เด็กขี้อ้อน

"ลืมตาได้แล้วลูก"

ลี่จูพูดเบา ๆ พร้อมกับเขย่าไหล่ของลูก ๆ ต่าต๋าและต้าเป่าค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา ทันทีที่พวกเขามองไปรอบ ๆ ดวงตาเล็ก ๆ ทั้งสองคู่ก็เบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

"แม่! ที่นี่คือที่ไหน?"

ต้าเป่าถามพร้อมจับมือแม่แน่น ลี่จูยิ้มพลางอุ้มต่าต๋ากับต้าเป่าขึ้นมานั่งลงบนโซฟา เธอโอบลูก ๆ ไว้ในอ้อมแขนทั้งสองข้าง

"ที่นี่คือที่หลบภัยของเราเอง ตอนที่แม่หลับไป แม่ได้เจอกับเทพเซียน ท่านใจดีมอบที่นี่ให้เราใช้หลบภัย พร้อมกับอาหารและของใช้จำเป็น"

"เทพเซียนมีจริง ๆ เหรอแม่จ๋า?"

ต่าต๋าถามตาด้วยความอยากรู้ แต่เสียงแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าใครจะได้ยิน เพราะยุคนี้ต่างก็รู้ดีว่ามีข้อห้ามเรื่องงมงายเหล่านี้

"มีจริงจ้ะ แต่มีข้อแม้นะ ห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเทพเซียนจะยึดทุกอย่างคืน ตัวเราเองก็จะถูกจับด้วย"

เด็ก ๆ รีบพยักหน้าอย่างหนักแน่น ต้าเป่าจึงรีบเอ่ยเสียงใสเพื่อรับปากมารดา

"ต้าเป่าจะไม่บอกใครเลย! ต้าเป่าสัญญา"

ต่าต๋าได้ยินพี่ชายรับปากแบบนั้นก็เสริมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"หนูก็จะไม่บอกเหมือนกัน! หนูสัญญาเหมือนพี่ชายจ้ะแม่จ๋า"

ลี่จูยิ้มพลางลูบหัวลูกทั้งสอง ลูกของเธอทั้งน่ารักว่าง่าย แม่บอกอะไรก็เชื่อฟังทุกอย่าง

"ดีมากลูก งั้นตอนนี้เรามากินอะไรกันก่อนนะลูก"

ลี่จูรีบเดินไปหยิบโจ๊กสำหรับเด็กที่เธอซื้อมาออกมาแกะใส่ถ้วยให้ลูก ๆ ในปริมาณที่พอเหมาะ ทางด้านต่าต๋ากับต้าเป่าก็นั่งกอดกันอยู่บนโซฟา ต้าเป่าผู้พี่ลูบหลังน้องชายเบา ๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยนเมื่อเห็นสายตาของน้องสั่นไหว

"ต่าต๋าไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้"

ต่าต๋าเงยหน้ามองพี่ชายด้วยดวงตาเปียกชื้น เขากอดพี่แน่นพลางเอ่ยเสียงเบาราวกับกระซิบ

"พี่ชาย หนูอยากให้พวกเราอยู่แบบนี้ตลอดไป ไม่อยากกลับไปบ้านย่าเลย"

ต้าเป่ายิ้มบาง ๆ แม้ในใจเขาเองจะรู้สึกกลัว แต่ก็พยายามเข้มแข็งเพื่อน้อง

"เราต้องเชื่อใจในตัวแม่ อย่างน้อยก็มีที่นี่ให้เราอาศัยอยู่ แม่คงไม่พาพวกเรากลับไปที่นั่นแล้ว น้องไม่ต้องกลัว"

ลี่จูที่ได้ยินบทสนทนาของลูก ๆ เงยหน้าจากถ้วยโจ๊กด้วยรอยยิ้มเศร้าปนอบอุ่น เธอหันกลับมาแล้วพูดปลอบลูกทั้งสอง

"แม่จะดูแลลูก ๆ ให้ดีที่สุด เราจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว พรุ่งนี้พวกเราจะไปบ้านยายกันนะ"

