ตุลา(ไม่)อ่อนโยน

บทนำ

“แม่ว่าไงนะครับ”

“โทรศัพท์สัญญาณไม่ดีหรือไง แม่บอกให้ไปรับน้องข้าวจี่”

“ข้าวจี่ไหนหนอ” ลูกชายบ่นพึมพำแล้วจอดรถข้างทางเพื่อคุยโทรศัพท์ให้รู้เรื่อง

“น้องข้าวจี่ ลูกสาวของวรรณาเพื่อนของแม่ไง”

“อ้าว... แล้วยัย เอ่อ น้องข้าวจี่ไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ เหรอครับแม่”

“น้องเรียนมหาวิทยาลัยแล้วตอนนี้เรียนที่มหาวิทยาลัย M นั้นแหละ ไม่งั้นแม่จะบอกให้ไปรับน้องเรอะ!” คนเป็นแม่เริ่มเสียงแข็ง

“อ้อ...”

“เข้าใจแล้วก็ไปรับน้องข้าวจี่หน่อย แม่ส่งที่อยู่ไปทางไลน์แล้วนะ”

“แล้วทำไมผมต้องไปรับ”

“ไม่ได้ดูข่าวหรือไง หอพักแถวนั้นน้ำท่วม เขาอพยพนักศึกษาออก

มาแล้ว”

แม้จะไม่ค่อยชอบหน้ายัยเด็กข้าวจี่ที่มารดาเอ่ยถึงนัก แต่สถานการณ์น้ำท่วมใหญ่ครั้งนี้เดือดร้อนกันไปทั่ว ตัวเขาเองยังโชคดีที่บ้านพักอยู่ในตัวเมืองไม่โดนภัยพิบัติครั้งนี้ แต่จะทำเป็นไม่สนใจคนที่ลำบากก็ทำไม่ได้

“ได้ครับแม่ แล้วให้ไปส่งที่ไหน”

“ก็พักบ้านเราก่อนสิ”

“หา!”

“หาอะไร? บ้านเราห้องว่างตั้งหลายห้อง หรือแกแอบซ่อนผู้หญิงในบ้านแม่”

“ไม่มีเสียหน่อย” เขาโอดครวญ “แล้วทำไมต้องให้มาพักบ้านเราล่ะครับ”

“แล้วตอนนี้มันหาที่พักได้ที่ไหน ยัยวรรณาเพื่อนแม่ก็โทรเช็คโรงแรมหลายที่ก็เต็มหมด จะไปรับลูกสาวเองก็ไม่ได้ ตอนนี้ไปดูงานที่สิงคโปร์ เพื่อนแม่ก็เลยโทรมาขอร้องให้แม่ช่วยพูดกับแกไปรับน้องให้หน่อย”

“โอเค.ครับแม่ ผมทราบแล้ว พรุ่งนี้ผมจะไปรับ แม่ส่งเบอร์ติดต่อน้องมาให้ด้วยแล้วกัน”

“เออ ว่าง่ายๆ ให้มันน่ารักหน่อย”

“แม่ก็พูดเหมือนผมไม่ใช่ลูก...”

“แล้วนี่เข้าบ้านหรือยัง”

“ใกล้ถึงบ้านแล้วครับ”

“ขับรถดีๆ ล่ะไอ้ตุลย์”

“ครับแม่”

“พรุ่งนี้ไปรับน้องแล้วรายงานมาด้วยน”"

“คร๊าบ”

สัญญาณโทรศัพท์ตัดไปแล้ว ชายหนุ่มหยิบมือถือมาจากที่วางโทรศัพท์หน้ารถแล้วเลื่อนอ่านข้อความในไลน์ หอพักที่แม่ส่งที่อยู่มาให้นั้น เขาเห็นในเพจข่าวของจังหวัดอยู่เหมือนกัน ข่าวยังรายงานอีกว่า ยังมีการระบายน้ำจากเขื่อนอย่างต่อเนื่อง ระดับน้ำคงไม่ลดลงง่ายๆ ในตอนนี้แน่นอน

“ข้าวจี่...”

‘ตุลา’ หรือ ‘ไอ้ตุลย์’ ของคุณรัศมีกับนายเผ่าทองเคาะปลายนิ้วกับพวงมาลัยรถกระบะ 4 ประตูสีดำสนิท เขาพยายามนึกหน้า ‘ข้าวจี่’ ที่แม่พูดถึง เจอกันไม่กี่ครั้ง เท่าที่จำได้คือเด็กอ้วนๆ แก้มกลมๆ ที่มักจะแหงนหน้ามองเขาแล้วแลบลิ้นใส่ แต่ที่จำได้ดีคือคุณวรรณาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวและเป็นเพื่อนสนิทของแม่ตั้งแต่เรียนมัธยม ได้ยินเรื่องราววรีกรรมของแม่กับเพื่อนสนิทจนชินหู และไม่แปลกใจที่แม่ไหว้วานหรือจะพูดให้ถูกคือบังคับให้ไปช่วยรับลูกสาวของเพื่อนสนิท

ช่างเถอะ พรุ่งนี้วันหยุดของเขาอยู่แล้ว แค่ขับรถไปรับลูกสาวของเพื่อนแม่จะเป็นอะไรไป.

ตอนที่1. ลูกสาวของเพื่อนแม่

ชายหนุ่มตื่นเช้าเช่นทุกวัน เขาอ่านข้อความในไลน์ที่แอดกับ ‘ลูกสาวเพื่อนแม่’ นัดหมายจุดที่จะไปรับเรียบร้อย โชคดีหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เพราะตัวเองเป็นพวกเด็กค่ายอาสามาก่อน และมีเพื่อนผองน้องพี่เป็นจิตอาสา ซึ่งวันนี้มีการลงพื้นทีไปช่วยอพยพนักศึกษาที่ติดอยู่ที่หอทยอยออกมาในพื้นที่ปลอดภัย เขาจึงประสานงานกับเพื่อนสนิทขอติดเรือตามไปรับคนต้นเรื่องถึงที่

“นึกว่าจะมารำลึกความหลัง” อาร์ม- ชายหนุ่มทีมอาสากู้ภัยอดหยอกเพื่อนซี้ไม่ได้

“งานเยอะหน่ะ แต่ก็ตามข่าวอยู่เรื่อยๆ”

ตุลาพูดไปตามจริง สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขากับอาร์มและกลุ่มเพื่อนซี้อีก5-6คน ชื่นชอบการออกค่ายและทำกิจกรรมจิตอาสาเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าแทบเห็นพวกเขาเกือบทุกงาน แต่เมื่อเรียนจบ ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตนเอง เขาเองก็เข้าทำงานที่โรงงานน้ำตาลในตำแหน่งวิศวกรโรงงานตามที่ตกลงกับพ่อไว้