ต่ำตม - 1

“อ่า...อื้อ ซี้ด...” เสียงครางทุ้มต่ำดังลอดออกมาจากห้องของฟ้าครามจนทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินผ่านหน้าห้องต้องหยุดชะงักแล้วทุบเคาะประตูห้องของลูกชายตัวดีรัวๆ ด้วยความเดือดดาล

ปัง! ปัง! ปัง!

“ครามเปิดประตูให้แม่เดี๋ยวนี้นะ!”

ปัง! ปัง! ปัง!

นางทุบตีประตูรัวๆ ด้วยความโกรธ ไม่พอใจลูกชายคนเล็กของตัวเอง นางฟ้าใสเคยบอกตักเตือนไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ลูกชายตัวดีก็ไม่เคยปฏิบัติตามสักอย่างและครั้งนี้ก็เช่นกัน

“อ่า...เร็วอีก อ่า...ใกล้แล้ว โอว์...ดี”

เสียงครางซ่านเสียวยังคงดังลอดออกมาจากห้องยิ่งทำให้นางไม่พอใจพ่อตัวดีของตนหนัก เพราะบอกสั่งสอนยังไงลูกชายคนเล็กก็ไม่ได้ความไม่ได้เรื่องอย่างที่ใจปรารถนาจะให้เป็น ไม่เหมือนฟ้าหมอกคนพี่ รายนั้นว่าง่าย แสนดี อบอุ่น เชื่อฟังมาตลอด แต่ต่างจากคนเล็กอย่างฟ้าคราม ฟ้าใสถึงกับต้องนอนยกมือก่ายหน้าผากทุกวันก็ว่าได้ เพราะลูกชายคนเล็กที่อายุไม่น้อยแล้วยังคงทำตัวไม่เอาไหนแบบนี้ แล้วจะมีผู้หญิงคนไหนอยากฝากชีวิตไว้ด้วย แม้แต่แม่อย่างนางยังไม่คิดหวังพึ่งฟ้าครามในยามเจ็บป่วยเลย แล้วใครล่ะจะคาดหวังกับคนเสเพลไม่เอาอ่าวแบบฟ้าคราม

ปัง! ปัง! ปัง!

“ได้ยินไหม แม่บอกให้แกเปิดประตูไอ้คราม!”

เสียงแหบแห้งตะโกนบอกคนข้างในห้องและครั้งนี้ก็ได้ผล เมื่อเจ้าตัวดีเดินมาเปิดประตูให้ และนางก็ต้องเบือนหน้ามองไปทางอื่นเมื่อฟ้าครามเดินตัวเปลือยมาเปิดประตูให้นาง

“ต่ำ! ไร้ยางอายที่สุดไอ้คราม แม่บอกแกกี่ครั้งแล้วอย่าพาใครมาทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงในบ้านของแม่”

“คนอื่นที่ไหนแม่ ก็นวลลูกสาวคนสวนบ้านเราเอง”

เขาตอบอย่างไม่แยแส และอยากบอกแม่ถามแม่เหลือเกินว่าทำไมยังไม่ชินอีก ใช่ว่าจะเป็นครั้งแรกสักหน่อย

“ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วก็ให้อีนวลมันออกไปจากบ้านด้วย ส่วนแกไปคุยกับแม่ที่ห้องหนังสือ”

นางสั่งจบก็เดินจากไปทิ้งให้ฟ้าครามเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วบดกระแทกปากจูบปากอวบอิ่มของนวล ลูกสาวของคนสวนที่มีรสจัดจ้านทำให้เขาถึงสวรรค์ทุกครั้งที่ได้สอดใส่ในร่างของหล่อน

“แม่ฉันไล่เธอแล้ว ไปนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าหิวจะไปหาที่ห้อง เคไหม”

เขาถอนจูบออกมาเอ่ยบอกหล่อนแล้วหยิบเสื้อผ้าที่ถอดไปก่อนหน้านี้ขึ้นมาใส่อย่างรีบๆ ส่วนนวลลูกสาวคนสวนก็ได้แต่กัดเม้มปากแน่นเมื่อไม่อาจทำอะไรได้ หล่อนเป็นเพียงลูกสาวคนสวนผู้ต่ำต้อย ส่วนฟ้าครามเป็นถึงลูกชายของนางฟ้าใส เกริกพล เจ้าของไร่องุ่นที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดสมุทรสาคร

ฟ้าใสมองลูกชายคนเล็กที่เดินเสยผมเข้ามาในห้องหนังสือเห็นแล้วก็เหนื่อยใจเหลือเกิน และนึกสงสารว่าที่ภรรยาในอนาคตของฟ้าครามอย่างหนูคริษฐาขึ้นมาทันที ลูกสาวของกำนันจักร เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของสามีตนเองที่จากโลกนี้ไปเมื่อสิบปีก่อน

“แกเนี่ยมันใฝ่ต่ำเหลือเกินไอ้คราม” เมื่อลูกชายนั่งลงยังโซฟาตรงข้ามตัวเอง นางก็อดเหน็บแนมไม่ได้

“ใฝ่ต่ำตรงไหนครับคุณแม่ แล้วเรียกผมมาทำไมดึกดื่น แล้วทำไมคุณนายฟ้าถึงยังไม่นอนครับ มาแอบฟังคนเขากำลังเข้าจังหวะกัน ไม่มีมารยาทเลยนะครับคุณนายฟ้า”

เขาโต้ตอบกลับทันควัน ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายที่ตัวเองพูดด้วยตอนนี้จะเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดและนั่นก็ทำให้นางฟ้าใสถอนหายใจออกมา

เฮ้อ!

“แกมันก็เป็นซะแบบนี้ เดี๋ยวใครก็ว่าแม่กับพ่อไม่สั่งไม่สอนหรอก แต่ละคำที่ออกจากปากน่ะ หมาทั้งนั้นไอ้คราม หัดเอาหมอก พี่ชายแกเป็นตัวอย่างบ้างสิ อีกอย่างแกไม่ใช่อายุน้อยๆ แล้วนะ อายุสามสิบหกย่างสามสิบเจ็ดปีแล้ว แกควรจะมีเมียมีครอบครัวได้แล้วไอ้คราม แกไม่อิจฉาพี่แกรึไงฮึ”

“มีอะไรต้องอิจฉาครับคุณนายฟ้า ผมถามหน่อยเถอะ พี่หมอกมันมีอะไรให้ผมอิจฉาไม่ทราบ มันแต่งงานมันหมดอิสระ ดูผมสิ อยากนอนกับใครก็ได้เท่าที่ผมต้องการ”