เธอถือถ้วยไปวางบนโต๊ะเล็กข้างโซฟา ก่อนจะเดินไปหยิบแก้วเซรามิกลายการ์ตูนใบเล็กที่น่ารัก เติมนมสดและผสมวิตามินบำรุงไว้ในน้ำดื่มให้ลูก ๆ

"บ้านยายหรอ? ยายใจดีไหมแม่จ๋า"

ต่าต๋าน้อยเอียงคอถามมารดาด้วยความสงสัย พวกเขาเคยได้ยินแม่เล่าให้ฟังว่าตายายเคยมาหา แต่มันก็นานมากแล้ว

"ตายายกับลุงใหญ่ใจดีมากลูก มาตรงนี้สิ มากินข้าวกันก่อน" ลี่จูเรียกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ต่าต๋าและต้าเป่าขยับมานั่งที่โต๊ะเล็ก ต้าเป่าเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาเป็นประกาย

"แม่ครับ กลิ่นหอมจังเลย!"

"ใช่! หนูหิวจนท้องร้องแล้ว" ต่าต๋าเสริม พลางยิ้มแป้น

ลี่จูยิ้มแล้วพูดเบา ๆ ขณะจับถ้วยโจ๊กยื่นให้ลูก

"แต่ต้องกินช้า ๆ นะลูกเดี๋ยวปวดท้อง เราอดอาหารมานาน ท้องยังปรับตัวไม่ทัน"

เด็ก ๆ พยักหน้าแล้วค่อย ๆ ใช้ช้อนตักโจ๊กขึ้นเป่าให้หายร้อนก่อนจะกินเข้าไปคำแรก ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างเป็นประกาย

"แม่จ๋า! มีหมูจริง ๆ ด้วย!" ต่าต๋าเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อเห็นหมูชิ้นใหญ่

"ที่บ้านย่าเราไม่เคยได้กินหมูเลย! มีแต่อาหมิ่นที่ได้กิน"

ต้าเป่าเสริมด้วยเสียงสั่นเครือในยามที่นึกถึงมื้ออาหารแต่ละวันนั้นบ้านหลังนั้น ถึงแม้จะเป็นหน้าที่ของแม่ที่ต้องทำกับข้าวให้ทุกคน แต่เสบียงอาหารก็ถูกย่าควบคุมทุกย่างก้าว กว่าพวกเขาจะได้กินข้าวก็เป็นของเหลือหลังจากที่คนอื่น ๆ กินข้าวเสร็จแล้วเท่านั้น

เนื้อสัตว์และไข่ไก่ก็มักจะเป็นมู่ไฉ หลี่ยั่วถงและอาหมิ่นลูกชายของทั้งสองที่ได้กิน ส่วนต่าต๋ากับต้าเป่าก็ได้แต่ชะเง้อคอมองยามที่ได้กลิ่นเนื้อหอม ๆ โชยมา แต่วันนี้ถ้วยข้าวที่อยู่ตรงหน้ากลับเต็มไปด้วยหมูและไข่ ข้าวก็ขาวข้นไม่เหมือนน้ำซาวข้าวที่เคยได้กินประทังชีวิต

"ถ้าชอบก็กินเยอะ ๆ นะลูก แต่ต้องไม่รีบร้อน เดี๋ยวแม่ไปเอาข้าวมากินพร้อมลูก ๆ เลย"

ลี่จูมองลูก ๆ กินอาหารด้วยความสุข น้ำตาซึมออกมาด้วยความตื้นตันใจ

เธอหันกลับไปที่ครัวเล็ก ๆ แล้วหยิบถุงข้าวต้มเทใส่ถ้วยของตัวเองและหยิบยาลดไข้เตรียมไปกิน เมื่อกลับมานั่งกับลูก ๆ บนโซฟา สามคนแม่ลูกนั่งล้อมวงแบ่งปันหมูบะช่อในโจ๊กอย่างสนุกสนาน

"พี่ชาย หนูขอไข่ของพี่ได้ไหม? แหะ ๆ" ต่าต๋าพูดพร้อมยิ้มเขิน

ต้าเป่าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตักไข่ในถ้วยตัวเองไปใส่ถ้วยข้าวของน้อง

"เอาไปเลย น้องต้องกินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ"

ต่าต๋ามองพี่ชายด้วยรอยยิ้ม แล้วตักหมูในถ้วยตัวเองแบ่งใส่ถ้วยของพี่

"งั้นพี่ชายกินหมูของหนูนะ แบ่งกัน ๆ"

