ต่ำตม - 2

“สำส่อนเข้าไปเดี๋ยวจะติดโรค”

“คุณนายฟ้าคงลืมไปรึเปล่าว่าโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าถุงยางอนามัย”

“ไอ้คราม!” นางสุดจะหาคำมาต่อปากต่อคำกับไอ้ตัวดีแล้ว

“ครับ คุณนายฟ้า” เขารู้ดีว่าตอนนี้ท่านกำลังโกรธและเขาก็รู้ด้วยว่าท่านนั้นรักเขามากเช่นกัน

“ไม่ต้องเลยไอ้คราม แกต้องแต่งงาน”

“โอเคครับ แต่งงานน่ะแต่งได้ แต่ผมไม่มีเจ้าสาว” เขาตอบตกลงอย่างว่าง่าย เพราะเขาคิดว่าท่านพูดเล่น

“แม่หาไว้ให้แล้ว แกไม่ต้องห่วง และเลิกกับอีนวลได้แล้ว อย่าเอามันเข้ามาในบ้านอีก ถ้าจะกินกันไปกินนอกบ้าน ไม่ก็ห้องคนใช้นู่น”

“เดี๋ยวนะคุณนายฟ้า หาไว้ให้แล้ว หมายความว่ายังไง นี่แม่พูดจริงเหรอ ผมนึกว่าพูดเล่น”

“เออ! ฉันเอาจริง แกอายุไม่น้อยแล้ว แกต้องแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ พรุ่งนี้เย็นอยู่บ้านด้วย บ้านนั้นจะมากินข้าวบ้านเรา แล้วแกจะรู้ว่าผู้หญิงดีๆ น่ารักน่าทะนุถนอมเป็นยังไงไอ้คราม”

“ให้ตายสิ! ไม่เอาน่าแม่ฟ้า ไม่ล้อผมเล่นสิ”

“ฉันเคยล้อเล่นกับแกรึไง ฉันถือว่าแกตกลงแล้วไอ้คราม อ้อ...ระหว่างนี้จัดการตัวเองให้เรียบร้อยล่ะ เพราะงานแต่งงานของแกจะจัดขึ้นต้นเดือนหน้า”

“ฮะ! แม่ฟ้าเอาจริงดิ ต้นเดือนหน้าก็อีกสองอาทิตย์เองนะครับ”

“แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธไอ้คราม ครั้งนี้แม่เอาจริงกับแกแล้ว ถ้าแม่ไม่จัดการเด็ดขาด แกคงสำส่อนจนติดโรคตายสักวัน แม่ไปนอนล่ะ ง่วงแล้ว อ่า...” จริงๆ นางตั้งใจจะบอกฟ้าครามพรุ่งนี้เช้า แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว บอกตอนนี้เลยดีกว่า

“แม่ไม่กลัวว่าผมจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียใจเหรอครับ” เขาถามท่านที่ลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากห้อง

“ก็ลองดู” นางตอบกลับสั้นๆ แล้วเดินจากไปทิ้งให้ฟ้าครามนั่งขำอยู่คนเดียวในห้องหนังสือ

หึหึ

ฟ้าคราม เกริกพล หรือคราม วัย 36 ปีย่าง 37 ปี เป็นชาวไร่ชาวสวนที่ทุกคนนับหน้าถือตา แต่อย่ารวมกับเรื่องส่วนตัวเชียวล่ะ เพราะเรื่องส่วนตัวนั้นเน่าเฟะยิ่งกว่าอะไรดี แม้จะเป็นชาวสวนจับจอบ เสียม ขับรถไถ รถแทรกเตอร์ทำไร่ แบกถังฉีดพ่นปุ๋ย แต่เขาก็ยังคงความเป็นหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ในหมู่สาวๆ ในจังหวัดที่พบเจอเขา ถึงจะตากแดด ตากลม ตากฝนมากี่ปีต่อกี่ปีก็ไม่อาจแผดเผาผิวขาวอมชมพูของเขาได้

“คุณครามคะ นวลเอาเหล้าต้มมาให้คุณครามกับคนงานค่ะ” เสียงเล็กใส่จริตดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เขาที่กำลังช่วยคนงานหมักปุ๋ยหมักหันไปหาทางต้นเสียง

“ขอบใจ เอาไปวางไว้ที่แคร่ตรงนั้น ฉันกับคนงานยังทำงานกันตรงนี้ไม่เสร็จ”

เขาชี้มือไปทางแคร่ไม้ไผ่ที่อยู่ใต้ต้นลำไยไม่ไกลจากโรงหมักปุ๋ยเท่าไหร่นัก

“ค่ะ คุณคราม”

แล้วหล่อนก็เดินไปนำขวดเหล้าต้มที่ได้มาฝากชายหนุ่มไปวางไว้ และทุกคนในไร่ก็รู้ดีว่านวล ลูกสาวของทะ ที่เป็นคนเฝ้าสวนองุ่นเกริกพลนั้นใฝ่สูง อยากไปเป็นคุณนายนั่งชูคอบนเรือนใหญ่ และทุกคนก็รู้ดีว่าคุณนายของไร่เกริกพลนั้นรังเกียจหล่อนมากแค่ไหนเช่นกัน

ฟ้าครามไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนไหน เพราะสำหรับเขาแล้วผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตก็เพียงแค่ของเล่นที่ใช้ระบายอารมณ์เท่านั้น สำหรับนวลตอนนี้ยังใหม่ เขายังไม่อิ่มในตัวหล่อนจึงยังคงอยู่ในวงจรชีวิตของเขา และเขาก็มองออกว่านวลใฝ่สูง อยากจะขึ้นมานั่งชูคอเคียงคู่ขนาบข้างเขา เขาไม่สนใจหรอก เพราะมันไม่มีวันเป็นจริง ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาอยากหยุดเพื่อพวกหล่อนได้ ไม่มีใครทำได้ เขาเชื่อแบบนั้นมาตลอด แม้กระทั่งงานแต่งงานของเขาที่จะเกิดขึ้นก็เช่นกัน มันก็แค่พิธีการเท่านั้น ใช่ว่าจะผูกมัดคนอย่างฟ้าครามได้

ฟ้าครามกลอกตาไปมาเมื่อจ้องมองสำรวจว่าที่ภรรยาตัวเองในอนาคตแล้วก็รู้สึกขัดหูขัดตากับท่าทางไร้เดียงสาของเจ้าหล่อน แต่งตัวก็เชย คอเสื้อปิดมิดถึงลำคอ กระโปรงก็ยาวจะลากพื้น ทรงผมก็มัดรวบตึงไว้ด้านหลัง มองยังไงก็ธรรมดา หน้าตาก็ไม่แต่ง ‘ยังกล้ามาเสนอตัวเป็นเมียกูอีก จืดชืด!’ เมื่อมองสำรวจคนที่นั่งตรงข้ามตัวเองจนพอใจแล้วก็ได้คำตอบแล้วว่าแม่ของเขานั้นสายตาเสียแน่นอนถึงได้เลือกเด็กกะโปโลแบบนี้มาเป็นเจ้าสาวของเขา