ตอนที่3. ตะกร้าแมว

“ส่งของมาก่อน” ตุลาพูดแล้วยื่นมือไปรับสัมภาระจากน้องๆ ที่สะพายขึ้นหลังกันมา มองผ่านๆ ก็เดาได้ว่าเป็นโน้ตบุ๊คกับเสื้อผ้า หญิงสาวคนเดียวได้ขึ้นเรือพร้อมตะกร้าแมว เธอเดินมานั่งใกล้ตุลาที่นั่งอยู่ท้ายเรือแล้ววางตะกร้าลง ตั้งใจจะยื่นมือไปช่วยเพื่อนอีกสองที่กำลังลงเรือ แต่ตุลาส่งเสียงดุเสียก่อน

“นั่งนิ่งๆไปเลย นั่งยุกยิกเรือโคลงเคลงลำบากคนอื่น”

ขวัญข้าวหรือข้าวจี่หันขวับไปมองคนที่มารับ ดูเขาไม่ค่อยพอใจนัก ซึ่งก็พอเข้าใจได้ แต่จริงๆ เขาไม่ต้องเข้ามารับถึงที่นี่ก็ได้นี่นะ ที่คุยกันเมื่อวานเธอแค่หาทางไปให้ถึงถนนใหญ่ก็พอ แต่เป็นเขาที่จู่ๆ ก็ส่งข้อความว่าจะเข้ามารับเอง

“ไม่มีอะไรแล้วนะ พวกเราจะกลับออกไปเลย” อาร์มถามน้องๆ ที่พยักหน้าหงึกหงัก สองคนลอบถอนหายใจโล่งอกที่ได้ออกมาจากหอพักเสียที พวกเขาน่าจะเป็นกลุ่มสุดท้ายแล้ว

“เมี๊ยวววว”

“ใจเย็นๆ เจ้าฟูฟู เราจะนั่งเรือเล่นกันนะ อีกประเดี๋ยวก็ได้ออกจากตะกร้าแล้ว อดทนหน่อย”

คนพูดทำเสียงเล็กเสียงน้อยแต่ดูเข้ากับใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย น่าเอ็นดูไปหมด อาร์มหันมายักคิ้วให้เพื่อนซี้ที่ทำหน้าตึงเพราะเป็นคนไม่ชอบแมว ใครจะคิดว่าผู้ชายตัวโตมาดเข้มอย่างเขาจะไม่ถูกกับแมวเพราะเคยถูกแมวกัดจนต้องเย็บแผลมาแล้ว

ขวัญข้าวปลอบเจ้าแมวในตะกร้าแล้วตั้งใจจะพูดขอบคุณลูกชายของเพื่อนแม่ที่อุตส่าห์มารับถึงที่ แต่พอเห็นหน้าบึ้งตึงแล้วเธอก็หุบยิ้มไปทันที

ไม่เต็มใจมาแล้วมาทำไมเนี้ย!

ขวัญข้าวจำได้ดีว่าเจอหน้าลูกชายของเพื่อนแม่กี่ครั้ง เจอกันครั้งแรกตอนที่เธออายุสิบขวบ เขายื่นหน้ามาใกล้แล้วใช้มือดึงแก้มสองข้างแรงๆ จนเธอร้องไห้จ้าไปฟ้องแม่ เจอครั้งต่อมาก็กระตุกผมเปียของเธอ เจออีกครั้งก็บีบจมูก กลายเป็นว่าทุกครั้งที่เจอ เธอจะหลบอยู่หลังแม่หรือไม่ก็น้ารัศมีไม่ให้เขามารังแกได้อีก

หลังจากย้ายบ้านก็ไม่ค่อยได้เจอกันอีก เธอไม่ค่อยได้พบ ‘พี่ตุลย์’ บ่อยนัก เพียงแต่แม่กับน้ารัศมีนัดเจอกันที เธอก็พลอยรับรู้เรื่องของเขาไปด้วย เธอไม่ได้อยากติดตามข่าวเขาเลยสักนิด ก็แค่น้ารัศมีชอบเปิดมือถือให้ดูว่าลูกชายคนเดียวโตขึ้นแค่ไหน

เรือท้องแบนพาผู้โดยสารมาถึงปากซอยอย่างปลอดภัย นักศึกษาชายสองคนแยกย้ายไปตามทางของตน ตุลาลงจากเรือก่อนแล้วฉวยสัมภาระของหญิงสาวมาถือไว้เองเพื่อให้เธอได้ก้าวลงจากเรือได้อย่างสะดวก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วงตะกร้าแมวมากกว่าตัวเอง เขาบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิดแล้วเหวี่ยงเป้สีชมพูของขวัญข้าวขึ้นคล้องไหล่เพื่อให้มืออีกข้างว่างยื่นไปรับตะกร้าสีเขียวใส่แมว

“ค่อยๆ ลง เดี๋ยวตกน้ำไปจะลำบากให้คนต้องไปงมขึ้นมา”

อาร์มปรายตามองเพื่อนซี้แล้วกลั้นขำ ไอ้หมอนี้เป็นพวกปากร้ายแต่ใจดี เขาเห็นสีหน้าหญิงสาวไม่ค่อยดีนักจึงยื่นมือไปให้เธอจับเพื่อทรงตัวลงมาจากเรือ

“ไม่ต้องรีบครับ” อาร์มพูดอย่างอารมณ์ดี จับมือนุ่มนิ่มประคองเธอลงมายืนบนพื้นอย่างปลอดภัย

“ขอบคุณค่ะพี่...”

“พี่อาร์มค่ะ เป็นเพื่อนรักของไอ้ตุลย์มัน มีอะไรเรียกใช้ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจนะคะ” อาร์มพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ว่างขนาดนั้นเชียว” ตุลาส่ายหน้าไปมาในความหน้ามึนของเพื่อนสนิท

“ถ้าน้องข้าวจี่ต้องการ พี่ก็ว่างได้เสมอ” อาร์มหัวเราะร่วน “ชื่อข้าวจี่ใช่ไหม ชื่อน่ารักดี”

“ค่ะ” ขวัญข้าวพยักหน้ารับแล้วยกมือไหว้ขอบคุณเขาอีกครั้ง

“ชื่อเหมือนหมาข้างบ้าน”

“ไอ้ตุลย์” อาร์มลากเสียงยาว ไหนบอกไม่คิดอะไรแต่นี้มันออกแนวหวงแล้วนะ

“เรียกทำไมกลัวลืมชื่อกูเหรอ” ตุลากระตุกยิ้มที่มุมปาก “ขอบใจมาก เอาไว้คราวหน้าเลี้ยงเบียร์ก็แล้วกัน

“เออๆ ถ้าน้อยกว่าลังไม่ต้องเรียกกูนะ” อาร์มพูดพลางหัวเราะก่อนส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ให้หญิงสาวตากลม “แล้วเจอกันนะครับ น้องข้าวจี่”