ลี่จูมองลูกทั้งสองที่แบ่งปันกันอย่างรักใคร่ เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

"รักและดูแลกันอย่างนี้ตลอดไปนะลูก มีอะไรก็แบ่งปันกัน"

นี่เป็นครั้งแรกที่ลี่จูรู้สึกว่าตัวเองมีค่าและมีคนต้องการ ชาติที่แล้วเธอเป็นเด็กกำพร้าที่ดิ้นรนด้วยตัวเองจนมีที่พักเงินทอง แต่กลับอ้างว้างโดดเดี่ยวเหมือนชีวิตไร้จุดหมาย

"แม่อย่าร้องไห้สิ"

ต้าเป่าพูดพลางยื่นมือเล็ก ๆ ไปจับมือแม่ ต่าต๋าก็เอื้อมมือไปจับมือผู้เป็นแม่อีกข้างเพื่อให้กำลังใจ

"ใช่ ๆ แม่ต้องยิ้มเยอะ ๆ พวกเรารักแม่นะจ๊ะ"

ลี่จูก้มลงมองมือเล็ก ๆ ของลูกที่จับมือเธอไว้แน่น เธอยิ้มทั้งน้ำตาพลางลูบหัวลูกน้อยทั้งสอง

หลังจากกินข้าวเสร็จ ลี่จูก็เก็บจานชามไปล้าง ก่อนจะหันมามองลูก ๆ ที่นั่งคุยกันอยู่บนโซฟา ต้าเป่าและต่าต๋ามีสีหน้าสดใสขึ้นมากหลังจากได้กินโจ๊กอุ่น ๆ

"ได้เวลาพักผ่อนแล้วนะลูก ไปอาบน้ำกันเถอะ"

ลี่จูพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปหาลูก ๆ ทว่าต่าต๋ากลับเบ้หน้าทันที

"หนูไม่อยากอาบน้ำเลยแม่จ๋า นะจ๊ะมันหนาว...จริงไหมพี่ชาย"

คนตัวเล็กพูดเสียงออดอ้อน พร้อมกับขยับเข้าไปซุกไหล่พี่ชาย ต้าเป่าได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะเบา ๆ แล้วลูบหลังน้องชาย

"ต่าต๋า ในห้องนี้อุ่นขนาดนี้น้ำไม่หนาวหรอก"

ต่าต๋ายังคงอ้อนพี่ชายไม่หยุดจนลี่จูอดเอ็นดูลูกชายไม่ได้ เธอจึงเดินไปเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นแล้วเปิดน้ำใส่กะละมังใบใหญ่

"ไม่เอา หนูไม่อยากอาบ..." เขาทำแก้มป่อง พร้อมกับกอดพี่ชายแน่น

"แม่มีน้ำอุ่นนะลูก ไม่หนาวหรอก มาลองดูกันเถอะ มีเป็ดน้อยก้าบ ๆ ลอยน้ำอยู่ด้วย"

ต้าเป่าอยากช่วยแม่จึงลุกขึ้นพร้อมยิ้มมั่นใจ

"เดี๋ยวพี่ลองก่อน! อื้อ น้ำอุ่นจริง ๆ ด้วยต่าต๋า ลงมาเถอะ สนุกนะ!"

เขาถอดเสื้อผ้าอย่างว่องไวแล้วก้าวลงไปในกะละมังน้ำอุ่น

"พี่ชายน้ำอุ่นจริง ๆ เหรอ? ไม่หนาวจริง ๆ นะ? หรอกหนูรึเปล่า"

ต่าต๋ายังคงลังเล แต่ท่าทางของพี่ชายกับเจ้าเป็ดน้อยสีเหลืองทำให้เท้าน้อย ๆ ขยับเข้าไปหาพี่ชายแล้วจ้องกะละมังเหมือนกำลังตัดสินใจ

"จริงสิ พี่ลองแล้วนี่ไง ลองแตะดูสิ"

ต้าเป่าแกล้งตักน้ำขึ้นมาแล้วรินใส่มือให้ต่าต๋าสัมผัส พอต่าต๋าลองแตะปลายนิ้วลงไปในน้ำ แล้วหันมามองหน้าพี่ชาย

