากับลูกสาวสองคน เพราะภรรยาติดธุระสำคัญมาด้วยไม่ได้

“ค่ะ พ่อจักร งั้นแยมขอตัวนะคะป้าฟ้า”

เธอเอ่ยขอตัวด้วยคำหวานสุภาพพร้อมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยห้าสิบเซนติเมตรของตัวเอง ส่วนเจ้าบ้านอย่างฟ้าครามเมื่อเห็นแขกที่จะพาเดินชมบ้านลุกขึ้นยืน เขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรของเขาบ้างและก็ส่งสายตามองไปยังเด็กสาวไร้เดียงสาแคระแกร็น ‘คนได้ว่ากูเป็นพ่อพอดี แม่คิดยังไงเอายัยเด็กตัวเตี้ยนี่มาประเคนให้เราวะ!’ เขาพึมพำกับตัวเองแล้วเดินนำหน้าทำหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดีออกไป ส่วนคริษฐาก็เดินตามไปติดๆ

ฟ้าครามไม่ได้พาสาวน้อยเดินชมสวน แต่พาเดินมาทางหลังบ้านและเด็กนี่ก็โง่เดินตามเขามา ไม่รู้อายุถึงสิบแปดปีรึยัง เมื่อเดินมาถึงหลังบ้านที่เป็นป่ารกแล้วก็หยุดเดินแล้วหมุนตัวหันมามองคนเท้าสั้นที่เดินตามตัวเองมาติดๆ

“โง่รึไงถึงเดินตามมาหลังบ้าน และมองดูรอบๆ ด้วย ป่ารกขนาดนี้ไม่กลัวฉันพามาฆ่าหมกป่ารึไง อ้อ...อายุเท่าไหร่แล้ว สิบแปดรึยัง ทำไมแรดอยากมีผัว”

คำพูดแข็งกระด้างต่างจากตอนอยู่ข้างในทำให้คริษฐา เสรีเทพ หรือแยม วัย 23 ปี ไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าคำพูดแข็งกระด้างน่ารังเกียจพวกนี้จะหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มตรงหน้า มันช่างแตกต่างจากคนก่อนหน้าที่เพิ่งรู้จักเสียจริง

เฮอะ!

ฟ้าครามเห็นเธอนิ่งเงียบไม่ตอบก็รู้ทันทีว่าหล่อนคงช็อก ตกใจอยู่สินะ ที่เขากับคนที่อยู่ในบ้านไม่เหมือนกัน

“ไม่ต้องตกใจหรอก เมื่อกี้น่ะใส่หน้ากากแสดงละคร ตอนนี้คือตัวจริง ถ้าจะแต่งงานกับฉันก็ต้องรับนิสัยหมาๆ ของฉันให้ได้ ปากหมาๆ ของฉันด้วย อีกอย่างสำส่อนด้วยนะ เผื่อเธอไม่รู้ แต่น่าจะรู้นะ เพราะชื่อเสียงฉันดังทั่วทั้งจังหวัด จะมาเป็นเมียฉันควรรู้จักฉันและยอมรับฉันให้ได้นะยัยจืดชืด แล้วที่ถามไปน่ะ อายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมแรดอยากมีผัวฮึ”

“ฉะ...ฉันไม่ได้แรด แต่ฉันจำเป็นต้องแต่งงานตามคำสัญญาของพ่อกับพ่อของคุณ และฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ฉันอายุยี่สิบสามแล้ว” เธอตอบกลับคนตัวโตตรงหน้า

“ยี่สิบสาม? โกหกน่า...ตัวเตี้ยแคระแกร็นแบบนี้และหน้าละอ่อนแบบนี้นะ ใครจะเชื่อว่าอายุยี่สิบสามปี”

“ฉันไม่ได้โกหกคุณนะคะ ฉันอายุยี่สิบสามจริงๆ เรียนจบปริญญาตรีแล้ว” เธอโต้เถียงกลับ

“แล้วใครเป็นคนแต่งตัวให้เธอ ไร้รสนิยมที่สุด หัดเบิกตาดูคนอื่นเขาแต่งบ้างว่าสมัยนี้เขาแต่งตัวกันยังไง ไม่ใช่ปิดมิดชิดแบบนี้”

“ฉันพอใจจะแต่งแบบนี้ค่ะ” เธอตอบกลับ

‘เห็นสนิมสร้อย จืดชืด แต่เถียงคำไม่ตกฟากเลยยัยเนี่ย ถือว่าพอได้ ไม่น่าเบื่อเหมือนสารรูป’ เขาพึมพำในใจแล้วเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กตรงหน้าแล้วโค้งตัวโน้มหน้าลงมาหาคนตัวเตี้ยที่แหงนเงยหน้าขึ้นมองตัวเองพอดี

“ปากดีเหมือนกันนะ แล้วรู้ไหมว่าคนปากดีต้องเจออะไร” เมื่อเธอหดคอถอยหนี เขาก็โน้มตัวลงไปหาอีกจนลมหายใจของฟ้าครามเป่ารดใบหน้าไร้เครื่องสำอางของหญิงสาว และแน่นอนว่าเขาไม่คิดจะทำอะไรหล่อน แค่อยากแกล้ง แต่พอก้มต่ำมาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวคริษฐาและมองจ้องริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อเป็นธรรมชาติแล้วก็อดกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอไม่ได้