"อุ่นจริง ๆ ด้วย แต่หนูไม่อยากลง หนูไม่ชอบอาบน้ำ..." เขาอ้อนอีกครั้ง

ลี่จูเดินเข้ามาพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ ก่อนจะยกชุดนอนชุดใหม่ขึ้นมาให้ลูกชายดู

"ต่าต๋า ถ้าหนูอาบน้ำเสร็จ แม่จะให้ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ ผ้าอุ่นนุ่มมากเลยนะลูก"

ต่าต๋าตาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่

"จริงเหรอแม่จ๋า หนูจะได้ใส่ชุดใหม่เหรอจ๊ะ"

ลี่จูพยักหน้าพร้อมกับพูดต่อว่า...

"จริงสิลูก ชุดนุ่มอุ่นมาก ใส่แล้วจะหลับสบายเลยนะ"

"งื้อ..งั้นหนูจะอาบน้ำ!"

ต่าต๋ายอมลงไปในน้ำทันที แต่ก่อนจะนั่งเขาก็อ้อนพี่ชายอีกครั้ง

"พี่ชายจับหนูนะ เดี๋ยวหนูลื่น!"

ต้าเป่ายิ้มพลางยื่นมือไปจับมือน้องชายอย่างเอ็นดู

"ไม่ลื่นหรอก พี่อยู่ตรงนี้"

เมื่อทั้งสองนั่งแช่ในกะละมัง ลี่จูก็เริ่มสระผมให้ลูก ๆ อย่างเบามือ ขณะที่ต่าต๋าหันไปมองพี่ชายแล้วถามด้วยความตื่นเต้น

"พี่ชาย แม่สระผมให้หอมไหม?"

ต้าเป่าพยักรีบหน้ารับก่อนที่น้องชายจะเปลี่ยนใจ แต่กลิ่นแชมพูที่แม่ใช้มีกลิ่นหอมมากอย่างที่เขาไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน

"หอมสิ แม่สระให้พี่แล้ว พี่ว่าของต่าต๋าต้องหอมกว่าพี่อีกแน่ ๆ"

ต่าต๋ายิ้มกว้าง มือเล็ก ๆ บีบตุ๊กตาเป็ดที่ลอยอยู่ในน้ำไปด้วย

"หนูก็อยากหอมเหมือนกัน! เนอะเจ้าเป็ดน้อยก้าบ ๆ"

ลี่จูหัวเราะพลางลูบฟองสบู่บนหัวลูกชายทั้งสอง

"เดี๋ยวแม่ถูตัวให้นะลูก จะได้ตัวสะอาดและหอมไปพร้อมกัน"

เธอถูสบู่ให้ลูก ๆ อย่างทะนุถนอม ผิวของต่าต๋าและต้าเป่าผอมบางจนเห็นกระดูก ลี่จูรู้สึกปวดใจแต่ก็พยายามไม่แสดงออก เธอพูดคุยหยอกล้อกับลูก ๆ ต่อ

"ต่าต๋า อ้าปากกว้าง ๆ เดี๋ยวแม่แปรงฟันให้นะ"

ลี่จูยื่นแปรงสีฟันที่มียาสีฟันกลิ่นหวานหอมให้ลูกชายคนเล็ก ต่าต๋ายอมอ้าปากกว้างแต่ก็ดมยาสีฟันไปด้วย

"แม่จ๋า ยาสีฟันหอมจังเลยจ้ะ หนูช๊อบชอบ"

"ชอบก็ดีแล้ว ต่อไปนี้ลูกทั้งสองต้องแปรงฟันทั้งเช้าเย็นเลยนะ ไม่อย่างนั้นฟันจะผุไม่มีฟันไว้เคี้ยวอาหาร"

"จ๊ะแม่จ๋า หนูเชื่อฟังแม่อยู่แล้ว เนอะพี่ชายเนอะ"

"อื้อ ต่าต๋าว่ายังไงพี่ก็ว่ายังงั้น"

ลี่จูมองลูกชายคนโตที่รักน้องยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ส่วนคนน้องพอรู้ว่าพี่รักตัวเองก็ช่างอ้อนเหลือเกิน